Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn in De Ware Tijd Literair, 20 januari 2018:
(…) ‘Dubbelbloed’ vertelt een verhaal van een moksi die te lijden heeft gehad door haar huidskleur. (…) Het is inmiddels een klassiek thema uit de wereldliteratuur. (…) Bekende schrijvers met name uit Amerika die over kleur hebben geschreven zijn Maya Angelou en Toni Morrison. (…) Tegen de achtergrond van raciale spanningen gaat Angelou de confrontatie aan met de traumatische gebeurtenissen in haar eigen leven en ze onderzoekt de ontwikkeling van haar eigen identiteit als Afro-Amerikaanse vrouw. Dit doet Etchica Voorn in ‘Dubbelbloed’ ook: ze is op zoek naar haar roots met name naar haar Surinaamse roots! Op haar eenenvijftigste besluit de ik-figuur een rituele wasi te nemen. Ze wil dichterbij haar Surinaamse familie komen. (…) Uiteindelijk beseft Voorn dat zij kan putten uit rijke culturen: zowel uit een blanke als uit een zwarte cultuur.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’
Tag: Surinaamse literatuur
«Goed geschreven dialogen.» – Michiel van Kempen
Over ‘Ademhalen’ van Karin Lachmising voor NBD | Biblion, 22 november 2017:
Drie vrouwen ontmoeten elkaar na een poging tot zelfdoding van een vriendin die nu op sterven ligt. Zij komen alle drie uit het Surinaamse district Nickerie, van oudsher een landbouwgebied bewoond door veel traditioneel denkende Hindoestanen. In hun gesprekken komt alles voorbij waar vrouwen in traditionele milieus al jaren mee bezig zijn: de wil om zelf je toekomst te bepalen, huiselijk geweld, faalangst, loyaliteit aan je religie, de verhouding tussen waar je geboren bent en wat je wilt bereiken, zwijgen of praten. De boodschap is dat slechts in het gemeenschappelijk delen van ervaringen hoop kan worden geput om vooruit te komen. De auteur publiceerde eerder een dichtbundel, deels met dezelfde motieven. Toneel in boekvorm verschijnt zelden, het is minstens 30 jaar geleden dat een Caribisch theaterstuk in druk uitkwam. Maar deze goed geschreven dialogen verdienen dit drukwerk. De problematiek is op en top Hindoestaans, maar de boodschap is van alle tijden en werelddelen.
Meer over ‘Ademhalen’
Meer over Karin Lachmising op deze site
«Vrouwenrechten in Suriname op kunstzinnige wijze belicht.» – André Oyen
Over ‘Ademhalen’ van Karin Lachmising op Ansiel, 4 november 2017:
Karin Lachmising (1964) woont in Suriname. Zij was de eerste student die, in november 2012, afstudeerde aan de Schrijversvakschool Paramaribo. Zij is auteur van de dichtbundel ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ (2013). (…) In opdracht van de Nederlandse ambassade heeft ze het theaterscript ‘Ademhalen’ geschreven. Aan de basis van deze verhalen staan waargebeurde levensverhalen van vier vrouwen uit Nickerie. In de vorm van een theaterstuk worden thema’s over de beleving van vrouwenrechten in Suriname op kunstzinnige wijze belicht. (…) ‘We zeggen dat de vrouwen zijn geëmancipeerd, maar dat is niet zo,’ zegt Lachmising. ‘De grote strijd is gestreden, maar er is een groot grijs gebied waarin de vrouw zich beweegt, waar nog steeds geen verandering in komt. In dit stuk komt naar voren met welke uitdagingen zij zitten.’
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Ademhalen’
Meer over Karin Lachmising op deze site
«Door thematiek en onderwerp interessante debuutroman.» – Ko van Geemert
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft in Parbode, oktober 2016:
Het verhaal wordt niet chronologisch verteld, maar fragmentarisch, in 25 hoofdstukken, gedateerd van 1962 tot 2014. (…) Op z’n minst twee thema’s zijn in dit boek te onderscheiden. Ten eerste: het verleden werkt door in het heden, waarbij hier ook winti een rol speelt. Voor velen was het onder water lopen van hun geboortegrond een ramp. Iraida van Dijk-Ooft in het Nawoord: ‘Heilige plekken en begraafplaatsen bleven niet gespaard van verdrinking. De aan een plaats gebonden goden en de graven van dierbaren moesten met spoed, zelfs zonder een laatste eerbetoon, worden achtergelaten. Hun geesten waren gedoemd onrustig rond te blijven dwalen.’ In de tweede plaats: incest en de aantrekkingskracht die heel jonge meisjes blijkbaar uit kunnen oefenen op oude(re) mannen. Het zijn verzwegen facetten in het leven van deze toch al getroffen familie.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
Vanwege het meisje April, Astrid H. Roemer
Gedicht van Astrid H. Roemer geschreven in 2013 in Skye (Schotland) op Extaze Digitaal, 24 augustus 2016:
Met toestemming van de auteur is het gedicht ‘Vanwege het meisje April’ gepubliceerd op het digitale platform van het literair tijdschrift Extaze en op het blog Caraïbisch Uitzicht. Astrid H. Roemer (1947, Paramaribo), nu woonachtig in Gent, debuteert als auteur in 1970 en breekt door naar een groot publiek met de roman Over de gekte van een vrouw (1982). Eind jaren negentig beschrijft ze het Suriname van na 1980 in de romans Gewaagd leven, Lijken op Liefde en Was Getekend), in 2016 opnieuw uitgegeven als de trilogie Onmogelijk moederland. Zij is winnaar van de P.C. Hooftprijs 2016. In dat jaar verschijnt ook het tweede deel van haar autobiografie Liefde in tijden van gebrek.
Lees hier het gedicht ‘Vanwege het meisje April’ op het digitale supplement van ‘Extaze’
Lees hier het gedicht ‘Op Poes Steffi’ op ‘Extaze’
Op het Surinaams boekenfeest van Uitgeverij In de Knipscheer op 25 oktober 2015 in Theater van ’t Woord (OBA) werden twee nieuwe, nog niet eerder gepubliceerde gedichten voorgelezen onder de noemer ‘Bij het overlijden van geliefde auteurs’ mede naar aanleiding van de dood van Frank Martinus Arion. Lees hier ‘Steffi huilt’ en ‘Hoop’.
Meer over Astrid H. Roemer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een mooie roman.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Leestafel, 24 augustus 2016:
Het is 50 jaar geleden dat de Afobakadam gesloten werd, en er een meer ontstond. Gaandeweg blijkt dat dit feit een grote rol heeft gespeeld in het leven van de ouders van Alex. (…) Alex’ ouders woonden in Dembeston, dat dus ook onder water verdween. Met de heilige plekken en de begraafplaatsen, tot grote verbijstering van de bewoners. Hoe konden de geesten nu ooit nog de plek vinden waar zij begraven waren? God bleek niet in staat te helpen. Evenmin als de Winti of de geesten van hun voorouders. (…) Het is een deel van de geschiedenis van Suriname, mij tot op heden onbekend, waarbij ook de minder fraaie kanten van het leven daar verteld worden. Geen weg terug is er voor de bewoners van dorpjes als Dembeston, maar ook geen weg terug is er voor iemand als Alex, product van een cultuur met foute kanten. Een mooie roman, met een juiste mix van een historische achtergrond en een persoonlijk leven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
«Letterlijk aangrijpend.» – Peter de Rijk
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft voor Amsterdam FM-Radio, 15 augustus 2016:
Iraida van Dijk-Ooft debuteerde recent als schrijver meteen met een roman, ‘Geen weg terug’, omdat het verhaal dat zij moest vertellen te groot was voor een verhaal: de gevolgen van de bouw van een stuwdam in Suriname een halve eeuw geleden. In een gesprek met Peter de Rijk en Guus Bauer vertelt zij openhartig over Suriname en haar roman die zowel in Suriname als in Nederland positieve aandacht kreeg.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Geen weg terug’
«Boeiend en herkenbaar.» – Diana Menke
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida Van Dijk-Ooft in De Ware Tijd-Literair, 23-24 juli 2016:
Vergeet je afkomst niet. Weet wie je bent. Respecteer je cultuur. Dat geeft Iraida van Dijk-Ooft de lezers mee in haar debuutroman ‘Geen weg terug’. Het verhaal is fictief, maar gebaseerd op de historische gebeurtenissen in de periode 1962 tot 1964 in het district Brokopondo. Na de bouw van de Afobakadam begon het Brokopondostuwmeer zich met water te vullen en het woongebied van duizenden marrons werd overspoeld door het water. Het stuwmeer ontnam hen alles wat hun bekend was: hun woongebied, de grond van hun ouders en voorouders, hun tradities en leefgewoontes. ‘Geen weg terug’ geeft een beeld van het leven in de dorpen voordat het water kwam en over het haastige vertrek. (…) In de Surinaamse literatuur is (…) zeer weinig geschreven over deze verplichte transmigratie en de impact daarvan op de mensen. Met ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft lijkt daar verandering in te komen. (…) ‘Geen weg terug’ is zeker de moeite waard om te lezen, het verhaal is boeiend en herkenbaar. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
«In deze bundel zijn de verhalen af.» – Marjo van Turnhout
Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba op Leestafel, 1 april 2016:
Elf inkijkjes in het Surinaamse leven, meer specifiek in de Hindoestaanse bevolkingsgroep. (…) Het overkoepelend thema: Wat niet weet, wat niet deert. Dat niet iedereen alles hoeft te weten, uit zich in zwijgen. (…) Wat de verhalen nog meer gemeen hebben zijn de armoede, het overspel, de werkeloosheid, waar de hoofdpersonen mee moeten leren leven. Ook de minderwaardige rol van de vrouw is vaak aan de orde. Hoebba schrijft vlot, beeldend, en gebruikt vaak woorden uit het Sarnami, de taal die Hindoestaanse Surinamers spreken. Woorden (…) die een exotische sfeer oproepen. (…) In deze bundel zijn de verhalen compleet, ze zijn af. Met weinig maar doeltreffende woorden wordt een sfeer opgeroepen, een kenschets van een situatie, waarna een vaak verrassende wending volgt.
Lees hier de recensie en hier vanaf 1 mei 2016
Meer over ‘De lottowinnaar’
«Als je eenmaal van haar verhalen hebt geproefd, wil je meer.» – Aarti Rampadarath
Over ‘De lottowinnaar en andere verhalen’ van Sakoentela Hoebba voor Biblion, 1 februari 2016:
Sharda bezoekt haar aftakelende oma in Suriname. Maar ze is ook op de vlucht voor haar eigen problemen. Mandra is zonder werk overgeleverd aan de grillen van haar onberekenbare man. Dat zijn twee van de verhalen uit deze verrassende bundel. ‘De lottowinnaar’ bestaat uit elf korte verhalen waarin Sakoentela Hoebba (1958) alledaagse, maar ook beslissende momenten in het leven van haar personages beschrijft. Die zijn overwegend hindoestaans en ze worden treffend geschetst. Hoebba gebruikt vaak hindoestaanse woorden, waardoor de verhalen meer karakter krijgen. Het eerste deel is vooral sterk en de auteur heeft een authentieke stem. Haar bijdrage is uniek, omdat dergelijke verhalen redelijk onbekend zijn, vooral buiten Suriname. Sakoentela Hoebba studeerde als een van de eersten af aan de Schrijversvakschool in Paramaribo. (…) Het is terecht dat haar talent is opgemerkt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De lottowinnaar’