Op zondag 13 juli 2014 om 17.00 uur geeft Margreet Hofland in de Haagse Kunstkring een lezing over Gianlorenzo Bernini en Francesco Borromini. Deze 17de eeuwse Italiaanse beeldhouwers en architecten zijn de hoofdpersonages in Bernini’s waanzin, de nieuwe roman van Margreet Hofland. Op het boekomslag is een detail afgebeeld van ‘De verkrachting van Proserpina’ door Gianlorenzo Bernini. De Haagse Kunstkring is gevestigd aan de Denneweg 64, 2514 CJ Den Haag.
Meer over ‘Bernini’s waanzin’
Tag: architectuur
«Ruziënde beeldhouwers in derde boek Hofland.»
Over ‘Bernini’s waanzin’ van Margreet Hofland in AD (Haagsche Courant), 16 juni 2014:
De Haagse schrijfster Margreet Hofland heeft wat met Italië en met flamboyante kunstenaars. Eerder schreef ze een roman over meesterschilder en heethoofd Caravaggio, vorige week verscheen haar derde boek: Bernini’s waanzin. Nu zijn het de beeldhouwer-architecten Bernini en Borromini die centraal staan. (…) Hofland bekende dat haar sympathie al schrijvende steeds meer bij de underdog Borromini, die tot zelfmoord wordt gedreven, is komen te liggen. Ze laat hem een liefdesgeschiedenis beleven met de mooie Costanza. Het is een van weinige verzonnen elementen in het boek.
Kijk hier voor de het artikel
Meer over ‘Bernini’s waanzin’
Margreet Hofland over haar nieuwe roman Bernini’s waanzin op Amsterdam FM Radio op 16 juni 2014
Twee groten uit de 17de eeuwse Italiaanse barok zijn de beeldhouwers en architecten Gianlorenzo Bernini en Francesco Borromini. Om hun genialiteit en onderlinge rivaliteit draait het in de derde roman ‘Italiaanse’ roman van Margreet Hofland. Maar in Bernini’s waanzin slaat de rivaliteit tussen beide kunstenaars om in vijandschap omdat beiden ook nog eens verliefd worden op dezelfde vrouw: Costanza Bonarelli. Margreet Hofland gaat in gesprek met Bert van Galen en Peter de Rijk over deze meeslepende kunstenaars- en liefdesroman. Het boekenuur in het programma Kunst & Cultuur op Amsterdam FM-Radio wordt live vanuit de Openbare Bibliotheek Amsterdam uitgezonden tussen 16.00 en 17.00 uur.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Bernini’s waanzin’
«Ronny Lobo speelt met de lezer die keer op keer wordt verrast.» – Ezra de Haan
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op Literatuurplein, 11 maart 2014:
Ronny Lobo, een met de Cola Debrotprijs onderscheiden architect, schreef een roman waarin zijn beroep een belangrijke rol speelt. (…) Jaloezie en achterdocht nemen steeds grotere vormen aan in een driehoeksverhouding waarvan vele andere spelers in dit boek niet eens op de hoogte zijn. Het noodlot kan niet uitblijven. En dat gebeurt ook, echter op een heel andere wijze dan de lezer dacht. Ronny Lobo speelt niet alleen een spel met zijn personages maar ook met de lezer die keer op keer wordt verrast. (…) Bonaire en Curaçao zorgen voor droomlocaties die Lobo met verve tot leven wekt. (…) Naarmate het boek vordert stapelen de wendingen en verrassingen zich op. Er is sprake van bedrog, ontrouw en er vallen zelfs doden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
«Een architect bouwt niet, hij verwezenlijkt dromen.» – Otti Thomas
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in Ñapa / Amigoe, 18 januari 2014:
Het verhaal heeft veel vaart, want het is grotendeels opgebouwd uit de contacten die Kenzo als vertellende ik-persoon heeft met zijn opdrachtgevers. De keuze voor een ik-persoon werkt vooral goed als Lobo zijn hoofdpersoon zijn liefde voor de architectuur en de natuur laat delen. (…) Waar deze fragmenten het hoofdpersonage tot leven wekken, zijn het de dialogen die de andere personages tot mensen van vlees en bloed maken, aangevuld met de gedachten en gevoelens die Kenzo vervolgens met de lezer deelt. Het kost de lezer weinig moeite om zich in te beelden hoe beide huizen langzaam realiteit worden.
Lees hier en hier de recensie in Antilliaans Dagblad
Meer over Bouwen op drijfzand
Terwijl de schrijver zijn verhaal schrijft, ontdekt hij steeds.
Ronny Lobo in gesprek met Jerry Dewnarain over ‘Bouwen op drijfzand’ in De Ware Tijd Literair, 21 december 2013:
Wat inspireert een gerenommeerde architect om een liefdesroman te gaan schrijven? Om deze vraag te beantwoorden, gaat Lobo uit van een citaat van Goethe: ‘Alles wat verstandig is, is reeds gedacht; men moet slechts proberen, het nog eens te denken’. (…) Bij architectuur zijn het de bouwmaterialen, bij muziek de noten en bij literatuur de woorden. Echter, er is een groot verschil: bij architectuur maakt de architect het ontwerp in opdracht van zijn opdrachtgevers. Bij literatuur gaat de schrijver zelf aan de slag. Hij doet research in de materiële werkelijkheid, maar hij verdiept zich ook in de psyche van zijn personages, waarbij hij steeds tot ontdekkingen komt. Dit proces ervaart de auteur Lobo als een verrijking voor zichzelf bij het schrijven.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
«De taal is eenvoudig en hij weet beeldend te schrijven.» – Jerry Dewnarain
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in De Ware Tijd Literair, zaterdag 21 december 2013:
Al op de eerste bladzijde geeft de schrijver veel informatie prijs. Zo zijn er drie personages: de hoofdpersoon Karin, haar echtgenoot Roy en de architect Kenzo. Ook wordt meegedeeld dat Karin ooit binnenhuisarchitectuur heeft gestudeerd. De informatie is belangrijk voor de lezer, wekt de nieuwsgierigheid om door te lezen. Lobo slaagt hierin, want het boek leest makkelijk weg. De taal is eenvoudig en hij weet beeldend te schrijven. Met dit boek licht de schrijver-architect een tipje van de sluier op uit het leven van een geslaagde architect. Bovendien is het de schrijver gelukt om in de psyche van de mens (de personages) te kruipen en hun zwakheden bloot te leggen, vooral dat roem en rijkdom geenszins gelukkig maken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
«In zijn debuutroman combineert hij beroep en eiland.» – Walter Palm
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo voor NBD/Biblion, 05-12-2013:
In de relatie met zijn opdrachtgevers moet architect Kenzo voortdurend schipperen tussen zijn eigen klimaatbewuste en esthetische opvattingen en die van de opdrachtgevers. Als Kenzo bezwijkt voor de charmes van Karin, raakt hij verzeild in een vierhoeksverhouding die zijn relatie met zijn opdrachtgevers bemoeilijkt. Kenzo probeert een evenwicht te bereiken tussen ratio en passie. De keuze van de auteur om af te wijken van de traditionele driehoekverhouding, en te kiezen voor een vierhoeksverhouding, is zeker origineel. De moeite waard voor lezers, geïnteresseerd in architectuur en Curaçao.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
«Ronny Lobo is de jongste loot aan de Curaçaose literaire stam.» – Jean Mentens
Over Ronny Lobo n.a.v. zijn debuutroman ‘Bouwen op drijfzand’, de Volkskrant, 16 november 2013:
Lobo is architect en heeft uit zijn ambacht geput voor zijn boek. ‘Voor de presentatie van mijn boek zocht ik naar een symbolische plek en die heb ik gevonden bij de baai van Santa Martha 3.’ Dat is een van de mooiste plekken van Curaçao. De natuur is er ongeschonden en er heerst een 17de-eeuwse rust. Op een idyllische plek verrijzen plots spookachtige heipalen van een verlaten project voor een hotel. De bouw is gestaakt na de opstand van 30 mei 1969, die Willemstad in brand zette. (…) ‘Laat ik je meenemen naar onze meest literaire begraafplaats’, zegt Lobo, ‘de dood is immers ook een thema in mijn boek.’
Parijs heeft Père Lachaise en Londen heeft Highgate. Curaçao heeft zijn eigen tropische Zorgvlied waar de dichtheid aan overleden politici, kunstenaars, schrijvers en dichters hoog is: de begraafplaats van Bottelier 4. ‘Hier liggen de monumenten van de Papiamentstalige poëzie’, zegt Lobo en houdt stil bij de graven van Pierre Lauffer en Elis Juliana. We wandelen verder onder ruisende bomen die nog amper op het eiland te vinden zijn, maar nog wel op deze begraafplaats: de appeldam, de mispel, de kenepa en de mahok. Bij een kleine nis in een wal waar de graven vijf hoog zijn gestapeld, stopt Lobo. ‘Hier ligt Boeli van Leeuwen’, zegt hij. ‘Van de grote drie van de Nederlandstalige literatuur op Curaçao is alleen Arion nog in leven.
Meer over Bouwen op drijfzand
«Een dubbele opdracht en een driehoeksrelatie.» – Wim Rutgers
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in Antilliaans Dagblad, 12 oktober 2013:
Van dit gegeven heeft Lobo een interessante roman gemaakt die vlot verteld naar een versnelling in het tempo gaat en met een steeds ingewikkelder wordende intrige uiteindelijk een climax vindt. (…) Nadat ik het verhaal een tweede keer las ontdekte ik hoe de verteller deze motieven weet te verstrengelen en – belangrijker – langzaam weet op te bouwen naar een climax waarbij de personen elkaar naderen en dan opnieuw een spanningsboog te construeren waarin de complicaties daarbij steeds onvermijdelijker worden. Ik zag bij de tweede lezing hoe knap het verhaal is opgebouwd en hoe belangrijke elementen daarin worden voorbereid en uitgebouwd. (…) Een ode aan het cultureel en artistiek verantwoorde bouwen: de architect en de professionele architectuur.
Lees hier de recensie of in Antilliaans Dagblad
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’