Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Literair Nederland, 10 december 2021:
(…) Als Helen Knopper zichzelf neerzet als de jonge Madeleine in de derde persoon, is dat geen terugkijken, maar schrijven over een blijvend heden. (…) De meest opvallende draai maakt ze bij het aanschouwen van oude foto’s. Dan verruilt ze haar eigen laconiek-geestige vertellerstoon voor de stem van haar moeder of een ander familielid die de tijd van voor haar geboorte kent. Als in een intentionele stijlbreuk worden de zinnen stug en hoekig, het is een taal van horen zeggen die hoort bij de beelden in de doos die met gemak weer dicht kan. (…) Er zit ironie in de koppige trots waarmee Knopper haar verteller zich laat verzetten tegen het idee dat haar tijd voorbij is, een ironie die zich tijdens haar carrière als schrijfster heeft bewezen. Ze debuteerde in 1965 en was de daaropvolgende decennia productief als schrijfster maar ook als vertaalster. Ze gold lange tijd als een vergeten schrijver. (…) Met een innemende levenskracht schrijft ze verder in haar teder-sarcastische proza. Zonder een oordeel te vellen doorziet ze de onvolkomenheden van anderen even goed als die van haarzelf. ‘En dan nog de liedjes’ geldt als een geestdriftig protest tegen iedereen die ouderen wegzet als passief en hulpeloos. (…)
Lees hier de recensie ‘Madeleine of de herinnering als tegenwoordige tijd’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf
«**** Een geslaagde comeback. Dit belooft nog wat. » – Arjan Peters
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper in De Volkskrant, 2 april 2016:
Tien jaar geleden maakte de ‘vergeten schrijfster’ Helen Knopper deel uit van de reeks portretten die journalist Joris van Casteren bundelde in ‘Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf’. Die titel klonk vastberaden en triest, want het was twijfelachtig of we ooit iets van die noeste arbeid te zien zouden krijgen. Maar zie. Een paar maanden voor haar 82ste verjaardag viert Helen Knopper haar comeback met ‘Het loopt het ademt het leeft’, de ‘biografie van een vriendschap’, een terugblik op de jaren 1979-1995, toen de schrijfster optrok met Roos Bonheur, een dierbaar drankorgel in de Amsterdamse Nieuwmarktbuurt. (…) Beschamende situaties, tot vechten aan toe, kenmerkten deze vriendinnenschap. Maar ook diepgewortelde verbondenheid. Knopper overziet alles, tot en met jeugdfoto’s van Roos waarop haar lach ontwapenend scheve tandjes blootgeeft, vergelijkbaar met Audrey Hepburn toen die achter op de scooter zat bij Gregory Peck, in de film Roman Holiday. (…) Later had Hepbum ineens kaarsrechte krijtwitte rijtjes in haar mond. Een stuk minder, vindt Knopper, die in haar portret van Roos de flair van de tragiek laat winnen en de tuthola in zichzelf eronder krijgt. Het heeft even geduurd. Maar dit belooft nog wat.
Lees hier de recensie
Meer over ’Het loopt het ademt het leeft’