Categorie: Recensies

«Vaandrager laat zien wat de essentie van literatuur is: geen mooie verhaaltjes voor de vaak maar indrukwekkende scènes.» – Ezra de Haan

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op Literatuurplein.nl, 12 april 2013:
Harry Vaandrager ziet verhalen als een spel, een taalexperiment. Iets wat je in de Nederlandse literatuur te weinig tegenkomt. Hij geeft zichzelf een opdracht en voert die zo kaal en strak mogelijk uit. De taal moet je tegen de haren instrijken. Je moet kennis maken met dat wat je liefst uit de weg gaat. En juist die uitgebeende taal doet de verhalen volledig tot hun recht komen. Ademloos lees je over de zelfkant van onze samenleving. Niet in afstandelijke, journalistieke taal maar in directe woorden die je uit je schoenen blazen.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot

«Teksten van Bintangs-voorman Frank Kraaijeveld gebundeld. Een spel van ritme en rijm.» – Mark Minnema

Over ‘Rhythm & rhyme’ van Frank Kraaijeveld in Haarlems Dagblad (NHD), 09-04-2013:
Hoe Frank Kraaijeveld, boegbeeld van rockband de Bintangs, zijn teksten schrijft? Met het ritme in zijn kop. Hij doet voor: ’u-u-u-u-ta-ta-ta’. En daar dan de woorden overheen laten vallen. “Een song schrijven is iedere keer anders – soms heb je een gitaar-riff in je hoofd, soms een regel, soms murmel je fonetisch iets. Maar het gaat er altijd om hoe de woorden in het ritme vallen, dat is het spel van ritme en rijm. Want het moet rijmen – ja hoor, vind ik wel. Het is rock-’n-roll, ‘bad’ rijmt op ‘sad’, dat geeft richting. Ik ben opgegroeid met Chuck Berry, die beheerste dat spel helemaal. Bij hem rijmde ’guitar’ gewoon op ’star’. ” (…) Ging het bij Chuck Berry vooral om meisjes en auto’s, Kraaijeveld komt altijd op bizarre verhalen uit. “Terwijl ik nooit aan de drank of drugs ben geweest. Vaak kan ik niet eens uitleggen waar het vandaan komt. ’Murder’ bijvoorbeeld gaat over een man die drie moorden pleegt, de derde keer is hij zelf het slachtoffer. In ’Short sad stories’ is elk couplet een kort ellendig verhaaltje.”

Lees hier het artikel

Meer

«Zijn regels te lezen is puur genot.» – Ezra de Haan

Over ‘Alles is voor even’ over Aya Zikken van Kees Ruys op Literatuurplein.nl, 10 april 2013:
Eigenlijk komen in Alles is voor even twee schrijftalenten met een gemeenschappelijk liefde, die voor Indonesië, samen. Aya Zikken heeft het oude Nederlands-Indië nog meegemaakt, Ruys probeert het weer tot leven te wekken. Beiden willen het beschrijven zonder in larmoyante nostalgie te verzinken. Dat Kees Ruys schrijven kan, weet de liefhebber. Met deze biografie laat hij zien ook dit genre te beheersen. Zijn regels te lezen is puur genot. De 23 pagina’s lange brief aan Aya Zikken waarmee het boek besluit zie ik dan ook als het verbindingsstreepje tussen de twee oeuvres. (…) Het eindresultaat is een boek dat er wezen mag. Zikkens hele oeuvre komt ter sprake. Haar leven was bewogen genoeg en zorgt ervoor dat de lezer blijvend geboeid tot de laatste pagina doorleest. Alles is voor even is de biografie geworden die Aya Zikken verdiende: een gedenksteen met het patina dat alleen door het voortschrijden van tijd ontstaat. Ruys veegde het mos eraf en toont ons de schoonheid ervan.

Lees hier de hele recensie

Meer over de biografie over Aya Zikken

« Wim Verbei heeft met deze publicatie een prestatie van formaat geleverd.»

Over ‘Boom’s Blues’ van Wim Verbei in Doctor Jazz Magazine (nr. 220, lente 2013), 10 april 2013:
Niet alleen vanwege zijn vasthoudendheid dit historische manuscript gepubliceerd te krijgen, maar ook voor zijn gedegen, boeiend geschreven
biografie van Frans Boom. Dit boek verdient wereldwijd aandacht en een Engelse vertaling is meer dan gewenst. Alweer een prachtige
productie van eigen bodem over blues: waarin een klein land groot kan zijn!

Lees hier de recensie

Meer over Boom’s Blues

«Ruys volgt een werkwijze die betrekkelijk uniek is voor een schrijversbiografie.» – Kester Freriks

Over ‘Alles is voor even’ over Aya Zikken van Kees Ruys in NRC Handelsblad, 29 maart 2013:
In de biografie ‘Alles is voor even. Het bewogen schrijversleven van Aya Zikken’ geeft Kees Ruys een gedetailleerde weergave van Aya Zikkens
literaire werk en de veelal autobiografische bronnen waaruit het is ontstaan. (…) ‘Alles is voor even’ is een boeiende biografie, soms zelfs meeslepend in de passages waarin Aya Zikken vecht voor erkenning en vecht voor haar schrijverschap.

Lees hierhier de recensie

Meer over de biografie over Aya Zikken

«Dat Tjeerd Ybeles Smit schrijven kan, bewijst hij met deze novelle zonder meer.» – Allard Gunnink

Over ‘Sterven doe je zo’ van Tjeerd Ybeles Smit in Nederlands Dagblad, 29 maart 2013:
Zo is het is prachtig hoe Smit woorden geeft aan de liefdevolle relatie tussen Stein en zijn vriendin. De twee weten het al zevenentwintig jaar met elkaar te rooien in een piepkleine woning achter de Amsterdamse Albert Cuypmarkt. De omschrijving van het huisje resulteert in fraaie zinnen: ‘In de gang die de woonkamer met de keuken verbindt, kun je elkaar passeren, als je van elkaar houdt.’
Hoe moet je sterven? Of die vraag een bevredigend antwoord krijgt in Sterven doe je zo hangt misschien af van het levensbeschouwelijk perspectief van de lezer. Veelzeggend zijn het denkbeeldige koor en dito solist die door Tjeerd Ybeles Smit worden opgeroepen. De solist vervult hierbij de rol van de stervende, een gegeven dat in ieder geval iets duidelijk maakt over de aard van het sterven: het is een eenzame exercitie.

Lees hierhier de recensie

Meer over dit literaire debuut

«Er is veel meer en zoveel schoons in ‘Hecht en Sterk’.» – Jeroen Heuvel

Over ‘Hecht en Sterk’ van Shrinivási in Antilliaans Dagblad, 23 maart 2013:
‘Het is goed eenzaam te zijn’, zo begint het motto van de meest recente dichtbundel van Shrinivási. Is dat zo, vraag ik me af, de mens is toch een sociaal wezen? Maar het motto gaat verder. ‘Het is goed eenzaam te zijn want de eenzame geeft acht op de stilte.’ Inderdaad, besef ik. De dichter gebruikt de stilte om dichter tot de essentie van het leven te komen. De dichter geeft zichzelf een andere naam dan zijn geboortenaam, een identiteit die niet is terug te vinden in een burgerregister, een identiteit die niet sterft als de schepper van dat pseudoniem gaat hemelen. Shrinivási is de auteursnaam van Martinus Lutchman en betekent ‘van Suriname een nobele bewoner’.

Lees hier en hier de recensie

De recensie is ook gepubliceerd op Caraïbisch Uitzicht

Meer over deze bundel

«Deze biografie is een uitnodigende introductie op het werk van Pierre Lauffer.» – Janita Monna

Over ‘Pierre Lauffer. Het bewogen leven van een bevlogen dichter’ van Bernadette Heiligers in Trouw, 16 maart 2013:
In Nederland is de generatiegenoot van bekende Antilliaanse auteurs als Tip Marugg en Boeli van Leeuwen vrijwel onbekend. Dat is onder meer te verklaren doordat Lauffer schreef in het Papiaments, de taal die wordt gesproken op Aruba, Bonaire en Curaçao. De onlangs verschenen biografie van Bernadette Heiligers zal daarom voor velen een eerste kennismaking zijn met leven en poëzie van deze Curaçaose dichter. (…) De muzikaliteit van zijn taal weet hij in zijn gedichten ten volle uit te buiten. Zijn gedichten en liedjes met het weerbarstige landschap van Curaçao op de achtergrond zijn ritmisch en helder.

Lees hier de recensie

Meer over deze biografie en Pierre Lauffer

«Helder en beeldend taalgebruik.»

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans voor NBD Biblion, 14 maart 2013:
Cyclus bestaande uit drie delen (De verzoeking, Belofte en schuld, De verzoening) met in totaal 27 gedichten in vrije versvorm. Thema is de (mislukte) relatie van een dochter met haar aan alcohol verslaafde vader. Ondanks alles wat er is misgegaan, kont de dichteres tot de conclusie dat verzoening mogelijk is en dat uiteindelijk, omwille van de bloedband, de liefde telt. Helder en beeldend taalgebruik.

Meer over ‘Omwille van het bloed’

«Waar de verhalen van Vaandrager op het eerste gezicht benauwend, monochroom (zwart) en leeg lijken, zijn ze bij nader inzien vol stemmen, levenslust en tederheid.» – Maarten van der Graaff

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op Ooteoote.nl, 12 maart 2013:
Met een voor de hand liggende quote zou er gemakkelijk iets literair verantwoords en existentieels van te brouwen zijn, van die verhalen van Vaandrager. Maar daar moet je dus niet intrappen. De teksten in ‘Koprot’ lijken vaak op allegorieën, met archetypische tonelen als de baarmoeder, het graf, de cel enzovoort, maar voortdurend worden die aanzetten tot allegorie, of tot een soort existentiële literatuur, ontmanteld door de onvrede van de karakters in die verhalen of door het ritme, het muziekje, van de tekst zelf. (…) De grote vragen over het bestaan worden voortdurend belachelijk gemaakt en toch ook bloedserieus genomen.

Lees hier de tekst

Meer over ‘Koprot’