Tag: Aan barrels

«Vaandrager heeft (…) een meesterwerkje in zich wonen. Zijn levens- en taalgevoel deugen. Zo ook zijn literaire smaak.» – Tim Donker

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op DeRecensent, 1 juli 2013: Zijn derde-maar-eigenlijk-vierde boek is getiteld Koprot. Er wordt gezegd dat het een verhalenbundel is maar het leest als een roman. (…) Ook zegt het dat openingsverhaal Het zwart (in mijn beleving dus gewoon het eerste hoofdstuk) “mogelijk” te lezen is als een vervolg op Aan Barrels maar heel Koprot is als u het mij vraagt (u vraagt het mij niet) een Aan Barrels II. (…) Walter Serner is al zeventig jaar dood. Die gaat niet meer die verpletterende roman kunnen schrijven die Harry Vaandrager zomaar wel eens schrijven kon.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot en Harry Vaandrager

«Wie vindt dat literatuur niet moet aaien en behagen, die is bij Vaandrager aan het juiste adres.» – Bart Vervaek

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager in De Reactor, 10 juni 2013:
Het ene verhaal knipoogt naar het andere, onder meer door fragmenten te herhalen, en algemener zijn er heel wat verwijzingen naar andere teksten, zoals naar Aan barrels, maar ook naar auteurs als Leopardi, Baudelaire en Chlebnikov. Dat sluit allemaal perfect aan bij de storm van woorden en teksten die Koprot is. Ik heb tornadojagers altijd krankzinnigen gevonden, maar voor de windhoos Vaandrager maak ik graag een uitzondering. Het is heerlijk in het oog van deze storm te staan en te genieten van de horror, de baldadige en scabreuze beelden, de levenskrachtige poëzie van de al te prozaïsche ondergang, en de stroom cynische oneliners zoals ‘Denken is zuchten met wind tegen’, of ‘Zweet is de oudste zoon van de dood. Geloof me, ruiken is een lijfstraf’.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Koprot’

«De verhalen van Vaandrager zijn bepaald geen slaapliedjes.» – Bart Smout

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op Passionate Platform, 15 mei 2013:
Integendeel. Ze slaan je op je smoel, gooien je in een greppel en laten je half bewusteloos achter. Ieder verhaal uit ‘Koprot’ is een rechtstreeks verslag uit een kosmisch gekkenhuis, opgeschreven met de rechterhand van een bokskampioen. (…) Gelukkig verzandt Vaandrager nooit in wollige zinnen. Zijn taalgebruik is hard en rauw. Die combinatie maakt ‘Koprot’ tot een unieke verhalenbundel waarin ieder woord als een klinknagel in je hersens wordt geslagen. Een ruwe diamant voor de avontuurlijke lezer.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot

«Een prikkelende leeservaring, op zijn minst.» – Joop Leibbrand

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op MeanderMagazine, 30 april 2013:
In innerlijke monologen vertellen de teksten zichzelf in een aanhoudende stream of consciousness; staccato, hijgerig, met veel beknopte constructies. Het is een bijna eruptieve manier van schrijven, waarbij er in de stijl – en dat is duidelijk opzettelijk zo bedoeld – voortdurend iets wringt. Steeds is er wel een woord dat binnen de context van het taalveld detoneert. (…) Het leven is één grote stroom naar het einde en nog ver daar voorbij.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot

Ik maak het verschil in proza. (…) Misschien is het Céline in het kwadraat.

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager in Literat-uur (Radio AmsterdamFM), 15 april 2013:
Peter de Rijk in gesprek met Harry Vaandrager.
Luister hier naar de uitzending (van 15: 28:45 tot 16:58:52). Wilt u proeven van de verhalen van Harry Vaandrager? Hij leest drie korte fragmenten, van 36:00 tot 38:10 uit het laatste verhaal De man van ver, van 44:35 tot 46:02 uit het eerste verhaal Het zwart en van 52:28 tot 53:53 uit Hatchi Kenatchi.

Meer over Koprot

«Vaandrager laat zien wat de essentie van literatuur is: geen mooie verhaaltjes voor de vaak maar indrukwekkende scènes.» – Ezra de Haan

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op Literatuurplein.nl, 12 april 2013:
Harry Vaandrager ziet verhalen als een spel, een taalexperiment. Iets wat je in de Nederlandse literatuur te weinig tegenkomt. Hij geeft zichzelf een opdracht en voert die zo kaal en strak mogelijk uit. De taal moet je tegen de haren instrijken. Je moet kennis maken met dat wat je liefst uit de weg gaat. En juist die uitgebeende taal doet de verhalen volledig tot hun recht komen. Ademloos lees je over de zelfkant van onze samenleving. Niet in afstandelijke, journalistieke taal maar in directe woorden die je uit je schoenen blazen.

Lees hier de recensie

Meer over Koprot

«Waar de verhalen van Vaandrager op het eerste gezicht benauwend, monochroom (zwart) en leeg lijken, zijn ze bij nader inzien vol stemmen, levenslust en tederheid.» – Maarten van der Graaff

Over ‘Koprot’ van Harry Vaandrager op Ooteoote.nl, 12 maart 2013:
Met een voor de hand liggende quote zou er gemakkelijk iets literair verantwoords en existentieels van te brouwen zijn, van die verhalen van Vaandrager. Maar daar moet je dus niet intrappen. De teksten in ‘Koprot’ lijken vaak op allegorieën, met archetypische tonelen als de baarmoeder, het graf, de cel enzovoort, maar voortdurend worden die aanzetten tot allegorie, of tot een soort existentiële literatuur, ontmanteld door de onvrede van de karakters in die verhalen of door het ritme, het muziekje, van de tekst zelf. (…) De grote vragen over het bestaan worden voortdurend belachelijk gemaakt en toch ook bloedserieus genomen.

Lees hier de tekst

Meer over ‘Koprot’