«Wacht maar af, dit boek wordt ‘cult’.» – Cor Gout

VoorplatDeweinigen-75Over ‘De Weinigen’ van Lucas Hirsch op Extaze, 16 juni 2019:
(…) De stijl van deel een van het boek, ‘2009’, dat in de chronologie van het verhaal aansluit bij het vijfde en laatste deel, laat zich omschrijven als Amerikaans proza in het Nederlands, korte zinnen volgens de regels van de kunst van het weglaten, cool, springerig en scheutig met het strooien van namen… Lucas Hirsch goes Bret Easton Ellis. (…) De hoofdstukken die de bitterzoete ervaringen van hoofdpersoon Jonas Staal als medewerker bij de afdeling Coördination, Intelligence & Analysis van een grote Nederlandse bank beschrijven, zijn rustiger van toon en ritme, documentair in de uitbeelding van een aspect van de realiteit (de bankwereld), ironisch in de beschrijving van Jonas’ meerderen, en parodistisch in de weergave van de taal die binnen het bedrijf (ook door Jonas) gebezigd wordt. (…) De verteltrant in de hoofdstukken die gaan over de huwelijksperikelen van Jonas, wordt gekenmerkt door iets langere zinnen en uitgebreider aandacht voor beschrijvingen van emoties en entourages dan in de andere gedeeltes van het boek, waardoor die doet denken aan de schrijfstijl die we vaak aantreffen in de betere soort roman over intermenselijke relaties. (…) De stijl van de schelmenroman (baldadig, stoer, in dit geval ook studentikoos) dringt door in deel drie, ‘1997’, waarin een beeld wordt geschetst van Jonas als lid van het Amsterdams Studenten Corps en van de vriendschap met zijn dispuutgenoot Jimmy Nooyman. (…) Hirsch had een thriller kunnen schrijven over de misstanden in het bankbedrijf in zijn algemeenheid en die in Jonas’ bank in het bijzonder. (…) Had Hirsch zich tot deze materie beperkt, dan was de persoon van Jonas Staal als privé-persoon (…) ondergeschikt gebleven aan het bankverhaal. En al deze facetten optuigen met uiteenlopende stijlen? Ach, waarom niet. Wacht maar af, dit boek wordt cult. Daarbij licht geholpen door de opmerkelijke vormgeving van de omslag.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De weinigen’