Over ‘De heilige cohesie van water’ van Jos van Daanen op Ansiel, 19 januari 2021:
(…) Zijn debuutbundel bestond uit één lang gedicht wat op zich wel een origineel geheel vormde. Voor zijn nieuwe dichtbundel ‘De heilige cohesie van water’ heeft de dichter zich weer op het kortere vers gericht. De bundel telt tien samenhangende gedichten van elk 14 versregels plus het gedicht ‘Hij is de Millennial’ op het achterplat van het omslag. In deze gedichten speelt water een centrale maar ook magische rol. Water vormt zich tot zeven zeeën die kunnen bewandeld worden, en water kan ook boten met vluchtelingen naar een beter leven… of de dood brengen. De man die in veertig weken de zee bewandelt is een millennial met hipsterbaard. Van alpha tot omega is de cohesie van water al dan niet religieus aanwezig. Het is een frisse bundel met toch ook de nodige diepgang!
Lees hier de recensie
Meer over ‘De heilige cohesie van water’
Meer over Jos van Daanen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Auteur: webmistress
«Gesneuveld voor een regering die niet in wilde zien dat het koloniale tijdperk voorgoed voorbij was.» – Maureen Welscher
Interview met Sanne Biesheuvel over ‘Oorlog aan de overkant’ op Meer dan babipangang, 14 januari 2021:
De vader van schrijfster Sanne Biesheuvel – bekend van het boek ‘Oorlog aan de Overkant’ – werkte als hospik tijdens de politionele acties. Gedesillusioneerd kwam hij terug maar de liefde voor Indonesië is altijd gebleven. Die liefde bracht hij over op zijn dochter. Na de capitulatie van Japan in 1945 riepen Soekarno en Hatta op 17 augustus 1945 de onafhankelijkheid uit: de Republiek Indonesië. Er volgde een gewelddadige periode waarin Indonesische groeperingen, gevoed door nationalistische gevoelens, duizenden Nederlanders, Chinezen en Indische Nederlanders doodden. Ondertussen beschouwde Nederland zich, ook na het uitroepen van de onafhankelijkheid, nog steeds als soeverein. Vanuit Nederland vertrokken tussen 1945 en 1949 200.000 militairen naar Indonesië. Eén van hen was de vader van Sanne Biesheuvel.
Lees hier het interview
Meer over ‘Oorlog aan de overkant’
Meer over Sanne Biesheuvel
«Harman Nielsen is een echte taalkunstenaar.» – André Oyen
Over ‘Het Meer’ van Harman Nielsen op Ansiel, 16 januari 2021:
(…) Diyan is een teruggetrokken, ietwat autistische jonge fotograaf. (…) Door de kunst van de fotografie kan hij de dingen zien die er niet zijn of toch moeilijk te zien zijn. Op een ochtend waagt hij zich voor zijn foto’s op verboden terrein in een oude fabrieksruïne, die volkomen verlaten had moeten zijn en gewoontegetrouw maakt hij er foto’s. Wanneer hij thuis de foto’s ontwikkelt merkt hij dat op de foto’s een meisje staat dat hij niet gezien heeft toen hij op de plaats was. Het meisje fascineert hem dusdanig dat hij terug wil naar die fabrieksruïne ook al roept dat nogal wat angst bij hem op. Harman Nielsen is een echte taalkunstenaar, met zijn beeldend maar ook poëtisch taalgebruik weet hij de juiste sfeer bij de juiste creatie te scheppen. Het verhaal roept zodanig spanning en medeleven op dat je het hoofdpersonage in bescherming zou willen nemen. Door de kracht van de verbeelding en de magie van het woord is ‘Het Meer’ een mooi, haast breekbaar verhaal geworden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Meer’
«Schudt schijnbaar achteloos jamben rond in een kwatrijn met omarmend rijm.» – Jeroen Heuvel
Over ‘Het eiland en andere gedichten’ van Michiel van Kempen in Antilliaans Dagblad, 9 januari 2020:
(…) ‘Het eiland en andere gedichten’, 75 bladzijden, 6 afdelingen. (…) Versregels die opvallen bij deze letterkunstenaar zijn ‘die natie kent noch taal’ en ‘verraderlijk glad / voor wie de tekens niet verstaat’, wat verdomd lijkt op de titel van Van Kempens eerste dichtbundel ‘Wat geen teken is maar leeft’ van acht jaar geleden. Daarin ook al prachtige regels, ‘Hoe toch kan een taal die wij beiden / vanaf de eerste aai blindelings spraken / met open ogen zo ontregeld raken.’ over de tragedie van de onbegrepen communicatie tussen een letterkundige en zijn geaaide. Wat heb je er aan om literatuur zo grondig te begrijpen, of dat te vermoeden in ieder geval, maar de huistaal mis te verstaan? (…) Van Kempen heeft een eigen stijl, is zeer belezen en kent alle kneepjes van het ambt, schudt schijnbaar achteloos jamben rond in een kwatrijn met omarmend rijm voor Shrinivási, maar is ook vrij om te experimenteren – met vorm en inhoud – wanneer hij in de donkere kamer filmpjes en foto’s ontwikkelt en fixeert. Van Kempen hoort als artiest thuis in de categorie Hieronymus Bosch, en als poëet tussen de twee dichters (…) Lucebert en Jan Campert. In de zesde en laatste afdeling, ‘Verzoeke geen rouwbeklag’ 8 afscheidsgedichten voor vrienden, al dan niet artiesten, van Michiel die in 2018 of 2019 zijn overleden, bijvoorbeeld het eerder genoemde kwatrijn voor de van oorsprong Surinaamse maar lang in Curaçao geleefd hebbende Shrinivási. Bijzondere gedichten, die beklijven. (…).
Lees hier of hier de recensie ‘Een ACB van Michiel van Kempen’
Meer over ‘Het eiland en andere gedichten’
Meer over Michiel van Kempen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Onderhuidse spanning heel subtiel en knap verwerkt.» – Hanneke Tinor-Centi
Over ‘Onomkeerbaar’ van Ines Nijs op Reading & Writing, 12 januari 2021:
‘Onomkeerbaar’ is het aangrijpende verhaal over een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar afkomst en het verhaal van haar ouders. Als decor van haar debuutroman heeft Ines Nijs gekozen voor de omgeving Mechelen. Nijs geeft met dit debuut blijk over een fraaie schrijfstijl te beschikken en haar verhalend vermogen is zeker ook in orde. De constructie van het verhaal is uitgekiend. Veelal kabbelt het verhaal voort om zo nu en dan ineens in een volgende versnelling te schieten. Toch is er, ook tijdens de kalmere gedeelten, continu een onderhuidse spanning aanwezig. Heel subtiel en knap verwerkt. Overigens is ook het vermogen van de auteur om de omgeving en situaties te schetsen, zeer goed. De personages zijn bovendien heel goed gekarakteriseerd, terwijl ze toch zeker niet ‘standaard’ zijn en de emoties van haar personages, vooral die van Zoé uiteraard, zijn fraai in woorden gevat. Kortom, een veelbelovend debuut van deze Nijs waar we ongetwijfeld nog meer van gaan horen (lezen)!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onomkeerbaar’
Een groslijst voor meer vrouwen in de canon.
Groslijst canon Nederlands proza door vrouwen op Tzum, 9 januari 2021:
“Vorig jaar publiceerde Elena Ferrante in The Guardian een lijst van 40 romans geschreven door vrouwen. Zo’n lijst, liefst nog wat uitgebreider, zou er ook in Nederland moeten komen. De canon blijft voornamelijk een mannenzaak. Laten we er eens een lijst tegenover zetten van proza geschreven door vrouwen. Deze lijst pretendeert niet volledig te zijn. We presenteren een, hopelijk handzame, lijst met proza geschreven door vrouwen voor leerlingen en docenten die weleens wat anders willen lezen dan De Grote Drie. Hieronder staat een groslijst om wat diversiteit aan te brengen in de canon. Als je een toevoeging hebt, geef dan een pleidooi voor een boek (proza) en dan voegen we dat boek wellicht toe. Wij gaan door tot maximaal 200 prozawerken.” Van Uitgeverij In de Knipscheer staan op de groslijst auteurs van vroeger en nu bij de uitgeverij: Marion Bloem, Damesschrijfbrigade Dorcas, Henna Goudzand, Helen Knopper, Annel de Noré, Astrid H. Roemer, Diana Tjin, Bea Vianen, Etchica Voorn, Aya Zikken. Als de genoemde titels van deze auteurs nog leverbaar zijn in edities van In de Knipscheer kunt u op de blauwgemaakte namen klikken.
Lees hier het artikel van Marie-José Klaver op Tzum
Gedicht van Peter H. van Lieshout (2)
In zijn bijna dagelijkse Facebookbericht memoreert Wim van Til, oprichter van en coördinator bij Poëziecentrum Nederland, de geboorte- en sterfdagen van Nederlandstalige dichters. Het is vandaag (10 januari) de geboortedag van Jan H. Eekhout, Mies Bouhuys, Jo Verbruggen, Saskia Stehouwer en Peter H. van Lieshout. Het is ook de sterfdag van A. Marja en Guy Commerman. Bij wijze van felicitatie/gedenken kiest Wim van Til voor een gedicht van A. Marja; uitgeverij In de Knipscheer kiest voor het gedicht ‘Allen Ginsberg, meikoning’ van Peter H. van Lieshout (1946-2017) uit zijn bij deze uitgeverij verschenen bundel ‘Zo goed als nieuw’ (In de Knipscheer, 1976). Dit gedicht werd ook geselecteerd door Klaas de Groot in zijn bloemlezing ‘Grenzenloos; 40 jaar Knipscheer Poëzie’ (2018).
Allen Ginsberg, meikoning
Ik stel me nu Allen Ginsberg voor,
zonder kleren aan, grinnikend
in het grote bagagedepot
van het Centraal Station in München.
Net als in het dure fotoboek
van Richard Avedon en James Baldwin
zou hij daar dan staan
nat en naakt met gespreide tenen,
tegen het lijf geplakt hoofd-
en lichaamshaar, de handen beschermend
om het blote Dichterslid gevouwen.
Geflankeerd door ruwhouten rekken
volgestapeld met genummerde valiezen,
rugzakken en glimmende aluminium koffers
zou hij daar dan wijdbeens staan,
met glanzende brillenglazen de Mens wezen,
Lijden, er Zijn.
Allen Ginsberg, Koning van de Mei,
Walpurgisnacht een bezemsteel in Praag,
een boodschappentas tomaten opeisend
aan het bagagedepot te München.
Meer over Peter H. van Lieshout bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over ‘Grenzenloos’
«Whodunnit geeft inkijk in het wel en wee van het wielrennen.» – Marinus van de Velde
Over ‘De fatale etappe’ van Hans van Hartevelt op ThrillZone, 10 januari 2021:
(…) Van Hartevelt biedt een interessante inkijk in de buik van het peloton en gebruikt daarvoor fictie en non-fictie door elkaar. (…) Van Hartevelt schrijft op een goede manier. Hij neemt de rust om in het begin alle hoofdrolspelers te introduceren. Zodoende leert de lezer de personages kennen. Daarna voert de auteur de snelheid steeds wat meer op, helemaal wanneer er een dodelijk ongeval (?) gebeurt. De grote vraag rijst dan: wat is er gebeurd, en vooral: wie heeft het gedaan? (…) Wat Van Hartevelt goed doet, is een inkijk geven in het wel en wee van het wielrennen. De onderlinge concurrentie en steeds ook de vraag; is, wat gebeurt, en is het wel eerlijk? (…) Ook het ploegensamenspel wordt door de auteur goed neergezet. Daarmee is ‘De fatale etappe’ een interessant boek voor de liefhebbers van het wielrennen, en ook voor de niet-liefhebbers; voor hen zal het allemaal nieuw zijn. (…) Van Hartevelt heeft een interessante whodunnit geschreven tegen de levendige achtergrond van het peloton.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De fatale etappe’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Voor onze vijf jaar geleden overleden zoon David.» – Ton van Reen
Ton van Reen met gedicht ‘Nu jij er niet meer bent’ op Facebook, 3 januari 2021:
“Elk jaar kent een aantal dagen die we maar moeilijk doorkomen, de dagen waarop we onze zoon David missen. Dagen dat het gemis niet te verdragen is. Zijn verjaardag. Zijn sterfdatum. Mensen willen ons troosten en vaak horen we dat we het verdriet een plekje moeten geven. Maar dat gaat niet. Het enige wat ik kan doen is mijn verdriet onder woorden brengen, voor zover dat kan. Ook in deze kerst- en nieuwjaarsdagen worden we vaak aan hem herinnerd, vooral door de vele mensen in Ethiopië, gehandicapten, blinden, bejaarden, die hij hielp. En die hem ook nog altijd missen.”
Nu jij er niet meer bent
tijd stroomt door als stromend water
van ergens naar het niets
op weg naar later, altijd later
en altijd moet ik door
steeds verder van de plek
waar jij gebleven bent
en achterblijft
verder verder is de plek
waar ik je achterliet
omdat ik altijd verder moet
naar eindeloze verten
naar later later later
elke dag stroomt door
en elk uur moet ik verder
verder verder, naar later later
nog verder van je weg
elke dag hoor ik je stem weer verder weg
verstommend in het lawaai van elke dag
je roept me, haal me terug
maar hulpeloos kan ik niet helpen
want altijd moet ik door
naar eindeloze verten
door onweer en door regen
naar verder verder verder
verder van je weg
verder over verlaten wegen
van nergens naar het niets
Lees hier het gedicht op Facebook
Meer over David van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Corrie Zelen op deze site
«Zo heeft hij alles van en over Lord Byron.» – Thomas Claassen
Over ‘De boekenkast van Peter de Rijk’ op Oost-Online, 30 november 2020:
Schrijver, dichter en hoofdredacteur Peter de Rijk (pseudoniem: Ezra de Haan) heeft ongeveer 10.000 boeken, verdeeld over zijn huis en twee opslagplaatsen. (…) De Rijks passie voor boeken stamt uit de familie. ‘Mijn grootvader bezat een grote verzameling. Hij verzamelde alles over het Habsburgse Rijk. Het hele huis bestond uit boeken. Het was zelfs zo erg dat als de loodgieter kwam er een pad vrijgemaakt moest worden. Een oom maakte iets soortgelijks mee: die moest een keer per brancard het huis verlaten, maar er was door de vele boeken geen ruimte. Hij moest dus toch lopend naar buiten.’ (…) De Rijk is werkzaam bij uitgeverij In de Knipscheer die zich onder meer richt op literatuur uit en over Nederlands-Indië, de Nederlandse Antillen en Suriname. Bij deze uitgeverij verschenen eveneens boeken van zijn hand, waaronder ‘De Zwijguren. Vijftien literaire reisverhalen en een zeeslag’. In dat boek bezoekt hij plekken van schrijvers en dichters, waaronder Samuel Beckett, Robert Burns, Franz Kafka, John Keats en – natuurlijk – Lord Byron. (…)
Lees hier het artikel
Meer over Peter de Rijk
Meer over E. de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over ‘De Zwijguren’