«De sarcastische stijl zie je niet vaak terug in de Nederlandse literatuur, maar ik kan er enorm van genieten. Ik denk en ik hoop dat Knopper door zal schrijven tot de laatste minuut.» – Coen Peppelenbos

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Tzum, 14 januari 2022:
(…) Madeleine (de verwijzing naar Proust wordt al op pagina twee gemaakt) haalt herinneringen op aan haar leven en dat lijkt, gefictionaliseerd of niet, toch wel erg op het leven van Helen Knopper. (…) De techniek die Knopper gebruikt, maakt ‘En dan nog de liedjes’ tot een prachtig memoir. Ze vertelt geen keurig aangeharkt chronologisch verhaal, maar springt van het heden naar haar jeugd voor en in de oorlog, haar wilde liefdesjaren in de Amsterdamse kunstenaarsscene decennia later en al die lijnen worden het web waarin het leven gevangen wordt. (…) Madeleine is aangewezen op een rollator en dat zorgt nogal voor een contrast met vroeger. In dat vroeger zitten herinneringen aan oud-geliefden, maar het meest pregnant zijn wel de herinneringen aan de oorlog: aan juffrouw Moes, de Joodse dienstbode, die meer dan haar moeder over haar moederde totdat het niet meer mocht, maar ook aan haar vader die in april 1945 in Duitsland aan hongeroedeem overleed. Het wordt niet expliciet gezegd, maar het is wel duidelijk hoe karaktervormend die oorlog is geweest. (…) De sarcastische stijl zie je niet vaak terug in de Nederlandse literatuur, maar ik kan er enorm van genieten. Ik denk en ik hoop dat Knopper door zal schrijven tot de laatste minuut.
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het is mooi geweest. 86-jarige kijkt terug op haar turbulente leven.» – Maria van Heumen

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op LeesKost, 6 januari 2022:
Zo aan het eind van je leven zit je vol herinneringen. En de zich Madeleine noemende vrouw heeft er heel wat en ze weet alles nog. (…) De herinneringen aan haar broer worden als in een filmscript beschreven. Geboren met een hartafwijking is hij het zorgenkind van moeder Nelly. Maar voor zijn zus staat hij altijd klaar: hij plakt haar fietsband, ze gaan samen op de fiets van Bussum naar Hilversum om te gaan dansen en hij gaat in opdracht van hun moeder haar gangen na als ze achter de jongens aan zit. Echt goed heeft hij zich niet van die taak gekweten: Madeleine blijkt op haar veertiende zwanger te zijn, waarop moeder beslist dat daar iets aan gedaan moet worden. Haar broer overlijdt nog vóór zijn eenentwintigste. De band met haar moeder is een stuk minder goed. Om diverse redenen verbreekt Madeleine het contact; zij is veertig, moeder Nelly zestig. Toch krijgt het leven van Nelly de nodige aandacht in dit werk. (…) Haar terugdenken aan juffrouw Moes uit Bussum die in Madeleines jeugd de huishouding verzorgde is echter ontroerend. Van juffrouw Moes en haar Joodse moeder is na de oorlog niets meer vernomen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een groot deel van de thematiek raakt aan het onderscheid tussen huidskleur en afkomst. Indrukwekkend.» – Marjo van Turnhout

Opmaak 1Over ‘Irma, een mikado van boze goden’ van Kees Broere op Leestafel, 17 december 2021:
Irma Weever is een rationele, slimme vrouw. Ze is van Surinaams-Curaçaose afkomst. Toen ze drie jaar was verhuisden haar ouders naar Curaçao. Haar vader was werkzaam bij de Shell, haar moeder beheerde een eigen restaurantje, dat goed draaide. Zij wilden graag dat hun dochter het Lyceum zou doen op het eiland, om dan in Nederland te gaan studeren. (…) Als Paul, een Bonairiaan met Libanese wortels, haar maatje, vertelt ook naar Nederland te gaan, besluiten ze samen te gaan. (…) Als Paul haar zijn plannen uiteenzet (waarvan de lezers nog lang niet weten wat die inhouden) belooft ze hem haar hulp. Zij gaat rechten studeren in Amsterdam, hij doet biochemie in Nijmegen. (…) Zij wordt via verschillende omwegen een advocaat strijdend voor het onrecht dat mensen aangedaan wordt, hij een wetenschapper in de biochemie.
Zij weet dat het in de wereld niet zozeer gaat om de echte waarheid, maar om wie zijn argumenten het beste kan brengen. Hij beweert dat je de wereld niet aan anderen moet overlaten als je het ook zelf in de hand kan nemen. (…) Maar er is meer. Veel meer. (…) Een groot deel van de thematiek raakt aan het onderscheid tussen huidskleur en afkomst, maar er zijn ook ‘normalere’ zaken, die meer met de tijdsgeest te maken hebben: drugs, over de uitbuiting door Shell, over het leven op kamers in Amsterdam. En over de zelfstandigheid die Curaçao en Sint Maarten kregen binnen het Koninkrijk der Nederlanden. (…) Je zou dit boek vaker moeten lezen om alles te kunnen doorgronden, want ook al valt op het einde veel op zijn plaats, vragen blijven er. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Irma. Een mikado van boze goden’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Onthutsende climax op Sint-Maarten in soepele stijl met veel variëteiten.» – Kees de Kievid

Opmaak 1Over ‘Irma, een mikado van boze goden’ van Kees Broere op Boekenbijlage, 15 december 2021:
(…) Elk hoofdstuk begint met een fragment uit september van het jaar 2017. Deze fragmenten beslaan een periode van ongeveer zesendertig uur. Het eerste fragment roept direct de spanning op als de auteur schrijft: “Ze heeft ongeveer anderhalve dag de tijd”. Waarvoor, dat wordt (nog) niet duidelijk, maar dat het veel impact zal hebben is onomstotelijk! Na elk fragment in het ‘heden’ volgt telkens een beschrijving van Irma’s ontwikkeling, alles naar voren gebracht door een alwetende verteller. (…) Irma sluit vriendschap met Paul Fadel, een jongen van Bonaire, die van gemengde Libanese afkomst is. (…) Na haar middelbare school op Curaçao gaat ze Rechten studeren in Amsterdam met aansluitend een vervolgstudie in New York, waar ook Paul ‘studeert’. Al vroeger hadden ze samen een plan (Operatie Worst) dat de bedoeling had hen ‘vrij’ te maken. Paul raakt aan de drugs en zij verliest het contact met hem. Wel had ze iemand ontmoet die zich in Paul interesseerde, Joe Marino, onthoudt hem! Irma keert terug naar haar geboorte-eiland. Ze treedt in dienst van de Veiligheidsdienst voor de Nederlandse Antillen (VNA). (…) Dan komen heden en verleden bij elkaar in een onthutsende climax op Sint-Maarten tijdens het razen van orkaan Irma. (…) Er druipt engagement uit deze roman. (…) Broere ontpopt zich als een ware filosoof op het gebied van identiteit. (…) De stijl van de auteur is geolied, zo soepel en met veel variëteiten. (…) Herkenbaar in deze zeer geslaagde roman die naar meer smaakt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Irma. Een mikado van boze goden’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Aanrader voor een leeslijst.» – Maartje

VoorplatBijlmerliedje-75Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Scholieren.com, 1 september 2020:
(…) Sheila is het hoofdpersonage, je volgt haar vanaf ongeveer haar 14e tot haar 17e. Ze heeft ouders uit zowel Suriname als China en heeft drie oudere broers. In tegenstelling tot haar broers met hun krullenbossen heeft Sheila zwart, steil haar, zoals haar vader. Ze houdt ontzettend veel van muziek en luistert dan ook vaak naar elpees op haar kamer. Daarnaast leest ze veel boeken. (…) Sheila’s belevenissen zijn geloofwaardig en haar perspectief op de samenleving komt sterk naar voren in het plot. (…) Het is een goed boek om te lezen voor een middelbare scholier en ik zou het dan ook wel aanraden om te lezen voor een leeslijst. Het is namelijk vrij dun, de taal is goed te volgen en het beschrijft het verhaal van een leeftijdsgenoot.(…)
Lees hier het boekverslag
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin

«Geslaagde roman over een man die niet kan ontkomen aan een belastende jeugd.» – Theo Jordaan

Opmaak 1Over ‘Bang voor de liefde’ van Niek Bremen op Alles over boeken en schrijvers, 31 juli 2019:
(…) In ‘Bang voor de liefde’ vertelt schrijver Andreas Hechtel het verhaal van zijn getormenteerde jeugd en de wens om aan de gevolgen ervan te ontvluchten. Opgegroeid in een Duits gezin met nazisympathieën direct na de oorlog in Amsterdam heeft Andreas zich nooit thuis en gewenst gevoeld. Zijn ouders en hun Duitse vrienden laten zich menigmaal laatdunkend uit over hem en zijn opvoeding kenmerkt zich door een hoge mate van liefdeloosheid. (…) De identiteitscrisis waarin Andreas zich al bijna zijn gehele leven bevindt, verdiept zich nog verder. Om met zichzelf in het reine te komen besluit hij zijn levensverhaal in een roman te verwerken. (…) Niek Bremen heeft een geslaagde roman geschreven over een man die niet kan ontkomen aan een belastend verleden. Tot zijn haarvaten ervaart hij het gebrek aan liefde tijdens zijn opvoeding. (…) Bremen overtuigt in de wijze waarop hij de ervaringen van de man tot leven weet te brengen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bang voor de liefde’
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Bremen schrijft in een frisse stijl met lichte ironie in zijn veelbelovende debuutroman.» – Marjo van Turnhout

Opmaak 1Over ‘Bang voor de liefde’ van Niek Bremen op Leestafel, 29 juli 2019
(…) Andreas van Hechtel, de zevenenveertigjarige ik-verteller van dit boek, is naar Texel gegaan om op advies van een psychiater op papier te zetten wat hem dwars zit. ‘Vertrouw de narigheid aan papier toe en steek het in de fik.’ zei die. (…) Andreas groeide op als zoon van een Duits echtpaar. Dat dacht hij tenminste. Bij hen opgroeien deed hij wel, maar hun zoon was hij niet, ontdekte hij toen zijn ouders overleden waren. Zijn vader was een sadist, en zijn moeder, die als een huisslaaf behandeld werd door haar man, reageerde zich af op de jongen. (…) Andreas wil weten wie hij is, nadat hij de ontdekking heeft gedaan dat zijn jeugd een leugen was. Iemand die niet goed met zijn ouders overweg kan, wil graag denken dat hij een koekoekskind is. Als blijkt dat Andreas dat ook echt is, staat hij voor de keuze: de schier onmogelijke zoektocht naar wat zijn echte wortels dan zijn, of zich erbij neerleggen, accepteren dat hij ‘gewoon’ Andreas is, gevormd door zijn jeugd. (…) Wat misschien beter werkt dan het opschrijven van zijn herinneringen, is het leven dat hem op Texel wacht. (…) En hij schrijft het allemaal op. Het is wat wij lezen. Absoluut geen zware kost, Bremen schrijft in een frisse stijl met lichte ironie. Er is een afwisseling van heden en verleden, flashbacks en het enigszins bizarre leven op Texel door elkaar, met humor op zijn tijd en een vraag voor wie dat wil. Want wie zijn wij nu eigenlijk? (…) ‘Bang voor de liefde’ is zijn veelbelovende debuutroman. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bang voor de liefde’
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het leven van Sheila, een middelbare scholier in de Bijlmer.»

VoorplatBijlmerliedje-75Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Paperback Radio, 28 juni 2019:
‘Een Bijlmerliedje’ is de tweede roman van Diana Tjin. Ze debuteerde in 2017 met haar goed ontvangen roman ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’. Diana Tjin beschrijft in Een ‘Bijlmerliedje’ het leven van Sheila, een middelbare scholier, haar ouders en broers in de flat Dennenrode in de Bijlmer van de jaren zeventig. Muziek speelt een grote rol in haar leven en dus ook in deze roman. Peter de Rijk sprak hierover met de auteur en laat de ‘bijlmerliedjes’ klinken die ter sprake komen. Het interview werd live uitgezonden door Paperback Radio op woensdag 31 oktober 2018 van 14.00 tot 15.00 uur vanuit Boekhandel Scheltema.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin

«De auteur verwoordt ook heel knap hoe een schrijfproces iemands leven helemaal op zijn kop kan zetten.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Bang voor de liefde’ van Niek Bremen op Lezers tippen lezers, 13 juni 2019:
De Tweede Wereldoorlogtrauma’s spelen ook in de Nederlandstalige literatuur regelmatig op. Het zijn onverwerkte herinneringen die zowel in non-fictie als in fictie opduiken. Ook in ‘Bang voor de liefde’ dat het verhaal vertelt van Andreas von Hechtel, die opgroeit in een Duits gezin in Amsterdam, na de Tweede Wereldoorlog zitten heel wat pijnlijke naweeën van het nazisme en de Tweede Wereldoorlog verweven. Zijn ouders hebben hem tot zijn groot onbegrip altijd als een stuk vuil behandeld. Door zijn traumatische jeugd is hij niet in staat gevoelens van liefde te ontwikkelen. Zijn besef van de eigen kwetsbaarheid maakt hem zwijgzaam en wantrouwend. Alleen met Maurits, zijn enige vriend, onderhoudt hij contact en durft hij echt praten. De plotse dood van zijn moeder, die het nog een beetje voor hem opnam, verandert zijn leven volkomen. Die avond wordt Andreas iets opzienbarends onthuld over zijn verleden en zijn achtergrond; maar een reconstructie is nog niet mogelijk, er zijn te veel hiaten. Later, op het sterfbed van zijn vader, krijgt hij uiteindelijk een brief, die een nieuw licht werpt op zijn bestaan, en veel verklaart, zoals onder andere de haat van zijn vader, maar dat hem ook met afschuw vervult. De ontdekking van zijn ware identiteit en de moeizame verhouding met zijn ouders lopen als een rode draad door het leven van Andreas. Hij besluit op Texel zijn herinneringen op papier te zetten en in een roman te verwerken. Op dat eiland maakt hij kennis met bijzondere mensen waar hij een goede band mee krijgt. Als Maurits bij hen komt logeren, neemt zijn leven een totale en absurde wending. Alle abstracte gesprekken krijgen concrete contouren, alle stukjes van de puzzel vallen in mekaar. ‘Bang voor de liefde’ is een heel intelligent boek dat heel duidelijk aantoont hoe de trauma’s die het nazisme veroorzaakt nog altijd voortwoekeren. De auteur verwoordt ook heel knap hoe een schrijfproces iemands leven helemaal op zijn kop kan zetten. Een debuut dat beklijft!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bang voor de liefde’
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een boek dat een feest der herkenning is, is een feest om te lezen.» – Jona Lendering

VoorplatBijlmerliedje-75Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Mainzer Beobachter, 26 mei 2019:
De slechte reputatie die de wijk ooit had, was wat overdreven maar ook niet onverdiend, en daarom ben ik blij dat Tjin de Bijlmer toont zoals ze was vóór de verloedering begon. (…) Wat mij aansprak was hoe gedetailleerd Tjin het leven in het Amsterdam van de jaren zeventig beschrijft. (…) Een gimmick in ‘Een Bijlmerliedje’ is dat in elk hoofdstukje een liedje wordt genoemd en ik ben blij dat er een Spotifypagina is waar de tientallen liedjes zijn te beluisteren. (…) Is de Bijlmer het decor en heeft dit boek een soundtrack, het is vooral een boek over een puber die volwassen wordt. Dat levert o zo herkenbare situaties op, die van alle tijden en alle windstreken zijn. (…) Het boek eindigt op het moment waarop de verloedering van de Bijlmer begint. (…) Een boek dat een feest der herkenning is, is een feest om te lezen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin