Lees ‘Het nieuwe jaar’ van Ton van Reen in e-mail, 1 januari 2025:
Ik wens al mijn vrienden een heel goed nieuw jaar maar zelf heb ik dat nieuwe jaar helemaal niet nodig. Nee, liever niet. Ik wil het oude jaar nog graag een tijdje houden. Heel lang zelfs. Nog een jaar of twee drie, als dat zou kunnen, heel erg graag. Voor mij is het oude jaar nog bijna nieuw. Zo nieuw dat het lijkt alsof het net begonnen is. Het is voorbij gevlogen. Dus laat 2024 nog maar wat blijven. Kijk ik terug op 2024, dan heeft dit jaar maar een paar maanden geduurd. Of korter. Ja, dat is heel raar, dat geef ik toe, maar mijn jaren worden korter en korter. Gisteren was het nog lente, een week geleden stonden de fruitbomen in bloei. En toen 2024 begon, hoe lang is dat geleden, een week of zes? De nieuwjaarskaarten met de beste wensen voor het jaar 2024 lagen nog op mijn werktafel, ik ben geen opruimtype, toen de kaarten met de gelukwensen voor het jaar 2025 al binnen begonnen te komen. Watte? 2025? Hoe kan dat? Ik kan die oude kaarten niet wegdoen omdat er kaarten tussen zitten van vrienden die in 2024 van de wereld zijn geblazen. Vrienden die geen kaarten met gelukwensen voor het jaar 2025 kunnen sturen, omdat ze in 2024 achter zijn gebleven.
Ik wil mijn agenda van 2024 nog graag een tijdje houden, want heel veel wat ik in dit jaar had willen doen is nog niet gedaan, ik heb er zeker nog een paar jaar voor nodig. Toen ik een paar weken geleden bij de boekhandel was om een nieuwe agenda te kopen, ontstond de weerstand in mijn kop. IK HEB DIE NIEUWE AGENDA HELEMAAL NIET NODIG. Ik heb hem niet gekocht. (…)
Lees hier de column
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Zie ook Columns +