Over ‘Bang voor de liefde’ van Niek Bremen in interview met Bas van Heel in Via Limburg, 11 april 2019:
Niek Bremen begon in 2012 met de eerste schetsen voor zijn boek. (…) De verbindende factor vond hij in het eiland Texel. (…) ‘Het moest zich op dat waddeneiland gaan afspelen, wat zorgde voor een kader.’ Hoofdpersoon Andreas von Hechteld vertelt zijn levensverhaal samengevat in twaalf maanden. (…) ‘Je moet het durven schrijven. (…) Achteraf realiseer ik me dat ik over elke zin heb nagedacht. Staat die zin, daar waar deze staat, wel op zijn plek.’
Lees hier het interview
Meer over ‘Bang voor de liefde’
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Ton van Reen
Interview met Ton van Reen over ‘De verdwenen stad’
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen bij Omroep Leudal 31 januari 2019:
‘Literaire Galerie’ is een programma van Els Bruijnen met als spraakmakende gasten Ton van Reen en Piet Poell vanuit Atelier 27 in Neeritter. ‘De verdwenen stad’ (2016) werd bij verschijnen breed besproken en goed ontvangen en beleefde inmiddels een tweede druk.
Klik hier voor de uitzending
Meer over ‘De verdwenen stad’
Meer over Ton van Reen op deze site
Ton van Reen – Vlucht uit Montaillou. Roman
Ton van Reen
Vlucht uit Montaillou
De reis van Claire en Napoleon naar Parijs
Boris Vian-roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
ca. 404 blz., ca. € 22,00
ISBN 978-90-6265-504-5
eerste uitgave april 2019
De befaamde en onsterfelijke Franse schrijver Boris Vian zit op het terras van Café La Coupole in Parijs, een plek waar schrijvers en kunstenaars graag vertoeven. Zijn oog valt op een bericht in de krant. ‘Bij het plaatsje Montaillou heeft een beer de wolven verjaagd die het 17-jarige herderinnetje Claire Soubirous dreigden aan te vallen. De beer liet het meisje met rust.’ Boris leest het summiere bericht drie keer. Het ontroert hem. Beren zijn z’n lievelingsdieren. Ze hebben het uiterlijk van knuffels en het innerlijk van prijsvechters. Zal hij een boek kunnen schrijven met in de hoofdrol een beer? Een beer met menselijke eigenschappen, zoals kinderen hun knuffelberen zien als hun beste vriendjes en met hen praten? Hij pakt een lijntjesschrift uit zijn tas en schroeft de dop van zijn pen. Opeens is het er weer, na lange jaren, het geluk van het schrijven. Het eerste hoofdstuk waarin de beer, die Napoleon heet, en Claire besluiten op reis te gaan naar Parijs, vloeit als vanzelf op het papier.
Aan zijn tafeltje op het terras van La Coupole schrijft Boris elke dag een hoofdstuk, vaak in het bijzijn van schrijvers en lezers. Een van hen is de schrijver Ton van Reen, een bewonderaar van het werk van Boris Vian, die een dagboek bijhoudt over de gebeurtenissen. Al vlug ontdekt men dat wat Boris schrijft ook in het echt gebeurt. De pers duikt erop. Frankrijk staat op zijn kop. De toekomst van het land vloeit uit de pen van Boris.
Quotes uit de Franse pers:
‘Tja, wat moet ik er van zeggen? Een roman over de liefde? Onzin natuurlijk. Maar het leest lekker weg. En dat ik een rol speel in een boek van Boris Vian? Dat streelt me wel natuurlijk.’ – Michel Houellebecq in Le magazin Houellebecq
‘Boem. Pats. Zo kennen we Boris Vian weer. IJzersterk in het absurde. En toch heel geloofwaardig, ook omdat het leven van de mens nu eenmaal ongerijmd is. Een boek waarin ik van de eerste tot de laatste letter geloof. Ontroerend is de kleine rol die facteur Ferdinand Cheval speelt in dit heerlijke verhaal, waarin ook ik op mijn plaats wordt gezet.’ – Jean-Sol Partre in L’Echo du Cimétière de Montmartre
‘Iedere goede roman is een dwaalspoor door het leven. Dit is zo’n roman. Een waar doolhof waar je niet uit wilt raken, een tuin vol verhalen en sprookjes. Ik zit er nog middenin.’ – Françoise ‘Tristesse’ Sagan in L’heure du Femme de Campagne
Aad Nuis schreef in de Haagsche Post: ‘Ton van Reen is een schrijver met karakter. Hij gaat zijn eigen weg, los van de wisselingen van de literaire mode. Hij schrijft graag sprookjes, waarbij de toon onverhoeds kan omslaan van Andersen op zijn charmantst in Grimm op zijn gruwelijkst.’
Vlucht uit Montaillou is zo’n sprookje.
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Ton van Reen – De lichtverkoper. Roman
Ton van Reen
De lichtverkoper
Roman over het leven in Limburg in de negentiende eeuw
Nederland
gebrocheerd
320 blz., € 19,50
ISBN 978-90-6265-753-7
eerste en tweede druk 2013 exclusief voor lezers van Dagblad De Limburger
derde druk maart 2019, voor het eerst in de boekhandel
Maastricht in het jaar 1873. De twaalfjarige Caspar Marres woont in de Cité Ouvrière, het mensenpakhuis dat grootindustrieel Petrus Regout voor arbeiders van zijn fabrieken heeft laten bouwen, dicht bij hun werk. Hoewel iedereen in het gezin Marres werkt, komen ze toch nauwelijks rond. De schatrijke Regout en de andere fabrieksdirecteuren worden in hun liberale overtuigingen gesteund door behoudende geestelijken die de arbeiders leren dat de macht wordt geschonken door God en dat de armen de rijken moeten accepteren. Na school, en later ook na zijn werk in de fabriek, verkoopt Caspar huis aan huis kaarsen en gaskousjes, petroleum en lampolie. Op straat ontmoet hij de mensen die er nog slechter aan toe zijn, zoals Leen en de weesmeisjes die als prostituee moeten werken. Door een zwaar ongeluk in de fabriek, waar kinderarbeid heel gewoon is, komt hij in het ziekenhuis terecht en leert daar Troef kennen, een voormalige weesjongen die hem leert wat vrijheid is.
De Lichtverkoper werpt licht op een donker tijdperk in de geschiedenis van de arbeiders, niet alleen in Maastricht, maar overal in het land. In de eeuw van de opkomst van de industrie werd van de arbeiders verwacht dat ze gehoorzaam waren aan de baas en aan de Kerk en dat ze hun armoede, het gebrek aan woonruimte en de hoge kindersterfte in hun gezinnen moesten zien als de beproeving in dit leven dat later beloond zou worden in de hemel. Maar Caspar en zijn invalide broer Joes, die de geschiedenis van zijn familie en van de stad opschrijft in schriftjes, willen een goed leven op deze wereld. De Lichtverkoper is de ontroerende geschiedenis van Caspar en zijn familie, hun vrienden en de arbeiders die langzaam tot het inzicht komen dat ze hun armoede en hun rechteloosheid niet langer moeten accepteren. Het is de geschiedenis van een stad met een kleine bovenlaag van rijken en een grote meerderheid van armen die nauwelijks of niet in hun bestaan kunnen voorzien. Het is ook het verhaal van de paupers die op straat leven, de bedelaars, de prostituees en de invaliden die kansloos zijn in deze harde maatschappij.
Ton van Reen schreef dit boek om stem te geven aan de mensen die het slachtoffer waren van de hebzucht van de kleine groep schatrijke industriëlen die kapitalen verdienden over de ruggen van hun arbeiders en hun gezinnen. Dit boek verscheen eerder als feuilleton in Dagblad De Limburger/Limburgs Dagblad en werd enthousiast door de lezers ontvangen.
«Feuilleton van Ton van Reen op Facebook.» – Rob Stikkelbroeck
Ton van Reen over de Ringovenstraat in Panningen in Via, oktober 2018:
Enkele tienduizenden mensen lezen het feuilleton van Ton van Reen op Facebook. Althans, dat kreeg de schrijver te horen toen hij de cijfers onlangs eens opvroeg bij het online platform. De losse teksten op Facebook gaan ooit uitmonden in een boekwerk over de Ringovenstraat in Panningen in de jaren 1952-1955. (…) “Op Facebook merk ik aan de reacties, ook van veel jongeren, dat de verhalen van toen gewaardeerd worden. En dat bepaalde zaken in de huidige tijd moeilijk voor te stellen zijn, zoals de macht van de kerk.” (…) “Ik krijg wel eens een reactie dat een gebeurtenis heel anders was dan hoe ik het heb opgeschreven. Ik ben me er al heel lang van bewust dat ik niet de geschiedenis van de Ringovenstraat schrijf, maar míjn verhaal over de Ringovenstraat. Zoals ik het heb beleefd. Zoals ik het mij herinner. Met herinneringen die zijn verkleurd en vertekend zoals dat bij iedereen gebeurt in de loop der jaren. Ik heb ze toen al opgeschreven, honderden bladzijden in schriftjes. Die vormen de basis voor veel van mijn boeken en ook voor het feuilleton.”
Lees hier het artikel
>Meer
Ton van Reen over ‘Het winterjaar’.
Op zondag 26 augustus 2018 organiseerde Natuurbegraafplaats Weverslo een muzisch treffen. Een van de gasten was Ton van Reen. Hij is een markant en bevlogen schrijver met een speciale band met de Peel. Hij schrijft voor volwassenen, jeugdboeken, geschiedenis en journalistiek werk. Bij deze ontmoeting vertelt hij het ontroerende verhaal dat de bron vormde voor een van zijn bekendste romans, ‘Het Winterjaar’. Bart Coenders legde een en ander deels vast op video. Het boek is als gebonden editie nog steeds verkrijgbaar in de boekhandel.
Kijk hier naar de video (8 minuten), vanaf 2:35 tot 6:12
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een warm boek. Knap werk.» – Miriam Grootscholten
Over ‘Dochters’ van Ton van Reen op De Leesclub van Alles en Afrika Nieuws, 15 juni 2018:
Afrikacorrespondent Lennert Rosenberg is onderweg naar de bruiloft van zijn dochter. In de trein ontmoet hij een intrigerend meisje dat hij ook maar als dochter gaat zien, na spijtig geconstateerd te hebben dat hij toch echt te oud is voor een amoureus contact. Er is ook nog een aangenomen dochter in Kenia en gedrieën staan ze voor de titel van deze roman, die meer lagen heeft dan alleen het verhaal van de dochters. (…) De gelaagde roman gaat over de journalistieke loopbaan in Afrika, zowel in het verleden als het heden. (…) Dan zijn er de dochters, de verschillen in het contact met hen en wat dat met hem doet. (…) Het treinmeisje blijkt van Joodse afkomst, evenals Lennert, en in Zwitserland worden zaken blootgelegd van Duitse Joden die naar Zwitserland gevlucht waren en daar niet al te gastvrij werden ontvangen. Dit is minder een zijspoor dan het lijkt, getuige de epiloog die meer informatie over dit onderwerp verschaft. (…) De Afrikaanse dochter, die werkelijk bestaat, is de hardloopster Susan Chepkemei. (…) Een warm boek. Van Reen heeft een geoefende pen en brengt verschillende verhaallijnen soepel bijeen. Dat is knap werk.
Lees hier en hier de recensie Meer over ‘Dochters’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Peter Lenssen met ‘Pleisterplaats Belleville’ genomineerd voor Halewijnprijs 2018
Peter Lenssen met ‘Pleisterplaats Belleville’ genomineerd voor Halewijnprijs 2018, 30 mei 2018:
‘De Halewijnprijs’, literatuurprijs van de stad Roermond, wordt jaarlijks toegekend aan een literair talent dat, naar de mening van een deskundige jury, op grond van de kwaliteit van haar/zijn verschenen werk extra belangstelling verdient. De prijs bestaat uit een geldbedrag en een kleinplastiek in brons van de kunstenaar Dick van Wijk. De Halewijnprijs wordt dit jaar voor de 32ste maal uitgereikt. Tot de eerdere winnaars behoren o.a. Ton van Reen, Halil Gür, Arthur Japin, Esther Jansma, Tommy Wieringa, Fred Papenhove, Vrouwkje Tuinman, Johan de Boose en Marita de Sterck. Behalve Peter Lenssen zijn ook genomineerd Mathijs Deen, Hans Dekkers, Emily Kocken, Bart Koubaa en Meindert Talma. De jury Halewijnprijs 2018 wordt gevormd door Peter Altena, Annelies Eisinga, Pon Kranen en Philo Offermans. In januari 2019 wordt de winnaar van ‘De Halewijnprijs 2018’ uitgeroepen. De prijsuitreiking vindt plaats op zondag 31 maart 2019 in Theater Royal Roermond binnen een sprankelend literair programma. Organisatie van de prijsuitreiking is in handen van Bibliotheek Bibliorura.
Lees hier het persbericht
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over De Halewijnprijs op deze site
«Eén groot woordfestijn.» – André Oyen
Over ‘Katapult. Oproer in Amsterdam’ van Ton van Reen op Ansiel , 6 mei 2018:
(…) Zijn oeuvre voor de volwassen lezer speelt zich deels af in Noord-Limburg, de streek waar Van Reen opgroeide. Zijn schildering van het naoorlogse dorpsleven en katholicisme is een equivalent van wat Jan Wolkers en Maarten ’t Hart deden voor het strenge en bekrompen protestantisme van hun jeugd; bij Van Reen echter ontbreekt iedere rancune. Met de echo van zijn prachtige roman ‘Dochters’ nog in mijn hoofd, ben ik de vierde druk van zijn zwarte sprookje ‘Katapult’, dat zich afspeelt in Amsterdam, uit 1979 gaan herlezen. De zeventienjarige David Meyer schiet met een katapult een brandende scherf van de zon en zet zo hotel-restaurant Americain in de fik. Dit is de start van een flinke oproer in Amsterdam en staat letterlijk en figuurlijk in brand. (…) De fantasie die de auteur op de lezer afvuurt zit boordevol symboliek en historiek. Het boek is één groot woordfestijn dat je langzaam moet savoureren!
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Katapult’
Meer over ‘Dochters’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Kijkje in de ziel van een advocaat treffend en juist beschreven». – Paul Acda
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen in Mr. Magazine voor juristen, jrg. 12 nr. 10, oktober 2016:
(…) Het boek neemt de lezer mee in een dag van het leven van een man die op alle fronten niet tevreden is met wat hij zelf is geworden en met zijn leven, zowel zakelijk als privé. Maar interessanter is dat het boek weergeeft wat de gevolgen kunnen zijn van het maar blijven doorwerken als advocaat in een praktijk zonder tevreden te zijn of erkenning te krijgen. De hoofdpersoon komt namelijk in een situatie terecht dat – terwijl hij ’s ochtends naar zijn kantoor in Roermond rijdt – de stad blijkt te zijn verdwenen. Het probleem van de hoofdpersoon is een probleem dat veel in de advocatuur voorkomt en dat maakt dat de premie van een arbeidsongeschiktheidsverzekering van advocaten zo ontzettend hoog is: overspannenheid of populairder een ‘burn-out’. (…) Een nu eens niet spetterend en positief kijkje in de ziel van een advocaat dat als spiegel kan dienen; Roermond en omgeving worden treffend en juist beschreven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verdwenen stad’
Meer over Ton van Reen op deze site