Over ‘Bernini’s waanzin’ van Margreet Hofland voor NBD/Biblion, 25 augustus 2014:
Roman over de beroemde beeldhouwer Gianlorenzo Bernini (1598-1680) en de iets minder bekende architect Francesco Borromini (1599-1667) en hun professionele strijd, die voortkwam uit hun grote verschil in karakter en persoonlijke jaloezie. Omdat ze verliefd waren op dezelfde beeldschone vrouw groeide hun haat verder, maar hun verschillende talenten bepaalden tegelijkertijd het architecturale en kunstzinnige aanzicht van Rome, dat nu nog zichtbaar is. Voortreffelijke, boeiende, ontroerende, in mooi Nederlands geschreven, goed ingeleefde en goed onderbouwde roman met prachtige beschrijvingen van de stad Rome en de kunstwerken die de twee mannen creëerden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bernini’s waanzin’
Meer over Margreet Hofland
Categorie: Recensies
«Peter Andriesse heeft niets aan kracht ingeboet.» – Ezra de Haan
Over ‘De rode kimono’ van Peter Andriesse op Literatuurplein.nl, 23 augustus 2014:
Peter Andriesse (1941) is terug van weg geweest. (…) Andriesse schrijft nog steeds zoals ik dat van hem gewend was: leesbaar, realistisch en herkenbaar. (…) Met een overvloed aan details, alsof het gisteren gebeurde, schetst hij het leven aan boord. (…) Voor hen die de reis van Indonesië naar Nederland nog per passagiersschip gemaakt hebben, moet de roman een voortdurend déjà vu gevoel oproepen. ‘De rode kimono’ is een boek vol nostalgie in uiterst helder proza geschreven. Peter Andriesse heeft de zwarte kunst nog niet verleerd. Moeiteloos stapt hij, ondanks zijn leeftijd, in de denkwereld van een dertienjarige. Eigenlijk komt de erotiek, die we uit eerdere verhalen en romans van hem kennen, samen met zijn Indisch jeugdsentiment. Het levert een boek op dat moeiteloos standhoudt tussen zijn andere ‘Indische’ boeken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De rode kimono’
«Een geslaagde vertelling over een adolescente die zich vastklampt aan de honger omdat er meer niet voorhanden is.» – Guus Bauer
Over ‘Aardappelbloed’ van Inge Nicole op Literair Weblog Tzum, 19 augustus, 2014:
Darya wil model worden, maar ze heeft aardappelbloed. Een zwaar gestel en een neiging tot vetzucht. Ze houdt zo goed als op met eten en trekt zich terug in een grote kast, daar waar de matroesjka’s staan te pronken, het verleden is uitgestald. Een familiegeschiedenis waar je nooit helemaal van afkomt, hoe ver je ook vlucht. De broer van moeder Iva, Sergei, is er zo eentje die niet van jonge vrouwen af kan blijven. Sergei met zijn trawanten stelen ‘schaapjes’ die ze doorverkopen. Deze jonge vrouwen uit het voormalige Oostblok worden met mooie praatjes, met valse hoop, naar het Westen gelokt. Daartoe is een modellenbureau opgericht. Uiteraard belanden ze, al laat de schrijfster dit gelukkig grotendeels onaangeroerd, in de seksindustrie. Deze novelle gaat eerder over de omerta, over het al dan niet doorbreken van het zwijgen, de heilige familieband. Daarnaast laat Nicole goed zien hoe buitenstaanders, vooral die van dat universum dat Rusland heet, tegen de Nederlandse infrastructuur aankijken. Ze maakt treffend duidelijk hoe anders de verhoudingen zijn in een Russische (criminele) familie. Het hebben van ondergewicht heeft nog een voordeel voor Darya. Ze wordt met rust gelaten door Sergei en de andere ‘ooms’. De schrijfster is wederom heel secuur in haar taalgebruik, weet het verhaal doorgaans ingetogen te vertellen. ‘Aardappelbloed’ is een geslaagde vertelling over een adolescente die zich vastklampt aan de honger omdat er meer niet voorhanden is.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Aardappelbloed’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Indrukwekkende uitgave met interessante interviews, schitterende foto’s en een fantastische dvd.» – Brede Kristensen
Over ‘De stilte van het ongesproken woord’ in Ñapa (Amigoe), 16 augustus 2014:
De Surinaamse componist Dave MacDonald heeft het initiatief genomen om een drietal belangrijke Surinaamse dichters met ondersteuning van muziek en interviews voor het voetlicht te brengen. Het gaat om de poëzie van Trefossa (1916-1975), Shrinivasi (1926) en Dobru (1935-1983). De meeste in de bundel opgenomen gedichten zijn in het Sranan geschreven. De vertalingen in het Nederlands zijn vaak subliem. Hein Eersel vertelt over het leven van Henri de Ziel, die dichtte onder de naam Trefossa. (…) Vervolgens Dobru. De naam betekent in het Sranan ‘dubbel’ en is afgeleid van de initialen van zijn werkelijke naam Robin Raveles. Cynthia Abrahams schetst een beeld van een actieve en geëngageerde man, die al vroeg opkwam voor het Sranan. Alhoewel hij zich inzette voor de jonge natie Suriname, is er bij hem geen zweem van enghartig provincialisme te bespeuren. (…) De derde dichter die in de bundel aan bod komt is de ook op Curaçao bekende Shrinivási (pseudoniem van Martinus H. Lutchman). Zijn poëzie is van een uitzonderlijke kwaliteit. Geert Koefoed schreef een mooie inleiding over het werk van Shrinivasi tegen de achtergrond van zijn levensloop. (…) Eigenlijk is er geen muziek nodig om deze melodie te laten klinken. Maar MacDonald en mede-componist Robin van Geerke beseften heel goed dat muziek als toegangspoort tot poëzie kan functioneren. Mits die muziek niet alle aandacht naar zichzelf wil trekken. Dat gebeurt ook niet. De muziek, in verschillende kleurrijke genres, oefent hier een ondersteunende werking. ‘Ze zochten naar de stilte tussen de woorden’ constateert inleidster Ismene Krishnadath. Luisterend naar de muziek en de vaak intrigerende voordracht van de gedichten, denk ik dat veel mensen door de poort zullen gaan om te ontdekken wat deze Surinaamse dichters ons allemaal te vertellen hebben. Ook als we niet uit Suriname komen, want de universele betekenisdimensie is overal aanwezig.
Lees hier en hier de recensie in de krant en hier als worddocument
Meer over De stilte van het ongesproken woord
«De lezer verveelt zich geen moment.» – E. Mutter
Over ‘De rode kimono’ van Peter Andriesse voor NBD/Biblion, 5 augustus 2014:
Deze roman vertelt hij over Erik (13), die vanuit Sumatra naar Holland wordt gestuurd om naar de middelbare school te gaan. Hij wordt op de Willem Ruys onder de hoede gesteld van het echtpaar Vonk. Pamela Vonk, een jonge Indische vrouw, zoekt aan boord fysieke toenadering tot Erik. Deze ontwikkelt na enige aarzeling, een diepe genegenheid voor haar. In Holland komt hij in de kost bij een tante in een klein dorpje in de Achterhoek. Erik ervaart de overgang van het luxe leven aan boord naar het kille, armoedige leven bij zijn tante als een cultuurschok. Zijn eenzaamheid wordt verergerd door het grote verschil tussen het vrije leven in de tropen en het troosteloze leven in de Achterhoek. Andriesse vertelt dit verhaal over een jongeman die op de drempel staat van volwassenheid, op meeslepende wijze. Zijn stijl is beeldend en helder.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De rode kimono’
«Broos en kwetsbaar, naar ook krachtig en indrukwekkend.» – Marieke Visser
Over Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt van Karin Lachmising in EFM Magazine nr. 8, juli 2014:
Zo poëtisch als de titel van deze bundel is, en tegelijkertijd zo sterk, zo is ook de inhoud van het boek. Pagina na pagina gedichten, veelal over de verbinding tussen mens en natuur, gedichten die broos en kwetsbaar zijn, maar op hetzelfde moment krachtig en indrukwekkend. In Suriname is de bundel gepresenteerd in On Stage, een mooie avond met voordrachten en ook dans. De afbeelding op de omslag is van beeldend kunstenaar Purcy Tjin.
Meer over Karin Lachmising
«Suïcideslachtoffers gaan twee keer dood.»
Over ‘Azijn in mijn aderen’ van Orchida Bachnoe in interview met Sehrish Hussain in Virtual Beauty, juli-augustus 2014:
‘Azijn in mijn aderen’ is expliciet gericht op jongeren. Ik wilde hun een stem geven omdat ze vaak zo worstelen met het leven en daar moeilijk over kunnen praten. Bovendien rust er op het onderwerp van suïcide een groot taboe in de Hindostaanse gemeenschap. Suïcideslachtoffers gaan daarom twee keer dood; de eerste keer na hun overlijden en de tweede keer doordat ze worden doodgezwegen.
Lees hier het interview
Meer over ‘Azijn in mijn aderen’
Meer over Orchida Bachnoe
«Roma kennen de ‘grote dood’ en de ‘kleine dood’.»
Over ‘Duivelsklauw’ van Felicita Vos in Happinez, Mindstyle Magazine nr. 2014-5 (augustus 2014):
Vos schetst een cultuur die in Nederland op veel vooroordelen kan rekenen; vooroordelen die vooral met onbekendheid te maken hebben, vermoedt ze. ‘De Roma-cultuur is een rijke cultuur met een eeuwenoude spirituele traditie. Voor Roma is spiritualiteit net zo normaal als ademhalen.’ (…) Roma kennen de ‘grote dood’ en de ‘kleine dood’. De kleine dood komt onverwachts, bijvoorbeeld door een hartaanval; bij de grote dood, met een lang ziekbed, kun je van iedereen afscheid nemen en in het reine komen met je verleden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Duivelsklauw’
«Het boek is een aanvulling op de geschiedenis van Suriname.» – Helen Wijngaarde
Over ‘Gentleman in slavernij’ van Janny de Heer in Wi rutu, juli 2014:
Janny de Heer beschrijft het leven van Johann Dieterich Horst, die op 20-jarige leeftijd in 1827, na een kort verblijf in Amsterdam, op zoek gaat naar het geluk in de verre kolonie Suriname. Hoe moet het leven van deze jongeman, erfgenaam van Schlüersburg, het geboortelandgoed van zijn moeder, zijn geweest in een maatschappij waarin slavernij een geaccepteerd systeem was? (…) Tijdens haar verblijf in Suriname volgt Janny de Heer de voetsporen van Horst en maakt een boottocht langs verschillende plantages (of wat daar nog van over is) waar hij gewerkt en gewoond heeft. (…) Het boek is een aanvulling op de geschiedenis van Suriname. De lezer krijgt bijzondere informatie over o.a. het dagelijks leven op de plantages, de procedure rond manumissie aanvragen en de aanloop tot de afschaffing van de slavernij.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Gentleman in slavernij’
«Margreet Hofland schrijft knappe historische roman.» – Thijs Kramer
Over ‘Bernini’s waanzin’ van Margreet Hofland in Den Haag Centraal, 18 juli 2014:
In Het Bernini Mysterie van Dan Brown moet de wereld gered worden door het oplossen van een raadsel aan de hand van de kunstwerken van Gian Lorenzo Bernini in Rome. Smeuïge onzin rondom deze zeventiende-eeuwse Italiaanse beeldhouwer. (…) Margreet Hofland neemt de historische werkelijkheid gelukkig wat serieuzer. Hofland positioneert haar personages op voorbeeldige, haast klassieke wijze. Bernini is de protagonist. Borromini ontpopt zich als de tegenstrever van Bernini. Hij is de antagonist die erop uit is Bernini te gronde te richten. (…) Hofland heeft het allemaal knap opgezet. Ook het schilderen van de historische werkelijkheid is overtuigend. Dit boek doet denken aan het werk van Thomas Rosenboom, die ook graag een menselijk drama laat ontrollen in een betekenisvolle fysieke context.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bernini’s waanzin’
Meer over Margreet Hofland