«Bewondering voor dit debuut.» – Els van Swol

Opmaak 1Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Literair Nederland, 20 januari 2016:-
Met het fragmentarische, en niet-chronologisch opgeschreven verhaal staat de schrijfster (…) in de recente traditie van de Surinaamse literatuur. Het is Astrid H. Roemer, winnares van de P.C. Hooftprijs 2016, die deze fragmentarische aanpak ook bezigde en daarmee brak met de traditionelere stijl van in Nederland bekende Surinaamse auteurs als Cynthia McLeod, Bea Vianen en Ellen Ombre. Waar ze niet mee breekt, is de aandacht voor de tradities van Suriname, zoals geestverering en dergelijke. Blijft de vraag naar de op het eerste gezicht grammaticale onhandigheden en een zekere stroefheid in de eerste twee hoofdstukken. (…) Dit taalgebruik, dit taaleigen – want dat is het – blijkt gaandeweg niet alleen het voertuig van het verhaal, maar ook de uitdrukking ervan; die eerste twee hoofdstukken waren alleen maar een ouverture om ons in die taal, in het drama dat volgt te trekken. Een taal, die niet alleen is geworteld in Suriname, maar ook in alle hevigheid, soms door punten tussen elk woord te zetten, uitdrukking geeft aan de heftigheid van het verhaal en de moeite die het kost om het te vertellen. Als je dit beseft, rest alleen meer bewondering voor dit debuut. En schaamte dat je als Nederlander toch nog zo ver van de Surinaamse vertelcultuur blijkt af te staan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’

«Een grootse roman.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Ansiel en op Lezerstippenlezers, 20 januari 2016:-
Met haar debuutroman ‘Geen weg terug’ wil Iraida van Dijk een heel moeilijke periode die het Suriname volk moest doorleven, aankaarten. Het boek schetst de periode van 1962 tot 2014, een belangrijke moment voor Suriname, met name voor al die bewoners van het gebied dat later een stuwmeer werd. (…) De auteur verweeft historische feiten met fictie in een grootse roman die een stuk patriarchaat blootlegt, waarmee we bijvoorbeeld ook geconfronteerd werden in het werk van Alice Walker, Toni Morrison en Astrid H. Roemer, en dat generaties lang giftige sporen nalaat. Een bijzonder goed gestileerd boek dat door zijn tijdschakeringen de lezer ook de evolutie van het landelijk Suriname laat beleven.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’

«Genoeg literair spel voor een speurlezer.»

VoorplatLichtkamer75Over ‘De lichtkamer’ van Henriettte de Mezquita in Antilliaans Dagblad, 16 januari 2016:
Taal leeft, letterkunde ook. Vroeger leerde je op de recensentenopleiding dat in ‘echte literatuur’ alles betekenis moest hebben, dat er geen woord teveel in een literair werk mocht staan, zoals je vroeger door de etiquette wist dat je geen bruine schoenen onder een donkerblauw pak mocht aantrekken, tegenwoordig (…) is dat juist wel mode. Mode in de literatuur verandert ook, nu mogen er zinnen in een roman staan die voor het volgen van het verhaal overbodig schijnen, zinnen waarin het spel van letters, woorden belangrijker is, alsof het muzieknoten zijn die stemming oproepen, maar geen ‘betekenis’ zouden hebben, dan het logisch, of erger nog psychologisch, kunnen volgen van de personages in de handeling, zeg maar een traditie – om het lokaal te houden van een Debrot of om het internationaal te maken van een Bolaño – hoe dan ook De Mezquita is op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de Spaanstalige wereldliteratuur, kortom zinnen die, ehm, een vleug aan het palet toevoegen, als ingrediënten in een gerecht. (…) Speuren naar de ware identiteit van De Mezquita levert niet veel op. (…) Er staat in het boek ook een epiloog geschreven door de kinderen van Henriette de Mezquita en, alsof dat niet genoeg literair spel is voor een speurlezer, na het nawoord staat er nog een ‘tijdsbeeld’ in over ‘de schrijfster’ die in 1930 (sec) geboren zou zijn. (…) Het mysterie rond de auteur (of auteurs) wordt groter als blijkt dat de reguliere recensenten voor het ‘Antilliaans Dagblad’ bedankten voor de eer, omdat ze te dicht bij het ontstaan van het boek zijn geweest om er een onbevooroordeeld leesverslag over te kunnen schrijven. Vandaar dat ‘een onzer verslaggevers’ dit doet.
Lees hier het artikel in ‘Antilliaans Dagblad’
Meer over ‘De Lichtkamer’

«De Mezquita kan schrijven.» – Ko van Geemert

VoorplatLichtkamer75Over ‘De lichtkamer’ van Henriette de Mezquita in Parbode, januari 2016:
In ‘De lichtkamer’ worden de belevenissen van een aantal familieleden beschreven. De gebeurtenissen spelen zich in Suriname en Nederland af, maar voornamelijk toch op Curaçao. Hoofdpersonen zijn de zussen Ana en Bets. In het eerste hoofdstuk lezen we hoe Bets in Suriname Sensi ontmoet, met wie ze trouwt. Maar Sensi keert terug naar Suriname: ‘Op Curaçao bleef hij een Surinamer. Hij werd nooit iemand van het eiland.’ In het volgende hoofdstuk is zus Ana het hoofdpersonage. Ze belandt in Nederland in een ziekenhuis voor de verwijdering van een tumor, die op Curaçao niet was opgemerkt. Vervolgens leren we Martha kennen (dochter van Ana), haar man Isaac en dochter Lisa. Martha krijgt borstkanker, maar alweer: dit wordt niet ontdekt door De Kliniek, een radiologisch centrum op het eiland. (…) Langzamerhand wordt het Ana en Bets te gortig. Ze bedenken Het Plan, samen met ‘de spin in het web’ kapster Grace en de kleinzoon van Bets, Jan, die als (beginnend) radioloog De Kliniek goed kent. (…) Eigenlijk hebben we hier te maken met een thriller. (…) De Mezquita kan schrijven en heeft kennis van de Curaçaose maatschappij. Maar wie is Henriette de Mezquita?
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’

«* * * * Met passie en een enorm inlevingsvermogen.» – Rabin Gangadin

Opmaak 1Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Hebban, 16 januari 2016:
Op 4 februari 1957 sloten de Surinaamse Overheid en de Alcoa/Suralco na tien maanden van gesteggel en parlementair-gedelibereer een overeenkomst die gelabeld werd met het opschrift: ‘Letter of Intent’. Deze Letter of Intent omvatte de wil van beide partijen om te komen tot de ontwikkeling van een waterkrachtcentrale in de Suriname rivier, nabij Brokopondo. (…) Tot hier het technisch- en planologisch vernuft waarbij er volstrekt geen rekening is gehouden met de ecologische gevolgen ervan. De Surinaamse debutante Iraida van Dijk-Ooft vertelt in haar roman ‘Geen weg terug’ met passie en een enorm inlevingsvermogen hoe de Marrons uit het dorp Dembeston, dat voorgoed onder de watermassa ligt bedolven, van hun grond en uit hun huis werden verdreven. (…) De schrijfster heeft een zeer zware en ingewikkelde taak op zich genomen door over een bepaalde realiteit van Suriname te durven schrijven welke velen onopgemerkt aan zich voorbij hebben zien gaan. Diep verankerd in de Surinaamse natuur, nauw verbonden met de aarde reikt de schrijfster ons ook de sleutel aan voor een verlossing. Zij schildert met een overdaad aan wrede en rauwe bijzonderheden, met een anatomische precisie en een wellustig zwelgen in kleur, houding en kreten, een bikkelharde miskende realiteit van Suriname.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’

Eerste publieke vertoning van film over Astrid H. Roemer

PosterA4februari2016_Opmaak 1.qxdOp donderdag 11 februari 2016 wordt in de Haarlemse Pletterij de documentaire film over Astrid H. Roemer ‘De wereld heeft gezicht verloren’ vertoond, waarmee regisseur Cindy Kerseborn haar drieluik over Nederlandse schrijvers uit de West (Edgar Cairo, Frank Martinus Arion, Astrid H. Roemer) afsluit. Astrid H. Roemer leek al een decennium van de aardbodem verdwenen, maar Cindy Kerseborn ging op zoek en vond haar. Het is de eerste vertoning na de première voor genodigden op 7 december jl. en ook de eerste keer nadat bekend werd dat aan Astrid H. Roemer de P.C. Hooftprijs 2016 uitgereikt gaat worden. Aan de film gaat een inleiding vooraf van uitgever Franc Knipscheer. Na afloop is er gelegenheid tot napraat met regisseur van de film Cindy Kerseborn. Vanwege de verwachte belangstelling is reserveren verplicht (ook via reserveren@pletterij.nl of bel 023 542 35 40). Lange Herenvest 122, 2011 BX Haarlem. Aanvang 20.00 precies. Zaal open 19.30 uur. Toegang: € 5,00, tot 25 jaar € 3,00.
Kijk hier en hier naar de trailers van de film.
Meer over Astrid H. Roemer op deze site

«De mens staat centraal in Helmans werk, vooral in zijn vele romans.» – Michiel van Kempen

Albert-Helman-Germaine-KrullOver ‘Albert Helman’ in een gesprek met Els Moor (De Ware Tijd Literair) op Caraïbisch Uitzicht, 8 januari 2016:
Literatuurwetenschapper Michiel van Kempen, die met zijn Een geschiedenis van de Surinaamse literatuur (2003) de Surinaamse literatuur volledig heeft vastgelegd, was in juli hier om colleges te geven en een lezing te houden. Op de dag van zijn vertrek naar Nederland had ik een kort gesprek met hem over Albert Helman (Lou Lichtveld). Michiel voltooit binnenkort zijn biografie van Albert Helman, waar hij vele jaren aan gewerkt heeft. (…) Helman was de eerste grote Surinaamse schrijver was, een man van zijn tijd, dus zowel van de koloniale tijd als daarna de onafhankelijkheid, die zich sterk bezighield met nationaal bewustzijn, in positief zowel als negatief opzicht. De mens staat centraal in Helmans werk, vooral in zijn vele romans. (…) Hij was een pionier en altijd kritisch, vooral waar het Suriname betreft en zelfs soms weerbarstig. Humor zit er ook in zijn werk en creativiteit. (…) Hij was ook een brede politicus, een taalkundige en zelfs componist.
Lees hier verder
Meer over Albert Helman bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een kosmopoliet en een groot dichter-kunstenaar.» – Jerry Dewnarain

Over ‘Torent een man hoog met zijn poëzie’ van Michaël Slory op Caraïbisch Uitzicht, 8 januari 2016:
Michaël Slory (Coronie, 4 augustus 1935): in alle overzichten van de Surinaamse letteren komt zijn naam voor. Zes literaire onderscheidingen kreeg hij, waaronder de Literatuurprijs van Suriname, 1983-1985. Uit het Surinaamse straatbeeld is hij nog steeds niet weg te denken: jong en oud kennen hem van de markt en de bussen. Slory is een dichter die in Sranan, Nederlands, Spaans en Engels dicht. Met Sarka/Bittere strijd debuteerde hij in 1961. Een belangrijk deel van zijn oeuvre heeft hij in het Sranantongo geschreven. (…) Bijna al zijn gedichten, dus ook de liefdespoëzie en de natuurlyriek, hebben een tweede laag die pas verstaan wordt door wie enig inzicht heeft in de samenhang van maatschappelijk en mentaal verval in Suriname. (…) De hoop op sociale en psychische heroprichting van de staat Suriname heeft Slory altijd mee gedragen, maar die hoop kon niet overeind gehouden worden, zonder dat de littekens zich in de huid kerfden. (…) Zijn ruime algemene ontwikkeling, visie en dichtkunst maken Slory tot een kosmopoliet en een groot dichter-kunstenaar. (…) Wie behoefte heeft om de mens Michaël Slory te leren kennen zou beslist het geschreven portret van Michiel van Kempen moeten lezen. Te vinden in het nawoord van de bundel ‘Torent een man hoog met zijn poëzie’. Op overtuigende wijze schetst Van Kempen met woorden een beeld van een wel heel bijzonder mens. Hij doet dat liefdevol en oprecht. Uit dit nawoord komt ons een mens tegemoet die inderdaad niet treffender omschreven kan worden dan als een man die hoog torent met zijn poëzie.
Lees hier het artikel
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer [ = http://www.indeknipscheer.com/?s=Micha%C3%ABl+Slory ]

«Onmiskenbaar een Caribische roman.» – Koos van den Kerkhof

VoorplatLichtkamer75Over ‘De Lichtkamer’ van Henriette de Mezquita in Antilliaans Dagblad, 12 december 2015:
Henriette de Mezquita speelt een spel met personages en vertellers. (…) ‘De Lichtkamer’ gaat over onrecht patiënten aangedaan. Over medisch falen dat niet lijkt te worden bestraft door een juridisch systeem dat door witte mannen wordt gedomineerd. (…) Een hoger beroep bij de Medische Tuchtraad tegen de huisarts en de radiologen die verantwoordelijk zijn voor de dood van Marta, Ana’s dochter, laat zien hoe het conflict tussen de zussen en de medici tot een voorlopig hoogtepunt komt. Ik-verteller Betsy wordt zich bewust dat zij en haar zus ‘de enige donkere personen in de rechtszaal’ zijn. ‘Je zou bijna vergeten dat je op Curaçao was.’ (…) ‘De Lichtkamer’ is onmiskenbaar een Caribische roman. Een roman van een vrouw die in een Nederlands verzorgingshuis verblijft. Een roman waarin de clash tussen het westerse denken en de lokale zeden en gewoonten, waarover de Peruviaanse auteur José María Arguedas reeds schreef, onverbiddelijk contouren krijgt. Thema’s als liefde, identiteit, dood, magie, waarheid en raadsel zijn doorheen het verhaal geweven. Een roman die was verdwenen in vergetelheid, ware het niet dat de kinderen De Mezquita de waarde ervan herkenden en besloten het verhaal publiek te maken.
Lees hier of hier de hele recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’

«Ben je eenmaal begonnen met lezen dan blijf je lezen.» – Ezra de Haan

VoorplatRooPraatjes_Opmaak 1.qxdOver ‘Praatjes voor de West’ van B. Jos de Roo op Literatuurplein, 19 december 2015:
In 2014 promoveerde B. Jos de Roo op een dissertatie die zowel door de Antilliaanse als door de Surinaamse literatuurcritici zeer goed werd ontvangen. Het onderwerp betrof de radio-uitzendingen van de Wereldomroep naar de West (Suriname en de Antillen) in de periode 1947-1958. De wereldomroep liet voor deze uitzendingen zowel Antilliaanse als Surinaamse auteurs verhalen schrijven. Deze verhalen werden door de schrijver zelf voorgelezen. Van de 267 literaire bijdragen wist Jos de Roo er 173, van de op schrift bewaard gebleven verhalen, terug te vinden. Een belangrijke vondst, vooral omdat er niets van de radio-opnames bewaard is gebleven. (…) Men noemde het in die dagen causerieën, of een babbeltje. Ze wisten immers niet dat sommige teksten door schrijvers van belang geschreven werden. Dat bleek pas veel later toen Boeli van Leeuwen, Frank Martinus Arion, John Leefmans, Jules de Palm, Henk Dennert en nog vele anderen hun literaire waarde hadden bewezen. Maar tussen de draaiboeken zaten meer teksten die aan de vergetelheid onttrokken moesten worden: de spinverhalen van Johan Ferrier en Raúl Römer, de verhalen over Sint Maarten van Irving Plantz. Ook wat betreft de Surinaamse geschiedenis kwam het nodige boven tafel. Zo bleek de Surinaamse nationalistische beweging Wie Eegie Sanie maandelijks zendtijd te hebben gehad om haar ideeën over taal, cultuurpolitiek en literatuur te verkondigen. Een bijdrage van Eddy Bruma, de leider van Wie Eegie Sanie kan zelfs als een beginselverklaring worden beschouwd.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Praatjes voor de West’