«Een ongeëvenaarde fantasie in een soms droomachtig proza.» – Daniel Cunin

VoorplatVerschurenCarmona-750Over ‘Carmona’ van Rob Verschuren in Argus, 14 september 2022:
Een megalopolis ergens in Azië, ingeklemd tussen de zee en de bergen, een verbijsterende agglomeratie van districten in het moessonseizoen. (…) De meest uiteenlopende bevolkingsgroepen leven of, voor velen, trachten te overleven in deze mierenhoop waar de ergste vormen van ellende schuren met de meest buitensporige luxe. Een klein deel van het uitschot van deze anarchistische samenleving wordt in een recent gebouwde ‘modelgevangenis’ ondergebracht waar elke gevangene zich aan uiterst strenge regels dient te houden. Het is binnen de muren van deze microkosmos dat John Wu belandt, een emeritus hoogleraar in de Russische literatuur die volledig de weg kwijt is. (…) Hij is nu gewoon een nummer tussen driehonderd andere nummers, met een kaalgeschoren hoofd, in een werkuniform. Hij deelt een kleine cel met Kid, een jonge drugsverslaafde. ‘Carmona’, het vijfde boek van Rob Verschuren, neemt ons mee door dit jaar van opsluiting (…) De roman is zeker een bespiegeling over de vrijheid in haar verschillende vormen, maar vooral, wellicht, een ode aan de kunst van het vertellen. (…) In het werk van Verschuren zijn het dier in de mens – in dit geval de slang – en het dier naast de mens nooit ver weg. Vooral vogels, altijd geassocieerd met felle kleuren, die al aanwezig waren in het betoverende ‘Tyfoon’ (2018), de eerste van zijn vier romans. (…) Deze Nederlandse auteur, die altijd ver van de Amsterdamse coterieën is gebleven en na diverse omzwervingen sinds vele jaren in Vietnam woont, bedient zich van een ongeëvenaarde fantasie in een soms droomachtig proza. (…)
Lees hier de recensie ‘Vrijheid achter de tralies’
Meer over ‘Carmona’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het is de nietsontziende oprechtheid die deze gedichten indrukwekkend maakt.» – Hettie Marzak

VoorplatWEG-75Over ‘Waar weg weg is en stilte stiller nog’ van Eric Schneider op Meander Magazine, 10 september 2021:
(…) De gedichten laten zich op het oog al gauw onderbrengen in drie thema’s: de gedichten die handelen over karakters uit toneelstukken die al dan niet door Schneider zelf vertolkt zijn, (…) vervolgens gedichten die gaan over zijn familie en zijn verleden en de gedichten die spelen in de tegenwoordige tijd. In de gedichten die de titel dragen van een toneelpersonage geeft Schneider de invulling van die rol weer zoals hij die ziet, maar ook kan de rol of de mythologische figuur aanleiding zijn tot uitdrukking van een gevoel dat niet rechtstreeks met de mythe te maken hoeft te hebben. Eurydike I (…) heeft een ritme dat de lezer mee stuwt met de stroom, die in korte zinnen steeds sterker wordt opgezweept om te eindigen in de climax en dan uit te vloeien in langere regels, waarin rust en stilte eindelijk drijven zonder doel. Ademen, hijgen, stil worden. Het rijm dat gehanteerd wordt, is onnadrukkelijk, onvolkomen en functioneel. (…) De gedichten over de toneelkarakters komen samen in het gedicht ‘Eindspel’. Dit gedicht vormt de overgang van het toneel en de diverse rollen naar de gedichten over de biografische werkelijkheid en het verleden van de dichter. De dichter heeft zijn hart binnenstebuiten gekeerd en zichzelf daarbij niet gespaard. Het is de nietsontziende oprechtheid die deze gedichten indrukwekkend maakt. De maskers van het toneel zijn afgerukt en het naakte gezicht van de dichter kijkt ons aan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Waar weg weg is en stilte stiller nog’
Meer over Eric Schneider bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Kortom weer een editie van Extaze die zeer de moeite waard is.» – Ingrid van der Graaf

Over ‘Extaze 4’ op Literair Nederland, 15 februari 2013:
In Extaze 4 in twee essays en een kortverhaal ruim aandacht voor de in 2000 overleden schrijver en muzikant, F.B. Hotz. Jaap Goedegebuure geeft een mooie omschrijving van diens stijl die zich kenmerkt door afstand tot het thema, en waarin pathetiek en grote woorden geen plaats hebben. Robbie van Leeuwen (oprichter van o.a. Shocking Blue en The Motions) levert mooie beelden uit de wereld van de popmuziek in de jaren 60/70 van de vorige eeuw. Heleen Rippen (debutant proza) schreef Anni-Frid’s album, een verhaal in beelden dat de pijnlijke keerzijde van succes toont en gelezen kan worden als een fictieve auto-biografie van Anni-Frid, een van de zangeressen van Abba. Een intrigerend verhaal waarin de onzichtbare achterkant van een succesvol leven beschreven wordt en waarbij de, bij tijd en wijle schurende, humor geregeld om de hoek kijkt. Kortom weer een editie van Extaze die zeer de moeite waard is.

Lees hier de recensie

Meer over Extaze