Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf in De Morgen, 22 april 2019:
(…) Ik was vergeten hoeveel plezier je beleeft aan die ene parel die je zelf in de oester ontwaart. Dit boek kwam vanuit mijn persoonlijk leven binnen gewaaid, ik begon er aan zonder voorkennis en dus met mild voorbehoud, maar liet dat na de eerste bladzijden al meteen varen. De Bildungsroman, het coming of age-genre heeft me altijd gelegen, wegens psychologisch blijvend interessant. Ik dacht aan Elena Ferrante, ook wat aan Spit en zelfs aan de populaire Netflixreeks, Sex Education. Maar al die referenties hoeven in wezen niet. Dit boek is een heerlijke, Oost-Vlaamse – en dat is niet denigrerend bedoeld – versie van de universele pijn die opgroeien heet. Relevant, opdat we nooit zouden vergeten hoe moeilijk dat is. Stof tot discussie omwille van de talrijke filosofische bedenkingen. Iets om van te genieten, door het zuivere taalgebruik, het gepaste tempo. (…) Kristien De Wolf is dit jaar 50, dan kom je niet meer op leeftijd, dan heb je die leeftijd en juist daardoor ook de kracht om de demonen van je jeugd voorgoed gepast te slapen te leggen. Het is wat ze met verve deed in ‘Ava Miller en ik’.
Lees hier de recensie op ‘Duet’
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
Tag: Vlaamse letteren
«Sterk, doeltreffend, soms grappig.» – Mirjam Scholten
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf voor NBD / Biblion, 16 mei 2019:
De zestienjarige, altijd in het zwart geklede Sieg Engel kiest bewust voor eenzaamheid en toeschouwer zijn. Tot Ava Miller in haar klas komt, brutaal en uitdagend. Sieg raakt aan haar verslingerd en wordt haar schaduw, hun hele verdere leven. Terwijl Sieg trouw aan zichzelf blijft, verliest Ava haar onafhankelijkheid. Ten slotte gaat Sieg tot het uiterste om haar te redden. Het boek lijkt over coming of age te gaan en begint sterk, doeltreffend, soms grappig. Het gaat echter vooral over de onmogelijkheid van deze onwaarschijnlijke vriendschap en van trouw blijven aan jezelf. (…) Debuutroman van de Vlaamse auteur (1969), die eerder de verrassende verhalenbundel ‘Rotgeluk’ schreef.
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Een fascinerende bundel.» – Frank Decerf
Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op De Schaal van Digther, 28 april 2019:
(…) Hoorne is in wezen een woordgoochelaar met heel diepe mouwen. Hij tovert en zet ons steeds op het verkeerde been. Bij hem veel verrassende wendingen. Zijn gedichten zijn volgroeid en vrij van banaliteiten. Hij duffelt zijn verzen zeer goed in. Ze moeten elke aanval doorstaan. Wat banaal lijkt, wordt eigenlijk speciaal. Wat voorspelbaar schijnt, wordt een heerlijke verrassing. Hij creëert afstandelijke personages in een even afstandelijke setting. Alter ego’s die een cryptische boodschap meedragen. Hoorne voelt zich aangetrokken tot al wie geen contact wil. Hij doorboort het harnas van de oppervlakkigheid. Het absurde mag wel welig tieren. Hoorne staat – gewapend met zijn vakmanschap – ten dienste van de taal. Daarnaast hanteert hij vaak humor en ironie als bovenlaag voor verdere diepgang. (…) Philip Hoorne is de meester van de poëtische hypnose; zijn lezers zullen hem volgen. Zij weten nooit waar het zal eindigen. Dat is een sterkte die aanzet tot meer. Het verhalende karakter wentelt als een tornado. Deze poëzie zit vol schijnbewegingen. Het begint simpel, maar eens op die roetsjbaan, snel je naar een einde dat onvoorspelbaar was. (…).
Lees hier de recensie ‘Goed gecamoufleerd en in oorlogskleuren’
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site
«Mooie roman die je onmiddellijk in zijn ban heeft.» – André Oyen
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Lezers tippen lezers, 28 april 2019:
Kristien De Wolf (Sint-Niklaas 1969) debuteerde in 2017 in de Extazereeks met ‘Rotgeluk’, een bundel verhalen waarin zij op een meesterlijke wijze een blauwdruk weer geeft van mensen die zichzelf kortwieken door hun eigen begrensde overtuigingen. (…) Al het talent dat de auteur in haar verhalenbundel toonde komt ook uitgebreid aan bod in haar bijzondere roman ‘Ava Miller en ik’. Ava Miller kan niet naar haar waarheid leven en ergert zich aan Sieg Engel die dat wel doet. Sieg Engel kan zich niet verbinden en ergert zich aan het feit dat Ava Miller alles wil doen om graag gezien te worden. De integratie van de twee is wellicht de mooiste weg vooruit. Tenslotte is er het leven vanuit het hart, het gaan voor een levensmissie. In de literatuur worden personages, veelal vrouwen, gestraft voor het buiten de lijntjes kleuren. Denk maar aan ‘Anna Karenina’, ‘Nana’ van Emile Zola of zelfs Scarlett O’Hara in ‘Gone with the Wind’. In dit verhaal is het net omgekeerd. Ava Miller wordt gestraft voor het ja-knikken en het niet volgen van haar persoonlijke wil. (…) Wanneer het onwaarschijnlijke verbond met Ava na jaren echter begint af te takelen wil Sieg Engel een spectaculaire heldendaad plegen in een poging om Ava eindelijk te redden. ‘Ava Miller en ik’ is een mooie roman over de geboorte en teloorgang van een vriendschap die je onmiddellijk in zijn ban heeft. Kristien de Wolf weet ijzersterke personages neer te zetten die haar goed uitgewerkte plot heel innemend weten te ondersteunen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Ze trekken de lezer het gedicht in, waarna geen ontsnappen meer mogelijk is.» – Hettie Marzak
Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op Literair Nederland, 24 april 2019:
(…) Het mooie titelgedicht is kenmerkend voor de poëzie van Hoorne: een gedicht dat grappig lijkt, krijgt in de staart een tikje venijn mee, waardoor het hele beeld op zijn kop komt te staan. Vooral in de openingszinnen is Hoorne ijzersterk: ze trekken de lezer het gedicht in, waarna geen ontsnappen meer mogelijk is. (…) Elk gedicht is een afgerond geheel waarin de spanning samengebald is tot aan het einde. (…) Zoals met echte humor altijd het geval is, is ze nooit alleen maar grappig. Ook bij Hoorne is er ondanks alle hilariteit altijd een ondertoon te bespeuren van onvrede met de wereld en van teleurstelling. (…) Maar Hoorne laat de lezer niet te dicht bijkomen: zodra er sprake lijkt te zijn van persoonlijke emoties of confidenties, werpt hij een barricade op door een vergelijking of een uitdrukking toe te voegen die de lezer op een ander spoor zet; zo ging ook Gerrit Komrij te werk. Deze vergelijkingen zijn heel origineel en dragen sterk bij aan het komische effect dat de dichter wil bereiken om de lezer af te leiden. (…) Hoorne hanteert de taal doelgericht: geen woord te veel of te weinig om een goed afgerond verhaal neer te zetten. (…)
Lees hier de recensie ‘Grappig en absurdistisch als buffer voor andere emoties in gelaagde bundel’
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site
Op Literair Nederland staat een lang interview (2008) met Philip Hoorne naar aanleiding van de publicatie van zijn tweede dichtbundel.
«Ik beloof het u: u zult in haar bestaan geloven.» – Kees Ruys
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf bij de boekpresentatie in Gent, 5 april 2019:
(…) En als zijn talent nóg groter is, zoals dat van de hoofdrolspeelster van vandaag, dan lukt het hem om je ontroerd te laten raken, zelfs verliefd te laten worden op een personage waar je, als ze werkelijk bestond, waarschijnlijk met een flinke boog omheen zou lopen. Wereldvreemd, dwars, irritant. Het wonder van de fictie van Kristien De Wolf verandert haar in een bekoorlijk, dierbaar mens: Sieglinde Engel in de geweldige roman ‘Ava Miller en ik’. Laat ik hier eindigen met Sieglinde zelf. Ze neemt even haar tijd, zeg ik u vast. Zo’n zes, zeven minuten. Maar ik beloof het u: u zult in haar bestaan geloven. Het fragment beschrijft een beslissend ogenblik in het leven van de nog jonge protagoniste.
Lees hier verder ‘Kristien De Wolf en Sieglinde Engel’
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Een toegankelijke bundel met een mooie uitstraling.» – R.J. Blom
Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne voor NBD / Biblion, 3 april 2019:
Deze bundel van de Vlaamse dichter Philip Hoorne (1964) leest als een geschreven documentaire. Voorop staan humor en observatie van kleine en grotere aspecten van het leven. De 37 niet-rijmende verzen lezen soms als stukjes proza en roepen bij de lezer meestal prettige herinneringen op. Soms duidt de dichter op ogenschijnlijke kleinigheden, bijvoorbeeld in het gedicht ‘Ananas’: ‘en zodoende belandde ananas in de gevangenis / alwaar een zoet blozende bewaker / hem in een koelcel bewaart’. Elk gedicht behelst een gebeurtenis of levensfase, een kort verhaal waarin de lezer even zijn/haar zorgen vergeet. De gedichten hebben een prettige omvang, vooral voor poëzieliefhebbers die graag teksten willen zien en geen tweeregelige spitsvondigheden op een verder lege bladzijde. Een toegankelijke bundel met een mooie uitstraling, die enerzijds als modern en anderzijds als klassiek mag worden aangeduid.
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site
«Geslaagd. En gelukkig zinderend.» – Karel Wasch
Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op Poëzie Leestafel, 26 maart 2019:
Philip Hoorne (Kortrijk 1964) is een dichter met veel licht ontplofbare munitie in zijn wapen. Dat leidt tot mooie verzen, die uniek zijn in de vrij makke dreven van de laaglandse poëziewereld. (…) Een grimmige, soms ontluisterende, maar vaak ook liefdevolle bundel. Philip Hoorne is een unieke dichter met een mooi eigen geluid. Dit is zijn zevende bundel gedichten. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site
«Hoorne is de meester van de omschakeling.» – Jooris van Hulle
Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne in Poëziekrant, 19 maart 2019:
Het blijft het waarmerk van de poëzie van Philip Hoorne: de bizar aandoende benadering van de wereld. Door de alledaagsheid een switch te geven laat hij in zijn gedichten een aantal aspecten van ’s mensen handel en wandel zien dat op zijn minst gezegd confronterend inwerkt op de lezer. Hoorne is de meester van de omschakeling, ‘houd het dubbelzinnig, geef tegenstrijdige signalen.’ (…) De dichter vangt de ruis van het leven om hem heen op. Hij grijpt de lezer bij zijn nekvel, hij bruuskeert en charmeert, hij strijkt tegen de haren in, monkelt en glimlacht – of beter: hij grimlacht – om wat mensen ervan bakken in het leven. (…) Onder de lichtheid van deze verzen gaat een diep gevoel van melancholie schuil om de tristesse van het bestaan. In het gedicht ‘De begrafenis van tante Cecile’ schetst hij het verloop van een uitvaartdienst, met alles erop en eraan, van de brave non die als hulpje optreedt van de celebrant tot het ‘con te partiro’ (‘niemand gaat heen zonder de zegen van de blinde bocelli’), en dan merkt de ik uit het gedicht tot zijn ontzetting dat de kist wordt ontsierd door een donkerbruine vlek: ‘intriest word ik van die vlek / was je hele leven al een aaneenschakeling / van beschadigingen groot en klein / ga je eindelijk dood heb je dit weer’. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site
Philip Hoorne bij Radio Villa Bota
Naar aanleiding van zijn nieuwe bundel ‘Het dikke meisje en de ziener’ was Philip Hoorne op 8 februari 2019 te gast bij Radio Villa Bota (Brugge) in het poëzieprogramma ‘De pokken van Voltaire’, dat ‘grasduint in wat de poëzie vandaag te bieden heeft, omringd door de echo’s van de woordkunstenaars van het verleden. In elke aflevering wordt de dialoog aangegaan met de teksten van een centrale gast. Verwacht vurige tongen, hoe het fluisterend of hijgend woord een luisterend oor zoekt, de ontroering nabij.’ Philip Hoorne krijgt verrassende vragen voorgelegd en leest uit de bundel het gedicht ‘Waarom’.
Luister hier naar het deel van de uitzending met Philip Hoorne
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site