Over ‘Kijkgaten naar binnen’ van W.A. (Pim) Jonker op Literatuurplein, 2 mei 2016:
Pim Jonker (…) heft de grens op tussen taal en tekst door een naaktmodel niet alleen met potlood vast te leggen maar het ook te beschrijven. Inclusief alle gedachten die bij hem opkomen. (…) Hij maakt zich niet druk om gaatjes die punaises in het papier veroorzaken, de zichtbare vetvlekken van lijnolie of met Typex weggewerkte delen van tekeningen. Zelf zegt hij: ‘Tekenen en schrijven zijn hetzelfde alleen anders.’ De dichtbundel ‘Kijkgaten naar binnen’ is wederom een samengaan van zijn talenten. Tekeningen, collages, readymades en gedichten bevolken de pagina’s en vragen de lezer en kijker om stil te staan bij een andere benadering. (…) Het gedicht ‘hij gaat voorbij’ vormt een soort proloog. We maken kennis met de kunstenaar, worstelend met zijn schilderij dat gehoorzamen moet, desnoods op haar donder moet krijgen. Rauw en provocerend is de gekozen taal. De lezer weet meteen waar hij aan toe is. (…) Kunst, met name het obligate gekir in vakjargon, krijgt ook een veeg uit de pan. Jonker heeft er geen hoge pet van op. Door het weer te geven, zonder commentaar, maar wel in combinatie van een beschrijving van een one night stand, is hij overduidelijk. Maar het is niet altijd tegendraads in deze bundel. Pim Jonker kan, als hij dat wil, wonderschone gedichten schrijven waarin meer gebeurt dan een vakantiemoment vastleggen. (…) Pim Jonker is een dichter die zijn eigen weg gaat, wars van dat wat trendy is. De regels die hij schrijft doen er toe en lijken in een rijstkoker tot stand gekomen. Dat duurt even, maar dan heb je ook wat. In dit geval poëzie die tot nadenken stemt. Van een dichter die niets en niemand, en ook zichzelf ontziet.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Kijkgaten naar binnen’
Categorie: Recensies
«Geen detail verwaarloosd.» – Bert Vuijsje
Over ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Jazzism (‘Vivat Chris Hinze’ in rubriek Bebop Business), mei 2016:
Hoeveel Nederlandse musici worden geëerd met een biografie van 600 pagina’s? Boy Edgar moest het vorig jaar doen met 256 bladzijden. De loopbaan van John Engels werd door Jeroen de Valk in 224 pagina’s beschreven. Mijn eigen levensverhaal van Rita Reys beperkte zich tot 216 bladzijden. En zelfs de eerste 75 jaar van het veelbewogen leven van Hans Dulfer vulden niet meer dan 400 pagina’s.
Dat alles valt geheel in het niet bij de recente biografie van fluitist/componist/pianist Chris Hinze: 608 bladzijden op groot formaat (verschenen bij uitgeverij In de Knipscheer). De auteur Kees Ruys lijkt geen detail te hebben verwaarloosd. (…) De slotmonoloog van het boek is een beknopt credo. (…) ‘Maar als ik in mijn leven één ding heb gedaan, is het muziek maken zoals ik dat heb willen doen, met mensen die ik goed en prettig vond. Hoe die muziek genoemd wordt, interesseert me niet. Jazz, fusion, barok, wereldmuziek… give it a name.’ (…) De jazzcritici, onder wie ik, die zoveel bewondering hadden geuit voor The Present Is Past hadden aanzienlijk minder waardering voor Hinzes barok/jazz, en dat wordt in de biografie breed uitgemeten. (…) Ook bijvoorbeeld Dave Brubeck en Herbie Hancock verkochten gigantische stapels platen, maar bleven zich mateloos opwinden over het handjevol critici dat in jazzbladen met uiterst geringe oplage ongunstig over hun muziek oordeelde.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Glorieuze terugkeer van Helen Knopper aan het literaire firmament.»
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper op Oost-Online, 14 april 2016:
Ze is al in de tachtig en overleefde jaren van zwaar uitgaan in de Nieuwmarkt, waar ze menig man onder tafel dronk. Stappen op het scherpst van de snede. Tussen hoeren pooiers, zeemannen en intellectuelen. Met haar vriendin Roos. Een mysterieuze vouw met een Indische achtergrond en een getroebleerd gemoed.
Ze herkenden elkaar als geestverwanten en maakten na hun eerst ontmoeting jaren de buurt onveilig. Menig glas werd geleegd, er waren drugs, en hoe Helen Knopper dat heeft overleefd is de medische wetenschap een raadsel. Over haar vriendschap met Roos schreef Helen Knopper een boek, jaren na overlijden van haar vriendin. Opmerkelijk, want tien jaar geleden stond Helen Knopper in een boek met vergeten schrijvers. Vergeten, uitgerangeerd en zonder uitgever. Maar ze bleef stug doorschrijven. Innerlijke Noodzaak. Levensbehoefte. Het Moest Eruit. En zie, nu is er een nieuw boek. Het is en biografie van een vriendschap. Het is de glorieuze terugkeer van Helen Knopper aan het literaire firmament. Hallelujah. Laat de kurken knallen. Vul de glazen. Bacchus is blij. Hopen dat dat boek geen vergeten boek wordt. Hopen dat de kater meevalt.
Bezoek hier de site
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’
Klaas Jager leest 4-meigedicht op radio
Over ‘Tussen hond en wolf’ van Klaas Jager op Amsterdam FM-Radio op maandag 2 mei 2016:
Van Klaas Jager is een van de meest onderschatte dichters uit het hoge noorden van Nederland. Van zijn hand verscheen zojuist een vierde dichtbundel met de titel ‘Tussen hond en wolf’. Klaas Jager is vogelteller van beroep en uit dien hoofde één met de natuur en zelden in het stedelijke milieu, laat staan ‘de randstad’, te vinden. Maandag 2 mei is hij telefonisch in de uitzending in het ‘boekenuur’ (tussen 16.00 en 17.00 uur) van het programma Kunst & Cultuur, dat live vanuit de OBA wordt uitgezonden, met name naar aanleiding van zijn gedicht ‘Een dag als deze, 4 mei’ uit ‘Tussen hond en wolf’.
Lees hier het 4-meigedicht van Klaas Jager
Luister hier naar de uitzending op de tijdbalk van 33:47 tot 47:08; het 4-meigedicht begint op 40:20
Meer over ‘Tussen hond en wolf’
Meer over Klaas Jager op deze site
«Iedere lezer maakt zijn eigen verhaal.»
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Den Haag FM, 26 april 2016:
Harry Zevenbergen heeft in zijn radioprogramma ‘Het Woordenrijk’ auteur Theo Monkhorst aan de telefoon over diens zojuist verschenen roman ‘De blijmoedige leugenaar’. Monkhorst leest enkele korte passages en laat zijn hoofdpersoon, de Haagse wethouder, zeggen: ‘Als ik de waarheid zeg dan geloven ze me niet en als ik lieg dan geloven ze me. Dus lieg ik.’
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Fijne woordspelingen en sublieme taalvondsten kruiden haar vrij emotionele gedichten.» – André Oyen
Over ‘Krassen. Gedichten + cd Minimazzel en andere verhalen’ van Chawwa Wijnberg op Ansiel, 21 april 2016:
Chawwa Wijnberg (…) was als joods kind een onderduikkind. Haar vader zat in het verzet en werd in de oorlog door de Duitsers gefusilleerd. Zij debuteerde in 1989 met ‘Aan mij is niets te zien’. Dat joods-zijn blijft in haar gedichten klinken en dat is het best te merken aan het gedicht ‘Aanslag in Brussel’ waarin ze rouwt om de slachtoffers van de aanslag op het Joodse museum in Brussel, enkele jaren geleden, waarbij ook enkele doden vielen. Ze noemt de bommengooiers haatmannen en maakt daar drie woordportretten over waarin de bitterheid weliswaar poëtisch maar ook nogal eenzijdig wordt weergegeven. Het gedicht ‘Geroosterd brood’ is dan wel weer een klein pleidooi voor een wereld zonder oorlog waarin Vivaldi, Telemann en Bach de plaats innemen van de pijnlijke berichten over stromen vluchtelingen en waar brood zonder oorlogen en hartzeer op het ontbijtmenu staan. Hoe kritisch Chawwa Wijnberg ook klinkt toch blijft ze ook met haar immens gevoel voor humor met fijne woordspelingen en sublieme taalvondsten haar vrij emotionele gedichten kruiden. Op de bijbehorende cd ‘Minimazzel en andere verhalen’ kunnen we luisteren naar 5 pareltjes van verhalen (…) die ze met een theaterstem voorleest.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Krassen’
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Hij is te literair om een platte sleutelroman te schrijven.»
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in AD/Haagse Courant, 23 april 2016:
Haagse roman over cultuurpaleis. Hij is te literair om een platte sleutelroman te schrijven. Toch vindt de goede verstaander in de nieuwe roman van schrijver Theo Monkhorst genoeg passages die verwijzen naar lokale politici en hun wederwaardigheden. (…) Anders dan in de Haagse werkelijkheid wordt de verantwoordelijke wethouder voor het cultuurcomplex in de roman vermoord. In de hemel zet hij zijn herinneringen aan deze tumultueuze periode op papier. (…).
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Ik wilde hebben dat het klopt.»
Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde Lo A Njoe op Amsterdam FM-Radio, 25 april 2016:
Op maandag 25 april 2016 was auteur Clyde Lo A Njoe live te gast in het boekenuur van 16.00 tot 17.00 uur in het programma ‘Kunst & Cultuur’ van Radio Amsterdam-FM. Hij werkte met enkele onderbrekingen van een aantal jaar sinds 1988 aan zijn epische roman ‘Parelmoerpoeder’ over een na-oorlogse romance tussen twee jonge mensen, waarin tegelijk in detail verhaald wordt over wat de Duits-Joodse ouders van het meisje de jaren 1938 tot 1945 in Amsterdam meemaakten. ‘Ik wilde hebben dat het klopt.’ Een verhaal in een verhaal: twee verhaallijnen die zich beurtelings ontrollen in ‘kleur’ en in ‘zwartwitbeelden’. Alles wat zich afspeelde in die Tweede Wereldoorlog blijkt zijn echo te hebben in het heden. Indrukwekkend qua omvang en qua inhoud. Naarmate de lezer vordert met lezen krijgt hij steeds meer inzicht in het geheel. Het boek is opgedragen aan George Maduro, Boy Ecury en (‘de anonieme held’) Leo Wienesen. Het 2-minutenfilmpje werd na afloop van het interview geschoten door Rob Zwetsloot.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site
«Een Haagse satire.» – Casper Postmaa
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in Den Haag Centraal, 21 april 2016:
‘Het blijft een literaire roman. Fictie. De hoofdlijn gaat, zoals in al mijn boeken, over de vraag wat waar is en wat niet. Wat is schijn en wat is werkelijkheid?’ De wethouder is in zijn boek de hoofdpersoon. (…) Het verhaal dicteert hij vanuit de hemel waar hij ook Louis Couperus ontmoet, die hem staaft in zijn opvatting dat de leugen het efficiëntste communicatiemiddel is. (…) ‘De helft van het politieke werk is buitengewoon belangrijk, de andere helft is verkoop, theater. Maar zonder dat theater krijg je die andere helft niet voor elkaar. Onze vorm van democratie is nodig om de beschaving op de been te houden.’
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«‘Koude Sambal’ is een zeer mooie verhalenbundel, die schittert in zijn eenvoud!» – André Oyen
Over ‘Koude Sambal. Indische jeugdverhalen’ van Peter Andriesse op Ansiel, 19 april 2016:
In 2014 maakte Peter Andriesse als schrijver een verrassende comeback met de alom geprezen roman ‘De rode kimono’, een schitterend en broeierig boek over een relatie tussen een oudere vrouw en een jongen, met de schaduwen van Indonesië en Nederland constant op de achtergrond. ‘Koude Sambal’ bundelt de herinneringen aan zijn jongensjaren in Indonesië in de jaren vijftig. In de korte stukjes komen vooral de belevenissen van de auteur en zijn oudere broer op het internaat tot leven, evenals de grote en kleine problemen van jongens die in een vreemd land, aanvankelijk wat onwennig en zonder veel contact met thuis, hun plaats tussen leeftijdgenoten moeten zien te vinden. (…) De auteur plaatst alles met een tikkeltje weemoed in het tijdsbeeld van de jaren vijftig uit vorige eeuw. De sfeer van het Indische leven is voortreffelijk weergegeven evenals de reacties van de jongen op het zeer Hollandse en vrij eenzame leven bij oom en tante, als hij alleen is teruggekeerd in zijn vaderland. (…) Koude Sambal is een zeer mooie verhalenbundel, die schittert in zijn eenvoud!
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Koude Sambal’
Meer over Peter Andriesse bij Uitgeverij In de Knipscheer