Categorie: Auteurs

«Zo’n wijze van vertalen, daar kan geen vertaalcomputer tegenop.» – Hein van der Hoeven

Over ‘Held…’ van Ovidius vertaald door Harrie Geelen op Elders,13 januari 2025:

(…) Harrie Geelen is cultuur in veelvoud. Naast vertaler is hij schrijver, beeldend kunstenaar (tekenaar), regisseur, maker van tekenfilms. (…)In 2022 verscheen zijn vertaling van Metamorfosen, het hoofdwerk van Ovidius. Heroides bestaat uit brieven in dichtvorm van vooral vrouwen aan hun vaak trouweloze echtgenoten. Briefschrijvers en geadresseerden zijn heldinnen en helden uit de Griekse mythologie. Deels zijn het bekende namen als Helena, Ariadne, Dido, Odysseus, Paris en Hercules. Gelukkig zorgt Geelen bij elke brief voor een inleiding, zodat ook de vergeten helden herleven. Het is een fascinerende wereld, die Griekse oertijd, de tijd van de Trojaanse Oorlog, waar de helden en heldinnen sterfelijke wezens zijn, maar goden als vader, moeder of grootouder hebben. Opvallend is dat de goden verre van ideale karakters bezitten. Ze zijn jaloers, ze bedriegen hun echtgenotes, ze nemen op gruwelijke wijzen wraak, stervelingen zetten ze tegen elkaar op. Daarentegen hebben de vrouwelijke briefschrijvers een hoogstaand karakter. Trouw, liefde, opoffering en geduld zijn eigenschappen die uit de brieven naar voren komen.       (…) Wat opvalt aan de manier van vertalen van Harrie Geelen is de vrijheid die hij neemt. Niet bij uitzondering, maar op veel plaatsen kiest hij voor een heel vlotte toon. Zoals:  Hoe keek je dan naar je kindjes, rotzak? /  Hier sluit je vrede, of anders vecht je, punt uit! / Al dat goud dat zijn sterke armen opeens strak omsloot, die spierballen vol blingbling / Geheel in de stijl van een stoeipoes / Een kort krabbeltje, ook bij tegenwind, is zo ondertekend //. Zo’n wijze van vertalen, daar kan geen vertaalcomputer tegenop.

Lees hier de recensie
Meer over ‘Held…’
Meer over Harrie Geelen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Indrukwekkend is wat zijn vader op papier heeft gezet over zijn kennismaking met Nederland.»

Over ‘Een liefdeslied’ van Ernst Jansz voor Biblion, 13 januari 2025:

Ernst Jansz (1948) is vooral bekend als muzikant. Zo speelde hij onder meer in Doe Maar. Maar ook als schrijver heeft hij  een reputatie opgebouwd. In zijn boeken grijpt hij veelal terug naar zijn (familie-)verleden. Zo ook in dit boek ‘Een liefdeslied’, dat de liefdesgeschiedenis van zijn ouders in kaart brengt. Jansz begint bij de Indonesische wortels van zijn vader en dat levert een interessant verhaal op. Indrukwekkend is vervolgens wat zijn vader op papier heeft gezet over zijn kennismaking met Nederland. Aangrijpend is ook het verhaal van zijn moeders jeugd, gekenmerkt door grote armoede. De beginjaren van de relatie van zijn ouders komt op intense wijze tot leven in de vele brieven die ze elkaar schreven, met name net voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze lopen over van hartstocht, verlangen en ook twijfel. Halverwege de jaren veertig gaan de twee uit elkaar, maar in 1947 trouwen ze weer. Een doorstromend verhaal is dit boek niet, maar wel een gefragmenteerd en levendig portret van een huwelijk. Op de bijgevoegde cd staan de 16 nummers die Jansz componeerde voor dit boek.

Meer over ‘Een liefdeslied’
Meer over Ernst Jansz bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Walter Palm zag van dichtbij hoe Rutte het minderhedenbeleid afschafte.» – Ewoud Butter

Over Walter Palm als ambtenaar minderhedenbeleid van 1982 tot 2017 in De Kanttekening, 9 januari 2025:

Vanaf het prille begin in 1982 tot aan zijn pensionering in 2017 is dichter en schrijver Walter Palm (1951) als ambtenaar nauw betrokken geweest bij de ontwikkeling het Nederlandse minderhedenbeleid. Hij werkte onder 11 van de 17 kabinetten die Nederland sinds 1982 heeft gekend. (…) Het uitwerken van de Minderhedennota was de eerste grote klus waarbij Palm betrokken was. (…) Walter Palm: ‘Integratie betekende toen vooral het minimaliseren van sociaaleconomische verschillen. Dat was de kern van het beleid. De drie pijlers waren wonen, weten en werken.’ (…) Walter Palm was aanwezig bij een overleg van minister Van Dijk met islamitische leiders.  Dat was cruciaal was tijdens de Rushdie-affaire in februari 1989. (…)  Palm vertelt over de ingrijpende gevolgen van de aanslagen van 11 september 2001. (…) Na de moord op Pim Fortuyn (LPF), kwamen de kabinetten Balkenende en werd het integratiebeleid aangescherpt. (…) Cultuur en religie werden als obstakels gezien. Dit beleid kreeg vooral vorm onder Rita Verdonk (VVD). (…)  Ze lanceerde direct na de moord op Theo van Gogh het Breed Initiatief Maatschappelijke Binding (BIMB), dat was toen belangrijk omdat het gericht was op het bevorderen van wederzijds begrip en het verkleinen van spanningen.’ (…)  Piet Hein Donner (CDA) was in het eerste kabinet Rutte verantwoordelijk voor het afschaffen van het minderhedenbeleid, waaronder de overlegstructuur (Staatsblad 2013, 299).  Dit gebeurde onder druk van de PVV, gedoogpartner van het eerste kabinet Rutte. (…) Palm: ‘Neem de Toeslagenaffaire. Als het LOM nog had bestaan, hadden inspraakorganen tijdens overleggen tijdig aan de bel kunnen trekken en had een minister zoals Asscher signalen gekregen dat minderheden onevenredig hard werden getroffen. Dat had veel leed kunnen voorkomen.’ (…) ‘Het gaat uiteindelijk om menselijke verbinding. Dat begint met luisteren, echt luisteren, naar elkaar.’

Lees hier het artikel/interview
Meer over Walter Palm bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Journalistiek als roman, zou je het kunnen noemen.» – Herman Veenhof

Over ‘Kloppen voor de lift’ van Kees Broere in Nederlands Dagblad (Gullivers Reizen), 10 januari 2025:

De artikelen van Kees Broere, correspondent voor de Volkskrant in vooral Afrika, waren altijd een genot. Hij bundelde zijn herinneringen niet, maar associeerde ze. Grote verhalen in kleine waarnemingen.  (…) In dit boek smeedt Broere niet zijn beste artikelen aan elkaar, of laat hij zien het altijd al bij het rechte eind te hebben. Nee, hij doet iets wat tientallen jaren in de journalistiek streng verboden was: hij laat het persoonlijke zien, zijn ik, in de manier waarop zijn verhalen tot stand kwamen. Broere put uit zijn herinneringen en schrijft dat op zoals hij wil, associatief. Het hoe wordt belangrijker, het wat minder belangrijk. (…) In 2017 verruilde hij Afrika voor de Antillen en het Caribische gebied. En waar anderen keepersgeluk hebben, had hij reportersgeluk. Op de goede momenten op de verkeerde plek zijn en dan scoren: als enige reporter bij de orkaan Irma op Sint Maarten. Ook die episode werd een roman, Irma, in 2021. (…) Heel mooi is zijn impressie van de avond waarop hij de ultieme romance gaat beleven en dan een app krijgt: ‘Mandela is dood.’ De dame is meteen ultimatief: ‘So what’s your plan, Kees? Ik had geen plan, natuurlijk niet.’ Beroepsplicht wint, vergeven wordt het hem nooit.

Lees hier de recensie ‘Van kloppen voor de lift tot Afrikaanse veldslagen. Correspondent Kees Broere deelt onvergetelijke journalistieke avonturen mee.’
Meer over ‘Kloppen voor de lift’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een heel origineel en eigenzinnig boek.» – Jan-Hendrik Bakker

Over ‘Dunkel’ van Cor Gout in Den Haag Centraal, 9 januari 2025:

(…)  Dunkel is een Franse kunstenaar, intellectueel en muzikant in wiens biografie we elementen van Gout zelf herkennen. Hij is al behoorlijk op leeftijd en blikt nu terug op wat hem heeft beziggehouden. Zijn biografie bestaat vooral uit liedteksten en de muziek waarmee die verweven zijn, uit boeken, krantenartikelen, dvd’s van films, tekeningen en voorwerpen die voor hem speciale betekenis hebben. Dunkel heeft zijn intrek genomen in een loods waarin hij al zijn schatten uit het verleden koestert. Allengs wordt ook duidelijk dat hij de zoon is van een vader en moeder die de oorlog doorbrachten in het met nazi-Duitsland collaborerende Vichy. Collaboratie is een thema dat ook in zijn eerste roman  ‘Bik’ al een belangrijke plek innam. (…) Uiteindelijk gaat dit boek over de tijd en de mogelijkheid om de stroom van de persoonlijke geschiedenis vast te houden in de herinnering. Maar die herinnering is niet alleen achterwaarts, ze creëert ook toekomst. De reeks persoonlijke gebeurtenissen is verbonden met de politieke geschiedenis, zoals de naziterreur, de vernietigingskampen, de moorddadige oorlogen in Vietnam en Gaza, de wrede aanslag op het Bataclan-theater en de studentenopstand van mei 1968. De persoonlijke herinnering probeert in deze zwaarte als het ware lucht te scheppen. Vandaar de regels naar Baudelaire aan het slot van het boek: ‘Een teder hart dat de oneindige zwarte leegte haat,/ vergaart iedere flard van een oplichtend verleden.’ (…) Wie zich realiseert dat de kracht van het boek ligt in de poëtische ruimte die Dunkel schept met de liedcitaten en andere fragmenten uit zijn leven als lezer en muzikant, moet zelf aan het werk om die ruimte binnen te gaan. Dan wacht hem een rijke beloning.

Lees hier de recensie ‘Op zoek naar de troost van de herinnering’
Meer over ‘Dunkel’
Meer over Cor Gout bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Bijzonder taakgebruik van taalkunstenaar.» – Piet Windhorst

Over ‘Spiegelschriften’ van Scott Rollins op LeesKost, 6 januari 2025:

Spiegelschriften is een bundel van korte teksten die zeer verschillen van onderwerp en stijl. (…) Het gaat om verhalende teksten, bespiegelingen, maar ook teksten die kenmerken vertonen van gedichten. Op de flaptekst worden ze aangeduid als prozagedichten. Er zijn ook teksten die met een zekere ironie kritisch zijn ten aanzien van bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen. Veel teksten zetten de lezer aan het denken. Gelukkig is er ook de nodige humor. Het taalgebruik in de tekstjes is bijzonder. Hier is een taalkunstenaar aan het werk.  (…) Rollins is soms kritisch over de toekomst, in Subcutane Highway Blues 2061 fantaseert hij over een nieuw communicatiemiddel. In plaats van de smartphone wordt een chip onder de schedel geïmplanteerd. De ‘ik’ heeft er spijt van. Na de ingreep is het onmogelijk op te gaan in de menigte. Hij verlangt terug naar de tijd dat hij anoniem door het leven kon gaan. (…)  De schrijver keert zich tegen doorgefokte varkens, koeien en kippen en de plastic soep in de Stille Oceaan. Hij waarschuwt voor fake news en het blindelings volgen van de twitteratti die sociaal of politiek op alles afgeven. Absurd is de tekst Dood door selfie. Talrijke voorbeelden laten zien dat sommige mensen de gevaarlijkste capriolen uithalen bij het maken van een selfie. (…) Een heerlijk boek. 

Lees hier de recensie
Meer over Scott Rollins bij Uitgeverij In de Knipscheer

Het nieuwe jaar.

Lees ‘Het nieuwe jaar’ van Ton van Reen in e-mail, 1 januari 2025:

Ik wens al mijn vrienden een heel goed nieuw jaar maar zelf heb ik dat nieuwe jaar helemaal niet nodig. Nee, liever niet. Ik wil het oude jaar nog graag een tijdje houden. Heel lang zelfs. Nog een jaar of twee drie, als dat zou kunnen, heel erg graag. Voor mij is het oude jaar nog bijna nieuw. Zo nieuw dat het lijkt alsof het net begonnen is. Het is voorbij gevlogen. Dus laat 2024 nog maar wat blijven. Kijk ik terug op 2024, dan heeft dit jaar maar een paar maanden geduurd. Of korter. Ja, dat is heel raar, dat geef ik toe, maar mijn jaren worden korter en korter. Gisteren was het nog lente, een week geleden stonden de fruitbomen in bloei. En toen 2024 begon, hoe lang is dat geleden, een week of zes? De nieuwjaarskaarten met de beste wensen voor het jaar 2024 lagen nog op mijn werktafel, ik ben geen opruimtype, toen de kaarten met de gelukwensen voor het jaar 2025 al binnen begonnen te komen. Watte? 2025? Hoe kan dat? Ik kan die oude kaarten niet wegdoen omdat er kaarten tussen zitten van vrienden die in 2024 van de wereld zijn geblazen. Vrienden die geen kaarten met gelukwensen voor het jaar 2025 kunnen sturen, omdat ze in 2024 achter zijn gebleven.

Ik wil mijn agenda van 2024 nog graag een tijdje houden, want heel veel wat ik in dit jaar had willen doen is nog niet gedaan, ik heb er zeker nog een paar jaar voor nodig. Toen ik een paar weken geleden bij de boekhandel was om een nieuwe agenda te kopen, ontstond de weerstand in mijn kop. IK HEB DIE NIEUWE AGENDA HELEMAAL NIET NODIG. Ik heb hem niet gekocht. (…)

Lees hier de column
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Zie ook Columns +

«Hier klinkt een bijzondere dichteres van Curaçao.» – Mario Molegraaf

Over ‘Curaçao bij nacht’ van Oda Blinder op MdNL | Maatschappij der Nederlandse letterkunde, 30 december 2024:

Een Nederlandse dichter die nooit in Nederland is geweest. In de literatuur was ze Oda Blinder, in het leven heette ze Maria Yolande Corsen (1918-1969). ‘Je gezicht is mij nog onbekend:/ je bloeiende lippen,/ je warme blik,/ je gele wangen,/ je koude lach/ zijn dingen, die ik nimmer zag,’ dichtte ze over Nederland. Ze had het gevoel daar ‘in je school zeer welkom’ te zijn. In zekere zin is dat waar, vijfenvijftig jaar nadat ze stierf verschijnt in Nederland een bundel van haar, vernoemd naar haar tropische eiland, Curaçao bij nacht. We danken deze uitgave met ‘voorgelezen en andere gedichten’ aan twee toevallige vondsten. Gewoon op Catawiki stuitte bezorger Klaas de Groot op een mapje met haar prozagedicht ‘Wazig landschap’. Verder dook een geluidsopname op, waarop Oda Blinder poëzie voordraagt. (…) [Hier] klinkt een bijzondere dichteres van Curaçao, een eiland dat is zoals zij, ‘vol grillige vormen’ met ‘om haar heen’ de branding die zwelt ‘tot een machtig verzet’. De liefde volgens Oda Blinder: ‘Laat deze nacht verloren gaan,/ laat de lianen kermen in hun dans,/ maar geef dit één zijn met de maan/ nog een kans’. Droomgenot, even geliefd en even onbereikbaar als die verre streek. Wie weet verklaart dat de bloeiende lippen en de warme blik die ze toedicht aan Nederland.

Bron ‘Poëzie van nu 104’
Meer over Oda Blinder bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Klaas de Groot bij Uitgeverij In de Knipscheer

Gedicht van Bernardo Ashetu vertaald in het Indonesisch

Uit ‘Yanacuna’ van Bernardo Ashetu op Nederlandse poëzie in het Indonesisch, 30 december 2024:

Op ‘Suara suara dari utara’ (‘Stemmen uit het noorden’), het blog Puisi Belanda, is op 30 december 2024 het gedicht ‘Baleh-Baleh’ uit de bundel ‘Yanacuna’ (Antilliaanse Cahiers, Cultureel Centrum Curaçao, 1962) geplaatst in een Indonesische vertaling van Siti Wahyuningsih en Albert Hagenaars. In deze almaar groeiende digitale poëziereeks van een keur van Nederlandstalige dichters is dit inmiddels het 258ste gedicht in vertaling.

Lees hier het betreffende gedicht in het Nederlands en in het Indonesisch
Meer over Bernardo Ashetu op deze site
Meer gedichten vertaald in het Indonesisch

«De Duitsers verraden niet; je leert het meest van pijnlijke ervaringen.»

Over Ernst Jansz met ‘Een liefdeslied’ in De verwondering (KRO NCRV), 29 december 2024:

Ernst Jansz was zanger/pianist van de band Doe Maar. Nadat ze stopten, ging hij boeken en luisterliedjes schrijven, onder andere over het opmerkelijke levensverhaal van zijn ouders. Ernst was ontzettend loyaal naar zijn vader, maar na zijn dood vond Ernst een brief waarin stond dat zijn vader zich in de steek gelaten voelde door zijn zoon. Dit had een enorme impact op het leven van Ernst. Hij durfde geen relaties aan te gaan om mensen niet teleur te stellen. Therapie heeft hem geholpen en nu doet hij elke dag oefeningen in dankbaarheid. Door jezelf te accepteren en van jezelf te houden, leg je de basis voor een betere samenleving. De presentatie was in handen van Annemiek Schrijver. Deze uitzending van het programma De verwondering met de titel Ernst Jansz werd uitgezonden op zondag 29 december 2024 door KRO-NCRV.

Kijk hier naar het televisiegesprek
Meer over ‘Een liefdeslied’
Meer over Ernst Jansz bij Uitgeverij In de Knipscheer