Over ‘De geur van bruine bonen’ van Henna Goudzand Nahar op Leestafel, 23 februari 2021:
Op de vooravond van de Surinaamse onafhankelijkheid (november 1975) emigreerden veel Surinamers naar Nederland. Zij hadden niet zo veel vertrouwen in de nieuwe staat. Ilse Madrettor, hoofdpersoon in deze roman, blijft in Suriname achter bij haar oma als moeder Anita naar Nederland vertrekt. Daar speelt mee dat Ilse een ongewenst kind is. Maar als Anita in Nederland met een nieuw gezin haar handen vol krijgt, is Ilse goed genoeg om in het gezin te komen helpen, hetgeen Ilse braaf doet. (…) De beschrijving van de tweespalt waar Ilse zich in bevindt geeft duidelijk de verschillen tussen de twee culturen weer. In dat licht wordt ook de moeder-dochterrelatie – Ilse en Anita; Ilse en Abigail – uiteengezet. Familiebanden, die in de verschillende culturen anders zijn. En hoe een Surinaamse vrouw – of man – daar mee om kan gaan.
Dat is het thema van dit boek: de hinksprong van Ilse op de grens van twee culturen. Kan ze haar evenwicht vinden en behouden? Het wordt op een zeer toegankelijke manier beschreven, natuurlijk ook met woorden uit het Surinaams, het Sranantongo. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De geur van bruine bonen’
Meer over Henna Goudzand Nahar bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: suriname
«Er zit een diepte in van verhalen die nog onvoldoende zijn overgedragen.» – Tanja Jadnanansing
Over ‘De geur van bruine bonen’ van Henna Goudzand Nahar op De Leesclub van Alles, 16 februari 2021:
(…) In dit eerste deel van een naar feuilletonromans opgezet tweeluik staat het leven van Ilse Madrettor centraal. (…) De meest spannende persoon vind ik Frank. Hij is de jongste broer van de moeder van Ilse en haar lievelingsoom. Ilse woonde rond de onafhankelijkheid van Suriname in Paramaribo bij haar grootmoeder nadat haar moeder naar Nederland vertrok en werd later door haar moeder Anita naar Nederland gehaald. Daar werd haar band met oom Frank hecht. Oom Frank gaf haar eigenwaarde en mooie kleding – dure kleding, waarvan het de vraag was waar hij het geld vandaan haalde. Drugs… dat wordt langzaam duidelijk en daar begint mijn interesse nog meer te groeien omdat over die tijd waar veel jonge Surinaamse mannen in de drugscene terecht kwamen bij mij weinig bekend is. (…) Er zit een diepte in van verhalen die nog onvoldoende zijn overgedragen. (…) De herkenning van die voortdurende spagaat tussen twee culturen en het verloren zijn in een soort multicultureel landschap wat je zeker niet zelf hebt geschilderd komt binnen. Het grootste compliment is dat de leesclub na de bespreking unaniem besloot dat deel twee echt heel snel moet worden geschreven omdat wij verknocht zijn geraakt aan Ilse en ook aan oom Frank.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De geur van bruine bonen’
Meer over Henna Goudzand Nahar bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Henna Goudzand Nahar : ondernemende schrijver.» – Myra Winter
Over ‘De geur van bruine bonen’ van Henna Goudzand Nahar op Amsterdamsdagblad.nl, 16 februari 2021:
Deze Covid19 tijd met alle beperkende maatregelen zoals de sluiting van niet essentiële winkels waaronder helaas ook boekwinkels vallen, dwingt schrijvers inventief en creatief te zijn om hun net gepubliceerde boek onder de aandacht te brengen. Vorig jaar november verscheen bij uitgeverij in de Knipscheer de roman : ‘De geur van bruine bonen’ van Henna Goudzand Nahar (Paramaribo, 1953). Er kwam nog net een (digitale) boekpresentatie maar meer zat er vanwege de coronalockdown niet in. Voor schrijvers is een goede lancering van groot belang om hun boek onder de aandacht te brengen. Henna Goudzand Nahar zat niet bij de pakken neer en kwam met het idee om Zoombesprekingen te organiseren met haar lezers, want bestellen en laten bezorgen is gelukkig nog altijd een optie! En dan het liefst bij uw lokale boekwinkel. (…) In deze roman staat het leven van Ilse Madrettor centraal. Haar moeder verlaat Suriname toen het land in 1975 onafhankelijk werd van Nederland. Ilse blijft achter bij haar grootmoeder in Paramaribo maar wordt op een gegeven moment door haar moeder Anita naar Nederland gehaald. (…)
Lees hier het bericht
Meer over ‘De geur van bruine bonen’
Meer over Henna Goudzand Nahar bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De gedichten over de vader en de moeder lieten mij als lezer sprakeloos. Zo origineel van opzet en vooral ontroerend.» – Brede Kristensen
Over ‘Het eiland en andere gedichten’ van Michiel van Kempen in Ñapa / Amigoe, 30 januari 2021:
(…) In zijn nieuwste dichtbundel is zijn verbeelding soms knap extreem en regelmatig steekt hij de draak met onze verwachtingen. Te beginnen met een lang beschrijvend gedicht over Aruba. Ik heb ervan genoten. Jammer dat het slechts 7 pagina’s lang is. Wat mij betreft had hij nog wel wat pagina’s door kunnen schrijven. (…) Na het overrompelende prozagedicht over Aruba, volgt een reeks kleinere gedichten, getiteld ‘Eilanden’. Ze bevatten verbeelde herinneringen aan de eilanden en vooral Suriname. (…) Na de reeks ‘Eilanden’, volgen nieuwe reeksen en dan krijgt de bundel weer vaart en diepgang. Dat begint al met de reeks ‘Stupor Mundi’: verbazing der wereld. Tussen haakjes, naar mijn gevoel had de hele bundel zo getiteld mogen zijn. (…) Dan volgt, bijna logischerwijze, de reeks ‘Efemeer’. Het kortstondige. Hier gaat het over liefde en relaties, o zo kwetsbaar, o zo vluchtig. (…) Wat hierna volgt zijn herinneringen, van familie in ‘Genen’ en van vrienden in ‘Verzoeke geen rouwbeklag’. Hier lijken schijn en verbeelding te zijn weggeblazen door de verhevigde werkelijkheid van verlies. De gedichten over de vader en de moeder lieten mij als lezer sprakeloos. Zo origineel van opzet en vooral ontroerend. (…). In de laatste reeks probeert hij in de geest van de overleden dichters zijn herinneringen aan hen te verwoorden. Daarin slaagt hij wonderwel. Het is alsof ze zelf nog even spreken door Van Kempens pen. (…) Misschien geldt dit het sterkst voor Shrinivási, die bescheiden dichter die met een minimum aan woorden zoveel wist te zeggen. Het korte kwatrijn van Van Kempen drukt het feilloos uit, de herinnering aan hem. (…) Wat een onvergetelijk inzicht in vriendschap. Alles overziende denk ik dat deze bundel van Van Kempen inderdaad een gedenkwaardig voorbeeld van ‘ultraïsme’ is in zijn diverse gedaanten. Eerst het scheutje surrealisme dat onze beleving van de vreemde werkelijkheid verhevigt en dan, geleidelijk aan, het besef van een ‘ stupor mundi’, om te besluiten met verlies en de ervaring van het niets dat ons bewustzijn van het ongrijpbare verhevigt, van dat ‘iets’ dat niet meer is.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het eiland en andere gedichten’
Meer over Michiel van Kempen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een aanrader voor jongeren die niet van lezen houden.» – Jerry Dewnarain
Over ‘Een schoolvakantie’ van Sakoentela Hoebba in De Ware Tijd-Literair, 29 januari 2021:
(…) ‘Een schoolvakantie’ van Sakoentela Hoebba is zo herkenbaar! (…) Haar beschrijving over het meloenveld van buurman Armand is vlijmscherp. Door de woorden, de handeling in het verhaal, ruik ik als het ware het meloenveld, ook de geur van die djamoentak waarmee Armand zijn meloenveld, dat in brand stond, probeerde te blussen. (…) Het verhaal gaat over twee muloleerlingen die avonturen beleven tijdens de grote vakantie. (…) Het gaat over bekende onderwerpen en de gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. (…) Het amuseert de lezer (spannend en humoristisch). De schrijver bouwt al aan het begin van het verhaal de spanning op bij de lezer: ze beschrijft de laatste dag van de school, het moment van de rapportuitreiking wordt zo beeldend geschreven dat Hoebba jou terugbrengt naar de schoolbanken. (…) Het is een mooie aanrader voor eenieder, maar vooral voor jongeren die zich willen ontspannen met een boek, voor hen die weinig of positieve ervaringen met het lezen van fictie hebben en het fijn vinden om personages, situaties en gebeurtenissen in een boek te herkennen. Een mooi boek om er met klasgenoten over te praten. Een aanrader voor jongeren die niet van lezen houden, maar moeten lezen omdat het moet!
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Een schoolvakantie’
Meer over Sakoentela Hoebba bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Harman Nielsen is een echte taalkunstenaar.» – André Oyen
Over ‘Het Meer’ van Harman Nielsen op Ansiel, 16 januari 2021:
(…) Diyan is een teruggetrokken, ietwat autistische jonge fotograaf. (…) Door de kunst van de fotografie kan hij de dingen zien die er niet zijn of toch moeilijk te zien zijn. Op een ochtend waagt hij zich voor zijn foto’s op verboden terrein in een oude fabrieksruïne, die volkomen verlaten had moeten zijn en gewoontegetrouw maakt hij er foto’s. Wanneer hij thuis de foto’s ontwikkelt merkt hij dat op de foto’s een meisje staat dat hij niet gezien heeft toen hij op de plaats was. Het meisje fascineert hem dusdanig dat hij terug wil naar die fabrieksruïne ook al roept dat nogal wat angst bij hem op. Harman Nielsen is een echte taalkunstenaar, met zijn beeldend maar ook poëtisch taalgebruik weet hij de juiste sfeer bij de juiste creatie te scheppen. Het verhaal roept zodanig spanning en medeleven op dat je het hoofdpersonage in bescherming zou willen nemen. Door de kracht van de verbeelding en de magie van het woord is ‘Het Meer’ een mooi, haast breekbaar verhaal geworden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Meer’
«Schudt schijnbaar achteloos jamben rond in een kwatrijn met omarmend rijm.» – Jeroen Heuvel
Over ‘Het eiland en andere gedichten’ van Michiel van Kempen in Antilliaans Dagblad, 9 januari 2021:
(…) ‘Het eiland en andere gedichten’, 75 bladzijden, 6 afdelingen. (…) Versregels die opvallen bij deze letterkunstenaar zijn ‘die natie kent noch taal’ en ‘verraderlijk glad / voor wie de tekens niet verstaat’, wat verdomd lijkt op de titel van Van Kempens eerste dichtbundel ‘Wat geen teken is maar leeft’ van acht jaar geleden. Daarin ook al prachtige regels, ‘Hoe toch kan een taal die wij beiden / vanaf de eerste aai blindelings spraken / met open ogen zo ontregeld raken.’ over de tragedie van de onbegrepen communicatie tussen een letterkundige en zijn geaaide. Wat heb je er aan om literatuur zo grondig te begrijpen, of dat te vermoeden in ieder geval, maar de huistaal mis te verstaan? (…) Van Kempen heeft een eigen stijl, is zeer belezen en kent alle kneepjes van het ambt, schudt schijnbaar achteloos jamben rond in een kwatrijn met omarmend rijm voor Shrinivási, maar is ook vrij om te experimenteren – met vorm en inhoud – wanneer hij in de donkere kamer filmpjes en foto’s ontwikkelt en fixeert. Van Kempen hoort als artiest thuis in de categorie Hieronymus Bosch, en als poëet tussen de twee dichters (…) Lucebert en Jan Campert. In de zesde en laatste afdeling, ‘Verzoeke geen rouwbeklag’ 8 afscheidsgedichten voor vrienden, al dan niet artiesten, van Michiel die in 2018 of 2019 zijn overleden, bijvoorbeeld het eerder genoemde kwatrijn voor de van oorsprong Surinaamse maar lang in Curaçao geleefd hebbende Shrinivási. Bijzondere gedichten, die beklijven. (…).
Lees hier of hier de recensie ‘Een ACB van Michiel van Kempen’
Meer over ‘Het eiland en andere gedichten’
Meer over Michiel van Kempen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Black Lives Matter raakt iedereen.»
Els de Groen interviewt Etchica Voorn over ‘Dubbelbloed’ in De Republikein, december 2020:
2020 was het jaar van Black Lives Matter. De Nederlands-Surinaamse schrijfster Etchica Voorn heeft aan den lijve ervaren hoe de discussie over de erfenis van de slavernij schuurt in de Nederlandse samenleving. ‘Als je in Nederland slavernij ter sprake brengt, krijg je al gauw het verwijt de racismekaart te trekken.’ (…) Haar roman ‘Dubbelbloed’ werd een succes en is toe aan een vijfde druk. Het verrijkte de Nederlandse taal met een mooi nieuw woord en schafte een ander af: niemand is meer halfbloed. (…)
Lees hier het interview
Meer over ‘Dubbelbloed’
Meer over Els de Groen op deze site
«Jeugdboek voor kinderen vanaf tien tot honderd.» – André Oyen
Over ‘Een schoolvakantie’ van Sakoentela Hoebba op Ansiel, 21 december 2020:
In 2015 debuteerde Sakoentala Hoebba met de verhalenbundel ‘De lottowinnaar’, waarin zij de zwijgcultuur van Suriname zoals die manifest is binnen de Hindoestaanse gemeenschap aanwezig is, op de korrel neemt. Haar nieuwste werk is een jeugdboek voor kinderen vanaf tien tot honderd. ‘Een schoolvakantie’ is het portret van een hechte vriendschap tussen twee jongeren uit verschillende milieus in Suriname, die mekaar reeds kennen van hun peutertijd. Akash is de zoon van een boer. Hij werkt net als zijn vader hard, is intelligent, ijverig en toegewijd terwijl Ali’s ouders rijk zijn en leven in luxe. Hij is druk en zorgeloos. Hoewel ze dus opgroeien in heel andere gezinnen, zijn ze de beste vrienden. Maar Ali is vaak bij Akash’ thuis omdat het er veel gezelliger is dan in zijn gezin en ook omdat de mama van zijn vriend superlekker kookt en hij altijd mag mee eten. Akash studeert keihard, terwijl zijn vriend Ali nogal lui aangelegd is. Aan het eind van het jaar blijkt dan ook dat Ali het jaar moet overdoen, terwijl Akash met prachtige cijfers overmag. Akash vindt het wel erg dat hij het volgend jaar niet meer met zijn vriend samen in de klas zal zitten. Ali maakt zich hier minder druk om want niets belet hem om zijn vriend dagelijks te zien en ze hebben ook nog een hele schoolvakantie die ze samen kunnen doorbrengen. In deze schoolvakantie gebeuren er prettige en minder prettige dingen. Dan is er nog het hoogtepunt van de zomer voor de jongens: de langverwachte jaarlijkse vliegerwedstrijd. De vlieger die tot het laatst in de lucht blijft, krijgt een grote prijs. Ook de mooiste vlieger wordt beloond. Er ontspint zich een adembenemend gevecht in de lucht dat beide jongens met hun vriendjes voeren. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een schoolvakantie’
Meer over Sakoentela Hoebba bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Hij zingt hen toe in hun eigen stemkleur. Dat ontroert.» – Hilde Neus
Over ‘Het eiland en andere gedichten’ van Michiel van Kempen in De Ware Tijd Literair, 12 december 2020:
De nieuwe bundel van Michiel van Kempen ‘Het eiland en andere gedichten’ is een zeer persoonlijke neerslag van afscheidsmomenten. (…) Het eiland is het eerst gedicht in de bundel, een ode aan Aruba. (…) In het tweede deel, getiteld Eilanden, richt hij zich tot de voormalig Nederlandse Antillen en tot Suriname, maar ook het eiland waarop de Bijlmer drijft, en nog kleiner, de klas waar Van Kempen later lesgaf. In het deel Stupor Mundi zijn gedichten over religie opgenomen. Een thematiek die van Kempen nogal heeft geraakt schijnt te hebben, in die zin dat de verzen doorspekt zijn met hypocrisie. Efemeer is de kwaliteitsbepaling tussen twee mensen in een liefdesrelatie. (…) Hoe relaties teloor kunnen gaan weet de auteur. De metafoor van zijn eigen woning, in ‘Twee huizen’, herinnert aan hoe de mens in een deel zijn hoofd laat spreken, door middel van de bibliotheek, en kennis. (…) De afdeling Genen spreekt van de vader en de moeder, die beiden hun sporen hebben nagelaten in de zoon, maar hem ook hebben gemaakt tot wat hij in het heden is. (…) In Verzoeke geen rouwbeklag keert Michiel van Kempen weer deels terug naar de tropen, in zijn eulogieën voor enkele Surinaamse schrijvers die vorig jaar zijn overleden. Opvallend hier is dat hij poëzie voor hen schrijft en hen toezingt in hun eigen stemkleur. Dat ontroert, want het laat zien dat hij kan invoelen, hun werk goed kent en de ruimte en moeite neemt om deze grote Surinamers een afscheid te bezorgen, zo waardig aan hen.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Het eiland en andere gedichten’
Meer over Michiel van Kempen bij Uitgeverij In de Knipscheer