Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Mainzer Beobachter, 26 mei 2019:
De slechte reputatie die de wijk ooit had, was wat overdreven maar ook niet onverdiend, en daarom ben ik blij dat Tjin de Bijlmer toont zoals ze was vóór de verloedering begon. (…) Wat mij aansprak was hoe gedetailleerd Tjin het leven in het Amsterdam van de jaren zeventig beschrijft. (…) Een gimmick in ‘Een Bijlmerliedje’ is dat in elk hoofdstukje een liedje wordt genoemd en ik ben blij dat er een Spotifypagina is waar de tientallen liedjes zijn te beluisteren. (…) Is de Bijlmer het decor en heeft dit boek een soundtrack, het is vooral een boek over een puber die volwassen wordt. Dat levert o zo herkenbare situaties op, die van alle tijden en alle windstreken zijn. (…) Het boek eindigt op het moment waarop de verloedering van de Bijlmer begint. (…) Een boek dat een feest der herkenning is, is een feest om te lezen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
Tag: suriname
«Goed toegankelijke beeldrijke gedichten.» – Ignace Schretlen
Over ‘Waar ben je daar’ van Jit Narain in Medisch Contact, 11 april 2019:
‘Weet je hoe lang het is geleden? / tijd is niet wat ik wil weten / hoeveel woorden heeft liefde niet geheten? / hoeveel bloemen hebben ons niet ontroerd.’ (…) Sinds zijn debuut als dichter in 1977 geldt Jit Narain als dé voorvechter van het Sarnámi, de moedertaal van de Surinaamse Hindoestanen, die nog door circa een half miljoen Surinamers in en buiten Suriname wordt gesproken. De gedichten zijn in deze bundel zowel in het Nederlands als het Sarnámi opgenomen en refereren aan het verleden van deze bevolkingsgroep , dat in India lag. Het woord ‘liefde’ symboliseert de harmonie die er toen was. (…) Dankzij een uitstekend voorwoord van Michiel van Kempen zijn de beeldrijke, vrij compacte gedichten van Narain goed toegankelijk.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Waar ben je daar/Báte huwán tu kahán’
Meer over Jit Narain op deze site
«Soulmuziek sleept Surinaamse tiener door pubertijd heen.» – Anita Zijlstra
Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Leeskost, 2 april 2019:
In hun oude buurt in Amsterdam waren ze het enige gekleurde gezin. In de Bijlmermeer vallen ze niet op, hoopt Sheila als ze met haar ouders en drie broers naar de pas opgeleverde flat Dennenrode verhuizen.
(…) Sheila, net begonnen op de middelbare school, ziet het daar in die nieuwe wijk wel zitten. (…) Sheila sluit nieuwe vriendschappen maar moet ook knokken de oude te behouden. Want lang niet iedere vriendin mag na school bij haar komen in die ‘enge’ buurt. Langzaam vindt Sheila haar weg in de nieuwe wereld, waarin zij zich ontwikkelt van schuchtere brugpieper tot een zelfbewuste jonge vrouw. (…) En ook ervaart de puber dat het, ondanks ze nu in multiculturele wijk woont, nog lang niet gedaan is met discriminatie, seksuele intimidatie en het verschil tussen arm en rijk. Het is de muziek die haar indirect helpt volwassen te worden. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
«Aangename schrijfstijl.» – Ko van Geemert
Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin in Parbode, 1 maart 2019:
Een Chinees-Surinaams-Nederlandse familie verhuist in de jaren zeventig naar een nieuwe Amsterdamse buurt: de Bijlmer(meer). Vader, moeder, hoofdpersonage Sheila, haar oudste broer Kenneth, een na oudste Gerard en jongste Iwan. Sheila gaat voor het eerst naar de middelbare school. We volgen het leventje van haar, op school, op de sportvereniging, met vriendinnetjes, vriendjes, feestjes en avances, een zogenoemde coming of age roman. (…) Het aardige aan ‘Bijlmerliedje’ is dat de gebeurtenissen regelmatig worden vergezeld door een muzieknummer. Een mooie vondst, songs kleuren immers vaak de herinnering. (…) Diana Tjin heeft een aangename schrijfstijl en het boek bevat veel herkenbaars voor degenen die in ongeveer dezelfde tijd opgroeiden. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
«Diana Tjin schreef een boek over haar tienerjaren in de Bijlmer.» – Andrea Huntjes
Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin in Folia, 19 februari 2019::
‘Amstel was voor mij een belangrijk station. Dit was het scharnierpunt tussen de Bijlmer en de stad. Vanaf hier stapte ik van de bus over op de tram en ging ik het centrum in. Ik heb hier vaak gewacht na feestjes, denkend aan de leuke jongens die er waren.’ Tegenwoordig werkt Diana Tjin bij de Universiteitsbibliotheek als erfgoed-catalograaf. Ze heeft klassieke talen gestudeerd aan de UvA. ‘Een Bijlmerliedje’ is haar tweede roman, nadat ze in 2017 debuteerde met ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’. Haar tienerjaren speelden zich af in de Bijlmer. Een fijne tijd, vond ze, en dat wilde ze in haar boek duidelijk maken. Vandaag leg ik met haar de weg af die zij in de jaren zeventig dagelijks maakte: vanaf Amstel naar station Strandvliet, richting de flats van Dennenrode en eindigend bij de Bibliotheek aan het Bijlmerplein. ‘Een Bijlmerliedje’ gaat over Sheila, een pubermeisje dat opgroeit in de Bijlmer van de jaren zeventig. Dat klinkt bekend, ‘maar het is niet helemaal autobiografisch, hoor’, zegt Diana. Het boek is opgebouwd rondom muziek, de Bijlmerliedjes. ‘Mijn broers en ik gaven die naam vroeger aan muziek die we leuk vonden. Dan hoorden we een nieuw nummer op de radio en zeiden we: “Dit is echt een Bijlmerliedje!” Het is lichte soulmuziek, lekker vrolijk. Het moet een beetje dansbaar zijn.’ (…) Folia is het journalistieke medium van de Universiteit van Amsterdam (UvA).
Lees hier het hele artikel/interview
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
«Mooie mix van Nederlandse nuchterheid en Caribische passie.» – André Oyen
Over ‘Waar ben je daar / Báte huwán tu kahán’ van Jit Narain op Lezers tippen lezers, 4 februari 2019:
Citaat: “hij bestond in vele gehelen soms vielen ze deels samen soms lagen ze ver uit elkaar”. (…) In zijn latere werk is Jit Narain een ‘denkend dichter’ geworden, die langs de weg van de poëzie de geschiedenis en het leven van de mens probeert te begrijpen en tegelijkertijd voortdurend de taak en de begrenzingen van poëzie onderzoekt. Een mooie mix van Nederlandse nuchterheid en Caribische passie.
Lees hier de signalering
Meer over ‘Waar ben je daar/Báte huwán tu kahán’
Meer over Jit Narain op deze site
‘En vindt in vrede rust tallentijd’: Shrinivási overleden
Het leven van een mens
is als een luchtbel op de rivier
zonet nog zondoortinteld
is het plots uiteengespat
Op 26 januari 2019 overleed in Willemstad op Curaçao op 92-jarige leeftijd de in 1926 geboren Surinaamse dichter Shrinivási (Martinus Lutchman), nestor van de Surinaamse literatuur. Shrinivási was bij mijn weten het laatst in Nederland rond de jaarwisseling 2008/2009. In januari 2009 ontmoetten we hem op een bijeenkomst van vrienden, een plezierig weerzien nadat hij een paar jaar daarvoor een bezoek aan de uitgeverij had gebracht om de puntjes op de Hindoestaanse i te zetten van het manuscript Bapauti/Erfenis waarmee muzikant Raj Mohan in 2008 zou debuteren als dichter. Op die januaridag in 2009 overhandigde Shrinivási mij een gedicht, weliswaar aan mij gericht, maar in feite een eerbetoon aan de pleitbezorgers van literatuur uit verre contreien in onze westerse wereld. Het is Shrinivási ten voeten uit, bescheiden, nederig haast. Hij bedankt ons terwijl wij hém dank verschuldigd zijn voor al het dichterlijk moois dat hij ons gaf. En wat hij me nog in 2017 schreef, wens ik hem vandaag toe: ‘En vindt in vrede rust tallentijd’.
Van Shrinivási mocht de uitgeverij in 1984 een grote verzamelbundel uitgeven van 184 bladzijden, Een weinig van het andere, een prachtige door Geert Koefoed samengestelde bloemlezing uit zijn tot dan veelal in eigen beheer in Suriname uitgegeven dichtbundels. Het zou hem eindelijk ook in Nederland de erkenning opleveren die hem als dichter toekwam. Geert Koefoed bezorgde ook Shrinivási’s tweede door In de Knipscheer uitgegeven – en warm onthaalde – bundel Hecht en Sterk uit 2013. In 2014 zijn gedichten van Shrinivási en van Dobru en Trefossa op muziek gezet door Dave MacDonald en op DVD meegeleverd met de door Robert Sordam geëntameerde publicatie De stilte van het ongesproken woord.
Toen realiseerde bij zich
dat de rivier
toch maar één oever had
waarop hij stond
en naar de verte keek
waarin een beeld
uit vroegere dagen
langzaam maar zeker
was opgelost
zodat er toekomst
noch verleden was
verlangen niet
en eindelijk geen verdriet
franc knipscheer
Lees ook het IM van Michiel van Kempen op Caraïbisch Uitzicht
Meer over Shrinivási bij Uitgeverij In de Knipscheer
Etchica Voorn – Dubbelbloed (3de druk)
Etchica Voorn
Dubbelbloed
biografische roman
Suriname – Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen,
178 blz., € 17,50
Eerste druk 2017
Derde druk 2019
ISBN 978-90-6265-969-2
Bekroond met OPZIJ Literatuurprijs 2018
‘Voorn heeft het vermogen om in ragfijne trefzekere miniatuurtjes te schetsen wat het voor haar betekent om niet wit en niet zwart te zijn. Nergens larmoyant of sentimenteel tekent ze openhartig haar herinneringen op. Het schrijnt en schuurt in dit boek. Voorn hunkert, maar ze veroordeelt nooit. Dit plus haar vermogen om naast haar pijn, de rijkdom te zien van haar dubbele afkomst, maakt dat haar verhaal voor alle dubbelbloedigen maar ook voor enkelbloedigen invoelbaar wordt.’ – uit: Juryrapport OPZIJ Literatuurprijs 2018 in Opzij
‘Met haar roman Dubbelbloed won Etchica Voorn tot haar grote verrassing de Opzij Literatuurprijs 2018. Haar roman gaat over de rijkdom van een dubbele identiteit, maar ook over je nergens helemaal thuis voelen. De boodschap is universeel: je mag zijn wie je bent. Zwart, wit of iets ertussenin. ‘Ik heb het boek nooit als statement bedoeld’, besluit Voorn. ‘Maar dat is het toch geworden.’ En ‘halfbloed’ gaat wat haar betreft de geschiedenis in als het woord dat we in 2018 vervingen door ‘dubbelbloed’.’ – Sander Becker in Trouw
Meer over ‘Dubbelbloed’
Afscheid en uitvaart Bea Vianen
Foto Els Kirst
Op woensdag 16 januari 2019 vindt in Paramaribo de uitvaart plaats van de op zondag 6 januari overleden schrijfster Bea Vianen in de Congreshall aan het Onafhankelijkheidsplein. Van 14.30 uur tot 15.30 uur is er gelegenheid tot afscheid nemen. Aansluitend de uitvaartplechtigheid tot 16.00 uur met toespraken door Robby Parabirsing, voorzitter van S’77, en door drs. Lilian Ferrier, minister van OWC, een In Memoriam door Jerry Dewnarain en een dankwoord van de familie Vianen. Van 16.00 tot 16.30 uur is de uitvaartdienst o.l.v. ds. Michel Steward. De teraardebestelling is vanaf 17.00 uur op de RK Begraafplaats aan de Schietbaanweg. In Nederland vindt een bijeenkomst plaats op vrijdagavond 15 maart bij Vereniging Ons Suriname in Amsterdam ter herdenking van Bea Vianen, Michaël Slory en de dichter James ‘Bhai’ Ramlall (1935–2018), die eveneens op 83-jarige leeftijd overleed op 29 december 2018.
Meer over Bea Vianen op deze site
Bea Vianen is niet meer
Foto Els Kirst
Angst
Schrijven en dan wachten tot de schemering is ingetreden
Minder beschaamd om wat er mis ging met mimiek
En dat went. Misschien doe ik de kamer aan kant.
Haal ik wat boodschappen zoals twee eieren.
Misschien wel drie. Kan ik daarna vertrekken
Of zou het kunnen dat het mij nooit meer lukt?
De Surinaamse schrijfster Bea Vianen, geboren op 6 november 1935, is op 6 januari 2019 op 83-jarige leeftijd in Suriname overleden. Ik kreeg het vandaag te horen, zo kort nog na het overlijden van leeftijd- en landgenoot Michaël Slory. En toch schrik ik weer. Van 1969 t/m 1973 beleefde ze haar grote periode bij Uitgeverij Querido met de publicatie van vier romans waarin de Hindoestaanse migratie tot en met haar eigen komst naar Nederland een voornaam thema is. Vanaf 1984, toen we al tal van jongere Surinaamse schrijvers in ons fonds hadden, tot en met 1988 gaven we drie van deze vroege romans opnieuw uit. Immers, zij was een belangrijk schrijver, de vrouwelijke stem in de Surinaamse literatuur, die niet in de vergetelheid mocht raken. En natuurlijk in de hoop dat het heruitgeven van die drie romans tot nieuw proza zou kunnen leiden. Dat proza kwam er niet, wel twee dichtbundels Over de grens in 1986 en Op het laatst krijgen we met z’n allen donderop in 1989. De relatie tussen deze uitgeverij en haar was niet een heel gelukkige. In die jaren tachtig was zij nergens thuis en reisde ze in veel Zuid-Amerikaanse landen, Curaçao incluis, en raakte daar keer op keer in problemen. Dan werd ik midden in de nacht door de marechaussee gebeld of ik haar kon ophalen van Schiphol. En ik heb wat met haar in lange rijen voor loketten gestaan om het zoveelste paspoort of woonvergunning of uitkering te regelen. In de jaren negentig, toen de uitgeverij aan het Singel in Amsterdam huisde, stond ze ineens op de stoep met naast haar al haar schamele bezittingen. Nergens thuis, zeker niet meer in Nederland. Misschien dan toch het beste terug naar de moederschoot in Suriname. Strafhok of paradijs? Ik verscheepte haar gasfornuis, koelkast en andere huisraad naar Paramaribo en bracht haar letterlijk tot aan de deur van het vliegtuig. Ze was met mij te ver gegaan, over de grens. Dat voelde toen al als een noodzakelijk definitief afscheid en dat bleek het ook te zijn. Ik reageerde allergisch op haar, kon de telefoon niet opnemen als ze belde. Ik ben er niet fier op. Zo vervaagde ons rechtstreekse contact, zoals haar vele faxen hun kleur en leesbaarheid zijn kwijtgeraakt. Niet meer gesproken, niet meer gezien. Wél nog steeds gelezen: twee gedichten met trots gebloemleesd door Klaas de Groot in Grenzenloos, dat nog geen maand geleden het licht zag. Want wat een schrijfster was ze! En met recht verklaren vele van haar inmiddels talrijke opvolgers van latere generaties zich schatplichtig aan haar. Niet voor niets was Bea Vianen een van de auteurs aan wie Astrid H. Roemer in 2016 haar P.C. Hooftprijs opdroeg.
franc knipscheer
Meer over Bea Vianen bij Uitgeverij In de Knipscheer