«Een prachtige documentaire over Edgar Cairo van Cindy Kerseborn.» – Harriet Duurvoort

Over Edgar Cairo: ‘Ik ga dood om jullie hoofd’ van Cindy Kerseborn in De Volkskrant, 15 juli 2013:
Het Caribisch gebied bracht complexe culturen voort, met een sterke etnische traditie maar ook het verlangen zo blank westers mogelijk willen zijn. Een cultureel minderwaardigheidscomplex dat ontkend wordt maar intussen diep inwerkt op het wezen van elk individu. De meest geslaagde kolonisatie: die van de ziel. Geen racisme van buitenaf kan je zo met de grond gelijk maken als je eigen overtuiging dat je niks waard bent. (…) In een prachtige documentaire over Cairo van Cindy Kerseborn, vertelt Adriaan van Dis dat zijn werk voor hem refereert aan een meer universele ervaring; die van zoveel volken die zich proberen te ontworstelen aan hun geschiedenis van uitbuiting en knechtschap. En in al hun zelftwijfel en minderwaardigheidsgevoelens eigenlijk de mensheid willen tonen dat ze ook wat te bieden hebben.

Lees hier de column

Meer over deze documentaire

Meer over Edgar Cairo bij In de Knipscheer

«De avond eindigde met bierviltjes, betekend door de meest Haagse aller fotografen, mijn held Gerard Fieret.» – Wim Noordhoek

ExtazeinPulchri7defPrint.inddOver ‘Extaze (7) in Pulchri’ op Avondlog, 12 juli 2013:
Op een Haagse zomeravond in Pulchri, waar de nieuwe Extaze werd gedoopt bleek de Binckhorstlaan het middelpunt van de wereld. De ouders van Wilma Marijnissen hadden een pompstation aan de Binckhorstlaan, ze maakte een requiem, Toon Tellegen schreef het gedicht ‘Het middelpunt van de wereld’. De avond eindigde met bierviltjes, betekend door de meest Haagse aller fotografen, mijn held Gerard Fieret. Honderden tekende hij er. Redacteur Cor Gout vroeg Haagse kunstenaars van nu om meer. Iedereen deed mee.

Lees hier het Avondlog

Meer over Extaze

«De verhalen zijn onderhoudend, de toon is openhartig.» – Rein Swart

Over ‘Schaduw van schijn’ van Barney Agerbeek op Literair Nederland, 8 juli 2013:
‘Uiterlijk bewogen’ is het langste verhaal uit de bundel en gaat over een bezoek aan een nonnenklooster in Wallonië. Daar vindt de schrijver de rust om zijn vader, zijn moeder en zijn katholieke jeugd in de jaren vijftig in Nederland te portretteren. Het vormt een mooie achtergrond voor de overige verhalen, die anekdotes bevatten over de tijd dat de schrijver in Indonesië woonde. (…) Barney Agerbeek is een nieuwsgierig mens. Hij krabt als het ware aan de korst van de samenleving om van alles te weten komen over de culturele veranderingen in de loop der jaren. Dat valt nog niet mee, omdat Indonesiërs een gesloten karakter hebben. Men moet tussen de regels doorlezen om hun bedoelingen aan de weet te komen. ‘Dit is het land van de wajang, van het schimmenspel.’

Lees hier de recensie

Meer over Schaduw van schijn

«Wat het boek bijzonder maakt, is dat het op onuitputtelijke wijze gaat over de spanning tussen oost en west.» – Kester Freriks

Over ‘Schaduw van schijn’ van Barney Agerbeek in NRC Handelsblad, 5 juli 2013:
Nog altijd zien we het voormalige Nederlands-Indië terug in de literatuur. Barney Agerbeek kijkt met verwondering en scepsis naar het oosten. In zijn visie staat er een ‘hek’ om de oosterling waar de westerling buiten blijft. Hij gunt de lezer een blik op de huidige Indonesische maatschappij met zijn ingewikkelde sociale verhoudingen. Hoogtepunt is het verhaal ‘Schijnbewegingen’ waarin hij de corruptie onder de loep neemt. Wie in Indonesië wil overleven, moet meedoen aan een ‘schimmig poppenspel’. (…) Wat het boek bijzonder maakt, is dat het op onuitputtelijke wijze gaat over de spanning tussen oost en west. Deze spanning is niet voorbehouden aan de blanken in Indonesië, het tekent ook de levens van de oosterlingen.

Meer over Schaduw van schijn

«Voor een debuut is dit niet alleen een boeiend maar ook een opmerkelijk zuiver boek!» – Albert Hagenaars

Over ‘Schaduw van schijn’ van Barney Agerbeek voor NBD Biblion, 4 juli 2013:
De titel geeft met zijn dubbele onbestemdheid en de verwijzing naar het schaduwspel ‘wayang kulit’ al aan dat auteur Barney Agerbeek (1948, Surabaya) geïnteresseerd is in het wezen van dingen en mensen. In twaalf schetsen peilt hij beweegredenen en keuzes. Hoewel het oosten c.q. Indonesië (waar de auteur tweemaal woonde) niet in elk verhaal de plaats van handeling is, spelen de waarden ervan constant een rol, vooral in de voor de hand liggende contrasten die Agerbeek mede dankzij zijn Indische achtergrond bekwaam ontvouwt zoals verleden-heden, ratio-emotie, collectief-individueel. Terecht lopen die ook in elkaar over. Helder formulerend en met zowel mededogen als humor roept hij al in enkele lijnen de werelden op waarin zijn figuren opereren.

Lees hier de recensie

Meer over dit debuut

«Eigenlijk is een novelle te kort voor dit onderwerp.» – Gerard Zeegers

Over ‘Als in gangen en stegen’ van Glenn Pennock voor NBD Biblion, 4 juli 2013:
Joe is een gitarist die goed is in het doorprikken van ‘memen’, waanbeelden waarin mensen zich verliezen. Zelf raakte Joe ook verward in een hallucinatie. In een resort op Bali volgt hij een meditatiecursus van meester RinChen. Daar wordt hij op slag verliefd op Rachel, een vrouw die voor hem lijkt te zijn gemaakt. Maar dan wordt het ingewikkeld. De meester vertelt hem dat hij de hele tijd alleen was. Was Rachel een hallucinatie? En leeft Joe zelf nog wel? Hij komt terecht in ‘de bibliotheek’, een spirituele plek ergens tussen leven en hiernamaals. Daarin kan een persoon sleutelmomenten uit zijn leven herbeleven.

Meer over Glenn Pennock

«Een vlot lezende tekst over tegenspraak en schaamte. » – C.M. Manni

Over ‘Dwarsliggers. Tegenspraak onder schaamteloos leiderschap’ van Aart G. Broek voor NBD/Biblion, 2 juli 2013:
Waarom luisteren leiders niet naar tegenspraak en proberen ze dwarsliggers de mond te snoeren? Deze vraag krijgt in dit praktijkboek een antwoord vanuit een meerjarige persoonlijke ervaring van de auteur. (…) Een vlot lezende tekst over tegenspraak en schaamte: het pijnlijke gevoel dat we krijgen wanneer we (dreigen te) worden vernederd. Het blijft niet bij constateren, maar de auteur komt vanuit het uitgangspunt ‘beter ten halve gekeerd…’ met een aantal handelwijzen om het schaamteloos zwoegen te lijf te gaan, gebaseerd op kennisname van relevante vakliteratuur. Met uitgebreide literatuuropgave.

Lees hier de recensie

Meer over Dwarsliggers en Aart G. Broek

«Verhalenbundel in de modernistische traditie van Beckett.» – Graa Boomsma

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager voor NBD/Biblion, 3 juli 2013:
In het hoofd gaat iets mis (ook seksueel), zodat de taal ontspoort, de communicatie verstoord raakt en de omgang verloedert, met alle misverstanden van dien. Het gaat om moeizame familierelaties die worden geteisterd door verstoorde gevoelens rond eros en thanatos. Elk personage, Marc of Karl of wie dan ook, heeft een strop om zijn stembanden, die elk vruchtbaar contact in de weg zit.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot

«Vaandrager heeft (…) een meesterwerkje in zich wonen. Zijn levens- en taalgevoel deugen. Zo ook zijn literaire smaak.» – Tim Donker

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op DeRecensent, 1 juli 2013: Zijn derde-maar-eigenlijk-vierde boek is getiteld Koprot. Er wordt gezegd dat het een verhalenbundel is maar het leest als een roman. (…) Ook zegt het dat openingsverhaal Het zwart (in mijn beleving dus gewoon het eerste hoofdstuk) “mogelijk” te lezen is als een vervolg op Aan Barrels maar heel Koprot is als u het mij vraagt (u vraagt het mij niet) een Aan Barrels II. (…) Walter Serner is al zeventig jaar dood. Die gaat niet meer die verpletterende roman kunnen schrijven die Harry Vaandrager zomaar wel eens schrijven kon.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot en Harry Vaandrager

«Een postapocalyptische wereld tot in ieder detail beschreven.» – Peter de Rijk

Over ‘Het Lichte Duister’ van Harman Nielsen in Straatjournaal, 1 juli 2013:
Het Verscholen Volk verhaalt over een volk waarvan slechts een klein deel, het zwakste, weet te ontsnappen aan slavernij. Dankzij vergeten gaven weet het op een leeggeplunderde aarde te overleven. Wanneer de waarnemers, achtergelaten door de buitenaardse wezens, via bakens willen doorgeven dat er een nieuwe oogst mensen beschikbaar is, besluiten de overlevenden in te grijpen. Het Verscholen Volk heet de nu zes delen tellende cyclus. Ze zijn los van elkaar te lezen maar vormen samen een postapocalyptische wereld die tot in ieder detail wordt beschreven. Vaak wordt de auteur geprezen om zijn taalbeheersing en spanningsopbouw. En dat is geen wonder, Harman Nielsen schreef menig literaire roman voordat hij aan zijn spannende, maar ook weemoedige fantasy-reeks durfde te beginnen. (…) Het Lichte Duister is het zesde en een na laatste boek van de reeks waaraan Nielsen in 2003 begon. Harman Nielsen wist in tien jaar een hele wereld tot leven te brengen en met ieder deel groeide het aantal lezers. Wees gewaarschuwd! Wie zich aan deze reeks waagt kan er zeker van zijn dat hij de waan van de dag even uit het oog verliest.

Lees hier de recensie

Meer over Het Lichte Duister