«Hoe een warme jeugdherinnering kan eindigen in een dramatisch oorlogsdocument.» – Margot Poll

Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman in NRC-Handelsblad, 17 december 2021:
De Haagse schrijver Hans Muiderman onderzoekt in zijn verhalen en romans hoe herinneringen werken, hoe ‘vals en vervormd’ ze zijn. In het sterk opgebouwde ‘De lunchroom’ doet hij hetzelfde; de jonge vader Freek zit dagelijks in een Haagse lunchroom te schrijven over zijn grootvader. Hoe herinnert hij zich de man bij wie hij en zijn moeder inwoonden. Het begint met gewone herinneringen uit een Haagse buurt: Freek lag soms op de gang te slapen voor de deur van zijn grootvaders kamer. Hij zag onder de drempel de zolen van zijn grootvaders schoenen. Zijn grootvader was zijn held – ook wel bij gebrek aan een vader misschien. Die had het huis verlaten met een grote koffer in zijn hand. Hij zei tegen Freek: ‘Het is niet wat je denkt’. Andere uitleg kwam er, in zijn herinneringen, niet. Wel waren er nog de herinneringen aan de huisarts Oorthuis – hoe deze man gezag uitstraalde en dat zijn moeder slechts ja en amen zei. (…) Om die herinneringen te onderzoeken, keert Freek terug naar het huis waar hij zelfs weer op de gang gaat liggen, waardoor hij herinneringen van een volwassene stapelt op zijn eerdere jeugdherinneringen. Maar ‘herinneringen houden zich niet aan chronologie’, schrijft Muiderman. Dat maakt het voor de lezer en voor Freek verwarrend. Als hij bewijzen vindt, betreft het een feit en waar leemtes zijn doet hij een beroep op zijn verbeelding. Het onverwachte zwarte einde maakt van de novelle een cryptische puzzel die alleen door het geheugen ontleed lijkt te kunnen worden. Dat doet Muiderman uiterst zorgvuldig; hoe een warme jeugdherinnering kan eindigen in een dramatisch oorlogsdocument.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer