Van 22 tot 25 juni 2023 vindt in Schoorl SchoK plaats. De bijdrage van Elly Stolwijk aan de Schoorlse Kunsten is het voorlezen van 2879 (het is geen geregisseerde voorstelling). 2879 is het verhaal dat ze schreef over het dwangarbeiderschap van haar vader gedurende de Tweede Wereldoorlog. Tijdens SchoK leest zij 43 zinnen van 492 woorden, afgewisseld met vrijere stukken tekst, de cursieven (tezamen 95 pagina’s). De lange zinnen zijn scènes uit het leven van een dwangarbeider. Het aantal van 492 woorden per zin is ingegeven door de 492 dagen die haar vader in de metaalgieterij of achter de metaaldraaibank moet hebben doorgebracht. De cursieven bieden enig inzicht in het onderzoek dat Elly Stolwijk de afgelopen 11 jaar heeft gedaan. De flexibiliteit van de cursieven gaf haar tijdens het schrijven over de dwangarbeid de mogelijkheid zowel dichterbij te komen als afstand te nemen. De locatie is de woonkamer van Heereweg 205 te Schoorl. In de voortuin staat een bordje dat verwijst naar de ingang aan de achterkant van het huis, d.w.z. via de achtertuin (duinkant) aan de Oorsprongweg. Elly Stolwijk begint met voorlezen op vrijdag 23 juni, om 12.00 uur. Ze stopt om 17.00 uur. Af en toe is er een korte pauze. Op zaterdag 24 juni, om 12.00 uur, gaat ze verder vanaf waar ze gebleven was, en als het verhaal ‘rond’ is begint ze opnieuw. Ook op zaterdag stopt ze stop om 17.00 uur. Dee inloop is vrij. Eenieder kan op elk moment binnenkomen of opstappen, dat maakt niet uit.
Bekijk hier het programma van SchoK
Meer over Elly Stolwijk bij Uitgeverij In de Knipscheer
Categorie: Boeken
«Zijn taal is rijk, guirlandesk en diep doorvoeld. Ik heb me in de 500 pagina’s laten onderdompelen.» – Jos Bours
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Cultuurhuis Heerlen, 2 juni 2023:
(…) Meryem gaat op zoek naar de kunstenaar Käthe Kollwitz en haar moederlijk verdriet. Ze heeft haar jongste zoon Peter tegen de zin van haar man, als oorlogsvrijwilliger naar Flanders Fields laten gaan. (…) De jongen sneuvelt meteen. Wat rest is een niet meer goed te maken spijt. (…) Käthe probeert die spijt en schuld te verwerken en in (…) het beeldhouwwerk Treurend Ouderpaar van Käthe blijft haar zoon leven. Maar het is niet voor niets dat het bijna 18 jaar duurt voor dat beeldhouwwerk haar lukt. (…) “Absurdisme is het vaandel van de mensheid.” schrijft Peter Lenssen in de taal die zo kenmerkend is voor hem. Die taal is rijk, guirlandesk en diep doorvoeld. Zoals Vlamingen en Limburgers kunnen schrijven. (…) Ik heb me in de 500 pagina’s laten onderdompelen. (…) Käthe en Karl Kollwitz hebben twee zonen. Hans moét in dienst maar Peter wíl naar het front. Als vrijwilliger. Vader is mordicus tegen. Moeder twijfelt. En dan ontrafelt de auteur haarfijn de psychologische communicatiepatronen in het gezin.(…) Wanneer moet je voor iets staan, wanneer moet je wijken?” Dat is de vraag die Peter Lenssen de lezer voortdurend stelt. (…) Lenssen sluit zijn verhaal af met de zin “Licht is overal”, herhaalde ze. ”Licht is overal.” En dat is op de een of andere manier een opluchting. Omdat het wáár is. Zoals zoveel in dit boek wáár is.
Jos Bours (1946) is neerlandicus, dramaturg, publicist en romanschrijver.
Lees hier de hele voordracht
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Humor blijkt een schaars goed in de literatuur.» – Peter de Rijk
Over ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux in Schrijven Magazine, juni 2023:
In zijn artikelenreeks ‘Wat doet een redacteur? wijdt Peter de Rijk zijn 17de aflevering aan humor on de literatuur. Daarin komt behalve o.a. Herman Brusselmans ook Lex Paleaux aan het woord in de paragraaf ‘Respect’. In de op eigen ervaringen gebaseerde roman ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux, die zich afspeelt in een psychiatrische jeugdkliniek, komt de nodige zwarte humor voor. De grappen zijn belangrijk, legt de auteur uit: ‘Het is een truc om het boek leesbaar te houden. Ook is humor een manier om tegenslag te verwerken. (…) Voor mij zijn de grappen dus essentieel.’ Kleine grapjes in de vorm van originele vergelijkingen, nauwgezette, maar pijnlijke beschrijvingen, een onverwachte draai aan het verhaal, stapeling van voorbeelden, herkenbare situaties, gedachten of handelingen, ze zijn vergelijkbaar met de kleine toetsen waarmee een schilder langzaam maar zeker een meesterwerk creëert. Licht en donker worden steeds afgewisseld en daardoor komen alle kleuren beter tot hun recht.
Lees hier de paragraaf ‘Respect’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Peter de Rijk bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Herman Brusselmans op deze site
«Shrinivási: Misschien wel de belangrijkste Nederlandstalige dichter van Suriname.»
Over ‘De roep in de nacht’ van Shrinivási in Awater, juni 2023:
In het zomernummer van het poëzietijdschrift Awater verstript tekenaar Bernadet Willemen een gedicht van Shrinivási (1926-2019). Hij schreef het allereerste gedicht ooit in het Sarnami, de taal van de Surinaamse Hindostanen: het prachtig-intrigerende ‘Buláhat/De roep in de nacht’, dat hijzelf in het Nederlands vertaalde, maar Shrinivási’s belangrijkste schrijftaal bleef toch het Nederlands. Bernadet Willemen (1959) verstripte het gedicht voor Awater, dat het gedicht afdrukte zowel in het Sarnami als in het Nederlands en een fragment van de tekening van Bernadet Willemen op het omslag van het tijdschrift plaatste.
Klik hier voor de rubriek ‘Verstript gedicht’
Meer over Shrinivási bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Heel mooi geschreven en sterk gestructureerde roman.» – André Oyen
Over ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise op Ansiel, 7 juni 2023:
(…) De titel ‘Blauwe tomaten’ mag op het eerste gezicht grappig overkomen, maar de inhoud is verre van grappig en ook de betekenis van de titel bergt een pijnlijke lading. De auteur confronteert haar lezers op een heel heftige manier met diverse manieren van geweld van lichamelijk tot psychisch. De protagonisten weten ook moeilijk met de eigen beperkingen om te gaan. Deze roman situeert zich op een zonnig Curaçao waar echter armoede en corruptie triomfeert. De auteur heeft heel geloofwaardige personages neergezet. Dominique is eigenlijk een centrale figuur die zichzelf en anderen het leven moeilijk maakt omdat haar vader in haar prille jeugd verdwenen is en haar moeder slachtoffer van huiselijk geweld er een soort zwijgcultuur op na hield. Verder is er Kevin die zijn kleine zusje probeert te beschermen tegen een stiefvader die niet vies is van incestueuze pogingen. De meest aaibare figuren in dit verhaal zijn pastoor Bree die zich geconfronteerd ziet met misbruik en tracht waar mogelijk te helen en shon Mi die in de binnenstad heel gedreven een opvang voor zwervers runt. De drankverslaafde Wesu die een zielige persoon lijkt komt uiteindelijk met heel wat verrassingen uit de hoek. ‘Blauwe tomaten’ is een heel mooi geschreven en sterk gestructureerd boek dat je als lezer doet meeleven met al de diverse personages!
Lees hier de recensie
Kijk hier naar de presentatie vanaf 1:23:00 op de tijdlijn
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Indrukwekkende roman: verbeeldingskracht laat verleden herleven.» – Niek Bremen
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Cultuurhuis Heerlen, 2 juni 2023:
(…) ‘Het theater der herinneringen’ is een zoektocht naar de waarheid. Het is een reis door België en Duitsland (voordat de nazi’s het land definitief in de afgrond storten). (…) Peter Kollwitz, de zoon van de Duitse beeldende kunstenares Käthe Kollwitz, had het commando van luitenant Kiem aan de manschappen doorgegeven. Toen hij zich oprichtte trof hem een kogel. Hij werd door zijn kameraden omlaag getrokken in de veronderstelling dat hij gewond was. Is het werkelijk zo gegaan? Bij Meryem slaat de twijfel toe. (…) En dan gaat de verbeelding met haar op de loop. (…) Waarheid is, ontdekt ze, niet star en afgebakend, maar fluïde. In iedere waarheid zit ontwikkeling. Ook hier. Als mensen gaan praten, als de aarde spreekt, als brieven worden gevonden, dan komt de waarheid steeds dichterbij. Slechts weinigen onder ons wilden of durfden in de entourage van de Eerste Wereldoorlog het eerlijke verhaal vertellen. Dat was te moeilijk, onverteerbaar. Ja, het was onmenselijk om het hier over te hebben. (…) Toch slaagt de schrijver er wonderwel in om met zijn verbeeldingskracht het verleden te laten herleven. Neem in het theater van Peter Lenssen plaats, zoek een plekje voorin, en ik weet zeker dat je denkt: zo zou het geweest kunnen zijn, zo is het gegaan. (…) De indrukwekkende roman ‘Het theater der herinneringen’ laat zien wat het betekent om zonen op te offeren, toont het immense verdriet van de achterblijvers, die met dit verdriet moeten (door) leven. (…)
Lees hier de hele voordracht
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Bijzonder rijk en goed geschreven boek.» – André Oyen
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Antwerpen leest, 1 juni 2023:
(…) De titel van zijn nieuwe boek ‘Het theater der herinneringen’ is uitermate goed gekozen omdat het een boek vol herinneringen is die het Turkse hoofdpersonage Meryem, gefascineerd door het werk en leven van de grote Duitse kunstenares Käthe Kollwitz,in diverse hoeken opdelft. (…) Meyrem leest alles wat ze te pakken krijgt over de kunstenares en deelt dat heel graag met de lezers. Käthe Kollwitz begon in de oorlogsjaren 1914-1918 met beeldhouwen. Op 23 oktober 1914 stierf haar 17-jarige zoon Peter Kollwitz, musketier in het Duitse leger, bij een aanval op Diksmuide in Vlaanderen. In april 1915 begon Käthe aan de uitwerking van de eerste plannen voor een gedenksteen voor het graf van haar zoon Peter. (…) Peter Lenssen weet de passie van Meyrem (waarschijnlijk ook die van hemzelf) voor het leven en werk van de kunstenares zo overtuigend weer te geven dat je als lezer automatisch meegesleept wordt in deze passie en dat zoeken zodat je meer wil te weten komen over Käthe Kollwitz. (…) Door Käthe Kollwitz. als centrumfiguur te gebruiken legt de auteur heel sterk de nadruk op de onzin van oorlog en onderdrukking zoals ook de ouders van Meyrem ook in Turkije gekend hebben. ‘Het theater der herinneringen’ is een bijzonder rijk en goed geschreven boek dat de lezer boeit maar ook doet nadenken.
Lees hier de recensie of op Ansiel
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Ik zet een punt achter Murphy.» – Roni Klinkhamer in Ruigoord
Op zondag 28 mei jl. was Roni Klinkhamer, zelf kind van de Sixties en de Beat Generation, weer eens terug in Ruigoord, nu om te vertellen over Murphy, het hoofdpersonage in haar Murphy Slaughter-trilogie, waarvan het laatste deel vorig november werd gepresenteerd, en wel op het festival Vurige Tongen. Haar podium was de Luchtbus, de oorspronkelijke Magic Bus van het Amsterdams Ballongezelschap . Het drieluik laat telkens een andere kant van Murphy zien. In een humoristisch inleidend praatje ging ze in op het ontstaan van Murphy en wat daaraan voorafgang: performing poet, beeldende kunst, zangeres in haar bandje The Prisoners (“het enige bandje dat door hun decibellen in no time een volle zaal wist leeg te spelen”). Ze kondigde verder aan dat er na bijna 1700 romanpagina’s geen volgend Murphyboek meer komt om zelf niet murw te worden. Ze las een passage uit de tweede roman ‘Murphy’s Laughter’, het meest feelgood-boek uit de reeks, waarin ouden van dagen als uitje het bejaardenhuis in een dubbeldeksbus-met-restaurant ontvluchten. Dat sloot prachtig aan bij het verhaal dat Margrid van der Linden eerder die middag in de Luchtbus hield over de reis die de Ruigoorders van toen eind jaren zeventig met diezelfde bus (toen al een oldtimer) naar India maakten. Tot het voorlezen van een passage uit het derde boek ‘Murphy Slaw’ kwam het niet omdat een bandje elders op het festivalterrein probeerde The Prisoners van weleer te evenaren en de laatste bezoekers in de Luchtbus verjoeg.
Klik hier voor Roni Klinkhamer in de Luchtbus
Meer biografie
Meer over de Murphyboeken
«Inspirerend boek over twee vrouwen.»
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen in De Limburger, 28 mei 2023:
Tweeënhalf jaar werkte auteur Peter Lenssen uit Heerlen aan zijn roman ‘Het theater der herinneringen’. (…) Het is een inspirerend boek geworden over twee vrouwen: de Turkse Meryem Yildiz en de beroemde Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. “Altijd al had ik in mijn achterhoofd ooit iets met mijn fascinatie voor Käthe Kollwitz te doen”, vertelt Lenssen. “Ik heb Kollwitz-musea bezocht en antiquariaten afgestruind om boeken over haar te vinden. En nu is mijn roman klaar. Ik ben er trots op!” (…) In ‘Het theater der herinneringen’ combineert hij twee verhalen. Het verhaal van de Turkse Meryem die op haar zesde met haar ouders vanuit Istanbul in Berlijn, en later in Heerlen, terechtkomt, én dat van Käthe Kollwitz, die aan het begin van de Eerste Wereldoorlog haar zoon Peter verliest. “Het zijn bijna klassieke verhalen over mensen die door een speling van het lot een deel van hun identiteit, hun bestaansgrond, kwijtraken en vervolgens op zoek gaan naar hun herkomst, de bron waaruit ze putten, om uiteindelijk zichzelf te hervinden. Käthe Kollwitz werkte achttien jaar aan haar beroemde ‘Ouderpaar’, twee beelden die in West-Vlaanderen zijn opgesteld, een eerbetoon aan haar gestorven zoon. Meryem ontsluiert in haar zoektocht naar Käthe en het ontstaan van het monument het geheim van haar eigen ouders en de leegte die ze ervaart. Twee vrouwen, werelden van elkaar verwijderd, en toch niet.” (…)
Bron
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Nu online: «Niets ontziend portret van de Curaçaose samenleving.» – Peter de Rijk
Over boekpresentatie ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise in Pletterij, 1 juni 2023:
Op 27 mei jl. werd voor een overvolle zaal publiek in de Haarlemse Pletterij het langverwachte romandebuut van Elodie Heloise gepresenteerd. In een voorafje aan het interview dat Peter de Rijk met haar heeft, steekt ze zelf heerlijk de draak met dat lange duren door bijna alle romanpersonages in één kamer samen te brengen en hun zegje te laten doen over de schrijfster die maar niet met schrijven wil beginnen. De roman is inhoudelijk behoorlijk heftig: opvanghuis, seksueel misbruik door de katholieke kerk, huiselijk geweld, ontwrichte gezinnen, maar “niemand is volledig goed, niemand is volledig slecht; wat je meemaakt neem je mee, maar geef je ook door”. Peter de Rijk: «Dit is een boek waaraan je je gemakkelijk had kunnen vertillen, maar dat doe je niet. Het komt zo oprecht over. Dat is de grootste kracht in deze roman, dat je geen moment twijfel aan de lezer laat: het is werkelijkheid die je beleeft.» De presentatie werd ingeluid en uitgeluid en tussendoor onderbroken door een vijftal prachtige, korte klassieke pianostukken (walsen en Caribische dansen) van o.a. de Curaçaose componist Wim Statius Muller (1930-2029), virtuoos uitgevoerd door zijn kleinzoon Alexander Kraft van Ermel. Elodie Heloise reikte het eerste exemplaar in vijfvoud uit aan vijf aanwezige van haar zeven buik-, cadeau- en aangenomen zonen.
Kijk hier naar de presentatie vanaf 1:23:00 op de tijdlijn
Lees hier het voorafje aan de roman
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer