Categorie: Boeken

«Janny de Heer komt met een nieuwe verrassing: Gentleman in slavernij.» – Brede Kristensen

Over ‘Gentleman in slavernij’ van Janny de Heer in Amigoe/Ñapa, 26 oktober 2013:
Aan de hand van het leven van een Duitse kolonist, Ditrich Horst, die zijn weg in Suriname zoekt, eerst als blank-officier, dan als administrateur en directeur op diverse gouvernementsplantages en tenslotte als eigenaar van zijn eigen plantage ‘Lust en Rust’, wordt de geschiedenis van het plantageleven rond Paramaribo vlak voor en na de afschaffing van de slavernij beschreven. Een historische roman dus. (…) Het verhaal bevat een verbazingwekkende hoeveelheid informatie hoe het in die dagen toeging op de plantages, waarbij nuances het terecht van generalisaties winnen. Een schitterend, overtuigend en zeer informatief boek.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Gentleman in slavernij’

Scholieren over ‘De laatste parade’ [1]

978-90-6265-672-1Seks, dood en Suriname door KA Ninove (Inktaap 2014), 27-11-2013:
Raar. Vreemd. Huh, wacht wat heb ik dat nu écht gelezen? Ik had echt geen idee wat er gebeurde in de eerste pagina’s van De Laatste Parade. Allemaal raar gebrabbel over bijvrouwen en gedragen onderbroekjes in lijkkisten van minnaars laten naaien (ik heb het gegoogled en blijkbaar is dat echt een gewoonte! WAT). Maar na een paar kortverhalen begon ik de wereld van Ruth San A Jong met al zijn rare personages en gewoontes best leuk te vinden om in te verdwalen. Ik was teleurgesteld toen ik de 109 pagina’s van het boekje had uitgelezen! (Maar vooral omdat ik daarna nog een halfuur op de trein zat zonder leesvoer). Elk verhaal gaat over de dood, en over de nogal bijzondere/bizarre Surinaamse rituelen die daarbij horen. Ook komt er vrij veel seks in voor. In het eerste verhaal al komen seks en dood samen: de getrouwde minnaar, baas Hugo, van een jonge vrouw sterft. De vrouw moet de begrafenisondernemer en zijn assistente omkopen om haar gedragen onderbroekje in de lijkkist van baas Hugo te laten naaien, zodat de geesten haar ’s nachts met rust laten. Andere verhalen gaan over Afrikaanse mediums die contact maken met de doden, een moeder die niet echt gelukkig is dat ze de vader van haar kind vindt, een man die een lijk neersteekt om te kunnen slapen, SM, verkrachtingen, en kinderen met angstaanjagende krachten. Het zijn allemaal rare verhalen om in te verdwalen, al hoop ik toch dat de meeste rituelen en gewoontes wat overdreven zijn.

Meer over ‘De laatste parade’

«Deze fascinerende roman heeft vele lagen; om de volheid door te laten dringen wil je hem meer keren herlezen.» – S.M.J. Angenent

VoorplatSupermarktKlein72Over ‘De supermarkt van Vieira’ van Eric de Brabander voor NBD/Biblion, 27-11-2013:
Hoofdpersoon van deze roman is Joao Riveira. Hij is een van de kapers in 1961 op Curaçao van het Portugese passagiersschip Santa Maria. Tien jaar eerder is hij dader én slachtoffer van het Portugese regime in Afrika. Sinds de kaping is hij dader en slachtoffer van het leven zelf. Opeens beseft Joao dat zijn drie maanden oude zoon in Curaçao zonder hem zal opgroeien omdat hij niet meer terug kan. Hij verwekt uit eenzaamheid een zoon in Brazilië waar hij sinds de kaping verblijft. Aan het einde van zijn leven van mislukking en eenzaamheid verliest hij langzaam zijn verstand – schitterend beschreven -, maar weet hij op wonderbaarlijke wijze zijn zoons samen te brengen.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De supermarkt van Vieira’

«Van den Bremt bevestigt zijn gerespecteerde dichterschap ten volle.» – T. van Deel

VoorplatBlauwSlikOver ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt voor NBD/Biblion, 27-11-2013:
Van den Bremt (1941) behoort tot de oudere generatie Vlaamse dichters, die zich uitdrukt in een betrekkelijk vaste vorm en zich bedient van een traditioneel vocabulaire. Dat daarin van alles mogelijk is en daarmee heel verrassende resultaten kunnen worden bereikt, is bekend. Van den Bremt is zeer attent op de klank, wat tot regels leidt als ‘Stroomafwaarts dwalend naar slikwadden / loopt de blik vast in het aangeslibde land’. Zijn gedichten hoeven niet per se te rijmen, ze kunnen ook losjes door de versregels meanderen: De bundelcompositie is doordacht in drieën: variaties op ‘staan’, rondgang door het jaar, en uitnodigingen tot ‘gaan’. Na ruim twintig bundels bevestigt Van den Bremt met deze evenwichtige nieuwe bundel zijn gerespecteerde dichterschap ten volle.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Blauw slik’

«Boeiend. De spanning blijft tot aan het eind.» – C.H. Gajadin

VoorplatRodeAppel75dpiKleinOver ‘De rode appel’ van Giselle Ecury voor NBD/Biblion, 27-11-2013:
Elisabeth, een vrouw van middelbare leeftijd, keert na decennia terug naar Zuid-Frankrijk waar ze als jong meisje als au-pair heeft gewerkt. Waarom werd ze plotseling naar huis gestuurd? De spanning over de onbekende reden blijft tot aan het eind. Opgegroeid in een gezin dat van Curaçao naar Nederland verhuist, komt het culturele contrast ruimschoots aan bod – een terugkerend thema in het werk van de Arubaans-Nederlandse schrijfster (1958). Elisabeth, de zelfstandige vrouw die weet wat er te koop is in deze wereld, was ooit een meisje met naïeve ideeën over de liefde. Het tweede gedeelte van dit boek gaat over een vriend van Elisabeth wiens leven ook bepaald wordt door geheimen. Zijn vader blijkt niet zijn biologische vader. Dit typisch Caraïbische gegeven blijkt uiteindelijk het grote geheim van het au-pair gezin in Frankrijk.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De rode appel’

«Poëzie die bewust maakt. Strijdbaar in schoonheid.» – Ezra de Haan

Opmaak 1Over ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ van Karin Lachmising op Literatuurplein, 27 november 2013:
Karin Lachmising toont met haar bundel Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt dat ze het werk van haar voorgangers goed kent. Tegelijkertijd gaat haar poëzie verder dan het bezingen van de schoonheid van de natuur. Ze staat ook op de bres voor het behoud van datgene waarmee zij zich onlosmakelijk verbonden voelt: de aarde en alles wat erop groeit, bloeit en leeft. (…) Een indrukwekkende bundel eigentijdse gedichten.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Nergens groeit een boom’

«Interessante paradoxen om onoprechtheid te vertonen.» – Wilma van den Akker

Opmaak 1Over ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ van Karin Lachmising in MeanderMagazine, 25 november 2013:
De Surinaamse dichteres Karin Lachmising legt in haar bundel ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ voortdurend de verbinding tussen mens en natuur. (…) Het meest in de buurt van wat ik waardeer in poëzie komt het gedicht ‘Zuiver’. Jouw ogen spreken een andere taal / dan wat ik hoor en jij niet zegt. // Verwarrende woorden / in gestolen zinnen, / foto’s zonder herinneringen // Ik zou ze opnieuw willen schilderen: / een hoofd zonder mond / voor een klank / die zuiver is. Hier maakt de dichteres gebruik van interessante paradoxen om onoprechtheid te vertonen. ‘Vertonen, niet vertellen’ is een vuistregel bij het schrijven die ook voor poëzie opgaat.

Meer over Karin Lachmising

Lutgard Mutsaers – Roep der Verten. Krontjong van roots naar revival (1)

LUTGARD MUTSAERS
Roep der Verten
Krontjong van roots naar revival
Muziekgeschiedenis + cd
Gebonden, 22 x 22 cm, geïllustreerd, ca. 288 blz. ca. € 29,50
ISBN 978-90-6265-829-9
Verwacht zomer 2014

Krontjong is de overgeërfde heimwee- en/of fernwehmuziek van de huidige nazaten van repatrianten uit Indonesië na de Onafhankelijkheid. Velen zagen Nederland indertijd voor het eerst. De muziek van Nederland bood geen troost. De muziek van Indië wel. Als diasporamuziek heeft krontjong zijn emotionele impact en culturele waarde behouden.
Krontjong is een lange weg gegaan, van lokaal bekende volksmuziek in Nederlands-Indië tot klinkend uithangbord van de Indische identiteit in postkoloniaal Nederland. Ooit kwam de muziek met Indiaas-Maleise ex-slaven uit voormalig Portugees Malakka mee naar Batavia, bolwerk van de VOC. Veel later dook krontjong op als stadse straat- en huismuziek van Indo-Europeanen. Als lower class Indomuziek.
De gouden periode van krontjong als crossoverfenomeen op de grens van tempo doeloe en de moderne tijd lag tussen 1891 en 1911.
Tussen de twee Wereldoorlogen maakten platen, radio en geluidsfilm van krontjong in Indië de actuele populaire muziek van de Maleistalige meerderheid. In Nederland werd toen al een retrovorm van krontjong live gepresenteerd op nostalgische Indische Avonden. Daar bestond het publiek uit Nederlandstalige verlofgangers en gerepatrieerden.

Roep der Verten gaat over geschiedenis, beeldvorming en betekenis van krontjong achter de noten. Over de recente revivalbeweging die krontjong opnieuw uitvond als Indomuziek beyond class. Uit de bronnen komt een grotendeels onbekend verhaal naar voren, met verrassende hoofdrolspelers. Roep der Verten is voor iedereen die wil weten waarom krontjong een wezenlijk deel is van de Nederlandse cultuurgeschiedenis.

Lutgard Mutsaers is de auteur van o.a. Rockin’ Ramona (1989) en Haring & Hawaii (1992), de standaardwerken over respectievelijk indorock en Indische hawaiian in Nederland.

Bij het boek (in de reeks gebonden muziekboeken van In de Knipscheer op het formaat 22,6 x 22,6 cm) hoort traditiegetrouw een unieke cd met
naast veel authentieke opnamen uit de periode 1906-1958 ook recent opgenomen nummers als ‘Asli’ door Julya Lo’ko en Erwin van Ligten, ‘Krontjong é’ door Rudy de Queljoe en Kaz Lux (Brainbox) en ‘Air Laut’ in een remake van het Indisch Muzikanten Collectief.

Meer over ‘Roep der verten’

«Doorvoelde gelaagdheid die verrassend is.» – Nicolaas Porter

Opmaak 1Over ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ van Karin Lachmising in De Ware Tijd Literair, 23 november 2013:
Op veel plaatsen in haar werk vinden wij een beschrijving van haar soms moeizame relatie met de (natte, vloeibare) grond, haar voeten en wortels. (…) Er is ook een horizontale lijn te ontdekken in het werk van Karin Lachmising. In de schaarse momenten dat de dichter een dialoog probeert te hebben met de mensen om haar heen (buiten de troostende relatie die zij probeert op te bouwen met de natuur) vinden we vaak een gevoel van onmacht, onvermogen en op zijn best beloftes voor iets wat tot stand zou ‘kunnen’ komen. In een toekomst die nog niet is aangebroken. (…) Fascinerende bundel.

Lees hier de recensie

Meer over Karin Lachmising

«Van Leeuwen is één van de beste schrijvers die het koninkrijk heeft voortgebracht.» – Sheila Sitalsing

BoeliPortretHermanvanBergen75dpiOver o.a. Boeli van Leeuwen in column ‘Rijksgenoten’, de Volkskrant 20 november 2013:
‘Het koninkrijk bestaat niet’, kopte de Volkskrant dit weekend boven een artikel over wederzijdse wrevel en desinteresse. (…) Stuitend gebrek aan belangstelling in elkaar. Zo veroorzaakte de moord op Helmin Wiels – vergelijkbaar met die op Pim Fortuyn – aan de Noordzeezijde van Willem-Alexanders rijk amper een rimpeling. Mediacategorie aardbeving in Italië zonder Nederlandse slachtoffers. (…) Binnenkort belegt de Volkskrant een debat onder de zorgelijke titel ‘Kan het koninkrijk nog 200 jaar zo doorgaan?’
O jawel hoor, zou Boeli van Leeuwen opgewekt zeggen als hij nog zou leven. Van Leeuwen is één van de beste schrijvers die het koninkrijk heeft voortgebracht, en aan de Noordzeezijde schandalig onbekend. (…) Eigenlijk, schreef Van Leeuwen, zijn de ex-Antillen sinds 1634, ‘toen Johan van Walbeeck met merkbare tegenzin op Curaçao aan wal stapte, onafgebroken bezig ten onder te gaan’. Dat zullen ze vrolijk blijven doen, in rijksverband. Een kwarteeuw geleden voorspelde Van Leeuwen het al: ‘Je kunt die roteilanden eenvoudigweg niet meer kwijt. Wij hebben de onafhankelijkheid gezien op Haïti, wij krijgen dagelijks onafhankelijke hoeren uit Santo Domingo, die daar van de honger creperen, dank u zeer.’

Lees hier de hele column

Meer over Boeli van Leeuwen