«Deze eigenzinnige, klassiek geschoolde man heeft fantastische muziek gemaakt.» – Frank Jochemsen

CoverHinzeDef2.inddOver Chris Hinze in Jazzism, juni 2022:
(…) Het kan geen kwaad om soms een totaal vergeten muzikant te ontstoffen en te beluisteren. De jazzmuziek zit vol met schimmige personages die op de achtergrond vaak van grote invloed bleken en muziek maakten die nog steeds fris en briljant klinkt. Onderzoeker Frank Jochemsen luistert naar Chris Hinze “met de oren van nu”. (…) Deze eigenzinnige, klassiek geschoolde man heeft fantastische muziek gemaakt, dit schrijf ik uit de grond van mijn hart. Er zitten parels in de discografie van Hinze (1938) voor wie geïnteresseerd is in goede rockjazz, funkjazz en freejazz. (…) Wat voor mij echt een heleboel opgehelderd heeft over de carrière van Chris Hinze is de uitgebreide biografie uit 2015, geschreven door Kees Ruys. Wat een fantastisch boek. (…) Het album Stoned Flute (1970) is een meesterwerk: een van de beste freejazzplaten die in Nederland gemaakt is. Het is moeilijk te begrijpen dat Hinze in die periode door de Nederlandse avant-garde totaal werd uitgekotst, omdat hij daarnaast ook wel muziek wilde spelen die een groot publiek kon waarderen. Dat mocht toen kennelijk niet. Wanneer je de recensies van zijn platen uit die periode leest, val je achterover van verbazing: de vooringenomen zuurtegraad is dermate hoog dat je je nauwelijks voor kunt stellen dat deze scribenten Hinzes albums toen echt hebben opgezet en welwillend beluisterd hebben. (…)
Kees Ruys * Chris Hinze. Een biografie. Gebonden boek + cd. ISBN 978-90-6265-888-6.
Lees hier of hier het artikel
Meer over Chris Hinze. Een biografie
Meer over Frank Jochemsen op deze site

«Een luisterrijke loopbaan en een verworvenheid als het BN’erschap.» – Coen de Jonge

CoverHinzeDef2.inddOver ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Jazzbulletin nr. 99, 1 juni 2016:
Toen Hinze de plaat ‘Concorde’ van het Modern Jazz Quartet had gehoord ging hij helemaal om: hij nam bij Frans Elsen les om ook deze muziek te leren spelen. Eigenlijk wilde hij altijd criminologie studeren, maar de toegang tot die studie werd geblokkeerd door zijn middelbare school; hij werd op zijn 21ste van het Haagse Thorbecke-lyceum getrapt omdat hij a) vader was geworden en b) de leider was van een nachtcluborkest. Een paar weken later hoorde Hinze de plaat ‘Opus de Jazz’ van Milt Jackson. Vooral de fluitsolo’s van Frank Wess spraken hem zeer aan. De combinatie fluit en jazz, dat was het. Voorlopig nam hij nog allerlei andere baantjes aan, zoals in de groep King Boys, een schlagerorkestje. En hij pielde nu en dan wat op de Grassi-dwarsfluit die hij had gekocht. Met zijn zijn pianospel zou hij nooit de top bereiken; dat voelde hij wel aan. Daarom ging hij vanaf 1963 klassiek fluit studeren. In 1965 deed hij toelatingsexamen voor het Koninklijk Conservatorium. Zijn leraar daar werd Frans Vester van het Danzi Quintet. Later mocht hij ook nog in Boston studeren, aan het beroemde Berklee College of Music. (…) Chris was gewoon een echte Indische jongen: sportwagens, scheuren, kekke kleren, grote huizen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’