«Een familiegeschiedenis als metafoor voor de geschiedenis van het eiland.» – Wim Rutgers

VoorplatHuisDans-75Over ‘Het Huis van de Dans’ van Chesley Rach in Antilliaans Dagblad, 11 juli 2022:
Eliza weigert een verstandshuwelijk en kiest voor de eenvoudige Benedicto, die ze ontmoet op een feest en die een begenadigd danser blijkt te zijn. De ‘levensdans’ tussen de twee jonge mensen neemt een aanvang als de ouders van Eliza de door haar gekozen partner resoluut weigeren en haar het huis uitzetten. (…) Hun harmonieuze dans is de apotheose van hun extatische relatie. Dans en muziek overwinnen en overtreffen vermeend standsbesef en doen discriminatie op kleur te niet. (…) Een uitgebreid vertelde familiegeschiedenis van vier generaties wordt verbonden met de geschiedenis en ontwikkeling van het eiland vanaf de jaren dertig tot en met de jaren tachtig van de vorige eeuw. (…) ‘Het huis van de dans’ is een romantisch verhaal, inhoudelijk als een verhaal van liefde, maar ook stilistisch en structureel is de roman sterk romantisch, (…) waarbij gaandeweg het verhaal dat wat in het begin duidelijk leek toch veel gecompliceerder is dan eerste gedacht. (…) Zoals dat in romantische verhalen gebruikelijk is, treedt de oude grootmoeder, die nog in slavernij geboren is, op als de wijze vrouw met voorspellende gave, die op cruciale momenten de regie neemt en een juiste keuze adviseert aan haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. (…) ‘Het huis van de dans’ is inmiddels de derde roman van Chesley Rach. Zijn werk kent inhoudelijk een grote variatie en bewijst met dit verhaal opnieuw zijn grote verteltalent.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Het huis van de dans’
Kijk en luister hier naar interview met Chesey Rach
Meer over Chesley Rach bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het was alsof of ik zo mijn eigen nachtmerrie inliep.» – Willem Bakker

VoorplatHeerDooddoener-75Over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’ van Janny de Heer, 2 juni 2022:
Ik heb het boek uitgelezen en het was alsof ik zo mijn eigen nachtmerrie inliep. Juist door jullie verhaal is het voor mij mogelijk om over dit grote probleem een ingang te zoeken zodat dit soort casussen niet meer voor kunnen komen. Wat mij is opgevallen, is dat als een persoon ergens een klacht over indient bij een zorgorganisatie hij dan als het even tegenzit de bal teruggespeeld krijgt, maar dan wel op een hele nare manier. Ook nu is weer goed te lezen dat een rechter afgaat op wat een zorgprofessional inbrengt. Negen van de tien keer krijgen die dan zonder enige moeite gelijk. Het antwoord van de rechter zal altijd zijn, maar als we een professional niet meer kunnen vertrouwen waar blijven we dan. Als je nog nooit met een rechtbank vandoen hebt gehad dan ga je van eerlijkheid uit, je staat tenslotte onder ede. Maar als er ergens heel vaak wordt gelogen dan is het op een rechtbank. (…)
Willem Bakker is Voorzitter stichting Ouderennetwerk West-Friesland en Raadslid Landelijke Raad van Ouderen.
Meer over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een kleurrijk en bruisend boek.» – André Oyen

VoorplatHuisDans-75Over ‘Het Huis van de Dans’ van Chesley Rach op Ansiel (BE), 22 mei 2022:
(…) In ‘De terugkeer van Ricardo Bonifacio’ was de dans al een heel belangrijk element en nu in de nieuwe roman ‘Het Huis van de Dans’ is de dans bijna een hoofdpersonage. (…) ‘Het Huis van de Dans’ is een mooi en goed geschreven liefdesverhaal waarin ook een sterk historisch beeld, met alle verandering van dien, wordt geschetst. Mensen leerden leven met sociale segregatie met al het verdriet dat dit met zich meebracht. Anderzijds bracht die sociale segregatie ook soms een mooie solidariteit te weeg. ‘Het Huis van de Dans’ is ook een kleurrijk en bruisend boek waarin een zuiderse sfeer primeert.
Lees hier het signalement op ‘Ansiel’
Meer over ‘Het huis van de dans’
Kijk en luister hier naar interview met Chesey Rach
Meer over Chesley Rach bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Schokkende relaas over ouderenmishandeling.» – André Oyen

VoorplatHeerDooddoener-75Over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’ van Janny de Heer op Ansiel, 1 mei 2022:
(…) ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’ is een werk met een razend actuele thematiek, namelijk ouderenmishandeling. Een dooddoener is een opmerking die kant noch wal raakt, je kunt er niks mee aanvangen en dat is wel degelijk de rode draad in het boek. Misstanden kunnen zo diep in de maatschappij verankeren dat ze onopgemerkt blijven voor diegenen die er zelf niet tegenaan lopen. Helaas komt het er al te vaak op neer dat onrecht zichtbaar wordt via de weg van de particuliere verhalen, de anekdotes, de privé-ervaringen. In ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’ wordt zo’n waargebeurd verhaal uitgebreid geboekstaafd in een sociale roman. (…) Het is een schokkende relaas over ouderenmishandeling dat Janny de Heer schreef, een dat keihard bij mij binnen kwam omdat ik na een loopbaan van 34 jaar in de zorg mij de realiteit ervan perfect kon voorstellen. In een gezin met twee bejaarde ouders worden de twee oudste kinderen fanatiek geweerd door de jongere kinderen. Waarom weet niemand en daar geven de jongste kinderen ook geen uitleg over. Terwijl de ouders nog wilsbekwaam zijn, beslissen de jongste kinderen over het reilen en zeilen van het gezin. Eentje komt er zelfs ongewenst inwonen. Zij brainwashen zodanig de Thuiszorg dat ook die meespant met de dictatuur van de jongste kinderen. Aanvankelijk verzetten de ouders zich maar om ruzie te vermijden geven ze uiteindelijk hun verzet op. Zij lijden hier hevig onder net als hun oudste kinderen maar dat zal de jongsten worst wezen. De twee oudsten komen er niet in, zelfs hun foto’s worden geweerd. Telefoon wordt niet opgenomen en de deurbel staat af. En dialoog wordt door de jongsten met dooddoeners van de hand gewezen. Het wordt een hel voor de twee oudsten en voor de ouders die van al hun kinderen houden. Als er uiteindelijk hulp van buitenaf wordt gezocht blijft men op een muur van koppig verzet stuiten. De huisarts, de politie en de burgemeester trachten te bemiddelen maar haken af omdat ze zich tenslotte niet met familiezaken willen bemoeien. Dat de wet op patiëntenrecht en – wetgeving hier flagrant geschonden wordt blijkt ook een rechter niet te deren. ‘Dooddoener’ is een heel aangrijpend boek waarin heel duidelijk voorkoombaar leed wordt geanalyseerd. Janny de Heer schreef een dermate confronterend boek dat je je als lezer hulpeloos voelt omdat je niet kan ingrijpen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Op Curaçao werd de voornaam van de vrouw van de plantage-eigenaar vaak de achternaam van de vrijgemaakte slaven.» – Chesley Rach


De eerste aflevering van De Epiloog jaargang 2022 staat online. Op 29 april 2022 was schrijver Chesley Rach (Curaçao) de gast van interviewer Peter de Rijk in het live boekenprogramma De Epiloog vanuit Pletterij Haarlem naar aanleiding van de net verschenen nieuwe roman van Chesley Rach ‘Het huis van de dans’. Peter de Rijk (P): Je achternaam intrigeert me. Chesley Rach (Ch): De voornaam van de vrouw van de plantage-eigenaar werd vaak de achternaam van de vrijgemaakte slaven. Rach komt waarschijnlijk van Rachel Gomperts. P: De oma van de hoofdpersoon Benedicto heeft de slavernij nog meegemaakt en je laat zien hoe kort dat verleden achter ons ligt. Ch: Zij was de oppas van het dochtertje van haar ‘meester’ dat thuis onderwijs kreeg en zij leerde dankzij dat thuisonderwijs zelf lezen en schrijven en kon het vervolgens doorgeven aan de kinderen op de plantage. P: Benedicto, de donkere jongen van de plantage, krijgt zijn vrijheid dankzij de dans, en wordt bij een optreden bij een joodse familie meteen verliefd op de dochter des huizes Eliza, een danslerares. En dan komt al snel racisme en discriminatie om de hoek kijken. Ch: Ja, zij wordt om die reden uit huis gezet. Zij heeft de wereld gezien, zij komt uit Europa en ze is een intellectueel. En ze slaat uiteindelijk een andere weg in. P: ‘Het huis van de dans’ is een bijzonder boek, je meest historische roman ook, en het vormt een soort epos. Ch: Ja, Carmen, een personage uit mijn eerste roman ‘De terugkeer van Ricardo Bonefacio’ vertelt in die roman over haar grootouders – en dat zijn Benedicto en Eliza uit ‘Het huis van de dans’.
Kijk en luister hier naar De Epiloog van 29 april 2022
Meer over ‘Het huis van de dans’
Meer over Chesley Rach bij Uitgeverij In de Knipscheer
Klik hier voor meer over De Epiloog

«Van de verzorgingsstaat Nederland weinig meer over.» – Theo Veldhuis

VoorplatHeerDooddoener-75Over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’ van Janny de Heer op Facebook, 28 april 2022:
Totaal andere genre dan ik van Janny De Heer gewend ben. De SIRE spot ‘Veilig Thuis’ komt in dit fijn leesbaar boek tot leven. Hoe kinderen elkaar het leven zuur kunnen maken wanneer het gaat om de verzorging van je ouders. En dan de onbeholpen rol van de huisarts en Thuiszorg in deze als enkele kinderen de zorg claimen. Hoezo mantelzorg? Complete overname waarbij de buren van achter het gordijn meekijken (en ook niets kunnen doen). Trieste dooddoeners… “Ma zei eens dat er nergens zoveel wordt gelogen als aan het wieg en het graf”. Aan het eind van het boek wordt daar de rechtszaal aan toegevoegd. Vierhonderd bladzijden vol onrecht. Als je dit boek leest, blijft van de verzorgingsstaat Nederland weinig meer over. Familiaire zorg, mantelzorg, thuiszorg en claimgedrag maken van dit boek bijna een thriller. Hoezo 5 jaar procederen en dan ervaren dat je uiteindelijk met dooddoeners onderuitgehaald wordt? Alleen maar verliezers. Niemand kan je helpen, terwijl er zoveel hulporganisaties zijn. Fascinerend boek van Janny De Heer . De eerste helft leest als een familieroman; de tweede helft neemt je mee naar de rechtszalen, om dan uiteindelijk tot de conclusie te komen dat verder procederen geen zin meer heeft. Er is geen tegenpartij meer… , de familie ligt uit elkaar. En dan? Accepteren maar… huhh???
Meer over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer

29 april ’22 – De Epiloog [13] met Chesley Rach

Opmaak 1Op 29 april 2022 richt De Epiloog de spotlight op Chesley Rach. Het programma wordt live gestreamd, maar kan ook door belangstellenden worden bijgewoond in de Pletterij (Lange Herenvest 122, 2011 BX Haarlem). In de eerste aflevering van deze reeks in dit jaar is Chesley Rach uit Curaçao de gast. Zijn (derde) roman ‘Het Huis van de Dans’ beslaat een mensenleven en speelt zich af op Curaçao vanaf de periode vlak voor de Tweede Wereldoorlog tot ongeveer 2015 tegen de achtergrond van de grote gebeurtenissen op het eiland. ‘Het Huis van de Dans’ is niet alleen een liefdesverhaal tussen een joodse danslerares en een creoolse danser, maar ook een sociale en historische roman.

De Epiloog is een regelmatige livestream/podcast waarin In de Knipscheer-redacteur Peter de Rijk een-op-een in gesprek gaat met een schrijver van een recente, bijzondere roman. Soms zijn dat auteurs van Uitgeverij In de Knipscheer, soms van andere uitgeverijen. De Epiloog wordt live gestreamd en technisch mogelijk gemaakt door de Pletterij, centrum voor debat en cultuur in Haarlem. Aanvang livestream 14.00 uur stipt. Zaal open 13.30 uur. Einde 15.00 uur. Toegang is gratis, maar wel vooraf boeken via website Pletterij of via telefonische reservering op 023 542 35 40.

U kunt de livestream volgen op de homepage van debat- en cultuurpodium Pletterij, op hun Facebook-pagina of op hun Youtube-kanaal. Op het moment van de uitzending openen zich op deze drie platforms vensters met de livebeelden. Een inlogcode is niet nodig. Op beide laatstgenoemde media kunt u de uitzending later ook terugzien.
Meer over ‘De Epiloog’ (eerdere en komende afleveringen)
Klik hier voor de aankondiging op de website van de Pletterij
Meer over ‘Het huis van de dans’
Meer over Chesley Rach bij Uitgeverij In de Knipscheer

Janny de Heer – Dooddoener. Roman

VoorplatHeerDooddoener-75Janny de Heer
Dooddoener
Het zal je pa maar wezen

roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
408 blz., € 24,50
ISBN 978 94 93214 66 8
presentatie 10 september 2022

Misstanden kunnen zo diep in de maatschappij verankeren dat ze onopgemerkt blijven voor diegenen die er zelf niet tegenaan lopen. Helaas komt het er al te vaak op neer dat onrecht zichtbaar wordt via de weg van de particuliere verhalen, de anekdotes, de privé -ervaringen. In Dooddoener. Het zal je pa maar wezen wordt zo’n waargebeurd verhaal uitgebreid geboekstaafd in een sociale roman. Het is veelal de taak van de media geworden om oog te hebben voor uitwassen als machtsmisbruik door bestuurders en anderen die we van rechtswege zouden moeten kunnen vertrouwen.

“Rechts van de tv hangt een nieuwe collage familiefoto’s. Foto’s uit het gezin waaruit pa zelf afkomstig is, zijn vader en moeder, broer en zussen, en van zijn eigen gezin. Van ma en de vier jongste kinderen. Van drie zussen en Gerben. ‘Wij staan er niet bij,’ constateert Chris.
Pa schudt verdrietig het hoofd. ‘Nee.’ Het klinkt alsof hij het zelf niet begrijpt. Misschien heeft hij om de foto’s gevraagd, die zijn er genoeg in huis. Van Lienke en Chris, van de kleinkinderen, van bruiloften en verjaardagen. Er zijn zelfs al twee achterkleinkinderen. Van de oudste bestaat een leuke foto waarop pa hem ver boven zijn hoofd tilt. Opa en achterkleinzoon, allebei schateren ze op de foto, en ma, overgroot oma, kijkt trots lachend toe.
Katrien Bever tikt venijnig op haar horloge. ‘De tien minuten zijn om.’
‘Oh, nu al?’ Lienke schrikt.
Chris vraagt of hij nog wat foto’s mag maken. Dat mag, met tegenzin dat wel. Hij negeert de onwillige houding van vooral Bever. Hij probeert zijn vader op te vrolijken. Pa trekt een frons. Hij bevat nog niet wat er precies aan de hand is, dat de verpleegkundige een einde aan het bezoek maakt terwijl hij geniet van zijn kinderen. Hij heeft ze zo lang niet gezien. Pa zit er goed bij, er is geen enkele medische reden dit bezoek te beëindigen.
Lienke maakt een hele mooie foto van een lachende pa met Chris. Chris drukt af om Lienke en pa net zo mooi op de kiek te zetten. Maar pa heeft in de gaten gekregen dat er iets aan de hand is. Op de foto met Lienke, kun je al zien dat zijn gezicht betrekt. Het dringt tot hem door dat ze zijn kinderen wegsturen.
Pa wordt onrustig. In zijn ogen blinkt een traan, zijn lip trilt. Gehoorzaam nemen zijn oudsten afscheid. Ze willen elke mogelijke escalatie voorkomen. Maar als Lienke en Chris pa een zoen geven, barst hij in huilen uit.
‘We moeten weg, pa, maar we komen gauw terug.’”

Janny de Heer woonde jaren op Curaçao en deed er historisch onderzoek, dat in 1999 resulteerde in haar debuut, Landskinderen van Curaçao, drie historische verhalen, in 2015 opnieuw uitgebracht onder de titel Yu di tera / Landskinderen. In Suriname verrichtte zij uitgebreid historisch onderzoek voor het schrijven van Gentleman in slavernij (2013), een roman over een Duitse immigrant in het 19de-eeuwse Suriname. In 2016 verschijnt de roman De barones, een fascinerend verhaal van een door de oorlog ‘besmet’ vrouwenleven. In Buitenbeentjes (2017) en in Het geheime wapen (2019) staat het Nederlands koloniaal verleden in voormalig Nederlands-Indië centraal. Dooddoener. Het zal je pa maar wezen is haar zesde boek bij Uitgeverij In de Knipscheer.
Meer over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Bloedstollende scènes.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Kruispunt’ van Joseph Hart op Ansiel, 25 november 2015:
Een spannende roman, die goed inzicht geeft in de moderne crimineel van Curaçao. Twee personages bepalen het verloop van de roman en soms kruisen op cruciale momenten hun wegen elkaar. Frensel is een wandelend kruitvat. (…) Giovanni is in alles het tegenovergestelde van Frensel. De auteur speelt die twee uitersten op een heel geraffineerde manier tegen mekaar uit en dat levert soms bloedstollende scènes op. (…) Kruispunt is door zijn sterke opbouw, zijn visuele personages en zijn donkere en duistere sfeer een literair werk, geworden dat de lezer heel wat inzicht geeft in het leven en lijden van de Antilliaan.
Lees hier verder
Meer over ‘Kruispunt’
Meer over Joseph Hart bij Uitgeverij In de Knipscheer