Tag: Tonio

«Boek 88 is klaar, maar er komt nog veel meer van Ton van Reen.» – Rob Cobben

VoorplatHetnooitgeschrevenverhaal-75Interview met Ton van Reen n.a.v. ‘Het nooit geschreven verhaal’ in De Limburger, 21 maart 2022:
Met ‘Het nooit geschreven verhaal’ levert Ton van Reen zijn 88ste boek af. Maar de meest productieve schrijver van Limburg is nog lang niet klaar. In de werkruimte van de 80-jarige auteur uit Maasbree liggen nog tal van manuscripten te wachten op voltooiing. De schrijver zit op de praatstoel. Onophoudelijk rijgt hij de zinnen aaneen. Alsof hij geen tijd meer te verliezen heeft. Hij vertelt over ouderdom – ‘‘dat is een straf die je niet verdient maar je wel wordt opgelegd’’ – en over de dood. Want die is nooit ver weg als je met Ton van Reen praat. Tachtig is hij inmiddels en hij weet niet hoelang hij nog heeft in het aardse bestaan. Hij is al sinds zijn 29ste hartpatiënt, moet dagelijks tientallen pillen slikken. Hij heeft zijn vader, die ook een hartkwaal had, overleefd. En dan is er natuurlijk ook het tragische en veel te vroege overlijden van zoon David. Succesvol sportman, schrijver én fotograaf, die maar 45 jaar oud mocht worden. Van Reen praat erover met betraande ogen. ‘‘Dat is onze tragiek. Ik schrijf er af en toe stukjes over op Facebook. En krijg dan veel reacties van mensen. Dat helpt.’’

Waar blijf je?
Ik wacht al heel lang
Kom toch voorbij
Het zoeken naar iets wat er van je rest
is het laatste wat ik van jou heb

Lees hier verder
Meer over ‘Het nooit geschreven verhaal’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Waar gebeurde geschiedenis per definitie beter dan fictie?» – Peter Lenssen

portret 9Peter Lenssen over bekentenisliteratuur in Het Parool, 8 juni 2018:
(…) Literatuur is geen geïsoleerde kunstvorm die los staat van maatschappelijke ontwikkelingen. Ik kan niet ontkennen dat in deze maffe tijd veel mensen zich te buiten gaan aan het tentoonstellen van persoonlijke ellende, publieke emotionele striptease en onbeschaamde egotripperij. Er is een heftige hang naar biechten in het openbaar, met de navel als epicentrum van de wereld. Men hongert naar leedvermaak om andermans ongerief, onheil en onbenul. En toch, het intrigeert me dat schrijvers massaal daarin meegaan. Wat is het dat zoveel auteurs drijft tot persoonlijke ontboezemingen die soms tenenkrommend confronterend, soms kinderlijk banaal, dan weer ontluisterend beschamend zijn? Behalve het behagen van op sensatie belust lezerspubliek dwingt niets ertoe. Je zou de betreffende auteur willen toeroepen dat hij of zij beter niet voor de spiegel gaat staan en zich zo te kijk zet. Je zou hem of haar in bescherming willen nemen. Doe dat niet. Dit moet je niet willen. (…)
Lees hier en hier verder
Meer columns
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer