Over ‘Loslaten zullen ze nooit meer’ van Marius Atmoredjo op Met De Neus In De Boeken, 13 juli 2022:
(…) Atmoredjo’s gedichten zijn geïnspireerd door familieverhalen overgeleverd vanaf zijn overgrootmoeder. Zij – de Mbah Sari in een van de eerste gedichten? – kwam als contractarbeidster vanuit toenmalig Nederlands-Indië in de negentiende eeuw in Suriname aan. Dat klinkt positiever dan het eraan toeging, het was koloniale transmigratiepolitiek: overbevolking ‘in de Oost’ tegengaan door andere rijksgenoten als goedkope arbeidskrachten in te zetten in de regelmatig kwakkelende West-Indische/Surinaamse economie. Ondanks deze bewogen oorsprong weeft Atmoredjo – opgeleid als werktuigbouwkundige – vooral een mooie en eerlijke geschiedenis. (…) Atmoredjo laat zien hoe opgroeien in een levende verhalentraditie goede poëzie kan opleveren. Poëzie die daarmee ook aantoont hoe veelstemmig onze gedeelde geschiedenis en dus identiteit en Nederlandse taal zijn. Ook voor iedereen die nog niet dagelijks beseft dat een leven er één in een keten is en dat wij van verhalen aan elkaar hangen. Deze bundel is zonder meer een ontdekking, niet in de laatste plaats omdat het belangrijk is dat juist de wat minder vaak gehoorde groep Surinaamse Javanen nu een dichterlijke stem heeft: duidelijk, geworteld en levend. Een stem ontstaan in de voormalige “West” die wij hopelijk nog vaker zullen horen klinken in de grote huiskamer van de Nederlandse taalfamilie.
Klik hier voor de recensie
Meer over Marius Atmoredjo bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Marius Atmoeedjo op Caraïbisch Uitzicht
Tag: suriname
«Fraaie, literaire stijl in sympathieke en interessante Caraïbische roman.» – Piet Windhorst
Over ‘Irma, een mikado van boze goden’ van Kees Broere op LeesKost, 30 mei 2022:
Irma Weever en Paul Fadel hebben hun middelbare school op Curaçao afgerond. Bij een strandfeestje overlijdt een vriendin van Irma, ze is waarschijnlijk vergiftigd. In de gehele roman speelt de wraak voor deze vergiftiging een rol. Met Paul en een paar vriendinnen gaat Irma naar Nederland om daar te gaan studeren, Irma rechten in Amsterdam en Paul chemie in Nijmegen. Beiden hebben als ideaal vrije mensen te worden. Na hun studie begint voor beiden een afwisselend leven. Ze vervolgen hun studie in New York en daarna scheiden zich hun wegen. Irma krijgt een baan bij de veiligheidsdienst op Curaçao. Daarna gaat ze naar Den Haag waar ze een belangrijke functie krijgt bij Europol en tenslotte begint ze een advocatenpraktijk in Curaçao. (…) Het boek is geschreven in een fraaie, literaire stijl met veel beeldspraak. Het thema van het slavernijverleden past goed in deze tijd. Het is een sympathieke en interessante Caraïbische roman.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Irma. Een mikado van boze goden’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Helder taalgebruik in een verrassend beeldende literaire stijl.» – Wim Rutgers
Over ‘Irma, een mikado van boze goden’ van Kees Broere in Antilliaans Dagblad, 14 mei 2022:
(…) Irma is op weg naar wraak wegens een feit uit het verleden, jaren en jaren terug. Het brengt haar van Curaçao naar Sint Maarten, waar ze – begin september 2017 – in de hevige orkaan Irma terechtkomt. Zoals het mikado uit de ondertitel van de roman een behendigheidsspel is om uit de chaos van willekeurig neergeworpen stokjes steeds één stokje te pakken zonder de andere aan te raken, zo weet ook Irma dat elke fout fataal kan zijn. Irma Weever is kind op Curaçao van uit Suriname afkomstige ouders. Ze ontmoet op haar middelbare school, het MIL, de van Bonaire afkomstige Paul Fadel. Het leidt tot een hechte vriendschap, met een donker randje. (…) De rode daad van wraak, gebaseerd op veronderstelde gevoelens van achterstelling, zelfs vernedering, bij zowel Irma als Paul, krijgt zijn context in tal van over tijd en ruimte verspreide bijzonderheden. (…) Aanwijzingen die aanvankelijk raadselachtig zijn, maar gaandeweg contouren krijgen, wijzen vooruit naar wat later in het verhaal zal gebeuren. De alwetende verteller houdt de verhaallijntjes strak in de hand en voorziet die met tal van details die de vlot lezende taalvorm van de ervaren journalist demonstreren met helder taalgebruik in een verrassend beeldende literaire stijl die uitnodigt tot citeren: “De tambú sloop op blote voeten langs de stilte.” (…)
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Irma. Een mikado van boze goden’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer
Annel de Noré – Berichten uit het verleden. Pemba doti. Roman
Annel de Noré
Berichten uit het verleden / Pemba doti
roman
Nederland, Suriname
gebrocheerd in omslag met flappen,
260 blz., € 19,50
ISBN 978-94-93214-27-9
eerste uitgave 2022
Berichten uit het verleden. Pemba doti van Annel de Noré is een intrigerende en verontrustende roman, die zich op verschillende wijzen laat lezen en duiden – wat nu juist zijn kracht uitmaakt. Dit is te danken aan de sterke, ingetogen poëtische en rake maar niet al te nadrukkelijke stijl van De Noré, aan de constructie én de tekening van de personages. In de roman staat een episode in het leven van Dorothy centraal, waarin zij onder grote druk staat: zij is alleenstaande moeder maar werkt als boekhouder heel hard in een bedrijf. Als haar meerdere Errol haar voor de zoveelste keer vraagt op een vrijdag over te werken, gaat zij schoorvoetend – maar met tegenzin – akkoord.
Dan ontvangt ze op haar werkaccount mails van een haar onbekende, die zichzelf Maya Pritip noemt. De mails nemen steeds indringender en intimiderender vormen aan, en gaan algauw over in regelrechte, onverholen dreigementen. Op een gegeven moment herinnert Maya Pritip Dorothy aan een voorval van exact 17 jaar geleden: op vrijdag 3 maart 2000, tussen 11 en 12 uur ’s morgens, vond er iets plaats waar zij nú verantwoording voor zou moeten afleggen.
Berichten uit het verleden ontspint zich tot een ijzingwekkende psychologische thriller, maar mogelijk ook een parabel of een geëngageerde roman. Is Dorothy psychisch bezweken onder de druk en uitputting, en is zij zwaar overspannen geraakt? Lijdt zij aan waandenkbeelden, draait zij door? Of heeft iemand ‘uit het verleden’ het werkelijk op haar gemunt, en is diegene uit op genoegdoening, op wraak? Maar welk perspectief is betrouwbaar?
Het taalgebruik van Dorothy draagt bij aan de vervreemding en spanning (tot het eind) van deze roman. Dat is de verdienste van de vertelkunst en de talige stijl van De Noré. Ook de lezer voelt zich, mét Dorothy, beklemd.
Annel de Noré werd in 1950 geboren in Paramaribo en woont vanaf 2000 hoofdzakelijk in Nederland. Haar alom geprezen debuutroman De bruine zeemeermin uit 2000 is ‘het beste Caraïibische debuut sinds Bea Vianen en Astrid H. Roemer’ genoemd. Verder verschijnen bij Uitgeverij In de Knipscheer de verhalenbundel Het kind met de grijze ogen, de roman Stem uit duizenden en de verhalenbundel Vers vlees oud bloed, genomineerd voor de Halewijnprijs 2017. In 2019 komt haar grote roman Lambarosa uit: ‘Zo beeldend en weerzinwekkend beschreven dat je het boek niet kan wegleggen. In het derde deel van de roman komen de eerste twee gedeelten op mysterieuze wijze samen. Het is een filosofisch stuk over de omgang met onzekerheden. Als lezer word je meegesleurd door het verhaal, de sfeer en de beklemmende emoties van de hoofdrolspelers.’ (Estefanía Pampín Zuidmeer in La Chispa). In 2021 verrast zij met haar poëziedebuut Exit, waarover Arjan Peters schrijft: ‘Bijna montere poëzie dankzij dansende ritmiek, klankrijke woorden en scheppingsvreugde.’
Meer over ‘Berichten uit het verleden. Pemba doti’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer
Gedicht van Marius Atmoredjo vertaald in het Indonesisch
Uit ‘Loslaten zullen ze nooit meer’ van Marius Atmoredjo op Nederlandse poëzie in het Indonesisch, 4 april 2022:
Op ‘Suara suara dari utara’ (‘Stemmen uit het noorden’), het blog Puisi Belanda, is op 4 april 2022 het gedicht ‘Djati kast’ uit de bundel ‘Loslaten zullen ze nooit meer’ geplaatst in een Indonesische vertaling van Siti Wahyuningsih en Albert Hagenaars. In deze almaar groeiende digitale poëziereeks van een keur van Nederlandstalige dichters zijn inmiddels honderden gedichten in vertaling opgenomen.
Lees hier het betreffende fragment in het Nederlands en in het Indonesisch
Meer over ‘Loslaten zullen ze nooit meer’
Meer over Marius Atmoredjo bij Uitgeverij In de Knipscheer
Marius Atmoredjo presenteerde eerste Surinaams-Javaanse dichtbundel
Over ‘Loslaten zullen ze nooit meer’ van Marius Atmoredjo op Caraïbisch Uitzicht, 23 maart 2022:
Op zondag 20 maart j.l. vond in het Indisch herinneringscentrum Bronbeek de presentatie plaats van ‘Loslaten zullen ze nooit meer’, debuutbundel van Marius Atmoredjo en de eerste dichtbundel van een Surinaamse Javaan die ooit bij een uitgeverij (In de Knipscheer) uitkwam. De tekeningen in de bundel zijn van Robert Bosari.
Klik hier voor fotoreportage van Marijke Wirokarto
Meer over Marius Atmoredjo bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Marius Atmoredjo op Caraïbisch Uitzicht
Marius Atmoredjo – Loslaten zullen ze nooit meer. Gedichten
Marius Atmoredjo
Loslaten zullen ze nooit meer
gedichten
Suriname
met illustraties van Robert Bosari
eindredactie Michiel van Kempen
gebrocheerd in omslag met flappen,
52 blz., € 17,50
ISBN 978-94-93214-70-5 NUR 306
eerste uitgave 2022
De gedichten in Loslaten zullen ze nooit meer zijn geïnspireerd door de verhalen van zes generaties Javanen in diaspora. Die verhalen beginnen bij de tewerkstelling van de overgrootmoeder van de dichter, wanneer zij als contractarbeider vanuit Java in Suriname aankomt en gaan daarna over haar kinderen en kindskinderen die in Suriname en Nederland wonen. De moeder van de dichter, Marie Atmoredjo, vertelde haar kinderen die verhalen in de avonduren voor het slapen gaan. Zij hebben in sterke mate de verbeeldingskracht van de dichter gevormd.
De kunstenaar Robert Bosari voorzag elk van de twintig gedichten gedicht van een fraaie tekening in zwart-wit.
Wij kenden elkaars wortels
en meer dan dat
de betekenis van de kleine witte bloem
die zij zo lang draagt
in een knop, melati
Marius Atmoredjo, geboren in 1959 in Lelydorp, Suriname, woont vanaf 1980 in Nederland. Hij heeft zich jarenlang ingezet als vrijwilliger in het sociaal-culturele werk ten behoeve van de Surinaams-Javaanse gemeenschap in Nederland. En in de loop van de jaren dienden zich de gedichten aan die hier zijn samengebracht, indringende poëzie met vaak verrassende beelden. Deze debuutbundel is een welkome bijdrage aan het tot op heden bescheiden corpus van de Surinaams-Javaanse literatuur.
«De Surinaamse geschiedenis in de Nederlandstalige poëzie.» – Louis Smit
Over ‘Ik ga strijden moeder’ van Astrid H. Roemer voor NBD/Biblion, 9 maart 2022:
(…) De gedichten, in totaal zo’n 80, zijn bij elkaar gebracht uit eerdere bundels en literaire tijdschriften. Verscheidene gaan over de zwarte Surinamer die zich niet thuis voelt in Nederland en de ‘roze blagen die mij om mijn huidskleur plagen’. Andere gaan over liefde en andere ontroerende onderwerpen. De gedichten hebben kracht, maar krijgen vooral kleur als ze worden voorgedragen, zoals bleek bij podiumoptredens van de schrijfster. (…) In zijn verhelderende inleiding gaat de samensteller Koos van den Kerkhof) in op de aandacht voor het slavernijverleden in het werk van Roemer. De bundel zal vooral in de smaak vallen bij mensen die geïnteresseerd zijn in de invloed van de Surinaamse geschiedenis in de Nederlandstalige poëzie.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ik ga strijden moeder’
Meer over Astrid H. Roemer bij Uitgeverij In de Knipscheer
« * * * * Authentieke, strijdbare en ontroerende poëzie.» – Ko van Geemert
Over ‘Ik ga strijden moeder’ van Astrid H. Roemer in Parbode, februari 2022:
De vele malen bekroonde Astrid H. (Heligonda) Roemer (Paramaribo, 1947) kwam de laatste tijd vaak in het nieuws door haar uitspraken over Desi Bouterse. Hier hebben we het gelukkig weer over waar het toch in eerste instantie om gaat: haar werk, en om preciezer te zijn: haar poëzie. Roemer is allereerst bekend als auteur van romans, maar haar gedichten maken een belangrijk onderdeel van haar oeuvre uit, ze debuteerde zelfs met poëzie, met de bundel ‘Sasa: mijn actuele zijn’, in 1970, onder het pseudoniem Zamani. (…) Onlangs verscheen de bloemlezing ‘Ik ga strijden moeder’, ondertitel: ‘gekozen gedichten’, gekozen uit haar bundels, maar ook uit allerlei tijdschriften. De keuze (80 gedichten) is gemaakt, in- en uitgeleid door de half november overleden dichter Koos van den Kerkhof. (…) Terug naar de poëzie, en specifiek naar de wat minder bekende ‘verspreide gedichten’, die vanaf 2015 in diverse tijdschriften verschenen. Een paar citaten: ‘Zet mijn gedachten in de week / bleek ze / wring ze uit de herinneringen / wil geen nattigheid en niets wat druppelt’. (…) De laatste woorden van het laatste gedicht (over haar moeder) in deze bundel: ‘Wij moesten jou begraven in stromende regens. / De zonnigste vrouw. / Ik blijf aan jou denken als warm licht in mij / Leven. / Ik houd van jou.’ Kort samengevat: authentieke, strijdbare en ontroerende poëzie. In de Verantwoording noemt Van den Kerkhof het samenstellen van een dergelijke bloemlezing ‘monnikenarbeid’. We zijn verheugd dat hij zich daaraan gezet heeft en dat uitgeverij In de Knipscheer dit monnikenwerk heeft uitgegeven.
Lees hier de recensie of hier
Meer over ‘Ik ga strijden moeder’
Meer over Astrid H. Roemer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een mooi overzicht van haar werk.» – Hilde Neus
Over Ik ga strijden moeder van Astrid H. Roemer in De Ware Tijd Literair van
weekendeditie van 14 t/m 16 januari 2022:
De bundel van Roemer is bezorgd door Koos van den Kerkhof. (…) Van den Kerkhof geeft in zijn inleiding een wandeling door haar werk, vanaf ‘Sasa, mijn actuele zijn’, waarin haar jeugdpoëzie is verzameld (1970). Uit deze bundel komt een gedicht, getiteld ‘voor mama’ waarin de laatste regel van elke strofe is: ‘ik ga strijden’. Dit heeft de basis gelegd voor deze verzameling, onder de titel: ‘Ik ga strijden moe[1]der’. Voor Astrid. H. Roemer is haar moeder vanaf het begin een belangrijke inspiratiebron geweest en gebleven, en steeds weer spreekt uit haar werk haar grote, tedere liefde voor de vrouw die haar heeft gebaard. Daaraan zijn nauw gekoppeld de thema’s vrouw -zijn, bloed, het gehele leven zelf. (…) Aanvankelijk snijdt Roemer thema’s aan als afscheid, toekomst, of de ziel van de immigrant. Deze vloeien later over in onderwerpen als etniciteit en vrijheid, uitgedrukt in beschouwingen over het slavernijverleden. Ook de lesbische liefde en katten zijn belangrijke elementen. (…) Van den Kerkhof roemt het muzikale in haar werk en haalt het begrip ‘vertelbeeld’ aan. (…) Vertelbeeld is het uitgaan van een kernzin, die steeds in andere bewoordingen terugkomt en zo steeds beter determineert wat er gezegd moet worden. Dit is een spelen met taal, maar ook het uiterste er uit halen. Voorbeelden worden geschetst aan de hand van Roemers poëzie, maar ook duidelijk gemaakt door fragmenten uit interviews en beschouwingen over haar werk toe te voegen. (…) De laatste woorden (uit verspreide gedichten) in het boek zijn, hoe kan het anders, een ode aan haar moeder.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ik ga strijden moeder’
Meer over Astrid H. Roemer bij Uitgeverij In de Knipscheer