Over ‘Huis huid’ van Theo Monkhorst op Poëziecentrum Nederland, 21 maart 2020:
‘Huis huid’ is voor zover ik dat kan nagaan, het dichtersdebuut van romanschrijver Monkhorst. Bij zo’n titel moet ik altijd denken aan dat gedicht van Gerrit Kouwenaar, gedacht ( Je hand is bijna je hond/je huis is bijna je huis/je vorm is bijna je worm/je dicht is bijna wat je gedacht had). De waarschuwing dat taal je voor de gek kan houden door net iets anders te betekenen dan je geschreven hebt. Dat gevaar hangt boven deze bundel; hij bestaat uit 26 (!) losse gedichten die dan weer de muze (Mirabel, geleerde, zongestoofde) dan weer het voorgeslacht ten tonele voeren. En dat alles in een ouderlijk huis dat doordrenkt is van familiegeschiedenis. De dreiging hangt vanaf het eerste gedicht in de lucht (“Dit huis is mijn huid die ik van een ander kreeg de schepping van een dode die mij omsluit”) en krijgt dan ook zijn beslag aan het eind:
Als de tuin mijn huid, dit huis waarin ik
levenslang leefde, overwoekert,
gras als haar lichaam bekleedt,
laat dan duizend bloemen bloeien
in mijn lege hoofd, het ongekamde
paradijs. Ik zal juichen.
Meer over ‘Huis Huid’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer