Interview over ‘Keep Swinging’ online op YouTube

MuziekpraatBertVuijsje Klik hier voor de video.

Bert Vuijsje, Frank Jochemsen en Jia Xia in Muziekpraat, juni 2022:
In een geanimeerd gesprek in de Haarlemse Pletterij komt vooral de Amerikaanse jazz van de vorige eeuw voor het voetlicht, hoewel aan het eind (vanaf 1:32:32) de Nederlandse pianist en fluitist Chris Hinze even ter sprake komt. Na de eerste helft van het gesprek volgt (vanaf 33:30) een gastoptreden van de Chinese pianist Jia Xia. Hij start zijn solo-optreden met een vertolking van Thelonius Monks ‘Introspection’, gevolgd door Duke Ellingtons versie van ‘Sound of Love’ van Charles Mingus. Het derde stuk is een eigen compositie van Jia Xia met de titel ‘Keep On II’ en gaat naadloos over in ‘Skylark’ van Hoagy Carmichael. De tweede helft van het gesprek volgt op 58:35 op de tijdlijn.
Kijk hier naar de video op YouTube
Meer over Bert Vuijsje bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Pletterij en In de Knipscheer
Meer over Chris Hinze bij Uitgeverij In de Knipscheer
Muziekpraat!, Frank Jochemsen, Bert Vuijsje, Keep swinging. 33 Jazzmeesters van de 20ste eeuw, jazzjournalistiek, Nederlands Jazz Archief, NJA, Jazz Bulletin, Henk Tijbosch, Jia Xia, Sonny Rollins, Chris Hinze, Thelonius Monk, Introspection, Duke Ellington, Sound of Love, Charles Mingus, Keep On II, Skylark, Hoagy Carmichael,

«Van een boek als dit lust ik pap.» – Els van Swol

VoorplatKeepSwinging-75Over ‘Keep Swinging. 33 Jazzmeester van de 20ste eeuw’ van Bert Vuijsje op Els’ blogs (‘muziek, toneel en wat al niet meer’), 27 mei 2022:
(…) De voorpublicatie betrof mijn geliefde Thelonious Monk (1917-1982), de ‘aardse hogepriester’, die door Vuijsje heel raak wordt neergezet: ‘Muziek die even volmaakt vergeestelijkt als even volmaakt diep-aards is’ (p. 104). Vind je het gek dat ik daar gek op ben? Een omschrijving als ‘[Chet] Baker hield het sober maar blies precies de noten die noodzakelijk waren’ (p. 198) deed me denken aan een onvergetelijk optreden van Misha Mengelberg in Arnhem, al ziek zijnde: één noot, maar dan wel zó raak dat ik vol schoot. Zo zou ik de ’33 jazzmeesters van de 20ste eeuw’, zoals de ondertitel van het boek luidt, allemaal langs kunnen gaan. (…) De ontdekkingen vallen je toe en zetten aan tot luisteren. (…) Van een boek als dit lust ik pap. Ik kwam al lezend wel op het spoor van iets (…). We hebben het dan over het feit dat Vuijsje in verhouding aardig wat aandacht besteedt aan jazzmusici die op de een of andere manier leden aan een ziekte of gebrek. De vraag is dan: speelden of zongen ze ondanks of dankzij dat gegeven de sterren van de hemel? Vuijsje laat het antwoord meestal in het midden: ‘Of het door zijn handicap kwam, zal niemand ooit weten, maar in elk geval ontwikkelde Django Reinhardt zich (…) tot een gedreven en originele jazzgitarist’ (p. 56). (…) De vervoering die ik bij het lezen van dit boek met 33 korte portretten ervaarde, voerde mij terug naar mijn jeugd, toen ik bij voorkeur biografieën leende uit de Openbare Bibliotheek. Het verschil nu is, dat de opnamen die worden genoemd makkelijker te vinden zijn dan toen. Want om luisteren gaat het natuurlijk uiteindelijk. Bijvoorbeeld naar de zang van Terry (Wham!) om maar iets te noemen. Dank (…) voor dit mooie boek!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Keep swinging’
Meer over Bert Vuijsje bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zijn bij het lezen voelbare geestdrift en bezieling werken aanstekelijk.» – René van Kaam

VoorplatKeepSwinging-75Over ‘Keep Swinging. 33 Jazzmeesters van de 20ste eeuw’ van Bert Vuijsje in Platenblad (267), 27 april 2022:
Meer dan folk, blues, country en soul is pure jazzmuziek voor veel pop/rockliefhebbers een brug te ver. Een enkele klassieker van Miles Davis, of John Coltrane , of wellicht een bosanova-album van Stan Getz staat misschien in de kast, maar daarmee houdt het doorgaans wel op. Maar ook voor hen staat het boek ‘Keep Swinging – 33 Jazzmeesters’ vol smakelijke, aanbevelenswaardige verhalen over een aantal iconen van de 20ste eeuwse jazz, van de hand van Bert Vuijsje, een van de grootste schrijvende jazzkenners van ons land. (…) Vuijsjes schrijfstijl is helder en bondig, en zijn bij het lezen voelbare geestdrift en bezieling werken aanstekelijk. (…) De 33 in opbouw sterk van elkaar onderscheidende stukken maken ‘Keep Swinging’ tot een feest om te lezen, ook voor niet jazz-kenners. Het boek is geïllustreerd met foto’s van de grote Amerikaanse jazzfotograaf William P. Gottlieb.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Keep swinging’
Meer over Bert Vuijsje bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Matić’ poëzie zit vol referenties aan jazzmuziek.» – Erik van den Berg

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocture’ van Djordje Matić in Jazzbulletin, september 2016:
Doet jazz ertoe voor dichters van nu? Ongetwijfeld minder dan voor Hanlo en zijn generatiegenoten – maar zie Haarlem Nocturne, het Nederlandse poëziedebuut van de in Kroatië geboren zanger, vertaler en dichter Djordje Matić. Niet alleen verwijst de titel naar de bekende standard (met één a minder) uit 1938, Matić’ poëzie zit vol referenties aan jazzmuziek, die voor hem is verbonden met thema’s als ballingschap, nomadendom en uitsluiting. In 1991 ontvluchtte Matić zijn geboorteland en sinds 1993 woont en werkt hij in Nederland. ‘Een balling is een virtuoos / van dissonantie / een autist / een beschaamde gerechtigde / zonder vergunning’, schrijft hij in ‘Mensen zoals wij’, dat hij opdraagt aan Thelonious Monk. In andere gedichten waren de schimmen rond van Miles Davis, John Coltrane en George Coleman (‘Amsterdam after Dark’). Blue Bossa van Dexter Gordon, ‘barstend van kracht’, confronteert de dichter met het leven dat hij definitief achter zich liet: ‘Weemoed ineens / over een niet geleefd verleden / ineens.’
Lees hiert de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«Matić heeft laten zien dat hij veel in zijn mars heeft.» – Hans Puper

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocture’ van Djordje Matić op MeanderMagazine, 3 september 2016:
De Kroaat Djordje Matić woont sinds 1993 in Nederland. Haarlem Nocturne is zijn Nederlandstalige debuut; in 2013 verscheen in Kroatië zijn bundel Lingua franca. Het is een bundel over ballingschap en Matić is dichter; het is daarom niet verwonderlijk dat hij die ontheemding vaak koppelt aan taal: ‘Ik heb niet meer dan één naam / ik heb meerdere versies ervan / honderd verschillende manieren waarop ze / – een naam als deze – onmogelijk / geschreven en gesproken hebben.’ Mooi is, dat hij het gevoel van ontheemding in de tweede strofe van dit gedicht niet direct beschrijft, maar via de worsteling van anderen met de uitspraak van zijn naam. (…) Dit is een gedicht uit de eerste afdeling, ‘Een ander geluid’. Je vindt daarin ook een treffend beeld van de vluchteling, voor wie de wereld nooit meer hetzelfde wordt – iets wat helaas van alle tijden is. In de noot bij ‘Swift departures’ staat dat ‘swift’ niet alleen het Engelse bijvoeglijk naamwoord ‘snel’ is, maar ook ‘gierzwaluw’. Een rake titel. Als gierzwaluwen hun nest verlaten, blijven ze anderhalf jaar in de lucht en als ze landen zijn hun poten zo vervormd dat ze nooit meer op vlakke grond kunnen staan: ‘Zo meten hun veranderde poten / precies hoeveel schever de wereld is geworden / sinds zij weggevlogen zijn’. De gedichten uit de tweede afdeling, ‘Blauw’, (…) zijn gegroepeerd rond jazzmusici als Miles Davis, Chet Baker en Thelonious Monk, die in zekere zin ook balling zijn. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«Niets meer of minder dan een getuigenis.» – Karel Wasch

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocture’ van Djordje Matić op Leestafel, mei 2016:
De gevolgen van ballingschap, het noodgedwongen verkeren in een vreemd land, niet het vaderland, zijn van alle tijden. In de Tweede Wereldoorlog raakten miljoenen ontheemd, nu zijn er de vluchtelingen die het Europese contingent noodgedwongen overspoelen, verdreven van huis en haard. Dat geeft een vreemde dissonantie, een hapering, een stilstaande tijd, een bevroren beweging. (…) En dat dit bijna geruisloos gelinkt kan worden aan jazz als muziekvorm is bijna logisch. (…) Het tweede gedeelte van de bundel heet Blauw, waarschijnlijk naar de compositie Blue (en Another Kind of Blue) van Miles Davis. (…) In het eerste deel van de bundel dat is getiteld Een ander geluid, staan gedichten zonder jazz, maar van eenzelfde ontheemdheid. (…) Deze bundel is niets meer of minder dan een getuigenis. Een getuigenis van de ontheemding, van de wanhoop en gelukkig ook van de hoop, waarbij de jazz mooi als trooster optreedt. (…) Sinds 1993 woont Djordje Matic in Nederland. Deze bundel is zijn poëziedebuut. Dat belooft veel goeds!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«Elk woord houdt een dubbele boodschap in.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocturne’ van Djordje Matic op Ansiel, 29 maart 2016:
Zijn gedicht ‘Eerste dagen’ uit het luik ‘Een ander verhaal’ schetst zijn kennismaking met de Nederlandse taal. (…) De tweede afdeling ‘Blauw’ handelt over jazz en jazzmuzikanten. (…) De dichter laat zich volkomen gaan in schitterende portretten van jazzlegenden zoals Miles Davis, Chet Baker, Thelonius Monk, Billie Holiday, John Coltrane, Ben Webster. (…) Ook hier komt het verstoten zijn omwille van kleur, taal, cultuur weer zeer duidelijk naar boven. Ook al hadden die legenden de taal van hun fascinerende muziek toch werden ook zij gediscrimineerd niettegenstaande de wereldwijde adoratie van hun fans.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’