«Azijn in mijn aderen is een aanrader voor de literatuurlijst van middelbare scholieren.» – Jerry Dewnarain

Over ‘Azijn in mijn aderen’ van Orchida Bachnoe in De Ware Tijd Literair (Paramaribo), za. 28 juli 2012:
Bachnoe hangt met haar ‘Azijn in mijn aderen’ de vuile was van een gesloten gemeenschap dapper genoeg buiten. Voor mijn part mag zij nog een paar keer een wasje draaien, want de was is vuil genoeg! Dat is dus de meerwaarde van dit boek. Ook bespreekt zij een serieus onderwerp dat jongeren bezighoudt: ze verbreekt taboes door jongeren zelf als hoofdfiguren te gebruiken om hun eigen kommer en kwel aan de lezer kenbaar te maken. Dat doet zij heel knap door in deel twee van het boek haar hoofdfiguren te beschrijven alsof ze de acteurs zijn in een Bollywood-film.

Lees hier de recensie
‘To be or not to be, that’s the question’ DWT 28-07-2012 Azijn in mijn aderen-3

«Die cross-over tussen Bollywood en literatuur ben ik nooit eerder tegengekomen.» – Ezra de Haan

Over Azijn in mijn aderen van Orchida Bachnoe op Literatuurplein.nl op 13-05-2012:
Het geeft de auteur de ruimte om te laten gebeuren wat normaal gesproken niet kan. De tempowisselingen, de gesprekken met de doden, het groteske, alles valt op zijn plek. Tenminste zolang je bereid bent mee te gaan in de wereld die Orchida Bachnoe je voorschotelt. Wanneer je dat doet, beland je in een rollercoaster waarin de ene heftige scène de volgende hilarische afwisselt.

Lees

Feestelijke aankondiging debuutroman Orchida Bachnoe in MCH

Op zondagmiddag 13 mei leest Orchida Bachnoe fragmenten uit haar te verschijnen roman Azijn in mijn aderen. De roman is in streetwise tempo en met humor geschreven en leest als een satirische meidenroman, maar heeft niettemin een serieuze aanleiding, namelijk zelfmoord onder (Surinaamse) Hindoestanen, zowel in Suriname als in Nederland. Op het grote scherm van het MCH zal een kenmerkende scene getoond worden uit een Bollywoodfilm. Peter de Rijk interviewt de schrijfster en leidt het gesprek met de zaal. De Antilliaanse dichter Walter Palm leest enkele nog niet gepubliceerde gedichten die hij speciaal schreef voor Orchida Bachnoe. Gastoptreden van de bekende Hindoestaanse singer-songwriter Raj Mohan.

Meer informatie op site MCH [Mondiaal Literair Extra]

Orchida Bachnoe – Azijn in mijn aderen. Roman

ORCHIDA BACHNOE
Azijn in mijn aderen.
Roman
Nederland, Hindostaans
Genaaid gebonden met stofomslag, 144 blz., € 18,50
2012
ISBN 978-90-6265-693-6

Op de dag dat haar favoriete Bollywoodster zichzelf van het leven berooft, hoort Anjani de stem van de beroemde actrice in haar hoofd. De stem geeft haar de opdracht een zelfmoorddagboek bij te houden.

Anjani is een meisje dat in zichzelf een espressokleurige dwerg ziet. Klasgenoot Teela betrapt haar terwijl ze met een aardappelmesje haar arm verminkt op de wc. Ze worden ‘bloedzusters’. Het onafscheidelijke duo worstelt met het achttien zijn. Het vriendje belt niet of het vriendje wil maar een ding. Ruziënde ouders zijn gestoord. Chocoladelikeur en jonko’s zijn hét middel om abortus en old skool te vergeten.
Knellende Hindostaanse gewoontes doen de rest. Een reeks zelfmoorden in de familie wordt verzwegen. Teela’s oom kan zijn handen niet van haar afhouden. De ouders van Anjani willen haar uit- huwelijken aan de lelijkste jongen op aarde.

In een taal, razend als een snelvuur, neemt Orchida Bachnoe in Azijn in mijn aderen de verwachtingen van haar hoofdpersonen op de korrel.
Een satirische meidenroman geschreven in streetwise tempo waarin, na een dolzinnige wending, een Bollywoodtycoon Anjani en Teela voor de vuurproef stelt.

Het was kwart voor vijf uur in de ochtend toen ik naar huis strompelde. Mijn hart gebroken, mijn kleren onder de kots en mijn armen onder de krassen. Het kon me allemaal niets schelen. Ik zag dat het licht in de woonkamer brandde. Shit. Hoe zou ik in godsnaam ongezien binnenkomen. Ik kon niet door de voordeur naar binnen en ook de achterdeur zat vergrendeld. Ik voelde het langzaam zwart om me heen worden.

Met haar boek Lintjesregen maakte Orchida Bachnoe naam bij een breed publiek. Als fictie-auteur debuteerde zij bij In de Knipscheer met een verhaal in de bundel Waarover we niet moeten praten (2007), verhalen van Surinaamse en Antilliaanse vrouwen.

«Zes van de negen verhalen zijn zonder meer juweeltjes en maken De laatste parade tot een overtuigend debuut.» – Peter Meel

Over ‘De laatste parade’ van Ruth San A Jong op Caraïbisch Uitzicht, 26 november 2011:
‘De laatste parade’ benoemt dingen die veel mensen liever onbenoemd laten en legt dingen bloot die menigeen bij voorkeur toegedekt wenst te zien. San A Jong verliest haar respect voor de omgang met de dood niet, maar wil het mysterie niet groter maken dan het is. Zoals zij de aflegster in ‘De geur van de dood’ laat denken: ‘Eigenlijk doen we niet geheimzinnig; het is geheimhouding. Een arts vertelt zijn vrouw en kinderen toch ook niet dat hij een zaagmachine gebruikt om een been te amputeren? Of dat er soms verkeerde medicatie wordt gegeven waardoor de patiënt sterft? Nou dan. Mensen in Suriname maken van alles een geheim, een drama.’ In deze bundel wordt het drama klein en onnadrukkelijk gehouden, waardoor het aan zeggingskracht wint. De geringe omvang van de bundel – in aantal pagina’s en wat betreft het formaat – draagt mede aan dit effect bij. Het is bovendien lang geleden dat een Surinaams literair debuut er zo mooi verzorgd uitzag en met zoveel liefde voor vorm, typografie en kleurgebruik werd geproduceerd.

Lees hier de recensie

Meer over deze debuutbundel

«Directe schrijfstijl afgewisseld met mooie zinnen en sprekende beelden.» – Sunny Jansen

Over ‘De laatste parade’ van Ruth San A Jong op Literair Nederland, 7 november 2011:
Het is een divers beeld, ze voert haar lezers langs de geheime rituelen bij de lijkwassing, de problematiek van bijvrouwen en de mysteries van winti. Moord, zelfmoord, euthanasie, kindermisbruik, verkrachting: de verhalen hebben stuk voor stuk zware, sociaal gevoelige onderwerpen. Maar toch wordt de verhalenbundel nergens zwaarmoedig of deprimerend en dat is knap. Ruth San A Jong wisselt haar directe schrijfstijl af met mooie zinnen en sprekende beelden, die de lezer af en toe een glimlach ontlokken. Op andere momenten zijn haar observaties scherp. Af en toe is er, ondanks de alom aanwezige dood, ook een komische noot te bespeuren.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De laatste parade’

«Geen misdaadroman maar een roman over een misdaad.» – Dr. Theo Hoogbergen

Over ‘De kwelling’ van Hans van Hartevelt voor NBD Biblion, 6 januari 2005:
In twintig korte hoofdstukjes ontrolt zich het beklemmende drama van een moord op een mysterieuze, ondoorgrondelijke vrouw van 34 jaar … Plotseling blijkt iedereen verdacht. Uitlatingen, brieven, e-mail, verhoudingen, relaties worden in verband gebracht met de vreselijke en bijna ondenkbare geschiedenis. De beschuldigingen komen wel heel dicht bij, verdachtmakingen, insinuaties, vroegere gesprekken, relaties, financiële transacties. Niets lijkt de echte moordenaar te kunnen onthullen. Ook het gerechtelijk proces schept geen helderheid. Een onverklaarbare zelfmoord en de dood van een andere medewerker geven wel of geen oplossing. Spannend met een opvallend inlevingsvermogen in alle bij het drama betrokken personen. Geen misdaadroman maar een roman over een misdaad.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De kwelling’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer