«Mooie beeldtaal.» – Julie Smit

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Smitaki’s Boekenlust, 5 november 2020:
Nadat Bobby is verlaten door de zoveelste vriendin, raakt hij in de ban van een foto van een vrouw, die voor de puinhoop van een huis met een deken omgeslagen, ontredderd in de lens staart. Het is na een ramp in een verweggiestan-land, waar junta’s jarenlang de scepter hadden gezwaaid en het land gesloten, maar zich nu heeft geopend voor toerisme. De vrouw brengt zijn bestaan aan het wankelen: ontevredenheid over werk en leven, geen doel in zicht, brengt hem opeens tot het besluit om een andere wereld te verkennen. Hij weet wel dat hij de vrouw van de foto nooit zal vinden, maar wie weet welke ontdekking hij in haar land zal doen. Dus reist hij af naar een land, ergens in Azië. Op zijn e-reader laadt hij de honderd beste boeken uit de wereldliteratuur, niet in staat er een paar te kiezen. Hij begint bij het begin, nummer één: ‘Don Quichot’ van Miguel de Cervantes. (…) Terwijl Bobby het vreemde land probeert te doorgronden, vraagt hij zich af waarom Don Quichot zo’n ereplaats in de literatuur heeft behaald. De man was duidelijk gek. Terwijl bij Bobby langzaam een zekere gekte binnensluipt, begint hij de boerenslimheid van Don Quichot te begrijpen. (…) Ik houd er wel van wanneer Nederlandse schrijvers het benauwende kikkerlandje durven te verlaten om hun verhaal in den verre te situeren. (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer