Categorie: Boeken

Werk van vier In de Knipscheer-dichters bij De 100 beste gedichten voor de VSB Poëzieprijs 2012

Dit jaar stelde Kathleen Ferrier, juryvoorzitter van de VSB Poëzieprijs 2012 (de belangrijkste prijs voor dichters in het Nederlands taalgebied), de 100 beste gedichten samen.

De selectie is gemaakt op basis van 122 ingezonden dichtbundels die verschenen tussen 1 september 2010 en 31 augustus 2011. Werk uit vier door In de Knipscheer uitgegeven bundels is in deze selectie opgenomen, in totaal zeven gedichten:

Van Aart G. Broek het gedicht ‘Een eiland verzonken’ uit de bundel Het lichten van de jaren.
Van Giselle Ecury het gedicht ‘vroeger later’ uit de bundel Vogelvlucht.
Van Ezra de Haan de gedichten ‘Paramaribo’, ‘Suriname’ en ‘Twat twa’ uit de bundel Scheren zonder spiegel.
Van Raj Mohan de gedichten ‘Ik wil’ en ‘Integratie’ uit de bundel Tihá / Troost.

De Ware Tijd Literair over Ashetu

‘Het zuur van de citroen en de scherpte van het mes.’

Nicolaas Porter in De Ware Tijd Literair (Suriname), 07-01-2012:
Heel soms overkomt het je dat er een boek op je bureau ligt waar je helemaal door van je sokken wordt geblazen. Dat is precies wat mij overkwam met de dichtbundel ‘Dat ik je liefheb’ van Bernardo Ashetu. (…) Een dichter die wat mij betreft zonder meer in aanmerking komt voor de Nobelprijs-literatuur, terwijl veel mensen waarschijnlijk nog nooit gehoord hebben van deze grote dichter van Surinaamse afkomst.
Lees

«Hedendaagse belevenissen van de spin Compa Nanzi uit de Antilliaanse verteltraditie.» – Walter Palm

Over ‘Compa Nanzi’s capriolen’ van Joan Leslie voor NBD/Biblion, 12-01-2012:
Compa Nanzi figureert als slimme spin in talloze kinderverhalen in het Caraïbisch gebied (vergelijkbaar met de Surinaamse spin Anansi) en behoort tot het cultureel erfgoed van dat gebied. De Arubaanse schrijfster borduurt met ‘Compa Nanzi’s Capriolen’ voort op de Compa Nanzi-traditie. De bundel is vernieuwend in die zin dat de verhalen zich afspelen in deze moderne tijd, terwijl tegelijkertijd het vermakelijk karakter van de traditionele Compa Nanzi-verhalen wordt gehandhaafd. Een mooie prestatie.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Compa Nanzi’s Capriolen’

Joan Leslie, Aruba, Caraïbische letteren, Compa Nanzi’s Capriolen, Anansi, Suriname, Compa Nanzi-traditie,

Eigenzinnige kijk op de blues

Menno Pot in De Volkskrant op vrij 06-01-2012 over Boom’s Blues van Wim Verbei:
De jonggestorven Frans Boom schreef tijdens de oorlog de eerste serieuze bluesstudie ter wereld. Nu is ze eindelijk gepubliceerd . (…) Booms studie beslaat de helft van het boek. De andere helft is een opzienbarende biografie van de vergeten auteur. (…) Boom’s Blues is een belangrijk boek, dat een stuk verloren gewaande, zeventig jaar oude Nederlandse popjournalistiek avant la lettre bevat. Het is ook belangrijk omdat het de man introduceert die Nederland probeerde bij de brengen dat om de muzikale klaagzangen der negers ook gegrinnikt mag worden.
Lees

“Bernardo Ashetu heel goed in de kleine waarneming.”

Guus Middag in NRC Handelsblad [Boeken] over Dat ik je liefheb, vrij 06-01-2012:

Dit is de poëzie van Bernardo Ashetu: surrealistische sfeer, veel verschillende invallen tegelijk, associatieve sprongen. Dat zorgt voor raadselachtige gedichten. (…) Misschien moet je dit soort poëzie dan maar schouderophalend opzij leggen, maar dat lukt mij niet. Daarvoor moet ik er toch te vaak om grinniken. (…) Zijn wonderlijke gedichten zijn altijd kort, zonder rijm en zonder vaste vorm. Het is poëzie van losse waarnemingen. Soms nemen ze de vorm aan van simpele liedjes, licht en kinderlijk, maar meestal zitten er gaten in. (…) Klein oeuvre, kleine gedichten, heel goed in de kleine waarneming.

Eerder schreef Guus Middag al over Bernardo Ashetu in NRC Handelsblad:
Ashetu heeft een mooi vervreemde, vervreemdende blik op de werkelijkheid. Hij kan met nieuwe ogen kijken naar zoiets alledaags als een wekker. Hij kan als een kind, of een geliefde, opgaan in magische handelingen, altijd in oorspronkelijke bewoordingen. (…) De poëzie van Ashetu is mal, vreemd, kinderlijk – maar ook altijd fris. De beelden zijn verrassend en onvoorspelbaar, nooit belegen en nooit cliché.

‘Groenewegen slaagt wonderwel.’ ‘Mooie biografie zet aan tot het ontdekken van Ottens literaire werk.’

Historisch Nieuwsblad over ‘Te leven op duizend plaatsen. Jo Otten 1901-1940’ (nummer 01, jaargang 2012):
Iets te dikke, maar mooie biografie van de jong gestorven Rotterdamse schrijver en wetenschapper Jo Otten, die in 1928 promoveerde op een interessant proefschrift over het Italiaanse fascisme. Groenewegen geeft een levendig beeld van het literaire leven in het Interbellum, waarin Otten contact had met essayist Menno ter Braak. Beiden stierven in de meidagen van 1940: Ter Braak door zelfmoord, Otten door een bombardement. Waar Ter Braak een plek in de literatuurgeschiedenis verwierf, raakte Otten in de vergetelheid. Groenewegen doet een poging hem daaraan te ontrukken en slaagt wonderwel. Hij schetst het beeld van een overgevoelige en eenzame jongen, die zijn heil zocht, en vond, in boeken. Lezing van dit proefschrift, waarvan deze uitgave een handelseditie is, zet aan tot het ontdekken van Ottens literaire werk.

«Eén grote satire.» – Fred de Haas

compaOver ‘Compa Nanzi’s Capriolen’ van Joan Leslie in Ñapa/Amigoe, 7 januari 2012:
De Arubaanse schrijfster Joan Leslie heeft Nanzi een nieuw jasje aangetrokken. In haar ‘Compa Nanzi’s Capriolen’ leeft Nanzi in onze moderne tijd. In Amsterdam nog wel. Het Sodom en Gomorra van de Nederlandse multiculturele samenleving! Er wordt ruim baan gemaakt voor spottende verwijzingen naar populistisch politieke partijen als ‘Trots op Nederland’. We komen ook een hybride ‘Rita Verburg’ tegen, een symbiose van de voormalige ministers Rita Verdonk met haar ‘valse lach’ en de truttig overkomende Gerda Verburg. Venijnige kritiek wordt geleverd op het huichelachtige begrip ‘Vrijheid van Meningsuiting’ dat wordt misbruikt om allochtonen te vernederen. (…) Maar je kan in het boek ook lachen om een verhitte discussie over de benaming ‘Negerzoenen’ (een prachtnaam voor een Hollandse met chocola omhulde lekkernij) die – zogenaamd – als discriminerend wordt ervaren, maar door Rita Verburg met hand en tand wordt verdedigd. Het boek is, kortom, één grote satire met oplichter Nanzi als leidende figuur. (…) ‘Nanzi’s Capriolen’ zou uitstekend geschikt zijn om dienst te doen bij inburgeringslessen al was het maar omdat het boek een uitgebreid en ironisch perspectief biedt op de gewoonten in Nederland en de multiculturele problematiek. De auteur geeft er blijk van dat ze een uitstekende kijk heeft op het reilen en zeilen van onze volkse multiculti-samenleving.

Lees hier het artikel

Meer over Compa Nanzi’s Capriolen

‘Als gitaren schreeuwen’ een religieuze ervaring

Muziek- en literatuurrecensent Rob de Haan in Musicmaker (22 december 2011):

Als gitaren schreeuwen is een zeer onconventioneel boek. Pennock is sterk beïnvloed door het surrealisme en er zitten veel absurdistische wendingen in het verhaal. (…) Dat neemt niet weg dat ik deze fascinerende novelle in één adem heb uitgelezen, omdat ik steeds fanatieker werd en wilde weten hoe dit uitermate merkwaardige, wonderlijke verhaal verder zou gaan.

Zoals de titel Als gitaren schreeuwen al doet vermoeden, spelen gitaren een grote rol in de nieuwe novelle van Glenn Pennock. De hoofdrolspeler in dit boek heet Joe. De liefde van Joe voor zijn Fender Stratocaster is ‘een liefde die niet voorbijgaat. Als geen ander artefact vertegenwoordigt deze gitaar mijn ziel.’
In het dagelijks leven is Joe de beheerder en eigenaar van een online community. De bezoekers van die site geeft hij advies op het gebied van de liefde. Deze online community heeft 300.000 leden en is een groot commercieel succes. (…) Joe heeft op een gegeven moment besloten dat hij een nieuw leven wil beginnen. Een groot deel van deze novelle gaat over de voorbereidingen van Joe op dit nieuwe bestaan. Hij wil zich voorgoed in zijn appartement opsluiten en alleen nog maar middels het internet communiceren met de buitenwereld.
Alleen in geval van nood zouden mensen uit de buitenwereld zijn woning nog fysiek mogen betreden. ‘Wanneer er brand zou uitbreken, mocht de brandweer uiteraard zichzelf toegang verschaffen tot mijn woning. En als mijn katjes onverhoopt ziek zouden worden, moest ik natuurlijk de dierenarts bellen. Ik zou namelijk niet willen dat ze de dupe werden van mijn strenge regels’.

Flower to the People op televisie

Op 4 januari 2012 was ‘Flower to the People’, de band van Fleur Tolman en Frank Ong-Alok, mét gastzanger Oscar Harris (zie foto), te gast bij KoffieMAX, het televisieochtendprogramma op Nederland 1, naar aanleiding van hun nieuwe cd Will It Go Round, die een paar maanden geleden werd uitgebracht en waarop Oscar Harris gastzanger is op de nummers van Frank Ong-Alok ‘Faith Hope and Love’ en ‘Shalom Salam’.

Oscar Harris, Myrna Goossen, Fleur Tolman, Frank Ong-Alok

Klik voor het optreden bij KoffieMAX hier en voor de cd hier