Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen in De Limburger, 28 mei 2023:
Tweeënhalf jaar werkte auteur Peter Lenssen uit Heerlen aan zijn roman ‘Het theater der herinneringen’. (…) Het is een inspirerend boek geworden over twee vrouwen: de Turkse Meryem Yildiz en de beroemde Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. “Altijd al had ik in mijn achterhoofd ooit iets met mijn fascinatie voor Käthe Kollwitz te doen”, vertelt Lenssen. “Ik heb Kollwitz-musea bezocht en antiquariaten afgestruind om boeken over haar te vinden. En nu is mijn roman klaar. Ik ben er trots op!” (…) In ‘Het theater der herinneringen’ combineert hij twee verhalen. Het verhaal van de Turkse Meryem die op haar zesde met haar ouders vanuit Istanbul in Berlijn, en later in Heerlen, terechtkomt, én dat van Käthe Kollwitz, die aan het begin van de Eerste Wereldoorlog haar zoon Peter verliest. “Het zijn bijna klassieke verhalen over mensen die door een speling van het lot een deel van hun identiteit, hun bestaansgrond, kwijtraken en vervolgens op zoek gaan naar hun herkomst, de bron waaruit ze putten, om uiteindelijk zichzelf te hervinden. Käthe Kollwitz werkte achttien jaar aan haar beroemde ‘Ouderpaar’, twee beelden die in West-Vlaanderen zijn opgesteld, een eerbetoon aan haar gestorven zoon. Meryem ontsluiert in haar zoektocht naar Käthe en het ontstaan van het monument het geheim van haar eigen ouders en de leegte die ze ervaart. Twee vrouwen, werelden van elkaar verwijderd, en toch niet.” (…)
Bron
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Categorie: Recensies
Nu online: «Niets ontziend portret van de Curaçaose samenleving.» – Peter de Rijk
Over boekpresentatie ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise in Pletterij, 1 juni 2023:
Op 27 mei jl. werd voor een overvolle zaal publiek in de Haarlemse Pletterij het langverwachte romandebuut van Elodie Heloise gepresenteerd. In een voorafje aan het interview dat Peter de Rijk met haar heeft, steekt ze zelf heerlijk de draak met dat lange duren door bijna alle romanpersonages in één kamer samen te brengen en hun zegje te laten doen over de schrijfster die maar niet met schrijven wil beginnen. De roman is inhoudelijk behoorlijk heftig: opvanghuis, seksueel misbruik door de katholieke kerk, huiselijk geweld, ontwrichte gezinnen, maar “niemand is volledig goed, niemand is volledig slecht; wat je meemaakt neem je mee, maar geef je ook door”. Peter de Rijk: «Dit is een boek waaraan je je gemakkelijk had kunnen vertillen, maar dat doe je niet. Het komt zo oprecht over. Dat is de grootste kracht in deze roman, dat je geen moment twijfel aan de lezer laat: het is werkelijkheid die je beleeft.» De presentatie werd ingeluid en uitgeluid en tussendoor onderbroken door een vijftal prachtige, korte klassieke pianostukken (walsen en Caribische dansen) van o.a. de Curaçaose componist Wim Statius Muller (1930-2029), virtuoos uitgevoerd door zijn kleinzoon Alexander Kraft van Ermel. Elodie Heloise reikte het eerste exemplaar in vijfvoud uit aan vijf aanwezige van haar zeven buik-, cadeau- en aangenomen zonen.
Kijk hier naar de presentatie vanaf 1:23:00 op de tijdlijn
Lees hier het voorafje aan de roman
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer
In deze novelle, zijn voorlopig hoogtepunt, is hij de boosheid voorbij.» – Michiel van Kempen
Over ‘Op weg naar Nos Plaser’ van Ken Mangroelal op Caraïbisch Uitzicht, 27 mei 2023:
(…) Bij hem de onnadrukkelijkheid van motieven als slavernij en identiteit, al lijkt de titel van zijn nieuwe boek op het eerste gezicht wel op een identiteitsverhaal te wijzen. (…) Wat de novelle van Ken Mangroelal zo bijzonder maakt is dat hij glashelder schrijft, en tegelijkertijd de dingen vloeiend in elkaar laat overgaan zonder vorm van predikzucht of vet aangezet engagement. De veelvuldig beschreven dromen maken deel uit van hetzelfde universum als de empirische gebeurtenissen. Bij herlezing valt pas op dat hij heel veel zaken vloeiend-contrasterend neerzet, dingen omkeert en anders belicht en daardoor nuancerende tonen weet te bereiken. (…) Toevallige vondsten – ready mades zou je ze kunnen noemen – lijken ook in de novelle van Ken Mangroelal voorbij te komen. Er is een losse compositie van personen, gebeurtenissen en voorwerpen die in en uit de coulissen schuiven. Maar het bijzondere van Ken Mangroelal is dat hij die verschijnselen niet om hun folkloristische gehalte inbrengt in zijn verhaal, zeg maar als schets van een heemkundig-spiritualistisch lokaal verschijnsel ten behoeve van de naar exotisme snakkende lezer. Nee, hij voorziet ze juist van een antithetisch commentaar en licht daardoor net als bij het clair-obscur van Caravaggio en Rembrandt de zaken scherper uit. (…) ‘Op weg naar Nos Plaser’, zijn voorlopig hoogtepunt, plaatst hem als hernieuwde jongere bij de jongste generatie: eigenzinnig, relativerend, nuancerend. Een slachtoffer weet zich altijd gebonden aan een dader, de trendvolger is het slachtoffer van zijn tijd. Niets van dat alles bij Mangroelal. Hij heeft een broertje dood aan modieusheid, zijn spoor is dat van zijn eigen voetstappen, hij is de boosheid voorbij.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Op weg naar Nos Plaser’
Meer over Ken Mangroelal bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een novelle over drie generaties vrouwen en een slepend conflict.»
Over ‘Even kaas halen’ van Els de Groen voor NBD / Biblion, 25 mei 2023:
Een novelle over drie generaties vrouwen en een slepend conflict. Femke is negen, Emma veertig, Anne eenenzeventig jaar. Alle drie zijn ze slachtoffer in een conflict dat zich langgeleden afgespeeld heeft en nooit bijgelegd is. Femke, die de minste kennis van het verleden draagt, heeft de meeste aanleiding om het te helpen ontrafelen. Haar beleving wordt afgewisseld met hoofdstukken waarin Anne en Emma de situatie beschouwen. In sympathieke, toegankelijke stijl geschreven. Els de Groen (Den Haag, 1949) is o.a. schrijver, onderwijzer, politicus en journalist. Ze schreef tientallen boeken. Haar werk werd in meerdere landen uitgegeven.
Meer over ‘Even kaas halen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Ingenieuze plot met treffend mooie formuleringen en een boeiende stijl.» – Karin Kallenberg
Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op Bazarow ,jrg. 5, 23 mei 2023:
Een verhaal vertellen vanuit een lunchroom aan de hand van herinneringen. Hans Muiderman doet het. Met veel oog voor detail en een zorgvuldigheid die raakt. (…) De vraag komt op in hoeverre ‘De lunchroom’ autobiografisch is. Het gaat onder andere over de hechte band die de hoofdpersoon als kind met zijn opa heeft. (…) Het verhaal bestaat uit twee delen: 1. De gang en 2. De ladder. Langzaam ontvouwt zich de ingenieuze plot en wordt het raadsel ontrafeld, met als gevolg een toenemende spanning bij de lezer, middels treffend mooie formuleringen en een boeiende stijl. (…) ‘De lunchroom’ is een knap geschreven novelle die indruk maakt en tot en met de laatste bladzijde boeit.
Lees hier de recensie [ = ]
Kijk ook naar de presentatie van het boek
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Boek verhaalt over meer dan honderd sporen in de stad en achttien buitenhuizen.» – Willem Brand
Over ‘Haarlemmers en de slavernij’ van Ineke Mok en Dineke Stam in Nieuwsblad Haarlem, 24 mei 2023:
“Het is een geschiedenis waar ook aspecten aanzitten waardoor je op een andere manier gaat kijken,” sprak burgemeester Jos Wienen nogal omzichtig nadat hij het eerste exemplaar van het boek ‘Haarlemmers en de slavernij’ uit handen van uitgever Franc Knipscheer had gekregen. Dat gebeurde op 16 mei in de Janskerk. Het begon allemaal in 2013 met een tentoonstelling ’Hoezo, Haarlem en Slavernij’ in dezelfde Janskerk. Daar werd de basis voor het boek van Dineke Stam en Ineke Mok gelegd. (…) Het boek verbindt Haarlemse geschiedenis met het Nederlandse koloniale rijk. Het verhaalt over meer dan honderd Haarlemmers, meer dan honderd sporen in de stad en achttien buitenhuizen. Een van de dia’s die Dineke liet zien was het eigendomsbewijs van ene Nannie. Dineke: “Daarop staat dat Nannie gebrandmerkt is met de letters MI, die verwijzen naar de initialen van haar eigenaar. Zoals ook de West-Indische Compagnie haar logo zette op de lichamen van Afrikanen.” Het boek is dankzij bijdragen van vele fondsen voor slechts 19,50 euro te koop bij de Haarlemse boekhandel. (…)
Lees hier het artikel
Meer over ‘Haarlemmers en de slavernij’
Meer over slavernij in andere boeken van Uitgeverij In de Knipscheer
«Ingenieuze plot gaat naar onverwachte climax in zeer geslaagd debuut.» – Kees de Kievid
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond op Boekenbijlage, 17 mei 2023:
(…) Het thema ‘leeftijdsdiscriminatie’ nu, is de aanleiding om een roman te schrijven die waarschuwt tegen dit fenomeen. Het is er nu al en als we er niets tegen doen, zou het zo maar eens kunnen uitkomen in de tijd (ca. 2050) waarin Van Egmond deze roman situeert. (…) Wel heeft zij oog voor alle gevolgen zoals het ontbreken van pensionering en uitkeringen en het minimaliseren van medische zorg. Ware het probleem niet zo ernstig, men zou kunnen denken dat Van Egmond een olifant nodig heeft om een mug te vertrappen. Een groot compliment verdient zij om het probleem niet als een mug te zien, maar het uit te vergroten tot realistische proporties. (…) Het gaat in haar boek om meer dan discriminatie. (…) Bij Van Egmond is het levenseinde min of meer gedwongen. (…) Sommigen kiezen er voor om dan maar in een leegstaand dorp te gaan wonen en de eindjes aan elkaar zien te krijgen. (…) Dat doen ook de protagonisten van de roman Eva Prins en haar oudere echtgenoot John. (…) En dan is het zover: John heeft de leeftijd bereikt waarop het tijd is om te gaan. In zijn eigen ziekenhuis krijgt hij geen adequate hulp meer. Eigenlijk vanaf hier begint zich een plot te ontrollen, dat zeer ingenieus alle voorgaande perikelen omvat. In een ware stroomversnelling gaat het naar een onverwachte climax. Lezers, bereid je maar voor!!! Buiten het verhaal om verdient Pia van Egmond een compliment voor haar vloeiende stijl, die ervoor zorgt dat je als lezer mee deint in de golven van de gebeurtenissen. (…) Lezers van nu, dertigers en veertigers bijvoorbeeld, jullie zijn gewaarschuwd! Als de huidige lijn (van voornamelijk rechtse signatuur) wordt doorgetrokken, zou dit jullie leefwereld wel eens kunnen zijn. Lees en luister naar Van Egmond in haar zeer geslaagde debuut.
Lees hier de recensie ‘Boek van de week’
Meer over ‘Tijd om te gaan’
«Prachtig reisboek over een mooi land en boeiende mensen.» – André Oyen
Over ‘De Madurese vriend’ van Kees Ruys op Ansiel, 14 mei 2023:
(…) Persoonlijk hou ik heel erg van reizen op een manier die je heel veel contact met de inheemse bevolking oplevert. En dat charmeert me juist uitermate in de reisverhalen van Kees Ruys. (…) Maar dit reisverslag lijkt meer als een afscheidsbrief aan vriend Djaman. (…) ‘De Madurese vriend’ is een prachtig reisboek waarin je als lezer kennis maakt met een mooi land en boeiende mensen.
Lees hier het signalement
Meer over ‘De Madurese vriend’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Deze auteur verdient het om door het grote publiek ontdekt te worden.» – Jolanda de Jong
Over ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux op Boekinkt, 10 mei 2023:
(…) Dit verhaal speelt zich af in een psychiatrische jeugdkliniek in de jaren negentig. (…) Nog voordat ik het eerste hoofdstuk lees, word ik al geraakt door de gekozen quote van Robin Williams: “You’re only given a little spark of madness. You musn’t lose it.” en kan alleen maar denken: Ja! We maken kennis met Frank. Frank heeft eigenlijk iedereen die hij lief had verloren. (…) Frank is bijna achttien jaar oud wanneer hij in deze hopelijk laatste jeugdinrichting komt te wonen. Als hij straks achttien is wordt hij geacht voor zichzelf te kunnen zorgen. Maar is dit wel haalbaar? Hoewel ik hier al wel van op de hoogte ben, schrik ik er enorm van dat we nu anno 2023 ten opzichte van de jaren 90, dus eigenlijk nog geen reet zijn opgeschoten. (… ) Al lezende leren we alle bewoners van het huis kennen. Ieder met zijn of haar verhaal. (…) Na het lezen van ‘Winterwater’ en nu ook na het lezen van ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ ben ik van mening dat deze auteur het verdient om door het grote publiek ontdekt te worden. Daarnaast vind ik dat ook dit boek op de verplichte literatuurlijst zou moeten komen voor een ieder die een opleiding volgt in de jeugdhulpverlening. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Diepgravende studie brengt nieuwe feiten aan het licht over de verwevenheid van Haarlemmers met het slavernijverleden.» – Jaap Timmers
Over ‘Haarlemmers en de slavernij’ van Ineke Mok en Dineke Stam in Haarlems Dagblad, 9 mei 2023:
(…) Onderzoekers Dineke Stam en Ineke Mok leggen veel nieuwe informatie bloot uit openbare bronnen zoals testamenten en kerkregisters die grotendeels bewaard worden in het Noord-Hollands Archief. Ook spraken de schrijvers met nazaten van tot slaafgemaakten. (…) De verhalen zijn verbonden met zo’n honderd plekken in het centrum van Haarlem. Ook zijn achttien huidige of vroegere buitenplaatsen in Heemstede en Aerdenhout opgenomen. (…) Ineke Mok, een van de auteurs, zegt nadrukkelijk dat het niet de bedoeling is iemand persoonlijk verantwoordelijk te stellen voor de slavernijgeschiedenis. (…) Vrouwen hebben eveneens geprofiteerd van de slavernij. Sommigen waren er direct verantwoordelijk voor, onder wie de Haarlemse Louise Spiering. Zij had Surinaamse bezittingen. (…) Dominee en schrijver Nicolaas Beets uit Heemstede wordt genoemd als een van de weinige Nederlanders die openlijk pleitten voor afschaffing van slavernij. (…) Christiaan van Lennep (1828-1908) laat sporen na in ’Jeugdherinneringen’, waarin hij onversneden racistische dingen zegt over een man die was meegenomen uit Madagaskar naar huize Woestduin (tussen Vogelenzang en Heemstede). (…) Ineke Mok: “Het hoeft ons niet te verbazen dat rijke mensen zoals Teyler, Pauw of Kenau op enige wijze betrokken waren. We laten de verwevenheid zien van de slavernij met de toenmalige samenleving.” De schuldvraag blijft achterwege. “Wijzen heeft helemaal geen zin. We moeten er oog voor hebben dat de slavernij onderdeel van de geschiedenis is.”
Lees hier het artikel
Meer over ‘Haarlemmers en de slavernij’