«Laat je meevoeren in deze zoektocht naar de eigenheid van de mens.» – Marjo van Turnhout

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Leestafel, 16 november 2020:
Als kind heeft Bobby op een akelige manier kennis gemaakt met de eindigheid van het leven: als achtjarig jongetje ziet hij hoe een ekster een jonge merel uit het nest plukt en er mee wegvliegt. Eenmaal op de middelbare school is het de juf van Latijn en Grieks die verongelukt met haar auto. Als adolescent begeleiden haar woorden hem bij een hallucinerende ervaring, hoog in de Oostenrijkse Alpen. (…) De aloude levensvragen – is alles voorbestemd? Bepaal ik mijn eigen lot? – worden door het dagelijkse leven verdrongen, hij lijkt zich aan te passen aan het leven als ieder ander, krijgt een relatie, een baan, maar er ontbreekt iets aan zijn leven. Op zijn vijfenvijftigste laat hij alles achter zich en vertrekt. Naar een niet nader genoemd land in het Oosten. De aanleiding? Een foto die hem fascineert, de foto van een vrouw, met wanhoop in haar ogen staat ze bij de restanten van een tsunami. Haar blik roept iets bij hem los, een verlangen, een soort heimwee. (…) ‘Hij vroeg zich af waar een zangvogel in een kooitje zijn lied vandaan haalde. Wat viel er te zingen voor een tot levenslang veroordeelde?’ En maar zingen! Een prachtig beeld toch? Zo zit het boek vol met beelden, vergelijkingen, en fraaie stukjes proza. (…) Laat je meevoeren in deze zoektocht naar de eigenheid van de mens. Niet de maatschappij moet je leidraad zijn, die zit in jezelf. Opnieuw geeft Rob Verschuren ons een prachtige roman, een om nog lang over te mijmeren. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer