Niek Bremen met ‘Bang voor de liefde’ in tv-programma Noord-Zuid-Oost-West op NPO 2, 9 maart 2021:
Verslaggever Ron Flens is geboren en getogen op Texel. In de serie ‘Onze man op Texel’ geeft hij een inkijkje in dit bijzondere stukje Noord-Holland. Hij ontmoet Niek Bremen uit het Limburgse Sittard. Niek komt al veertig jaar op Texel en de liefde voor het eiland («… we lopen hier op geleende grond….») speelt een belangrijke rol in zijn debuutroman over de Tweede Wereldoorlog ‘Bang voor de liefde’. «Ik heb daar een fascinatie voor: Hoe kan een volk zo ontsporen?»
Kijk hier naar de reportage vanaf 12:11 op de tijdlijn
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: tweede wereldoorlog
Cor Gout – Bik. Roman
Cor Gout
Bik
roman
Nederland
genaaid gebonden, 168 blz., geïllustreerd,
€ 23,50
ISBN 978 94 93214 21 7 NUR 301
Eerste uitgave april 2021
Bik is een roman over Berlijn aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog, over Den Haag in oorlogstijd, de wijk Kortenbos, over de wederopbouw van Nederland, over een man met weke eigenschappen, maar vooral over een liefde die beschadigd en besmet is. Of lijkt. Hartstocht is zo sterk als een bunker: je houdt de vijand buiten, maar binnenin kan het verstikkend zijn.
In het nazistische Berlijn van 1937 ondergaat Hagenaar Bik een vernederende ervaring in de liefde. Hij denkt het te kunnen verteren door zich te transformeren in ‘een andere man’: nieuw kapsel, nieuwe kleding, nieuw elan. Maar kan zijn persoonlijkheid deze nieuwe mal van uiterlijkheden wel vullen? Zijn ‘amour fou’ voor Irmina houdt hem in Berlijn. Wanneer hij echter de duistere kant van deze geraffineerde dame ontdekt, keert hij terneergeslagen terug naar Den Haag, dat inmiddels bukt onder de terreur van de nazi‘s. Ook Bik gaat gebukt, tot diep in vredestijd erna, maar niet zozeer onder wat je na een oorlog zou verwachten.
Bik is het debuut van Cor Gout als romanschrijver. Hiervoor schreef hij korte verhalen, gedichten, teksten bij een prentenboek en bij een leporello, boeken over muziek, songteksten, verzameld en vertaald in het Frans, en een verhandeling over een filosofisch onderwerp. Tien jaar lang (2011–2019) gaf Cor Gout samen met Els Kort (vormgeving) leiding aan het literair tijdschrift Extaze. Behalve schrijver en muzikant is Gout neerlandicus en filosoof.
Meer over Cor Gout bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Het komt hard binnen als je je geschiedenis vindt op het beeldscherm.»
Over o.a. ‘Snijden & stikken’ van Yvon Muskita in Postcast van Meraki Theaterproducties, 13 september 2020:
Postcast is een podcast waarin Elise Doll en de theatermakers Silas Neumann en Nikki Manuputty in gesprek gaan met wisselende gasten over brieven van Indische Nederlanders en Molukkers over of uit de Tweede Wereldoorlog, de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog en repatriëring. In de tweede aflevering van Postcast gaan Elise en Nikki op zoek naar verhalen over het leven van krijgsgevangenen op Japanse Helleschepen. Ze spreken met filmmaker Kees Maaswinkel en schrijfster Yvon Muskita over helse reizen naar helse eindbestemmingen. Inzichten in wat was, de geschiedenis van (voor)ouders, maken emoties los. Overleven in de hel, een combinatie van geluk en de kunst je gedachten te verplaatsen naar een andere wereld. De kracht van hoop maakt dat ‘de geest overwint’. Yvon Muskita ‘becommentarieert’ haar roman ‘Snijden & stikken’ uit 2008 met recente emotionele ervaringen (het overlijden van haar moeder en inzicht over de positie van haar grootvader, die model staat voor de kleermaker Boeg in de roman): “Ik voelde me nooit zo’n Molukse.” (…) “Het komt hard binnen als je je geschiedenis vindt op het beeldscherm.” (…) “Als je jong bent weet je niet dat het betrekking heeft op het kolonialisme.” (…)
De podcastserie vormt het vooronderzoek voor theatervoorstelling Rumah Saya (Mijn Thuis) die in 2021 in première gaat.
Kijk hier naar de aflevering op YouTube (Yvon Muskia in het eerste gedeelte)
Meer over ‘Snijden & stikken’
«Ontluisterende, schokkende maar ook bijna liefdevolle debuutroman.» – Mieke Koster
Over ‘Onomkeerbaar’ van Ines Nijs op Alles over boeken en schrijvers, 12 juni 2020:
In deze psychologische roman legt de Nijs het verlangen, de trauma’s, de onmacht van een gezin bloot door het ontrafelen van de geschiedenis. Zoé heeft er genoeg van, van het niet weten dat haar persoonlijkheid zo bepaalt. Daarvoor kan het niet anders dan stukje bij beetje je door de pijn heen te werken. De Nijs doet dat door soms terug te gaan in de tijd, zodat we meer leren over moeder, begrip krijgen voor haar. Door een inkijkje te geven in de rol van het klooster in zo’n dorpsgemeenschap. Maar vooral om zeer geloofwaardig het ontwikkelingsproces van Zoé, een jonge vrouw op weg naar volwassenheid, op verschillende levensterreinen te volgen, in beeld te brengen en te verwoorden. Zeer knap.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onomkeerbaar’
«Zo levendig geschreven dat letters en papier verdwijnen.» – Erik de Smedt
Over ‘Vriendschap in enveloppen’ van Pieter Wiegersma in De Leeswolf en MappaLibri, 2000, 2020:
Nadat hij in ‘Postbode van de hemel’ zijn ontmoetingen met kunstenaars uit de kring rond zijn vader Hendrik Wiegersma heeft gememoreerd en in ‘Een kind ziet het dorp’ verteld heeft over zijn jeugd in het Noord-Brabantse Deurne, blikt Pieter Wiegersma (geb. 1920) in dit boek iets synthetischer terug op een aantal markante fases in zijn leven, verbonden met goede en slechte herinneringen. Het bestrijkt de tijd tussen 1920 en 1960. Elk hoofdstuk wordt afgesloten met een wat vergeten, maar thematisch passend Nederlands gedicht. De geborgenheid van het dorpsleven in een dorp in de Peel, de pedagogische verschrikking van de katholieke kostschool Rolduc, het verzet in de Tweede Wereldoorlog en zijn harde verblijf in de gevangenis van Breda en de omgang met een goede Duitser worden met flinke borstelstreken geschilderd. Wiegersma neemt geen blad voor de mond, is uitbundig in zijn enthousiasme en vernietigend in zijn woede. (…) Zo vormen de verhalen van Wiegersma met hun afwisseling van zuurs en zoets en hun felle contrasten een monumentaal glasraam in woorden, het relaas van een man die zelfbewust en intens heeft geleefd, zich vaak druk heeft gemaakt, maar ook de wijsheid heeft gevonden om wat hij moest en mocht meemaken te relativeren. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vriendschap in enveloppen’
Meer over Pieter Wiegersma bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Karakteristieke, humane stem in de Nederlandse Letteren.» – Ezra de Haan
In memoriam ‘Het ontbreken hoor je niet’ aan Chawwa Wijnberg in Poëziekrant, jrg. 33, nr. 2, blz. 52-53, april 2020:
Hoe beschrijf je gemis, het ontbreken van, of de levenslange pijn die je met je meedraagt? Chawwa Wijnberg, die op 21 december 2019 overleed, was daar een meester in. De acht bundels poëzie die ze nalaat zijn wonderen van schijnbare eenvoud. De helderheid van haar gedichten roept dat gevoel op, terwijl iedere regel met zoveel moeite geschreven is. (…) Juist die combinatie van verdriet, woede en humor maakt haar oeuvre zo bijzonder. (…) Misschien moeten we haar vooral als de spitsvondige dichter memoreren die met de dood de draak stak in de briefgedichten aan juffrouw D. waarin de ‘laatste zuchtoogster’ de waarheid zei. Met het wegvallen van Chawwa Wijnberg is een heel karakteristieke, humane stem in de Nederlandse Letteren verloren gegaan.
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Misschien wel zijn beste boek.» – Arend van Dam
Over ‘Gestolen jeugd’ van Ton van Reen in Vol van Boeken (boekenmagazine Libris), 2 maart 2020:
In het Libris boekenmagazine ‘Vol van Boeken’ dat ter gelegenheid van de Boekenweek 2020 verschijnt, geven diverse auteurs hun 5 boekentips. Kinder- en jeugdboekenauteur Arend van Dam ‘tipt’ van Ton van Reen diens (jeugd)roman ‘Gestolen jeugd’. ‘Misschien wel zijn beste boek. Het speelt zich af in WOII, in Limburg, op het boerenland. Geen heftige oorlogsspanning, geen tanks, en dat vond ik een verademing. Het is zoals veel mensen in Nederland de oorlog beleefd hebben.’
Meer over ‘Gestolen jeugd’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Behoort tot de 10 mooiste boeken die ik dit jaar gelezen heb.» – Coen Peppelenbos
Over ‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper op Tzum, 24 december 2019:
‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper (…) behoort tot de 10 mooiste boeken die ik dit jaar gelezen heb. Dat komt vooral door de toon die sterk ingekleurd wordt door humoristische terzijdes die Engels aandoen. De aanleiding tot dit autobiografische werk is de tijd die Helen Knopper (1934) doorbracht in het ziekenhuis. Daar verblijft ze een tijdje op de intensive care na een operatie aan een gescheurde aorta. Dat er dan nog twee andere operaties volgen weet ze nog niet. Met een laconieke geest ondergaat ze de ontberingen van een bedlegerige: de andere patiënten, het plassen op een po, de machinerie van een ziekenhuis. (…) De lange dagen in het ziekenhuis en tot de tijd daarna (waarbij haar mobiliteit ernstig is afgenomen) vult ze met herinneringen. Voor een groot deel gaan die over haar huisdieren en kat Dora en de hond Cosmo in het bijzonder. Hoe ze de hond na enige twijfel (haar vorige hond was net overleden) toch meeneemt naar huis tot aan de dood van het dier. Dat lijkt wat triviaal te zijn, maar bij Knopper ligt er een groter thema onder. Dat wordt duidelijk als ze ook het verhaal van haar vader vertelt die in de Tweede Wereldoorlog opgepakt en weggevoerd is. Daarover schreef Knopper eerder al de roman ‘Een onfatsoenlijk afscheid’. Het grotere thema gaat volgens mij over de moeilijkheid om je aan een ander – mens of dier – te hechten. Door je te hechten incorporeer je al het mogelijke verdriet in je leven dat je ooit afscheid van die ander moet nemen. De fragmentarische opbouw van ‘Het onbesproken beeld’ werkt uitstekend – van het heden schiet je naar het verleden, van angstdromen naar afgeronde herinneringen naar de sleur van een ziekenhuisdag – en daardoor ontmoet je tussen de regel een echt mens die aan het eind weer naar huis mag. ‘Ontsnapt aan iets wat niet vatbaar is voor herhaling.’ Een aanrader.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het onbesproken beeld’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
‘Wat weegt missen’: exit Chawwa Wijnberg
Foto Lex de Meester
Zaterdagavond 21 december 2019 is beeldend kunstenaar en dichter Chawwa Wijnberg in haar woonplaats Middelburg gestorven. Ze werd 77 jaar. ‘Exit Chawwa’ stond er in de onderwerpregel van de e-mail die Chawwa Wijnberg mij en Anja, ruim een jaar geleden, op 18 november 2018 stuurde. Een bericht van een aangekondigde dood: ‘Ik ben heel moe. Als het alleen die nieren zijn houden ze het nog een jaartje vol, dan ga ik rustig slapen en word niet meer wakker. Dat vind ik prima.’ Moe word je als je een leven lang het leed van de wereld moet torsen. Chawwa Wijnberg was een onderduikkind, geboren op 6 juli 1942. Haar vader zat in het verzet en werd in de oorlog gefusilleerd. Het verdriet zou levenslang zijn, voelbaar blijven en een terugkerend thema worden in haar acht poëziebundels die zij van 1989 tot en met 2019 het licht deed zien. En dichter wás ze. Op die 18de november 2018 stuurde ze dit gedicht mee.
november 2018
Kon ik je maar
meer dan een echo
achter laten
mijn warme armen
en mijn stem
zo vrees ik het verdriet
als ik je heb verlaten
ik wil
in alles kruipen
om je nog lief te hebben
lief mijn lief
kijk ik zit
in alle vogels
die je over vliegen
in de wolken
in de wind
in alles wat je vingers
raken – het brood
het ontbijtbord
in de yoghurt die je drinkt
maar met mijn tranen
kan ik je niet troosten
wat weegt missen
o god mijn schat
ik weet het niet
Lieve Chawwa, dank voor het moois dat je achterlaat, rust in vrede.
franc knipscheer
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Boeiend voor ieder die meer wil weten over de geschiedenis van Nederlands-Indië en de gezinnen die de oorlog meemaakten.» – Els Willems
Over ‘Het geheime wapen. Hoe de liefde standhoudt in een gestoorde wereld’ van Janny de Heer voor NBD / Biblion, 28 november 2019:
Het relaas van een Surinaams-Nederlands gezin in de oorlogsjaren in Nederlands-Indië. De naïeve Cas, uit een welgestelde Surinaamse familie, vertrekt in de dertiger jaren van de twintigste eeuw naar Nederland om militair te worden. Tot zijn teleurstelling wil de KNMA hem niet aannemen. In plaats daarvan wordt hij als KNIL soldaat uitgezonden naar Indië, wat hem beter past vanwege het klimaat. Hij trouwt met de Limburgse Elvira die hem acht kinderen schenkt. Zij heeft het moeilijk in de tropen. Als ze eenmaal gewend is, breekt de oorlog uit. Beide echtelieden belandden in een Jappenkamp. Cas werkt als dwangarbeider aan de Pakan Baroe spoorweg, Elvira zit met haar kinderen in een vrouwenkamp. De ellende van vernederingen en geweld wordt invoelend beschreven. (…) Boeiend voor ieder die meer wil weten over de geschiedenis van Nederlands-Indië en de gezinnen die de oorlog meemaakten. (…) Bevat literatuurlijst, woordenlijst, bronnen, lijst van musea en woord van dank.
Lees hier de recensie
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer