«Schitterende roman laat vergezichten zien.» – Timbel

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Bol.com, 14 november 2020:
In ‘Het witte land’ ontvlucht Bobby West een wereld die weinig betekenis voor hem heeft. (…) Hij belandt in een zeestadje bij de sprookjesachtige Baai van de Neergedaalde Draken. (…) ‘De straat werd zijn woning, de menigte zijn dagtaak. Hij dreef mee op het eb en vloed van de mensenmassa (…) Hij zag vreemde en onbegrijpelijke dingen, maar hij zocht nooit naar begrip, alleen naar verwondering en kleine schitteringen van schoonheid.’ Op een dag ontdekt hij een loods waar afval gebracht en gesorteerd wordt. Daar zit een vrouw die hij ‘Bleke Orchidee’ noemt. Ze is in het wit gekleed en haar benen ‘die dun waren als rietstengels’ liggen uitgestrekt op een sofa. Hij vermoedt dat ze verlamd is. Iedere dag komt hij om vanaf een stapel dozen naar haar te kijken. De ruimte met de torenhoge balen afgedankte goederen gaat hij steeds meer zien als een tempel en de afvalkoningin als een hogepriesteres. (…) Hier komt het verhaal tot een hoogtepunt. Lelijkheid mengt zich met schoonheid tot een hogere vorm van schoonheid, van echtheid. (…) ‘Het witte land’ is een schitterende roman die klein van omvang is maar naar alle kanten uitwaaiert en vergezichten laat zien. (…)
Lees hier de recensie ‘Een verlamde godin’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer