«Met ‘Het Witte Land’ overstijgt Rob Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.» – André van Leijen

Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Trefpunt Azië, 7 november 2020:
(…) ‘Het Witte Land’ is de Terra Incognita, de witte vlek van Bobby West. (…) De wereld is een grote witte vlek, waarvan je het bestaan vermoedt, maar waaraan je geen deel hebt. Dat verandert wanneer hij zich verdiept in het werk van Rothko. (…) “Wat hij in de samenvloeiende kleuren zag was directe communicatie tussen het hart van de schilder en zijn eigen hart. Eenzaamheid, depressie, hoop en wilde verlangens, het was er allemaal, het eeuwenoude fresco van menselijke emotie”, schrijft Rob Verschuren. (…) De ervaring zet hem aan om de witte plekken in zijn leven in te kleuren, zichzelf te ontdekken en contact te maken met de wereld. Hij vertrekt naar een ver Aziatisch land, waar “hij in het land wilde ronddwalen als in een abstract schilderij met de afstandelijke fascinatie van een toeschouwer, zonder iets te hoeven begrijpen en zonder verbinding te zoeken, behalve met de vreemdeling die hij voor zichzelf was.” Die verbinding komt er. (…) Wat dan gebeurt, is verrassend door zijn eenvoud. Het leven is dan geen witte vlek meer. (…) Rob Verschuren weet als geen ander het dagelijkse leven in een ver Aziatisch land te beschrijven. We hebben dat ervaren in zijn uitmuntende ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’. Ook in ‘Het Witte Land’ beschrijft Verschuren het Aziatische leven tot in de kleinste details, bijna fotografisch. Het kan niet anders of Verschuren heeft een innig doorvoeld contact met die gemeenschap. Zulk contact moet zijn queeste zijn geweest. En wellicht heeft hij bij die queeste ook zichzelf gevonden, net als Bobby. Daarmee ontstijgt Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer