Auteur: webmistress

Opera ‘Katibu di shon’ gaat op 1 juli 2013 in première

De opera ‘Katibu di Shon’ is gebaseerd op de novelle ‘Slaaf en Meester’, een ‘histoire parfumée’, van Carel de Haseth. De opera vertelt het verhaal van slaveneigenaar Wilmu en slaaf Luis, twee jongens die samen opgroeiden en hun grote liefde voor slavin Anita. Deze driehoeksverhouding mondt uit in een confrontatie tussen de twee jongens, tussen de slaaf en meester. Anita houdt van beide mannen, maar kiest uiteindelijk voor een liefdesrelatie met Luis. De mannen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan. Anita is de katalysator in dit conflict, liefde kent geen kleur. Deze strijd van macht en onmacht; van verstoorde menselijke relaties, wordt uitvergroot in de “Grote Slavenopstand” van 17 augustus 1795 op Curaçao. Het verzet van slaaf Luis en Anita wordt parallel verteld in het aanzwellende roep om vrijheid. De opstand wordt neergeslagen. Luis wordt ter dood veroordeeld en gevangen gezet in het Fort Amsterdam. In een dramatische ontknoping komen de mannen nog tijdig tot elkaar als mens.

Mezzosopraan Tania Kross werkte al jaren aan de voorbereidingen om het verhaal ‘Slaaf en Meester’ te nemen als basis voor de eerste opera in het Papiaments. Bovendien deelt zij een opmerkelijke geschiedenis met Carel de Haseth, de schrijver en tevens librettist van ‘Katibu di Shon’. Hun beide voorouders komen van dezelfde plantage. De voorouders van Tania als slaaf en die van Carel als meester. Het werk van componist Randal Corsen wortelt diep in de Curaçaose traditie. De schoonheid van de Antilliaanse muziek in combinatie met alle facetten die aan bod komen bij een opera maakt ‘Katibu di Shon’ een indringende voorstelling van deze dramatische gebeurtenis uit onze gezamenlijke geschiedenis.

Dirigent Ed Spanjaard. Regisseur Monique Wagemakers. Set Design John Otto. Art Design Jolanta Pawlak. Light Designer Uri Rapaport. M.m.v. Tania Kross, Peter Brathwaite en Jeroen de Vaal. M.m.v het Matangi Quartet. M.m.v. Stichting Nationaal Opera en Concert Koor.

Meer over Slaaf en Meester

Meer over de opera

Hier kaarten bestellen

Conny Braam en Giselle Ecury in laatste Letterij van dit seizoen


Op woensdag 22 mei is Conny Braam hoofdgast in het schrijversprogramma Letterij. Gaat haar lezing over haar jongste roman ‘Sjaco’? Of over een van haar voorlaatste: ‘De Russische timmerman’? Of over haar IJmuidense trilogie over de familie Abraham? Conny Braam debuteerde in 1992 met ‘Operatie Vula’ over haar ervaringen met anti- apartheidsactiviteiten in Zuid-Afrika. Sindsdien publiceert zij met grote regelmaat (vooral historische) romans zoals ‘Het schandaal’ in 2004 over de Velser Affaire, ‘De handelsreiziger van de Nederlandse Cocaïnefabriek’ in 2009. Ook schreef zij verhalenbundels en de thriller ‘Zwavel’, die werd genomineerd voor de Gouden Strop.

Conny Braam mag zich met haar dozijn verschenen titels met recht een gevestigd auteur noemen. Halverwege dit Conny Braam-programma wordt als intermezzo de spotlight gericht op een auteur die nog beginnende is een oeuvre op te bouwen, te weten Giselle Ecury.

Zij is op Aruba geboren. Haar moeder was Nederlandse, haar vader Arubaan. Giselle Ecury woont en werkt in Nederland. Zij debuteerde als romancier in 2006 met ‘Erfdeel’, in 2009 gevolgd door haar tweede roman ‘Glas in lood’. In september 2013 verschijnt haar derde roman ‘De rode appel’. Uit haar romans komt naar voren dat haar leven onlosmakelijk verbonden blijft met de twee culturen die zij in zich draagt. De interviews worden gehouden door Peter de Rijk, de presentatie is in handen van Franc Knipscheer.

Locatie: Pletterij, Lange Herenvest 122, Haarlem. Aanvang: 20.00 uur. Zaal open: 19.30 uur. Toegang 5 euro.
Toegang € 10,00 incl. Eat (maaltijdsoep) & Greet met Conny Braam en Giselle Ecury. Aanvang 18.30 uur.
Beperkt aantal plaatsen. Vooraf reserveren. reserveren@pletterij.nl of bel 023 542 3540.

Meer over Giselle Ecury

Meer over Letterij hier en hier

«Een goed verzorgde, zeer lezenswaardige bundel.» – Gerard Oevering

Over ‘Kritisch en verhalend proza’ (Verzameld werk, deel 2) van Jo Otten voor NBD Biblion, mei 2013:
Het is bekentenisproza dat een verhuld autobiografisch portret van Otten geeft. Hij zoekt in zijn essays naar evenwicht tussen rede en gevoel. Zijn mensvisie is nihilistisch. Otten schrijft over onderwerpen die destijds om aandacht vroegen zoals de film, de houdbaarheid van het humanisme, mens en mythe. Deze essays zijn nog zeer actueel. De bundel besluit met een essay van Victor van Vriesland uit 1935 over Otten. Een goed verzorgde, zeer lezenswaardige bundel.

Lees hier de recensie

Meer over Jo Otten

Jo Otten*Kritisch en verhalend proza. Verzameld werk, deel 2

JO OTTEN
Kritisch en verhalend proza
Verzameld werk, deel 2
Ingenaaid met flappen, 248 blz. € 18,50
2013
ISBN 978-90-6265-818-3

Bezorgd en ingeleid door
Rob Groenewegen

«Wankel is het bestaan, wankel is de mens
en zekerheid is nooit zekerheid»
– Jo Otten (1901-1940)

In zo’n twintig jaar tijd schreef de Rotterdamse auteur Jo Otten (1901-1940) verhalen, kritieken en essays waarin hij zijn ‘mobiliserende’, maar bij tijden ook pessimistische wereldbeeld op een modernistische wijze wist vorm te geven. De romanticus Otten gebruikte het gevoel, de intuïtie, de droom en de verbeelding in zijn werk om zich staande te kunnen houden in een wereld die aan wetten en conventies onderworpen was. Op die manier dreigde het leven volgens hem aan voorspelbaarheid ten onder te gaan, en in een starre wereld van gelijkvormigheid weigerde Otten te leven.
Hij protesteerde ook tegen een samenleving waarin men elkaars ideeën en opvattingen deelde. Zo’n wereld van eensgezindheid en gebrek aan spanning was in zijn optiek van een dodelijke saaiheid. Er waait steevast een frisse wind in Ottens universum: oude denkbeelden vallen er na verloop van tijd als bladen van de boom, nieuwe groeien in ijltempo aan. Grenzen zijn in zijn dynamische gedachtegang van betrekkelijke betekenis. In Ottens verhalend proza hangt de angst als een
constante nevel over het onzekere bestaan van zijn verhaalfiguren. Die angst bepaalt het grondthema van zijn diverse verhalen en daarmee feitelijk het spectrum van Ottens onrust. Maar hoezeer het tegendeel ook het geval lijkt, de angst ervoer hij tevens als troost, als een ‘dierbare vijandin’, die juist sturing aan het leven van deze eigenzinnige wereldreiziger gaf.
Wie de moeite neemt om nader toe te zien, ontdekt in dit uitzonderlijke werk Ottens eigenheid en authenticiteit. Wie geen aandacht krijgt, die bestaat immers niet, zelfs niet wanneer hij leeft op duizend plaatsen.

«De angst is voor deze auteur een ongeneeslijke,
wurgende ziekte en tegelijk een soort huisdier
waar hij niet meer buiten kan.»
– Victor E. van Vriesland (1892-1974)

«Een bloemlezing uit talloze dagboeken en brieven.» – Ed Schilders

Over ‘Alles is voor even – het bewogen schrijversleven van Aya Zikken’ door Kees Ruys in De Volkskrant, 11 mei 2013:
Toen Kees Ruys aan Aya Zikken (1919-2013) vroeg wat zij ervan zou vinden als hij haar biografie zou schrijven, reageerde de schrijfster van de roman ‘De Atlasvlinder’ (en meer dan dertig andere titels, proza en reisverhalen) uiterst terughoudend. Biograaf Kees Ruys noemt zijn boek een ‘verhaal’ dat in de eerste plaats de waarheid volgens Zikken vertelt, en pas daarna ‘een klassieke, naar de naakte feiten vorsende biografie’ is. Wat er is gesneuveld in dit spanningsveld, kunnen we nauwelijks vaststellen. Een biografie in de gangbare betekenis van het woord is ‘Alles is voor even’ dan ook niet geworden. ‘Alles is voor even’ werd een dossier, een bloemlezing uit talloze dagboeken en brieven. Als Ruys in de laatste twee hoofdstukken de verteller van zijn eigen verhaal wordt, zijn die de mooiste van het boek.

Meer over Alles is voor even

Ruth San A Jong genomineerd voor Inktaap 2014

‘De laatste parade’ van Ruth San A Jong is de Caribische nominatie voor De Inktaap 2014, 7 mei 2013:
De Inktaap is dé literaire jongerenprijs van het Nederlandse taalgebied, waarbij leerlingen in het hele Nederlandse taalgebied worden geconfronteerd met de keuze van de jury’s van de Ako Literatuurprijs, de Gouden Boekenuil en de Libris Literatuur Prijs. Dit jaar komt daar voor de eerste keer een nominatie uit het Caribische gedeelte van het Nederlandse taalgebied bij. Om de culturele uitwisseling met Suriname en Curaçao te versterken is deze vierde titel aan het rijtje toegevoegd.
De Inktaap is een initiatief van de Nederlandse Taalunie, Stichting Lezen Nederland, Canon Cultuurcel van het departement Onderwijs en het departement Cultuur van het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en wordt uitgevoerd door Passionate Bulkboek in Rotterdam, Villanella in Antwerpen en de Nederlandse Taalunie in Suriname en op Curaçao. Elk jaar doen honderdvijftig scholen uit de vier landen aan dit project mee, samen meer dan tweeduizend jongeren in Nederland, Vlaanderen, Suriname en op Curaçao. Leerlingen in de leeftijd van 15 tot 18 jaar vormen plaatselijke jury’s. Ze lezen de boeken in schoolverband onder begeleiding van een docent, gaan er met elkaar over in debat en kiezen hun winnaar.
De complete shortlist bestaat uit de volgende vier titels: Pier en oceaan van Oek de Jong (winnaar Gouden Boekenuil 2013), De laatste parade van Ruth San A Jong (Caribische nominatie), Post Mortem van Peter Terrin (Ako Literatuurprijs 2012) en Dit zijn de namen van Tommy Wieringa (Libris Literatuur Prijs 2013).

Lees hier het persbericht

Meer over De laatste parade

«Vaandrager heeft het bed van onze gezapigheid opgeschud. Waarvoor dank! Veel dank!» – Karel Wasch

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op Pomgedichten.nl, 5 mei 2013:
‘Koprot’ door Harry Vaandrager is eindelijk verschenen. Waarom is dat groot nieuws? Omdat we hier eindelijk eens met een schrijver te maken hebben met een persoonlijk geluid. Een geluid dat in de verte echo’s draagt van de Franse virtuoos Céline. (…) Vaandrager rekent uiterst behendig af met de mythe van de vooruitgang. Vooruitgang in het denken, in de loop der gebeurtenissen. De lezer moet zich onveilig gaan voelen. Hij moet na het lezen van dit boek nooit meer hetzelfde zijn. (…) De lezer mag zelf bepalen, wat hij na het consumeren van dit boek heeft ervaren. Vreemd is wel dat we het eigenlijk alleen over een ervaring kunnen hebben niet over het keurige leesbeurt. Daarvoor heeft Vaandrager het bed van onze gezapigheid te veel opgeschud. Waarvoor dank! Veel dank!

Lees hier de recensie

Meer over Koprot

«Dit Couperus-nummer een genot om te lezen!» – Ezra de Haan

Klik hier voor vergroting
Over ‘De wegen van Couperus’, literair tijdschrift Extaze, op Literatuurplein.nl, 4 mei 2013:
Bladerend door het tijdschrift weet je niet waar je moet beginnen. (…) De essays in dit nummer doen kwalitatief aan die van De Parelduiker denken, ze zijn echter minder wetenschappelijk en daardoor wellicht net iets toegankelijker voor een groot publiek. Vrijwel alle steekwoorden die je te binnen schieten als de naam Couperus valt, kom je in dit nummer tegen. De wegen van Couperus is daarom bij uitstek geschikt als je meer te weten wilt komen over de schrijver van grote romans als De stille kracht, Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan en Eline Vere.

Lees hier de recensie

Meer over Extaze

«Een prikkelende leeservaring, op zijn minst.» – Joop Leibbrand

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op MeanderMagazine, 30 april 2013:
In innerlijke monologen vertellen de teksten zichzelf in een aanhoudende stream of consciousness; staccato, hijgerig, met veel beknopte constructies. Het is een bijna eruptieve manier van schrijven, waarbij er in de stijl – en dat is duidelijk opzettelijk zo bedoeld – voortdurend iets wringt. Steeds is er wel een woord dat binnen de context van het taalveld detoneert. (…) Het leven is één grote stroom naar het einde en nog ver daar voorbij.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot

«Uit angst voor opstanden werden de slaven in Suriname veel meer onderdrukt dan op Curaçao.» – Jeannette van Ditzhuijzen

Over ‘Porto Marie’ van Els Langenfeld in Trouw, 29 april 2013:
Op Curaçao werd de slavernij 150 jaar geleden afgeschaft. Over het dagelijks leven van slaven en vrije lieden schreef Els Langenfeld drie novelles: ‘Porto Marie 1738 – 1795 – 1888’. Ze benadrukt herhaaldelijk dat haar boek ‘Porto Marie’ geen boek is over slavernij. “Ik wil met de verhalen een beeld geven van een maatschappij, die ingewikkelder is dan men denkt. Ik ben geïnteresseerd in die groep die altijd is vergeten. Met ‘Porto Marie’ probeer ik die gewone man – de middenklasse en de slaven – een gezicht te geven. Ik wil er individuen van maken, met menselijke eigenschappen, en niet schrijven over ‘de’ slaven als groep; zonder gezicht.”

Lees hier het interview

Meer over Porto Marie