Over ‘Schaduwvrouw’ van Margarita Molina in Antilliaans Dagblad, 23 februari 2017:
(…) Wij zijn in deze literaire en in alle opzichten ware autobiografie getuige van een intelligent vrouwenleven dat één grote zoektocht was naar het emotionele ‘geluk’, naar het diepste gevoel van lichamelijke en geestelijke verwantschap. De moed die voor die zoektocht nodig zou zijn lag al besloten in haar karakter: de onstuitbare ‘drang om steeds tot het einde te gaan, te verkennen, te ontdekken, het onverwachte op te zoeken, elke hoek te ronden’. (p. 178). Die drang zal haar echter ook vaak een doodlopende weg doen inslaan. (…) Het lot zou haar een halve eeuw lang doen belanden in de fysieke en spirituele armen van een Curaçaose kunstenaar. Een getourmenteerde geschiedenis die zich zou kleuren met het patina van het voortdurend afscheid nemen. (…) Waarschijnlijk zouden de vele gedichten die in het boek op de daartoe geëigende plaatsen zijn opgenomen aan kracht winnen als ze in het Papiaments zouden worden vertaald. (…) Ze vormen een onlosmakelijk deel van de ‘Schaduwvrouw’ en kunnen daarin niet worden gemist. (…)
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Schaduwvrouw’