«De picturale dimensie van de roman geeft kleur aan het proza van Rob Verschuren.» – André Oyen

Voorplat75Over ‘Het Witte Land’ van Rob Verschuren op Lezers tippen lezers, 4 juli 2020:
(…) Rob Verschuren debuteerde met de verhalenbundel ‘Stromen die de zee niet vinden’. (…) Daarop volgden ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’, twee ijzersterke romans met verrassende plots. In zijn derde roman ‘Het Witte Land’ confronteert de auteur ons met een vraag aan het begin van het boek over de kindertijd en adolescentie van Bobby, het Midden-Nederlandse karakter, in het bijzonder van de vakantie die hij met zijn ouders doorbrengt in het pension van een dorp in de Oostenrijkse Alpen. Op een dag waarop hij wil alleen zijn, beleeft hij een unieke ervaring door zich te wagen op een besneeuwde top en de eerste hellingen van de gletsjer. Ongetwijfeld ervaart hij dan, onder deze witheid geaccentueerd door een dikke mist, hoeveel dood er in een hinderlaag zit, hoeveel elk wezen in werkelijkheid alleen is te midden van zijn dierbaren en van de mensheid als geheel. (…) Net als in ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’ vindt de meeste actie plaats in een stad in een Aziatisch land dat niet genoemd wordt, maar wat overeenkomsten heeft met Vietnam. Aangezien de hoofdpersoon dit keer echter de Europese nationaliteit heeft, blijft ‘Het Witte Land’ meer verankerd in de westerse beschaving, met name door een zeer duidelijke maatschappelijke kritiek, flashbacks over de katholieke oorsprong van Bobby en het aantal toespelingen naar de Franse, Spaanse of Amerikaanse literaire en picturale cultuur. (…) In veel vormen en een rijk palet geeft de picturale dimensie van de roman kleur aan het proza van Rob Verschuren, explicieter in deze roman dan in eerdere werken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Witte Land’
Meer over Rob Verschuren op deze site