«Vernedering verlangt respect ter compensatie – goedschiks of kwaadschiks.» – Aart G. Broek

aart g. broekIn ‘Deradicalisering jihadgangers is wensdenken voor gemoedsrust’ op Sociale Vraagstukken, 19 april 2019:
(…) In een interview vatte terrorismedeskundige Jessica Stern de voedingsbodem van het probleem als volgt samen: ‘Mij lijken gevoelens van vernedering en vervreemding de kern van het probleem. Ik zou daarom een oorlog tegen de vernedering willen afkondigen, maar hoe doe je dat?’ Stern is niet de enige die nadrukkelijk heeft gewezen op de rol van een opeenstapeling van schaamtevolle ervaringen als uitzonderlijk krachtige brandstof voor geweld. De bedoelde ervaringen snijden ons diep in de ziel en voeden een uiterst venijnig samenballen van angst, verdriet en woede. Ook internationaal vermaarde wetenschappers als Louise Richardson, Hans Magnus Enzensberger, Roy Baumeister, Abram de Swaan en Olivier Roy trekken strakke lijnen tussen (de angst voor) vernedering en geweldsuitbarstingen. Je kunt eveneens bij mijn ‘De terreur van schaamte’ (2015) en ‘Schaamrood’ (2017) terecht om nader geïnformeerd te worden. (…) Schaamte-ervaringen staan in onze ziel gegrift als letters in marmer: voor de rest van ons leven. Ze zijn onuitwisbaar, uiterst pijnlijk en vormen de ader van een vrijwel onverzadigbare verlangen naar het zo dikwijls gehoorde ‘respect’, d.w.z. geborgenheid, waardering en bewondering. Bij gebrek daaraan lonkt de weg van geweld: if you can’t join them, beat them! (…)
Lees hier of hier het artikel
Meer over ‘De terreur van schaamte’
Meer over ‘Schaamrood’

«Discussie over kolonisatie en verlies van identiteit boeit.» – Eric de Brabander

VoorplatPOM3_Opmaak 1.qxdOver ‘Pom’ van Kees Broere in Antilliaans Dagblad, 30 januari 2019:
(…) Een discussie over kolonisatie en het verlies van eigen identiteit boeide me omdat deze discussie zo universeel is en net als in álle voormalige koloniën ook op Curaçao had kunnen plaatsvinden. Gekoloniseerd zijn betekent behalve uitbuiting ook beroofd zijn van je eigen geschiedenis. Zonder geschiedenis geen identiteit. Mensen met een koloniaal verleden zijn mensen die snappen dat zij zichzelf niet kunnen kennen. Koloniaal geperverteerd, zo noemt Broere het. Broere laat in zijn boek zien hoe de Afrikaanse mens waarheden die diametraal tegenover elkaar staan, toch naast elkaar kan accepteren. (…) ‘Pom’ gaat niet uitsluitend over identiteit in een razendsnel veranderend Afrika, het gaat ook over de waarde van het leven, of beter gezegd: de afwezigheid daarvan. (…) Op een vrijdagochtend, in augustus 1998, knalden de ramen uit het kantoorgebouw van de Nederlandse ambassade in Nairobi. (…) De naam Osama Bin Laden gonsde toen al rond binnen de Keniaanse geheime dienst, en niet veel later daarbuiten. Peter Flinck was erbij. Hij werd door de Nederlandse geheime dienst geronseld om bij zijn moslimkennissen zijn oor te luisteren te leggen, op zoek naar subversieve elementen. Maar Peters sympathie lag niet eenduidig bij de voormalige westerse kolonisatoren. Hij was gefascineerd door de islamitische cultuur. Niet alleen vanwege het onbekende daarin. En Peter was dichter bij terrorisme dan hij vermoedde, door zijn vriendschap met de radicaliserende Saida. (…)
Lees hier en hier de recensie
Lees hier meer
Meer over ‘Pom’

«Een mooi en vlot boek.» – André Oyen

VoorplatPOM3_Opmaak 1.qxdOver ‘Pom’ van Kees Broere op Lezers tippen lezers, 19 januari 2019:
“Terugbladerend in het gastenboek, dat bol stond van even obligate als welgemeende complimenten, kwam hij geen bekende namen tegen. Tot in december 1990. Hij schrok. Hij keek nog eens. Het stond er echt. ‘Peter Flinck.’ Hij was zichzelf tegengekomen.” (…) Peter Flinck heeft een baan aangenomen in Kenia (Nairobi) bij een Franse firma, bij het bedrijf Ducray Johnson en begeleidt op juridisch gebied de projecten ervan. De firma staat op het punt staat overgenomen te worden door een Amerikaans bedrijf. Hij maakt promotie en wordt tenslotte directeur van de Keniaanse vestiging. Vanuit de Nederlandse ambassade wordt gevraagd hen over bepaalde zaken zoals de houding van Moslims bijvoorbeeld te brieven. (…) Peter is nieuw in de stad. Maar de mensen die hij er ontmoet, lijken meer van hem af te weten dan hij van zichzelf, en houden hem voortdurend een spiegel voor. (…) In zijn totaliteit is dit een mooi en vlot boek dat de lezer op een krachtige manier onderdompelt in de geuren en kleuren van Afrika.
Lees hier meer
Meer over ‘Pom’

«Geoefende pen van Broere weeft humor in het verhaal.» – Kees de Kievid

VoorplatPOM3_Opmaak 1.qxdOver ‘Pom’ van Kees Broere op Boekenbijlage, 7 januari 2019:
Peter Flinck heeft alleen een moeder, zijn vader is met de noorderzon vertrokken, maar hij mist hem niet. We leren Peter kennen in het eerste hoofdstuk in gesprek met zijn moeder Eva. Zij betreurt de scheiding van hem en zijn vrouw Eline. (…) Hij vertelt een baan aangenomen te hebben in Kenia (Nairobi) bij een Franse firma. (…) In 1993 vertrekt hij en het boek beschrijft zijn leven in het Afrikaanse land, en zijn uitstapjes naar andere delen van Afrika. Het eindigt kort na de dood van Nelson Mandela in 2013. (…) Veel belangrijker zijn de vriendschappen, zowel in Kenia als thuis in Nederland. Op zijn werk heeft hij een goede band met zijn collega Faith Kibet, die hij ook regelmatig thuis bezoekt. (…) Een andere vrouw die een grote rol in het boek speelt is de moslima Saïda Mohamed. Peter krijgt duidelijk gevoelens voor haar, maar het blijft bij korte ontmoetingen. De vraag dringt zich op of zij misschien in verband gebracht kan worden met terrorisme. (…) Ook in Nederland heeft Peter goede vrienden: Marleen en Sander en hun twee dochters. (…) In verband met deze twee komt ook de titel om de hoek kijken in de vorm van het konijn POM, hun “gezinsuitbreiding”. Het konijn verscheurt papier en rent nutteloos, maar “met intense voldoening” met de snippers rond. “Peter Flinck kon zijn blik niet van het konijn afhouden. Het beest had zijn doel bereikt. Hij wist het. Het geheim van het leven, zo liet hij huppelend zien, is dat het geen geheim heeft. Het is zoals het is.” De roman eindigt met de dood van POM en Peter die wegloopt, zoals hij al zo vaak heeft gedaan. (…) Tot slot moet nog vermeld worden de aandacht die de auteur besteedt aan de toenemende politieke instabiliteit in Kenia, culminerend in de slachtpartijen naar aanleiding van de verkiezingen. (…) Ik heb weinig boeken gelezen waarin het ‘spiegeleffect’ zo treffend naar voren kwam. Daarnaast is de geoefende pen van Broere goed in staat wat humor in het verhaal te weven. Zijn stijl wijst erop dat hij zelf ook veel plezier aan het schrijven beleefd moet hebben. (…)
Lees hier de hele recensie
Meer over ‘Pom’

«Uitwerkingen van het spiegelmotief in roman.» – F. Hockx

VoorplatPOM3_Opmaak 1.qxdOver ‘Pom’ van Kees Broere voor NBD / Biblion, 21-12-2018:
Peter Flinck, opgegroeid zonder vader en een man die vooral een buitenstaander is, vertrekt in 1993 na een mislukt huwelijk naar Kenia. In de twintig jaar die de roman beslaat, ontmoet hij mensen die hem met zichzelf confronteren en wordt hij, zonder goed te weten waarom, informant van de Nederlandse veiligheidsdienst. (…) Groeiende instabiliteit in Kenia, de impact van terroristische aanslagen en de dood van zijn moeder zijn zaken die in die twintig jaar ‘langskomen’. Uiteindelijk verdwijnen veel mensen uit zijn leven. De op Curaçao wonende auteur (1958) is correspondent van de Volkskrant en was Afrika-correspondent voor de NOS. Onder de naam Kees Asten publiceerde hij in 1998 en 1999 twee romans. Die naam is in dit boek weggelegd voor een oudere journalist in wie Flinck het nodige herkent. Het is een van de vele nadrukkelijke uitwerkingen van het spiegelmotief in de roman. (…)
Meer over ‘Pom’

«Actuele, krachtige roman.» – Theo Vos

VoorplatPleisterplaats1_Opmaak 1.qxdOver ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen voor NBD / Biblion, op 5 juli 2018:
Gedreven door zijn hartstocht voor democratie en het vrije woord, interviewt journalist Paul Goedemont mensenrechtenactivisten. Als hij in 2013 in Istanbul de Turkse activiste Aysel spreekt, raakt hij met haar verzeild in de bloedig neergeslagen opstand op het Taksimplein. Hij is zwaargewond, zij spoorloos verdwenen. Deze gebeurtenis, de terroristische aanslagen in Parijs op Charlie Hebdo en concertzaal Bataclan in 2015, en de dood van zijn geliefde partner John, brengen Goedemont in een depressie met writer’s block. Op aanraden van zijn zus keert hij terug naar Parijs om zichzelf te hervinden. Daar groeit iets moois tussen hem en de Iraanse fotograaf Barry. Ook al heeft die een vrouw en kinderen, het geeft hem hoop. Maar die wordt wreed door de actualiteit gesmoord. Een niet bepaald vrolijke, maar helaas actuele, krachtige roman die een aansporing wil zijn om de menselijke vrijheden te verdedigen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een boek dat erin hakt.» – André Oyen

VoorplatPleisterplaats1_Opmaak 1.qxdOver ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen op Ansiel, 15 juni 2018:
(…) Paul gelooft hartgrondig in de kracht van democratie en het vrije woord. Totdat in Istanbul de Turkse activiste Aysel waarmee hij zich sterk emotioneel verbonden voelt, tijdens een confrontatie met de politie wordt opgepakt en verdwijnt. Pogingen haar terug te vinden, lopen op niets uit. Ook in zijn persoonlijk leven blijven tegenslagen niet uit. John, zijn grote liefde, sterft na een ellendig ziekbed aan kanker. De treurnis om het verlies van zijn geliefde wordt verhevigd door de aanslag op Charlie Hebdo. (…) Peter Lenssen schreef met ‘Pleisterplaats Belleville’ een heel sterk boek. Een regelrechte ode aan het recht op vrije meningsuiting en op zelfbeschikking. Vooral de demonstratie op Taksimplein en het naastgelegen Gezi Park is één van de hoogtepunten uit dit werk. Paul raakt in de ban van al deze mensen. Jonge en oude Turken die geloven in hun kracht. De optelsom van hun overtuiging dat het niet de goeie kant op gaat in Turkije. Maar dan wordt met bruut geweld deze demonstratie uit elkaar geslagen. Door nietsontziende politieagenten worden de mensen achtervolgd en als het kan gedood of verminkt. Na deze oververhitte chaos raakt Paul zijn wortels kwijt, want vele van de door hem geïnterviewde mensenrechtenactivisten verdwenen net als Aysel onder onmenselijke omstandigheden achter tralies. ‘Pleisterplaats Belleville’ is een mokerslag van een boek dat erin hakt en zijn lezers heel direct met de werkelijkheid confronteert.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Op iedere pagina wordt de lezer geraakt.» – Marjo van Turnhout

VoorplatPleisterplaats1_Opmaak 1.qxdOver ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen op Leestafel, 18 juni 2018:
Belleville, oorspronkelijk een zelfstandige gemeente, werd in 1869 door Parijs geannexeerd. Het is de wijk waar beroemde mensen als Edith Piaf en Maurice Chevalier geboren zijn, waar bekende romans gesitueerd zijn (Romain Gary). Er ligt een prachtig park in deze wijk, en de hoofdpersoon in dit verhaal, een journalist die schrijft – schreef, moet ik zeggen – over mensenrechtenkwesties en mensenrechtenactivisten, zwerft door deze wijk met zijn warrige stratenplan en beschrijft wat hij ziet. (…) Paul rouwt. Hij is zijn grote liefde kwijt, zijn mooie John stierf aan kanker. Dat was op dezelfde dag als de aanslag op Charlie Hebdo, een nieuwsfeit waar Paul normaliter zeker aandacht zou hebben besteed. Maar nu kwam er niets uit zijn handen. (…) Een korte inhoud doet dit boek geen recht. Haast op iedere pagina wordt de lezer geraakt, gegrepen, ontroerd of tot nadenken gedwongen. Peter Lenssen heeft met dit verhaal enkele schokkende gebeurtenissen uit een recent verleden met elkaar verbonden. Het verhaal dreunt na, zoveel impact heeft het. Lenssen omschrijft waar nodig is, om weer te versnellen voor meer indruk op belangrijke gebeurtenissen. Heen en weer in de tijd gaan we, om te kunnen begrijpen waar Paul mee worstelt, de emoties voelbaar van begin tot eind. (…) Een fantastisch boek dat (…) in het gehele Nederlandstalige gebied, en ook daarbuiten meer aandacht verdient!
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«★★★★★ Wat kan die man toch schrijven, deze Peter Lenssen.» – Mieke Koster

PosterA4-2_Opmaak 1.qxdOver ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen op Alles over boeken en schrijvers, 29 mei 2018:
Wat kan die man toch schrijven, deze Peter Lenssen. Na ‘Mijnverdriet’ en ‘Bitterdagen’ is dit het derde boek dat ik van hem lees. Elke keer voel ik mij, door beschrijvingen van het landschap, de plekken waar hij rondloopt, maar ook de interacties tussen, en de mijmeringen van zijn personages het verhaal ingezogen. (…) Iemand, we weten nog niet wie, zwoegt zich een weg door Belleville. Hij gromt, rouwt, monstert deze wijk. “Je zou willen dat de straatkeien er al lenteachtig bij lagen. Met hun gladgewreven glimkoppen doen ze het meest denken aan een stoet schildpadden. Straks zullen de schaduwen als ineengekrompen pochels aan de voeten van de bomen samenballen” (pagina 8). Hoezo een revolutionair verleden? Voor hem geen glorie, slechts zwart, zwart, zwart, alles! Paul, hij heeft inmiddels een naam, van beroep journalist, die zich bezighoudt met het verhalen van alle ver weggestopte en vervolgde mensenrechtenactivisten van over de hele wereld, is diep in rouw. Zijn grote liefde John is oeverleden, Op dezelfde dag als de terroristische aanval in Parijs. (…) Maar uiteindelijk komt er toch beweging in hem. Zijn oude buurvrouw Félice heeft hem nodig, om eens samen een boodschapje te doen. Hierover schrijft Lenssen zo ontroerend mooi. (…) Peter Lenssen schreef met Pleisterplaats Belleville een supernoodzakelijk boek. Een pleidooi om alert te blijven. Je niet te laten misleiden door mooie praatjes van wie dan ook, je niet te laten indommelen door mooie beloften. Altijd wakker te blijven, je mondje te roeren teen discriminatie op welk terrein dan ook. Geweldig!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De opzet van het boek maakt dat je door blijft lezen.» – Albert Heller

Opmaak 1Over ‘De ontwrichting’ van Hans van Hartevelt in Nederlands Dagblad, 3 juni 2016:
Een lofzang op de boer. (…) Het is een ode aan de mensen die er dagelijks voor zorgen dat iedereen voldoende eten op zijn bord krijgt. Zijn verhaal speelt zich in de toekomst af, zo’n vijftien jaar vooruit. Van Hartevelt schetst een land dat steeds meer vertrouwt op technologie. (…) Totdat terroristen toeslaan en in één klap de elektriciteitsvoorziening en alle telecommunicatie onmogelijk maken. Het hele land ligt plat, ook de boerderij. Maar, in een mum van tijd blijken ‘ouderwetse’ trekkers en andere landbouwvoertuigen goud waard. De boerderij wordt de enige hoop voor velen. (…) Het idee voor het boek is origineel. (…) Het is de opzet van het boek die maakt dat je door blijft lezen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De ontwrichting’