Over ‘Zeven rivieren ver’ van Karin Lachmising in De Ware tijd Literair, 9 november 2019:
(…) Lachmising kaart taboe-onderwerpen zoals vrouwenmishandeling, huiselijk geweld en zelfmoord met scherpe pen aan. Zij legt sociale verhoudingen van de Surinaamse samenleving bloot, zonder een lendendoek. (…) Hierdoor geeft zij inzicht in de diversiteit van de Surinaamse samenleving hoe verstrengeld zij is, maar ook hoe hypocriet die is. (…) Met ‘Zeven rivieren ver’ bewijst Karin Lachmising dat ze de woorden op haar lippen neemt en deze blaast tot gedichten die niet aan afstand zijn gebonden. Haar taal is glashelder zoals vloeibaar glas tot iets mooier wordt gevormd.
Lees hier de recensie
Meer over ’Zeven rivieren ver’
Meer over Karin Lachmising op deze site
Tag: vluchtelingen
«Ze zwijgt niet, Chawwa Wijnberg.» – Hans Franse
Over ‘Het ontbreken hoor je niet’ van Chawwa Wijnberg op Meander Magazine, 17 juni 2019:
(…) Na een dichterschap van dertig jaar ontmoeten we in deze mooi uitgegeven bundel Chawwa Wijnberg als een oude strijdbare dame, die nog steeds bij de maatschappij betrokken is, maar tegelijkertijd de problemen van het ouder worden verdicht, zich afvragend hoeveel tijd er nog is, duidelijk de slijtage ervarend. (…) Er zijn meerdere gedichten over de onmacht en de acceptatie van het ouder worden. Onder andere een gedicht over een bezoek aan een arts: ’Het spreekuur / heeft constipatie / en zeven kwalen / wachten op hun beurt’. Het blijkt echter uit de rest van de bundel dat het leven haar nog steeds tot liefdesgedichten inspireert, die ze deelt met haar oud geworden lief. (…) Ze zwijgt niet, Chawwa, het nieuws biedt haar inspiratie. De weerzin tegen vluchtelingen levert een gedicht op, waarin ze het opneemt voor die bedreigde groep: ’je gaat toch niet voor de lol / weg van de bakker om de hoek / je gaat niet voor de pret / met een rubberbootje / op de zee waarin/al zoveel doden’. (…) De bundel eindigt met een gedicht waarin de hoop en de wanhoop elkaar naderen. Ze weet niet hoe lang nog, maar ze wacht het trillend af, het lijkt dood tij. (…) Het vat een leven van dichten samen, het geeft aan waar ze staat, het geeft ook aan dat er steeds nieuwe groei komt, dat het leven, niet het menselijk leven, oneindig is en steeds opnieuw kan beginnen en dat wij allen dit moeten ondergaan. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het ontbreken hoor je niet’
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Mooie bundel waarin heel doordacht een stem leeft, smeekt en huilt.» – André Oyen
Over ‘Het ontbreken hoor je niet’ van Chawwa Wijnberg op Lezers tippen lezers, 23 april 2019:
Citaat: “ een zacht vers voor dove oren/ een streel over de bebloede/ kus voor een vermoorde/ ik wou dat ik het kon/ wij zitten na de maaltijd/ volgegeten en spreken/ over een bloedbad uit/ de krant/”
(…) De tijd speelt een heel voorname rol want hij raast ongenadig door of je hem nu nuttig gebruikt of vermorst. De tijd zorgt voor ouderdom en maakt moe van al het weten. Chawwa Wijnberg verwoordt ook heel mooi de plicht die wij zouden moeten vervullen jegens vluchtelingen, maar nee wij kijken weg en we zeuren! ‘Het ontbreken hoor je niet’ is een hele mooie bundel waarin heel doordacht een stem leeft, smeekt en huilt.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Het ontbreken hoor je niet’
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Fraaie formuleringen. Raak in hun eenvoud. » – Ko van Gemert
Over ‘Zeven rivieren ver’ van Karin Lachmising in Parbode, 1 april 2019:
(…) Uit veel gedichten spreekt engagement, bijvoorbeeld als het over vluchtelingen gaat: “Oog in oog / duikelt / het verleden / in de toekomst / van het heden / met / overvolle boten / van werkelijkheid.” Daarnaast laat Lachmising zien hoe lastig het is werkelijk contact met een ander te hebben: “toen je even voorbij kwam / en ook even weg ging / terwijl ik stond / Een slok nam.” (…) En fraaie formuleringen, als: “Wanneer is lang geleden / voorbij?” Of: “zeven rivieren ver / om bij mij / te zijn // dichtbij / is niet altijd / ver weg.” Raak in al hun eenvoud.
Lees hier de recensie
Meer over ’Zeven rivieren ver’
Meer over Karin Lachmising op deze site
«Mooi tijdsdocument in een prettige en heldere stijl.» – Arjen van Meijgaard
Over ‘Zwijglicht’ van Theo Stokkink op Extaze, 15 februari 2019:
Met ‘Zwijgplicht’ heeft Theo Stokkink een interessante en veelomvattende familiekroniek geschreven. Hij zet hiermee het werk voort van de Vlaamse schrijfster Elisabeth Marain die in 1994 was begonnen aan een trilogie over de Eerste Wereldoorlog, getiteld ‘De vluchtelingen’. Het derde deel is er echter nooit van gekomen en met haar toestemming heeft Theo Stokkink drie decennia later het laatste deel geschreven. Een belangrijke motivering daartoe was dat zijn moeder, Hélène Borret, de hoofdpersoon is van het grotendeels op historische feiten gebaseerde verhaal. (…) Naast zijn rijke leventje in Amsterdam heeft Theo Borret te maken met de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog die het neutrale Nederland zijdelings raken, al was het maar vanwege de vluchtelingen die vanuit Vlaanderen naar Nederland komen. (…) Om toch te voldoen aan de maatschappelijke druk die op homoseksuelen rust om als getrouwde man door het leven te gaan, huwt hij zijn huishoudster, een gewezen prostituee. Wat nog ontbreekt is een kind om het gezinsleven te vervolmaken. (…) De lezer voelt al aankomen hoe het echtpaar aan een kind kan komen. Het gezin zal worden aangevuld met een vondelinge, waarschijnlijk een wees, die met de vluchtelingenstroom is meegekomen. Hier komt Hélène het verhaal binnen. Gedetailleerd schetst Theo Stokkink het leven van de bovenklasse aan het begin van de twintigste eeuw. (…) De exodus van vluchtelingen uit Vlaanderen tijdens de Eerste Wereldoorlog is waarschijnlijk niet bij veel mensen bekend. (…) Het is niet moeilijk de verbinding te leggen met onze tijd, waarin vluchtelingen huis en haard verlaten om elders een nieuw leven op te bouwen. (…) Samen met deze tragiek en de worsteling van Theo over zijn geaardheid kan het centrale thema het best samengevat worden met het begrip ‘identiteit’. In hoeverre wordt je identiteit bepaald door je geboorte, je opvoeding en je eigen keuzes? Daarover zwijgen is klaarblijkelijk niet de juiste oplossing, zeker niet als het zwijgen opgelegd wordt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site
Els de Groen bij Poëzie Podium Den Bosch
Op woensdag 9 januari 2019 programmeert Bosch’ Poëziepodium 4 dichters (Kevin Groen, Bas Maris, Valerie Saoirse, Els de Groen) en muzikaal kleinkunst-talent Bas van de Ven op het toneel van Hangop in de Willem Twee aan de Boschdijkstraat 100. Schrijfster Els de Groen (1949) past met het grootste gemak in de shortlist meest geëngageerde schrijfsters van Nederland. Alleen het predicaat schrijfster zou haar te kort doen. Naast 5 jaar als Europarlementariër gewerkt te hebben, is Els de Groen betrokken geweest bij veel maatschappelijke ontwikkelingen, in vele gedaanten, zoals die rondom vluchtelingen, de multiculturele samenleving, mensenrechten en verzet tegen rechts-extremisme. Onlangs verscheen haar bundel ‘Wakker vallen’. Een eerste uitstapje van proza naar poëzie. Aanvang 19.30 uur. Toegang gratis.
Klik voor meer informatie
Meer over ‘Wakker vallen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Els de Groen op Festival Kleurrijk Licht
Op zaterdag 22 december organiseert Bureau Wijland in samenwerking met Justice and Peace het festival Kleurrijk Licht in de Stevenskerk te Nijmegen. Het festival begint om 16.00 uur en eindigt om 19.00 uur. Met de feestdagen in aantocht staan we graag even extra stil bij verbinding met elkaar. Kunst en cultuur vanuit verschillende windstreken krijgen een podium en er is de mogelijkheid tot ontmoeting tussen organisaties en individuen. De hoofdact van dit festival is de preview van het theaterstuk ‘Death and Breakfast’ dat onder leiding staat van Johnny Rahaket, Mile Lukić en Nenad Fiser. Dit laat het verhaal zien van vluchtelingen die proberen een nieuwe plek te vinden. Ook zullen onder andere Amal Karam, Els de Groen, Yasser Hamoudeh en Mohadin Molly het podium betreden. Van Els de Groen verscheen onlangs de dichtbundel ‘Wakker vallen’.
Klik voor meer informatie
Klik voor affiche
Meer over ‘Wakker vallen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een mooie volwassen bundel van een begenadigde dichter.» – Karel Wasch
Over ‘Wakker vallen’ van Els de Groen op Poëzie Leestafel, 2 oktober 2018:
(…) Met de bundel ‘Wakker vallen’ debuteert Els de Groen officieel als dichter. Het titelgedicht is sterk, want het is een oproep tegen de vervlakking veroorzaakt door roosters en routine. Het ageert tegen gevangen meningen. De standaardmeningen, die mensen ventileren om het zichzelf makkelijk te maken. Iets anders is dat je vogelvrije mensen (vluchtelingen?) vogelveilig kunt helpen maken. Een helpende hand kunt reiken. En in de laatste strofe draait de schrijfster zich om, ze wil de houding van onverschilligheid letterlijk omdraaien. Dat sluit mooi aan bij de omslagtekening met door de lucht zwevende omgekeerde mensen. Alle illustraties – behalve een- zijn van de dichter en ze zijn fraai van kleur en vorm. Het zijn betrokken gedichten (…) wat niet wil zeggen dat deze dichter (niet) ook veel lieflijks in haar palet heeft, zoals de gedichten onder de noemer ‘Als ik de tijd kon wecken’, waarin herinneringen en waarnemingen afwisselen. Een mooie volwassen bundel van een begenadigde dichter.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Wakker vallen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer