Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht in Staalkaart, 7 juni 2016:
Alles in het leven is binair. Elke ervaring is tegelijk haar tegendeel. ‘Er zijn te veel momenten waarop een ervaring aanvoelt als haar tegengestelde en het lijkt er dan op dat de twee zich op hetzelfde moment manifesteren.’ (…) Die binariteiten zijn overal in de roman, zodra je erop begint te letten. De twee helften van de hersenen zijn ‘twee vlinderhemisferen’. De kapotte stad bestaat uit een linker- en rechteroever, verbonden door een brug. En vermoedelijk heeft De Voecht die binariteiten zelfs opgezocht in de compositie van zijn roman. (…) Ze hebben wel, allebei en ontegenzeglijk, hun sterke moment. In de essayistische uitweiding (…) [en] In de beschrijving van een diner met vrienden, waar Döppeler compleet door de lint gaat, elke mogelijke sociale overtreding begaat en uiteindelijk tóch zijn vrouw gelukkig maakt. Dat is een memorabele passage, afgesloten met deze even bittere als hilarische zin: ‘“Ik ben niets dan liefde,” zegt hij hardop, en voegt er in stilte aan toe: en ik hoop op oorlog.’ Een gewaagd, ambitieus boek. (…)
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
Tag: Slachtvlinders
«Het hele boek is een puzzel.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Leestafel, 13 mei 2016:
Het boek bestaat uit drie delen. Eh, of niet? Is deel drie wel echt een derde deel? (…) Het hele boek is een puzzel. Je komt er wel uit, maar dat vergt enige inspanning, en zorgvuldig lezen. Want wat is de relatie tussen de twee hoofdpersonen? Of moet ik zeggen: wat is de verhouding tussen de hoofdstukken die over die twee mannen gaan? De ene persoon is de schrijver Döppeler. Hij heeft een vrouw van wie hij veel houdt, maar heeft desondanks ook een maîtresse. Hij is een succesvol schrijver maar zit nu met een writer’s block. De andere man is E. die na het bericht dat zijn zus gedoemd is te sterven zichzelf volledig kwijt is. Hij bezoekt haar dagelijks in het ziekenhuis. Met een vriend, Dennis, gaat hij daarna op stap, en sluit aan bij een groepje dat amok zaait in de haven. Daar komt veel geweld bij te pas. Tenminste, zo lijken de twee verhaallijnen die elkaar om en om opvolgen – met duidelijk verschillende aanhef – in elkaar te zitten. Maar het vertelperspectief wisselt, als ook de stijl van vertellen. Wie is er eigenlijk aan het woord? En dan de herhalingen: steeds gebeuren er dezelfde dingen. En wat is de rol van dat papiertje dat in beide verhalen voorkomt? De omslag is dan ook betekenisvol: het is een vlinder die verborgen lijkt in een Rorschachtest. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Een regelrechte aanval op de burgerlijkheid in de Nederlandstalige letteren.» – Karel-Willem Delrue
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Cutting Edge, 3 mei 2016:
‘Belachelijk hoogdravend en complex’. Dat zijn net de woorden die Döppeler, een van de hoofdpersonages, gebruikt om zijn eigen literaire creatie te beschrijven. Neemt Peter De Voecht zijn lezers hier op een gewiekste manier beet? ‘Slachtvlinders’ (…) is een caleidoscopische roman waarin personages ontdubbelingen en afsplitsingen van zichzelf zijn, het is een literaire rorschach-inktvlek die voor vele lezingen en interpretaties vatbaar is. (…) Daarnaast lezen we ook over Döppeler, de schrijver aan wiens brein de dystopische wereld vermoedelijk ontsproten is. Dit zijn stukken waarin De Voecht door middel van een doppelgänger afrekent met zijn eigen twijfels over het schrijverschap en over de manier waarop hedendaagse auteurs te werk moeten gaan. (…) Een opmerkelijk debuut van een auteur die hard zijn best doet om de literatuur van binnenuit open te breken en te vernieuwen, een regelrechte aanval op de burgerlijkheid in de Nederlandstalige letteren. ‘Slachtvlinders’, de eersteling van een unieke stem in het Vlaamse literatuurlandschap, is vernieuwend en bedwelmend. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Beklemmend boek in prachtige stijl en taal.» – André Oyen
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Ansiel, 29 februari 2016:
In gebald proza tracht de auteur de menselijke gevoelens en psyche te doorgronden. Het hele verhaal draait rond twee hoofdpersonages Döppeler en E. die door mekaar bestuurd lijken en je als lezer mee sleuren in zowel leegte als geweld. (…). Het verhaal wordt door de hoofdpersonages langzaam opgebouwd om in soort verstild universum te eindigen. Döppeler is een succesvol schrijver, E. een loser, maar beiden hebben ze een vluchtroute. (…) Döppeler heeft zich in een appartement terug getrokken , E. dwaalt door steedse maar vijandige straten. ‘Slachtvlinders’ is een heel geraffineerde roman over angst, die de zoektocht naar leven en overleven zo moeilijk maakt. De schrijver Döppeler heeft angst om zijn woorden te verliezen, woorden die leven en liefde scheppen, E. heeft angst om gevoeligheid te verliezen die hem bindt met zijn zusje en zichzelf. Dit beklemmend en zelfs claustrofobisch boek had me van meet af aan in zijn greep door zijn sterke opbouw en zijn prachtige stijl en taal.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Een boek dat je zou moeten lezen.» – Wim Naeyaert
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Mappalibri [boeken nr. 3], februari 2016:
De symmetrie die we bij de vlinder op de cover zien, is ook doorgedrongen tot de twee hoofdpersonages. De misantroop en schrijver Döppeler probeert lege bladzijden te vullen maar wordt voortdurend gestoord en probeert zich angstvallig volledig af te schermen van de buitenwereld. Het steeds weer proberen en mislukken is een spiraal waaruit ook E. zich niet kan losrukken wanneer hij ’s nachts de straten op gaat om iemand in elkaar te timmeren of zelf klappen te krijgen om dan de volgende dag dwangmatig alles opnieuw in gang te zetten. Döppeler en E. zijn elkaars vertrouwde antipode waarbij de ene overdag leeft en de andere ‘s nachts, de ene met woorden aanvalt en de andere met gebalde vuisten, de ene binnen leeft en de andere buiten. (…) ‘Slachtvlinders’ is met zijn symmetrie en herhaling een boek geworden voor de oplettende lezer. De donkerzwarte wereld is perfect weergegeven en wordt zo nu en dan gecontrasteerd met lichtpunten die des te feller schitteren tegen hun achtergrond.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Prima roman.» – Herman Brusselmans
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht in Playboy, februari 2016:
In 1982 debuteerde ik bij In de Knipscheer. Ik gaf er nog een boek uit en daarna werd ik overgekocht door mogol Bert Bakker. Ik ben content dat In de Knipscheer nog steeds Vlamingen een kans wil geven, in dit geval een zekere Peter De Voecht, die op de proppen komt met de dystopische roman ‘Slachtvlinders’. Dystopisch is geen gemakkelijk woord, en ‘Slachtvlinders’ is geen gemakkelijk boek. Prima roman, nochtans en desalniettemin en allabonheur.
Lees hier de pagina in Playboy
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Twee verhaallijnen, twee mannen, allebei gevangen in hun leven.» – Leonie Wolterink
Over ‘Slachtvinders’ van Peter De Voecht voor Biblion, 26 januari 2016:
Twee verhaallijnen, twee mannen, allebei gevangen in hun leven. Beiden op zoek om de herhaling in hun leven te doorbreken, op zoek naar een lichtpuntje aan de horizon. E., het eerste hoofdpersonage, leeft op straat en heeft een zusje met kanker in het ziekenhuis. Elke dag hoopt hij opnieuw dat het zijn laatste dag op straat zal zijn. Döppeler, het tweede hoofdpersonage, is schrijver en leeft als een vreemde voor zijn vrouw in een huis waar hij niet meer uitkomt. Voor beide personages ligt de oorlog op de loer, beide personages zijn op de een of andere manier besmet. Ze kunnen niet ontsnappen uit de verstikkende werkelijkheid waarin zij leven. (…) De stijl is niet verwonderlijk gezien het feit dat deze Vlaamse auteur (1982) eerder poëzie schreef. Dit is zijn romandebuut. Het zal mensen aanspreken die houden van een dystopisch beschreven werkelijkheid.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Peter De Voecht geeft zijn visitekaartje af.» – Erick Kila
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op De Boekhouding, 30 december 2015:
In een (…) vaardig en dwingend geschreven brok proza probeert Peter De Voecht aan diepe, diepe menselijke gevoelens te raken. Angst staat daarbij centraal. Angst voor herhaling, voor gevoel, voor onechtheid. Het is een primaire emotie die door de auteur toch maar weer eens minutieus op de kaart wordt gezet. De westerse maatschappij van nu is immers afgestemd op verdringing en verdoving. Het decor voor De Voechts literaire onderneming is een stad. Een duister, vochtig en vuil oord, waar nog slechts geweld, vrees en verdringing de dienst lijken uit te maken. De tekening van dit alles is dan bovendien nog verbonden met de dreiging van oorlog. De belangrijkste ‘slachtvlinder’, een dolende ziel die nu en dan van meerdere personages terug waaiert naar één, woont zichzelf bijna letterlijk uit in zijn queeste naar waarheid en werkelijkheid. (…) Met dit eerste boek geeft Peter De Voecht zijn visitekaartje af. (…) ‘Slachtvlinders’ is een dappere en talentvolle poging om anders te schrijven. Wie de werkelijkheid zoekt, vindt haar niet. Het kan heel mooi zijn om iets vergeefs te zoeken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«De structuur is er sterk genoeg voor.» – Cor Gout
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Extaze, 28 december 2015:
‘Slachtvlinders’ is opgebouwd uit symmetrieën, gelijkheid van vormen en dubbelgangers. De naam van het hoofdpersonage had ons dat al doen vermoeden. Döppeler de schrijver komt niet tot schrijven. In hem huist een gitzwart verhaal, maar dat is geblokkeerd geraakt. Het contrast tussen zijn brandschone appartement en de wereld buiten, een wereld van afbraak, vernietiging en geweld, kan hij niet wegwerken, zoals hij ook niet in slaagt zijn liefde voor zijn vrouw Viola uit te spreken. De beknelling die hij voelt (de pijn die hij zichzelf aandoet) belet hem dat. In het verhaal dat in hem woekert vecht, ten noorden van de stad, zijn dubbelganger E. aan de kades van de rivier tegen onbekende voorbijgangers. Regen, staal, metaal, lage verlaten hangars, het is het decor waartegen de rauwe avonturen van E. en zijn strijdmakkers Derek en Alex zich afspelen. (…) De nachtelijke tochten van E. & co krijgen het karakter van horror stories. (…) In het laatste deel van de roman ‘verraadt’ de schrijver (De Voecht via Döppeler) zijn structuur: ‘Er is niemand die me kan zeggen wie wie verzint. Beeld ik me E. in om daarbuiten te zijn, of beeld E. mij in om hierbinnen te zijn?’ (…) De onverenigbaarheden zullen de lezer weldra duidelijk worden. De structuur is er sterk genoeg voor.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Een belangrijk debuut voor de Vlaamse letteren.» – Ezra de Haan
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter de Voecht op Literatuurplein, 23 december 2015:
Peter de Voecht had een inktzwarte wereld voor ogen die angstig veel op Antwerpen leek. Nu weten we allemaal dat zijn literaire voorbeelden zelden een lichte of vredige wereld tonen. A Clockwork Orange van Burgess, 1984 van Orwell, Blokken van Bordewijk, Brave New World van Huxley en Wij van Zamjatin, allemaal zijn het baanbrekende, vaak visionaire boeken gebleken, rond een samenleving die louter akelige kenmerken kent. (…) Gelukkig kent Slachtvlinders ook een heel andere kant, een parallelle wereld die deels de agressie in die andere schaduwwereld verklaart. Er is immers sprake van een tragedie, er ligt een zuster met kanker in een ziekenhuis. Juist deze menselijke, breekbare kant zorgt voor de broodnodige balans in deze doordachte roman. (…) Wat maken Döppeler en E. mee? Is het een nachtmerrie of de keiharde werkelijkheid of bestaan beide werelden letterlijk naast elkaar. (…) Slachtvlinders is meer dan een dystopie, het is ook een roman over angst, met name die van de schrijver voor dat wat hij teweeg brengt. Of tot leven brengt. Het maakt Slachtvlinders tot een belangrijk debuut voor de Vlaamse letteren.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’