Over ‘Kloppen voor de lift’ van Kees Broere in De Volkskrant, 15 maart 2024:
(…) Bier drinken is, onbedoeld waarschijnlijk, een amusant rood draadje in de losjes geschreven memoires van een journalist die veertig jaar lang op vijf continenten in brandhaarden verzeild raakte. Hij woonde in acht landen. De Volkskrant en de NOS (radio en tv) waren zijn voornaamste opdrachtgevers. (…) Van een roeping was geen sprake. ‘De meeste correspondenten zijn niet per se bijzondere journalisten. Zij zijn meisjes en jongens die een gezonde hekel hebben aan vergaderzalen en daarom “naar buiten” zijn gegaan.’ Hij was naar eigen zeggen niets meer dan een ‘nuttige idioot’, een oldskool journalist die aan het werk was in een tijdvak waarin de ‘journalistiek nog leuk was’. De vrijheid, geboden door zijn opdrachtgevers, was relatief groot, redacties hadden ruimere budgetten. Broere, inmiddels gestopt, was de klassieke correspondent. Gevaren werden getrotseerd, misère, oorlogen en rampen beschreven en manmoedig verwerkt. Hij combineerde het schrijven met radio en, vanaf 2006, tv. (…) Uit de losse pols knoopt Broere in zijn boek de anekdotes aan elkaar, leunend op zijn geheugen en zonder borstklopperij. Onderkoeld: ‘Ik heb door mijn werk de wereld leren kennen als een plek waar de mens de bron van ongelooflijk veel ellende is.’ Drie of vier keer kreeg hij malaria. (…) Het waren andere tijden, ook in algemene zin. In zijn voorwoord stelt hij somber vast dat de persvrijheid onder grote druk staat, met gevolgen voor de democratische rechtsstaat. Naast bakkers, verpleegkundigen en vuilnisophalers heeft ‘een samenleving mensen nodig die naar eer en geweten, en soms met gevaar voor eigen leven, voor andere mensen verslag doen van wat er gebeurt, van heel dichtbij tot heel ver weg’. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Kloppen voor de lift’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer