Eerste aflevering van de televisieserie ‘De Legende van de Bokkenrijders’.

Over ‘De bende van de Bokkenrijders’ van Ton van Reen, 11 april 2025:

Deze maand verschijnen de romans van Ton van Reen over de Bokkenrijders (oorspronkelijk verschenen van 1986 tot 1994)  verzameld  in de omnibus ‘De bende van de Bokkenrijders’. Ze vormden de basis voor de televiseserie ‘De Legende van de Bokkenrijders’ uit 1994. Tot de cast behoren Hugo Metsiers, Huib Broos, Joost Prinsen en John Leddy, de muziek is van Erik van der Wurff en de regie is van Karst van der Meulen. De serie telde 13 afleveringen. De eerste aflevering ‘Koningswater’ is vooral gebaseerd op het eerste deel ‘Ontsnapt aan de galg’.

Kijk hier naar de eerste aflevering
Meer over ‘De bende van de Bokkenrijders’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zijn combinatie van engagement en vertelkunst maakt hem tot een unieke stem in de Nederlandse literatuur.» – Jan Stoel

Over Ton van Reen in ‘Een rijke oogst’ in Boekenkrant, 11 april 2025:

(…) Meer dan zestig jaar schrijft Ton van Reen verhalen, gedichten, romans, hoorspelen en journalistieke stukken – allemaal doordrenkt met sociale betrokkenheid, fantasie én een diepe menselijkheid. (…)  Tien schrijvers, onder leiding van samensteller Adri Gorissen, brengen in dit rijk geïllustreerde boek een ode aan een eigenzinnig man. Ieder deel wordt afgesloten met een verhaal of gedicht van Van Reen dat bij de inhoud van dat deel past. Het boek is opgedeeld in drie delen die diverse aspecten van Van Reens carrière belichten. Het eerste deel behandelt zijn persoonlijke leven en opvattingen, terwijl het tweede deel ingaat op zijn betrokkenheid bij Afrika en zijn inspanningen voor het uitgeven van Afrikaanse literatuur. Het derde en meest omvangrijke deel bevat beschouwingen over zijn literaire werk, waarbij thema’s zoals zijn poëzie, romans en jeugdromans aan bod komen. (…) Van Reen wil mensen raken – met eenvoud, met emotie, met verbeelding. Hij schrijft sprookjesachtige verhalen, maar kan ook hard zijn in zijn werk. Maar altijd is er die empathie voor de mensen aan die het lastig hebben in de maatschappij. (…) Ondanks de sterke regionale verankering behandelt Van Reen ook universele thema’s zoals vrijheid, rechtvaardigheid, vriendschap en de strijd tegen onderdrukking. Daardoor spreken zijn boeken een breed publiek aan. In zijn jeugdboeken brengt hij vaak historische feiten mengt met spannende avonturen. Dat spreekt jonge lezers aan en geschiedenis tot leven brengt. Zijn stijl is toegankelijk, verhalend en meeslepend. (…) Zijn combinatie van engagement en vertelkunst maakt hem tot een unieke stem in de Nederlandse literatuur. Of je nu houdt van poëzie, romans, jeugdverhalen of maatschappijkritische essays – bij Van Reen zit je goed. (…)

Lees hier het artikel
Meer over ‘Een rijke oogst’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een boek dat mij nog meer wil laten lezen, is voor mij eigenlijk altijd al geslaagd.» – Teunis Bunt

Over ‘Sympathie voor de duivel’ van Jaap Goedegebuure op Bunt Blogt, 9 april 2025:

(…) Jaap Goedegebuure onderzocht acht jaar lang hoe het staat met het kwaad (of het Kwaad) in de Nederlandse literatuur. Dat resulteerde in Sympathie voor de duivel, De verbeelding van het kwaad in het werk van Nederlandse en Vlaamse schrijvers. In de verschillende hoofdstukken diept hij steeds een bepaald soort kwaad uit. In de inleiding vertelt hij wat hij bestudeerd heeft. (…)  Het zijn tien fikse essays geworden, voorafgegaan door een inleiding en afgesloten met een nabetrachting. (…) In de essays komen schrijvers aan de orde van wie de meesten een vrij uitgebreid oeuvre hebben en Goedegebuure heeft daar een groot deel van herlezen. Uit het boek spreekt dan ook een jaloers makende belezenheid. Niet alleen noemt hij allerlei boeken die ik nu wil gaan lezen (…), maar ik vraag me ook af wat ik eigenlijk nog weet van boeken die ik wel degelijk gelezen heb. (…) Een boek dat mij nog meer wil laten lezen, is voor mij eigenlijk altijd al geslaagd. In de verschillende essays neemt Goedegebuure je mee in zijn zoektocht. Hij opent met een stuk over ‘de verderver’ bij Louis Couperus en gaat daarbij op verschillende romans in. (…) Het mooie van zo’n stuk vind ik dat daarin het hele oeuvre van Couperus wordt beschouwd, bekeken op een bepaald aspect. Maar, net als in de andere essays, blijkt het niet zomaar te gaan om een aspect van het werk van Couperus, maar er wordt iets wezenlijks in dat werk aangeraakt. Dat vernieuwde mijn aandacht voor het werk van de besproken auteurs. Doordat Goedegebuure zoveel verschijningsvormen van het kwaad beschouwt, zie je ook de dwarsverbanden en de constanten. Bijna altijd gaan afschuw en aantrekking samen. Er wordt een grens overschreden en dat is ook de bedoeling. Goedegebuure legt uit dat het schenden van een taboe ook zorgt voor de bevestiging ervan. (…) De dubbelheid van het kwaad en dat het afschuw en aantrekking oproept, maakt het interessant. (…)  De veelzijdigheid van het kwaad komt duidelijk naar voren in Sympathie voor de duivel. En hoe meer je in het dit boek leest, hoe meer je het kwaad in allerlei boeken terugziet. (…) De stof is complex, maar de stijl van Goedegebuure is helder. Je wordt als lezer goed meegenomen door de essays heen. (…)

Lees hier de recensie
Meer over ‘Sympathie voor de duivel’
Meer over Jaap Goedegebuure bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Dagen voorafgaand aan een roof werd een rijk doelwit zelfs schriftelijk aangezegd.» – Edwin Stok

Over ‘De bende van de Bokkenrijders’ van Ton van Reen op Boekenkrant, 8 april 2025:

(…) De Bokkenrijders waren een 18e-eeuws fenomeen dat ontstond uit de armoede van de bevolking in Nederlands Limburg, Belgisch Limburg & Vlaanderen, het gebied rond het Duitse Aachen en het Brabantse Eindhoven. De Bokkenrijders manifesteerden zich door rooftochten in de nachtelijke uurtjes, om de rijke lui te ontdoen van hun overvloed en de buit te verdelen onder de hongerige werkmensen. De Overheden en de Adel jaagden fel op de Bokkenrijders  –  en op iedereen die ze verdachten van samenwerking met de legendarische Bokkenrijders. Deze Bokkenrijders hadden het trouwens ook voorzien op de Geestelijkheid die er warmpjes bij zat. Dagen voorafgaand aan een roof werd een rijk doelwit zelfs schriftelijk aangezegd om een deel van hun overvloed af te staan. Wie daar niet aan voldeed, kon een roofbezoek tegemoet zien. (…)  Auteur Ton van Reen heeft veel historisch onderzoek gedaan, wat resulteerde in vier boekwerken over dit maatschappelijke fenomeen. Nu, met het vieren van zijn zestigjarige auteursjubileum, brengt In de Knipscheer een Omnibus uit met de vier Bokkenrijdersboeken van Ton van Reen, onder de titel ‘De bende van de Bokkenrijders’. Terwijl de angst bij de rijken toenam, ontstonden (uiteraard) de volkspraatjes dat de Bokkenrijders geen mensen, maar geesten waren die ’s nachts niet zomaar uitreden, maar vlogen door de lucht… op de ruggen van bokken. Duivelsgezanten. Zo werd de schrik onder de rijken verder opgeschroefd om toch een deel van hun overvloed terug te geven.

Lees hier verder
Meer over ‘De bende van de Bokkenrijders’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Van Gent zoekt naar de menselijke maat in uiteenlopende situaties.» – Anna Husson

Over ‘Het passeren van onmeetbare ruimten’ van Hester van Gent op Literair Nederland, 3 april 2025:

(…) Haar debuutboek, ‘Het passeren van onmeetbare ruimten’ (2024), is een essaybundel over de invloed van ruimtes op wie we zijn. Van Gent kijkt niet alleen naar hoe wij ons als individuen verhouden tot verschillende omgevingen – van hectische stadsstraten tot rustige, intieme plekken – maar ze verdiept zich ook in de psychologische en culturele lagen die deze ruimtes vormgeven. Het boek laat zien hoe ruimtes, of ze nu meetbaar zijn of niet, van onmiskenbare invloed zijn op onze identiteit, emoties en ervaringen. Van Gent zoekt naar de menselijke maat in uiteenlopende situaties: de scheidslijnen tussen landen, de voordeur die je blik vangt, de overgang tussen water en land, of de lijn op de vloer in een ziekenhuis die je de weg wijst. (…) Van Gent bouwt haar betoog op door bestaande werken te citeren en toont zo aan dat haar gedachten niet alleen persoonlijk zijn, maar ook aansluiten bij een bredere (literaire) context. Zo onderbouwt ze overtuigend haar standpunt dat mens en ruimte niet altijd met elkaar te rijmen zijn. Ze illustreert dit met Kafka’s ‘Het hol’, waarin de hoofdpersoon overmand wordt door angst en zich het liefst terugtrekt in een kleine, afgesloten ruimte. Maar deze schuilplek biedt geen veiligheid. (…)  De angst van de ‘holbewoner’ groeit en hij verschuilt zich steeds dieper. Van Gent laat hiermee zien hoe angst en benauwde ruimtes onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn: je zoekt een veilige plek om jezelf te vinden, maar tegelijkertijd sluit je jezelf af van de wereld. (…) Ook legt ze overtuigend uit dat onze omgeving veel meer is dan een fysieke plek; het is een ruimte die niet alleen onze identiteit vormt, maar ook ons gevoel van zelf bepaalt en ons dagelijks leven beïnvloedt. (…)

Lees hier de recensie
Meer over ‘Het passeren van onmeetbare ruimten’
Meer over Hester van Gent bij Uitgeverij In de Knipscheer

Herinnering aan Mayra de Haas

‘Aan mijn lieve Mayra’ door Fred de Haas, 3 april 2025:

Op 11 maart jl. overleed Mayra de Haas, de echtgenote van Fred de Haas. Samen maakten zijn deel uit van het muziekensemble Alma Latina, dat diverse keren ook boekpresentaties van Uitgeverij In de Knipscheer opluisterde. Zoveel fijne herinneringen… Op 3 april jl. mailde Fred onderstaand gedicht.

Aan mijn lieve Mayra

De lente bloesemt in de bomen
Het licht en leven is weer terug
En ja, zó was het in mijn dromen,
De winter is achter de rug.

Ik kan dit niet meer met je delen
Je ligt te rusten in de zon
Want jij bent onlangs overleden
Je liefde komt nooit meer weerom

Aan je graf zal ik niet wenen
Wie daar ligt ben jij niet meer
Je lieve glimlach is verdwenen
Wacht nog even tot ik kom.

Fred de Haas, maart 2025

Meer over Mayra de Haas
Meer over Alma Latina op deze site
Meer over Fred de Haas bij Uitgeverij In de Knipscheer

Expositie leven en werk van Ton van Reen in bibliotheek De Domijnen Sittard (tot 29 april).

Frits Criens over verteller/literator Ton van Reen in Dagblad De Limburger, 2 april 2025:

(…) Van Melick gaf bij de presentatie van het boek ‘Een rijke oogst’ een lezing. ‘Schrijver, verteller en wereldburger Ton van Reen’, is de ondertitel van het werk over diens 60-jarige schrijverschap. Ik was benieuwd hoe Van Melick, eminent Limburgs literatuurkenner, zou oordelen over Van Reen, eminent Limburgs verteller. Helaas kon ik de lezing alleen in het begin even volgen. Dat lag niet aan mijn gehoor. Ik hoop maar dat het oordeel erop neerkwam dat Van Reen verteller én literator in één is. Schrijver van indringende verhalen over underdogs, slachtoffers van religieuze dictatuur en willekeur van bestuurders, rijke boeren, middenstanders en industriëlen. Verhalen over armoezaaiers naar wie niemand omkijkt, die moeten luisteren, knikken, buigen en die dankbaar moeten zijn voor elke aalmoes die hen wordt toegeschoven. Verhalen over de slachtoffers van een allesbehalve inclusieve maatschappij. Goede vertellers zijn vertelkunstenaars die luisteraars en lezers moeiteloos meenemen in hun verhaal. (…)

Momenteel staat in bibliotheek De Domijnen in Sittard een expositie over leven en werk van Ton van Reen (tot 29 april). Op maandag 28 april geeft hij een lezing in de bibliotheek over zijn werk en over de Bokkenrijders. Reserveren via de agenda op de website van Bibliotheek De Domijnen Sittard.

Lees hier het artikel
Meer over ‘Een rijke oogst’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

Philip Hoorne behoort tot de besten van de Herman de Coninckprijs 2025

Over ‘De 44 beste gedichten van de Herman de Coninckprijs 2025’, 21 maart 2025:

De Herman de Coninckprijs 2025 is gewonnen door Maaike de Wolf met haar eerste bundel ‘De dansvloer is van iedereen’. Uit alle inzendingen stelde de jury de bundel ‘De 44’ samen, om zo iets te tonen van het poëtische panorama van het afgelopen jaar. «Het zijn in de eerste plaats 44 goede gedichten die op zich gelezen kunnen worden. Gedichten die de jury wisten te overtuigen, te ontroeren, te verrassen, te verwarren. Want dat alles kan poëzie.» De jury bestaat uit Erwin Jans, Anthony Manu, Ibe Rossel, Steven Vanackere en Rebekka de Wit. Van Philip Hoorne koos de jury het gedicht ‘De duivel is onder ons’ uit zijn in 2024 gepubliceerde bundel ‘Mens is de naam’. Andere dichters in de bundel zijn o.a. Esther Jansma, Sytse Jansma, Hester Knibbe, Lidy van Marissing, Kira Wuck, Jan Glas, Judith Herzberg, Willem Thies.

Meer over ‘Mens is de naam’

Angry Young Performers – Lenny Vos

906265-277-8Lenny Vos over de Vlamingen in ‘MaximaaL’ op Neerlandistiek, 21 maart 2025:

(…) Midden jaren tachtig, Lanoye was toen nog een Angry Young Poet, kwamen zijn gedichten in het vizier van Arthur Lava, die de bundel ‘Maximaal’ samenstelde. Hij was niet de enige Vlaming in de bundel, want ook de poëzie van Johan Joos werd door Lava opgenomen. (…) Hoe kwamen de gedichten van de Vlamingen Tom Lanoye en Johan Joos in de bundel ‘Maximaal’ terecht? Daarvoor ondernam ik een speurtocht naar een brief uit 1986, waarmee samensteller Arthur Lava zijn zielsverwanten in de poëzie als Tom Lanoye, René Stoute, Joost Zwagerman en Pieter Boskma overhaalde om hun gedichten in de bundel ‘Maximaal’ te publiceren. (…)  In het verslag van zijn zoektocht naar Johan Joos beschrijft Joris van Casteren de ontvangst in de literaire kritiek van de bundel ‘Steilte’ (1986). Rond de bespreking van deze bundel door Arthur Lava, die kort daarvoor was begonnen als recensent voor NRC Handelsblad, breekt een ware rel uit, aldus Van Casteren: ‘Alleen de dichter Arthur Lava waagde zich aan een serieuze bespreking. Lava was op dat moment, ondanks fluorescerende hanenkam en leren pak, door K.L. Poll als poëzierecensent bij NRC Handelsblad aangetrokken. Was dat voor de keurig traditionele kunstredactie al even slikken, de jubelende recensie over het kladschrift van een of andere Vlaamse punkdichter die dit sujet waagde af te leveren, stuitte op een daverend veto. Lava was woest en gaf zijn pas verworven functie eraan.’ (…) De Maximale dichters zullen slechts eenmaal als voltallige groep bij elkaar komen. (…) Opvallend is dat Lanoye’s gedicht met de titel ‘Maximaal’ niet is opgenomen in de gelijknamige bundel van de Maximalen. Wel draagt hij het voor op de presentatie van de bundel, (…) Howard Krol, die onder het pseudoniem Arthur Lava de dichters aanschreef, was gevraagd door Uitgeverij In de Knipscheer om een bundel samen te stellen.(…) Als oorspronkelijke verschijningsdatum vermeldt Krol in zijn eerste brief ‘najaar 1987’, maar die wordt ruimschoots overschreden; uiteindelijk zal de bundel in mei 1988 worden gepresenteerd. (…)

Lenny Vos is literatuurwetenschapper en onderzoekt in een reeks artikelen het literaire veld van de jaren tachtig van de twintigste eeuw. Als eerste deel van dit work-in-progress is het artikel ‘Punk-Poetry. Diana Ozon en het literaire veld van de jaren tachtig’ in 2024 verschenen op Neerlandistiek.

Lees hier het artikel van Lenny Vos
Meer over ‘Maximaal’ bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Howard Krol bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De ‘stem’ van Hoorne is direct herkenbaar.» – Jooris Van Hulle

Over ‘Mens is de naam’ van Philip Hoorne in Poëziekrant, maart-april 2025,

Zonder overhaasting bouwt Philip Hoorne (1964) zijn poëtisch oeuvre uit. ‘Mens is de  naam’ is zijn achtste dichtbundel sinds hij in 2002 debuteerde in de ‘Sandwich’-reeks van Gerrit Komrij. En wat opvalt bij dit alles is de ‘stem’ van Hoorne, die direct herkenbaar is binnen het klankkoor van de talloos velen die zich geroepen voelen uiting te geven aan hun dichterlijke aspiraties. (…) Voor Hoorne komt het erop aan in zijn verzen even te verpozen bij het onverwachte dat kleur geeft of kan geven aan een voor het overige vaak mistroostig en weinig inspirerend bestaan. En er is meer: de Ensoriaanse maskerade van het intermenselijk bestaan wordt, zoals het omslag van de bundel lijkt te suggereren, doorprikt. (…) Vaak weet Hoorne te verassen met een onverwachte insteek voor zijn gedichten. (…) Altijd is er wel ergens wel een onverwachte wending die de plannen van de in de gedichten opgevoerde personages weet te doorkruisen. (…) Zo eindigt het titelgedicht ‘Mens is de naam’ met deze veelzeggende verzen: ‘een mens is maar een mens / van mens-zijn ga je dood.’ (…)

Lees hier verder

    Meer over ‘Mens is de naam’
    Meer over Philip Hoorne bij Uitgeverij In de Knipscheer