«Veel mooier kun je het als dichter toch niet wensen!?» – Miel Vanstreels

Over ‘Het geluid van denken’ van Karel Wasch voor NBD / Biblion, 13 december 2018:
In tien cycli en één ‘ontspiegelend’ eindvers leidt de dichter de lezers door zijn leven. De ‘duizend uur of meer’ die hij in zijn jeugd doorbracht in een kerk voelde als ‘de biecht van een onschuldig kind.’ Volwassenheid moest ‘een lange nazomer’ worden, ‘zonder een spoor / van de amper draaglijke rauwe directheid / van de jeugdjaren’. Was het ijdele hoop? Met een vriend loopt het slecht af: ‘We dronken ons door een woud / van leugens en wisten niet welke leugens en / tot welke prijs’. Ook in de liefde verliep niet alles even soepel: ‘Je naderde te snel, weer over grenzen / heengeraasd, een meteoor / vol zelfverwijt’. In een mooi vers over zijn moeder mijmert de dichter: ‘Ze laten ook zo weinig / sporen na, de doden, een zuchtje / in de lucht en ze zijn weg’. De titel van de bundel werd Walsch aangereikt door zijn zoon, die het als opgroeiende jongen prettig vond om zijn vader een verdieping lager te horen typen op zijn schrijfmachine: ‘Het was een troostend geluid zei / hij, alsof hij naar mijn denken / luisterde.’ Veel mooier kun je het als vader én als dichter toch niet wensen!?
Meer over ‘Het geluid van denken’
Meer over Karel Wasch op deze site