«Paleaux geeft acht jongeren in een psychiatrische jeugdkliniek een stem.» – Marieke van Meijeren

VoorplatZucht1-75Over ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux in De Nieuwe Koers, 14 april 2023:
Op Twitter volg ik Charlotte Bouwman en Jason, die regelmatig in een ggz-instelling verblijven. Charlotte vroeg eens chocola te sturen naar de kliniek en Jason tweette: ‘Dit. Vakantie betekent geen school. Geen school betekent geen dagbesteding. Geen dagbesteding betekent langer op kamer. Tot 22 uur per dag. Stop gesloten jeugdzorg.’ Ik moest aan deze jongeren denken toen ik de roman ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux las. Even leek het alsof mijn digitale vrienden bij de personages op bezoek waren. Paleaux geeft acht jongeren in een psychiatrische jeugdkliniek een stem. Een van hen heet Frank en is de schrijver zelf (als kind was hij een tijdje opgenomen). Tijdens de rondleiding merkt de jongen op dat er geen vloerbedekking ligt. ‘Een thuis is een plek waar je het fijn hebt en graag bent. Waar het warm en gezellig is en er een groot vloerkleed op een houten vloer ligt, of een hoogpolig tapijt waar je voeten in verdwijnen.’ Een koude vloer, een dwangbuis en isoleercel, een bewaker die hardhandig controleert of de pillen zijn doorgeslikt en een meisje dat ongevraagd haar borsten laat zien en haar dode vader elke middag belt, illustreren het niet-thuis zijn. (…)
Bron
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer