Waarover we niet moeten praten
Suriname / Nederlandse Antillen, Verhalen
Ingenaaid, 216 blz., € 15,75
ISBN 90-6265-585-4
Eerste druk 2007
High heels of Blote voeten?
Nieuwe verhalen van 20 Antilliaanse en Surinaamse schrijfsters van overzee en in Nederland
20 Vrouwen aan het woord: Willy Alberga, Karin Amatmoekrim, Orchida Bachnoe, Cándani, Arlette Codfried, Giselle Ecury, Henna Goud-zand Nahar, Soecy Gummels, Ann Harris, Mala Kishoendajal, Diana Lebacs, Joan Leslie, Tessa Leuwsha, Usha Marhé, Annel de Noré, Ruth San A Jong, Anoushka Small, Marylin Simons, An-nette de Vries, Joanna Werners.
Op uitnodiging van Vereniging Ons Suriname zonden 20 Surinaamse en Antilliaanse schrijfsters, zowel bekende als debuterende, een nieuw verhaal in voor deze bundel waarin een enorme verscheidenheid is bijeengebracht in leeftijd, van 30 tot 60 jaar, wonend in en buiten het land van herkomst, en in afkomst: van neger-Joods en islamitisch-Hindostaans tot Indisch-Antilliaans. Over ‘waarover we niet moeten praten’ wordt in ieder geval geschréven. De vrouwen nemen het woord en in de meeste verhalen is wel sprake van overspel of buitenechtelijke kinderen, van illegaliteit, gekte, woede of zelfs moord, van seks of drugs, van heimwee of verlies, van zwijgen of verzwijgen. En dat schrijven gebeurt altijd openhartig, vaak met humor en met gebruik van tal van stijlmiddelen, in een Nederlands waarin moedertalen als Sarnami, Sranantongo en Papiaments soms verrassend en verfrissend doorklinken.
Denise Jannah in het Voorwoord:
«Ik werd geraakt door een breed pallet van emoties als verlangen, vragen, hunkering, koestering, vertwijfeling, bescherming, zoektochten, geborgenheid en wanhoop… Bewust of onbewust zijn wij immers allemaal op zoek naar de Kracht in ons, om ons staande te houden, de rug te rechten. Daarbij zullen wij vaak een masker op hebben, doen alsof, of een andere façade optrekken waarachter we ons veiliger menen te voelen. Er is zoveel wat wij naar buiten zouden willen laten stromen, maar vaak uit onzekerheid, angst, blokkades of wat dies meer zij achter ‘veilige’ deuren in onze geest weggeborgen houden, zelfs ondanks de dreiging van emotionele verstikking. Uit puur zelfbehoud. Zoveel waarover we inderdaad niet praten…. Hulde aan deze schrijfsters die ons deze prachtige en intense verhalen geschonken hebben!»