Categorie: Recensies

«In Nederland hebben ze er bovendien een gewaardeerd schrijver bij.» – Hendrik Vanhee

Over ‘Een liefdeslied’ van Ernst Jansz op Written in Music (België), 19 maart 2025:

In de Vlaamse Radio 1 Vox Top 30 is momenteel bijna als vreemd eendje in de bijt Als de avond valt binnengetuimeld. (…)  Een ontroerend liefdesliedje dan ook van de Nederlander Ernst Jansz en hij zingt het breekbare kleinood pakkend in een wondermooi duet met zijn dochter Luna. De tekst bevat zinnen die nog door zijn vader zijn geschreven in een brief vanuit een Indisch concentratiekamp en gestuurd naar zijn moeder. Ernst Jansz is, inderdaad, de oprichter, toetsenist en zanger van het legendarische Doe Maar. (…) Daarnaast was Jansz ook vele jaren begeleider, bandleider en producer bij Boudewijn de Groot en daarnaast was hij zeer nauw betrokken bij de tournees en albums van de betreurde Bram Vermeulen. Minder geweten is waarschijnlijk dat hij sinds 2000 ook solo is gegaan en hij aldus bij regelmaat én succesvol, ingetogen, intimistische Nederlandstalige liedjes maakt. Hij bracht daarbij onder meer een geprezen album vol Bob Dylan-songs uit in het Nederlands. Maar al een aantal platen lang verkent hij nu vooral zijn Indische roots en ze hebben er daardoor in Nederland bovendien een gewaardeerd schrijver bij. Bij die Indiërreeks past dit album Een Liefdeslied. Want eigenlijk is het tegelijk de soundtrack bij het gelijknamig boek dat eind 2024 al verscheen en waarin hij nu uitweidt over de bijzondere liefdesgeschiedenis van zijn ouders net vóór het uitbreken van de tweede wereldoorlog. Hij een Indische student, zij een arm meisje uit Amsterdam, die samen in het verzet gingen en door internering in een concentratiekamp gescheiden werden. Lang verhaal kort, ze vonden elkaar na de oorlog terug en bleven sindsdien altijd onafscheidelijk en liefdevol samen. Het aandoenlijke op muzieknoten gezette verhaal van Ernst Jansz past intussen des te meer in het nu, een bewuste aanklacht als het is tegen alle oorlogen. (…) Maar vrijwel de hele muziekpers moet blijkbaar zo goed als glad aan dit album zijn voorbijgegaan. Terwijl Als de avond valt inmiddels al als vierde single van het album getrokken werd en eerder waren daar ook al het grandioze Er is een lied geschreven, het swingende Die ene die en Nu jij dan bent geboren. (…)

Lees hier de hele recensie
Meer over ‘Een liefdeslied’
Meer over Ernst Jansz bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een fijngevoelig schrijver en een groot literair talent.» – Ton van Reen

Over het werk van Niek Bremen in Dagblad De Limburger, 19 maart 2025:

‘Schrijver Niek Bremen laat denkwerk na’ schreef ik, precies een jaar geleden bij het overlijden van Niek. Niek Bremen uit Sittard stierf op 14 maart 2024, 76 jaar oud. Als literair schrijver was hij een laatbloeier. Hij begon pas na zijn pensioen met schrijven. Het eerste wat mij van hem onder ogen kwam waren de korte verhalen die hij schreef in de bundel ‘Uit & thuis in Sittard’ die hij in 2018 uitgaf, samen met zijn schrijversvrienden Peter van Deursen en Wim Kallen. Ik leerde hem kennen toen hij zich, samen met zijn geliefde Emma, een jaar of tien geleden aansloot bij mijn wandelclub. Al vlug bleek dat hij zeer belezen was. (…)  Een van de personages in het boek met de titel ‘Wat onbesproken bleef’ is de vader van de hoofdpersoon, een man die het zwijgen boven het spreken verkiest. Tenminste, tot zijn Duitse vrienden op bezoek komen om te drinken, en het Horst-Wessel-lied te zingen. Even lijkt de vader dan een ander, maar als de zoon over de oorlog en de dood van zijn Joodse moeder wil praten stuit hij op stilzwijgen bij de vader, de vader die in de oorlog Duits soldaat is geweest. In dit boek beschrijft Niek Bremen eigenlijk al die mensen die de oorlog hebben meegemaakt en daarna door moesten leven, al of niet met schuld. In stilte gehuld, met een hoofd vol aangrijpende herinneringen. Niek Bremen was een fijngevoelig schrijver en een groot literair talent. Het is jammer dat hij niet eerder met schrijven is begonnen. Hij had verhalen in voorbereiding. Hij sprak over een volgende grote roman. Hij zou tot een groot en voornaam schrijver zijn uitgegroeid. Het had nog gekund, maar hij is te vroeg gestorven. (…)

Lees hier het artikel
Meer over ‘Wat onbesproken bleef’
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«In vroegere tijden was het ook al bal op het gebied van grof grensoverschrijdend gedrag.» – Carel Peeters

Over ‘Sympathie voor de duivel’ van Jaap Goedegebuure in Vrij Nederland, 18 maart 2025:

(…) ‘Sympathie voor de duivel’, het boek van Jaap Goedegebuure over ‘De verbeelding van het kwaad in het werk van Nederlandse en Vlaamse schrijvers’, geeft een welkome achtergrond aan wat er zich nu afspeelt op het gebied van de antimoraal. Het boek herinnert er alleen al aan hoezeer het in vroegere tijden (die van de keizers Caligula en Nero) ook al bal was op het gebied van grof grensoverschrijdend gedrag. (…) Een van de interessantste door Goedegebuure behandelde figuren met sympathie voor de duivel en het duivelse is het type dat zich uitleeft in het manipuleren, verdacht maken en intimideren van mensen. Dat is de figuur van Mefistofeles, de man die altijd ‘nee’ zegt, prominent aanwezig in Goethes ‘Faust’. Goedegebuure ziet een Mefisto in Vincent Vere in Couperus’ eerste roman ‘Eline Vere’. Dat is het kwaad als intrigant: ‘met zijn slangenogen en zijn nu eens flemende en dan weer vlijmscherpe tong.’ (…) ‘Sympathie voor de duivel’ gaat wel over de Nederlandstalige literatuur, maar natuurlijk komen ook de schrijvers ter sprake die het kwaad en de duivel op zo’n exemplarische manier hebben behandeld dat het tot wereldliteratuur is geworden: De Sade, Baudelaire, Nietzsche, Bataille. Ze fungeren als zijn referentiekader. Wat niet wil zeggen dat de Nederlandse schrijvers bij hen verbleken. Dat is het verrassende aan ‘Sympathie voor de duivel’: het boek haalt in al zijn diversiteit een belangrijk thema naar voren dat bepalend is voor het gehalte van de Nederlandse literatuur. Dat gehalte ontstaat door stijl én inhoud: door de heikele thema’s die men durft aan te snijden, ze niet uit de weg te gaan. Nederlandse schrijvers (Jacob Israël de Haan, Louis Couperus, Arnon Grunberg, A.F.Th. van der Heijden, Oek de Jong, Manon Uphoff, P.F. Thomése, Marcel Möring, Gerard Reve, Willem Frederik Hermans, S. Vestdijk) hebben zich wel degelijk geconfronteerd met de doos van Pandora, met het pijnlijke, lastige, donkere, beschamende, laffe, peilloze, gewelddadige en het duivelse in de werkelijkheid. Vanuit vrees en fascinatie. Om een spiegel voor te houden. (…)

Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Sympathie voor de duivel’
Meer over Jaap Goedegebuure bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een uitzonderlijk rijk en doordacht werk, een prachtig prisma.» – Manon Uphoff

Bij de presentatie van ‘Sympathie voor de duivel’ van Jaap Goedegebuure, 13 maart 2025:

(…) Is het mogelijk een routemap te bieden, de deur naar dit boek vast op een kier te zetten en een glimp te tonen van de rijkdom en reikwijdte ervan? (…) We bewegen ons langs verderf en het verderfelijke, en van een verfijnd bederf naar het parasiterende, dit bederf in gang zettende, van het sadistische naar het sadomasochistische, van het sublieme, ontzagwekkende, ‘heilige’ kwaad naar het banale, kille, botte, rekenkundige, machinale kwaad van met name de Tweede Wereldoorlog. We betreden het kwaad van de verleiding, van gespeelde of mythologische onschuld, ontmoeten de kwaadaardigen en de listigen, passeren zondebokken, geofferden en zichzelf opofferenden. In dubbelgangers zien we het kwaad weerspiegeld, gedraaid, verwrongen. We belanden op het pad van vergelding, vergeving, verzoening—maar vooral op dat van de leugen en het zelfbedrog. (…) We dalen af in griezelkelders waar de griezelromantiek hoogtij viert, komen uit bij het kwaad als stompzinnig oerverschijnsel en eindigen bij de vraag van de auteur of we werkelijk tot de kern van het kwaad kunnen doordringen, of dat er misschien vele kernen zijn. (…) Bijna alle auteurs tasten in hun werken de grenzen af: waar de werkelijkheid van het kwaad zich ophoudt en de illusie van het kwaad begint, of omgekeerd: waar de verbeelding van het kwaad overgaat in de uitoefening van het kwaad. ‘Sympathie voor de duivel’ is een uitzonderlijk rijk en doordacht werk, een prachtig prisma, een boek dat uitnodigt en stimuleert om verder te denken, om dwarsverbanden te leggen, om te blijven dwalen langs de vele gestalten die het kwaad in de literatuur heeft aangenomen en zal blijven aannemen.

Lees hier de toespraak van Manon Uphoff
Meer over ‘Sympathie voor de duivel’
Meer over Jaap Goedegebuure bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Manon Uphoff op deze site

«Liefde en natuur in hartverwarmende bundel.» – Roger Nupie

Over ‘Door jou mag ik er zijn’ van Giselle Ecury in De Auteur, 13 maart 2025:

Giselle Ecury werd geboren op Aruba als het jongste kind van een Nederlandse moeder en een op Curaçao geboren vader. Ze debuteerde met de poëziebundel ‘Terug die tijd’ (2005). In 2010 verscheen een tweede dichtbundel, ‘Vogelvlucht’. De dichteres schreef ook de romans ‘Erfdeel’ (2006), ‘Glas in lood’ (2009) en ‘De rode appel’ (2013). Haar derde en nieuwste bundel is ‘Door jou mag ik er zijn’. Een lijvige bundel: 86 gedichten, verdeeld over zes cycli. (…) In de eerste cyclus  komt de waarde van woorden, de taal en het schrijven aan bod. (…) Liefde is duidelijk een centraal thema in het werk van Giselle Ecury, maar er is meer: de zoektocht naar een identiteit die heen en weer slingert tussen de Caraïben en Nederland, tussen het verleden en het heden. Ook de natuur is een belangrijk element in deze hartverwarmende bundel.

‘De Auteur’ is een driemaandelijks tijdschrift van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen.

Lees hier de recensie in rubriek ‘De Boekhouding’
Meer over ‘Door jou mag ik er zijn’
Meer over Giselle Ecury bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zowel humoristisch als serieus in eigenwijze, schertsende stijl.»

Over ‘Mens is de naam’ van Philip Hoorne voor NBD Biblion, 12 maart 2025:

‘Mens is de naam’ is een lichtvoetige dichtbundel over mens-zijn. Deze dichtbundel verkent diverse aspecten van het menselijk bestaan, zoals de liefde, teleurstellingen, de complexiteit van het leven, alledaagse absurditeiten en de onvermijdelijke eindigheid van het leven. De bundel bevat zowel humoristische als serieuze elementen. Geschreven in eigenwijze, schertsende stijl. Geschikt voor een breed tot geoefend lezerspubliek. Philip Hoorne (1964) is een Belgische dichter. ‘Mens is de naam’ is zijn achtste dichtbundel.
Meer over ‘Mens is de naam’
Meer over Philip Hoorne bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Niek Bremen maakt je heel indringend deelgenoot van Daniëls zoektocht en weet door een beeldende stijl de spanning te laten domineren.» – André Oyen

Over ‘Wat onbesproken bleef’ van Niek Bremen op Ansiel, 9 maart 2025:

In ‘Wat onbesproken bleef’ vormt Alwin Corten met zijn zoon Daniël en huishoudster Louise Mittensill een klein gezin. (…) Daniël wil weten wie zijn moeder was, waarom ze overleden is, waarom zijn vader zo koppig zwijgt over het verleden is en wat de plek van Louise in het gezin is. (…) Daniëls leven krijgt echter een wending wanneer een opkoper het huis na de dood van zijn vader komt leeghalen. Hij vindt een map met notities waar zijn vader herinneringen in heeft opgeslagen, uit de tijd dat de wereld leed onder het nationaalsocialisme. Zijn vader beschrijft aangrijpende momenten uit zijn leven als soldaat bij de Wehrmacht, waarbij hij zich openhartig en vooral kwetsbaar opstelt. Daardoor komt Daniël nu ook meer te weten over het leven van zijn moeder Niek Bremen trekt je heel behoedzaam in het verhaal maar maakt je dan heel indringend deelgenoot van alles wat Daniël denkt, voelt en moet meemaken tijdens zijn zoektocht. De lezer en hij leren zijn vader kennen op een wijze die allesbehalve prettig is. Niek Bremen, die kort voor het verschijnen van ‘Wat onbesproken bleef’ overleed, weet door een beeldende stijl de spanning in het verhaal te laten domineren.

Lees hier de recensie
Meer over ‘Wat onbesproken bleef’
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Tijdbeeld van het einde van de vorige eeuw in buitengewone schrijfstijl.» – André Oyen

Over ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer op Ansiel, 28 februari 2025:

‘Op alles wat ik ben’ gaat over de blauwdruk van een jeugd. Een roman over geloof, identiteit, politiek, keuzes maken en keuzes laten maken. Ellen, de hoofdpersoon, groeit op in de jaren ’80 in een gezin waar haar strenge en fanatiek gelovige moeder de scepter zwaait. Het overheersende geloof wordt ook nog versterkt door een nicht die Maria zag verschijnen. Samen met haar moeder bezocht Ellen een keer een mis waarbij de nicht vertelt over haar ervaring. Bij Ellen leidt dat echter niet tot een devote houding. Het gebeuren voedt eerder haar nieuwsgierigheid. Ze wil weten wat het geloof doet met een mens, hoeveel vrijheid is er mogelijk binnen of naast het geloof? (…) Brouwer zet heel knap personages neer die bepalend zijn en blijven voor Ellens leven. Geloofwaardige personages die zich, net als Ellen, door het verhaal heen ontwikkelen. (…)  Wat toch wel bijzonder is dat de vorming van de identiteit van Ellen terug komt in de tekeningen van Albert Van Der Weide, niet alleen op het omslag, maar ook door het verhaal heen. ‘Op alles wat ik ben’ geeft een mooi tijdbeeld van het einde van de vorige eeuw en weet de lezer te boeien door zijn buitengewone schrijfstijl.

Bron ook op Antwerpen Leest ]
Meer over ‘Op alles wat ik ben’
Meer over Peter WJ Brouwer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Prachtig boekje.» – Bram van Splunteren

Led Zeppelin Special  in podcast Bram van Splunteren, 23 februari 2025:

Naar aanleiding van de film ‘Becoming Led Zeppelin’ maakte Bram van Splunteren in deze podcast een mix van persoonlijke Led Zeppelin favorieten én een aantal originelen van anderen waaruit Page c.s. voor hun liedjes putten. Jimmy Page had bij het schrijven van de Led Zeppelin liedjes soms moeite met het verschil tussen mijn en dijn; speelde nog wel eens leentjebuur bij anderen zonder bronvermelding. Een podcast vol ambivalentie, want als band waren ze onovertroffen, en de grondleggers van hardrock/heavy metal. Ook aandacht voor het prachtig nieuw boekje, ‘Led Zeppelin in Nederland’ van samensteller Frans Steensma en vormgever Henk Tijbosch, uitgegeven bij Uitgeverij In de Knipscheer. Een boekje met verhalen van o.a. Kees Baars, Frank Kraaijeveld, Tjerk Lammers Rinus Gerritsen, en een verslag van Bram van Splunteren over een weekendlange, half geslaagde poging tot een interview met Robert Plant in 1975 in Den Haag voor Muziekkrant Oor

Beluister hier de podcast:

Voor een uitgebreid verslag van de film lees de recensie van Alfred Bos in de nieuwe Oor.
Meer over ‘Led Zeppelin in Nederland’ bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Met het expressionisme geassocieerde tendens in poëzie van Curaçaose Oda Blinder.» – Henry Habibe

Over ‘Curaçao bij nacht’ van Oda Blinder in Antilliaans Dagblad, 13 en 20 februari 2025:  

In een eerdere editie van het Antilliaans Dagblad schreef Wim Rutgers over de verschijning van de door Klaas de Groot samengestelde bundel ‘Curaçao bij nacht’. Het betreft een bundel met poëzie van Oda Blinder, die zij vlak vóór haar overlijden op een audiocassette ingesproken heeft. Op een later tijdstip werd de cassette door Oda’s zuster, Marie Louise Rutten-Corsen, aan schrijver dezes geschonken. In twee artikelen analyseert Henry Habibe enkele thematische en stilistische aspecten van een aantal van de gepubliceerde gedichten. Onder meer valt bij sommige gedichten een met het expressionisme geassocieerde tendens te bespeuren. Verder blijkt dat Oda Blinder ook met proza heeft geëxperimenteerd. In de in 1981 verschenen ‘Verzamelde stilte’ werden van haar reeds een paar ‘losse’ prozastukjes opgenomen. Maar door een vondst van andere prozastukken door Klaas de Groot bleek dat die stukken samen een spannend ‘verhaal’ vormen. In zijn ‘Nawoord’ schrijft De Groot: ,,De twaalf tekstdelen kunnen als één geheel gelezen worden, als een prozagedicht.” Het prozagedicht is getiteld ‘Wazig landschap’.

Lees hier en hier de twee artikelen
Meer over Oda Blinder bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Klaas de Groot bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Henry Habibe bij Uitgeverij In de Knipscheer