Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Leeskost, 12 juli 2019:
Het verhaal van een vriendschap tussen twee vriendinnen van puberleeftijd tot jongvolwassenen. De hoofdpersoon Sieg Engel is een meisje dat zich afzijdig houdt. Ze is alleen zichzelf zonder anderen om zich heen. Dat verandert als ze op de middelbare school Ava Miller ontmoet. Ava is het populairste meisje van de klas, ze is knap en heel uitbundig. Toch ontstaat er een hechte vriendschap. Dat die vriendschap lang standhoudt is een wonder, want Ava heeft een heel grillig karakter, ze is manisch depressief. Sieg blijft haar trouw, maar gaat in haar bemoeizucht heel ver (…) Het is wel bijzonder dat een groep jongeren in deze leeftijdsgroep zo van binnen uit wordt beschreven. Heel duidelijk is gemaakt dat hun leven vaak een zoektocht is. Bij wie wil ik horen? Ga ik mee met anderen of blijf ik mijn eigen lijn volgen? De schrijfster hanteert een verzorgde taal met veel geslaagde beeldspraak. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
Tag: Ava Miller en ik
«Achtbaan aan observaties en gevoelens die de grens van een obsessie bereiken.» – Renneke Bogerd
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Perfecte Buren Boekenclub, 5 juli 2019:
(…) Het verhaal gaat over Sieglinde Engel. Ze heeft het geloof verloren en hierdoor neemt ze de beslissing om op jonge leeftijd anders te zijn, zodat ze met rust gelaten wordt. Dan moet het gezin verhuizen wegens het werk van haar vader. Ik citeer: ‘Als een Playmobil-mannetje werd hij van zijn plekje weggehaald’. Vervolgens haalt Sieglinde alles uit de kast om haar meest geliefde vak op een nieuwe school, namelijk Grieks te mogen blijven volgen. Dan gebeurt er iets waardoor ze niet meer ‘onzichtbaar’ is op school en langzaam wordt ze opgenomen in het groepje van Matisse, weliswaar vaak als onopvallende schaduw. In dit groepje zit ook Ava, die zich aan Sieglinde bindt. Dit zorgt voor een achtbaan aan observaties en gevoelens die de grens van een obsessie bereiken. (…) Een heel filosofisch boek vol met overpeinzingen. (…)
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Een spel van aantrekken en afstoten.» – Jooris van Hulle
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op MappaLibri, juli 2019:
Een verregaande en alles bepalende vriendschap tussen Sieglinde, de ik-verteller, en leeftijdgenote Ava Miller bepaalt de sfeer en de plotontwikkeling in ‘Ava Miller en ik’. Sieglinde Engel, door haar vrienden kortweg Sieg genoemd of Siegmund (de verwijzing naar Freud ligt hier voor de hand) heeft voor zichzelf beslist letterlijk en figuurlijk aan kant te gaan staan. (…) Wat volgt, is een steeds verder om zich heen grijpende afzondering, tot in de kledij die ze kiest: geen merkkledij, zoals het hoorde in de jaren zeventig, maar zwart, zwart en nog eens zwart. (…) En dan is er Ava Miller, in wie Sieg een denk- en geestesgenote meent te vinden. (…) Gaandeweg echter zal blijken dat Ava het absolute van de vriendschap met Sieg niet aankan. (…) Er ontstaat een spel van aantrekken en afstoten. In het relaas van Sieg in haar terugblik op wat Ava voor haar heeft betekend, word je via een aantal tijdsprongen meegevoerd naar het jaar 2012: Ava vlindert van de ene man naar de andere en raakt ten slotte in de ban van haar universiteitsprof, die belooft haar met haar doctoraat te helpen. Dit is het moment dat Sieg zal ingrijpen. (…) Handig last de auteur hier een aantal cliffhangers in (…).
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Overrompelend boek.» – Cor Gout
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Extaze, 5 juni 2019:
(…) Bij ieder woord dat de auteur in de mond van Sieg Engel legt, hoor ik de nagalm van de motor van de roman: de werking van een genius, een would-be beschermgeest die haar klasgenote Ava vormt naar een ideaalbeeld, en invloed uitoefent op haar doen en laten. (…) Het eerste beeld dat Sieg (zestien jaar op dat moment) van Ava krijgt is een tegenbeeld van haarzelf: ‘Ze was goddelijk om bezig te zien, onbewust en blij, zoals kleine, wrede kinderen zijn.’ (…) Voordat zij haar eerste blikken op Ava richtte, waren het slechts de lessen Grieks van docent oude talen Franken geweest die haar boven de kille leegte van haar bestaan deden uitstijgen. Gek van opwinding kon ze worden bij het ontbinden van een stijlfiguur bij Homerus. (…) De eerste en de laatste die het object van een vergelijkbare verrukking werd, was Ava. ‘Ze stevende op mij af als een stoomboot op kruissnelheid. Mijn verstand verwachtte dat ze me voorbij zou schieten, mijn hart hoopte van niet.’ (…) Na de eindexamens ging Ava zich bovenmatig aan Matisse hechten. Dit tot ergernis van Sieg. Mateloos stoorde zij zich aan het slappe, behaagzieke gedrag dat Ava tentoon ging spreiden. (…) Nu greep Sieg voor het eerst rigoureus in Ava’s leven in. Ze raadde Matisse af te zoeken naar de Ava van wie hij dacht te houden. (…) Ava veranderde en Sieg voelde de greep op haar verslappen. (…) Aan het eind van het verhaal is Ava niet dezelfde als de persoon die we aan het begin van het boek leerden kennen. Toegenomen kracht en gerijpt inzicht worden zichtbaar in haar verbale afrekening met Sieg. (…) Ava’s inzicht in de status quo van hun relatie maakt een einde aan de tovermacht van haar demon. Ava is concreet, ze is wie ze is, ze doet wat ze nu eenmaal doet, ze maakt fouten, ze is wispelturig, ze is kwetsbaar. Ze leeft. Sieg is al deze dingen niet. Leeg was ze, toen de lezer haar leerde kennen. Nu, na alles wat in dit overrompelende boek is verteld, blijft ze leeg achter.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Niet alleen rake psychologische en filosofische kanttekeningen, maar ook rijke bewoordingen.» – André Keikes
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Tzum, 3 juni 2019:
(…) In haar coming of age-roman ‘Ava Miller en ik’ beschouwt Kristien De Wolf op veelkantige en inventieve wijze de psychologie van menselijke verhoudingen. Sieg Engel is een meisje nog als ze tijdens haar schooljaren in de laatste decennia van de vorige eeuw een muur opwerpt tegen de buitenwereld door voor totaal zwart te kiezen. Zwart haar, zwarte make-up, vormeloze zwarte kleren en al even kleurloze schoenen. Een voor iedereen gemakkelijk te begrijpen boodschap: benader me niet. De permanent zwijgzame en afzijdige Sieg beschouwt het leven als een oefening in doorschijnendheid. (…) Sieg raakt geobsedeerd door de altijd drukke Ava met haar grote bos blonde haren en eigenzinnige optredens. Sieg en Ava zijn dermate elkaars tegenpolen, dat ze grote waardering voor elkaar krijgen. Siegs karakter leent zich echter niet voor initiatieven, zij kan zich echter wel laven aan Ava’s temperament en door hun innige vriendschap en begrip voor elkaars zienswijzen, kunnen ze op zeker moment zelfs niet meer zonder elkaar. Kristien De Wolf put voor haar roman, die geschreven is vanuit het perspectief van Sieg Engel, uit de talloze geestesgesteldheden en gedragingen die mensen vertonen als ze een relatie met een ander aangaan. En dat doet ze niet alleen door middel van rake psychologische en filosofische kanttekeningen, maar ook in rijke bewoordingen, waarbij prachtige Vlaamse uitdrukkingen de kers op de taart zijn. (…) Of Sieg ook een seksuele relatie met Ava had gewenst, blijft geheel onbesproken. (…) Maar waar Ava ten langen leste de ene na de andere jongen/man verslijt, lijkt Sieg, in een steeds ongezondere rol (…) terug te keren naar haar vroegere isolement. Haar enige seksuele ervaring deed ze, beschreven in een even grappige als gênante scène, op puur rationele gronden op om zich beter te kunnen voorstellen wat Ava toch bezielt. Het onderstreept de onderworpen houding van een van de partners in een relatie, die De Wolf in misschien wel elke menselijke verhouding lijkt te herkennen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Ontroerende en aangrijpende roman over geboorte en ondergang van een meisjes-vrouwenvriendschap.» – Mieke Koster
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Alles over boeken en schrijvers, 31 mei 2019:
(…) Sieg Engel, een pubermeisje, besluit onbenaderbaar te worden, geen aansluiting te zoeken bij klasgenoten, leeftijdsgenoten. (…) Helemaal in het zwart gehuld vindt zij dat zij kracht uitstraalt. Tegelijkertijd flirt zij met de eenzaamheid, die zij inzet om ongestoord te leren kijken naar de mensen om zich heen. (…) In haar klas zit ook Ava Miller. Een super populair meisje, dat haar intrigeert, dat haar trickert vanwege haar uitbundige gedrag. (…) Hun vriendschap wordt sterker, zij verbinden zich aan elkaar, met elkaar. Een van de basisvoorwaarden voor echte vriendschap. (…) Het enige wat Sieg te doen staat is Ava beschermen. Zonder haar loopt Ava immers met open ogen de afgrond in of wordt daarin gedreven door haar omgeving. Dus kan zij niet anders dan een plan bedenken om deze ramp te voorkomen. En daarin gaat ze ver. Met als ultiem doel Ava, zichzelf en hun vriendschap te redden. (…) Kristien de Wolf doorgrondt de verschillende aspecten van het leven tot op het bot. Zij spaart de lezer niet. Je ontkomt er niet aan met jezelf in gesprek te zijn tijdens het lezen van dit boek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Absoluut een overtuigende opvolger van haar debuut.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Leestafel, 30 mei 2019:
(…) De ontmoeting met Ava Miller, op een middelbare school, zet evenwel alles op zijn kop. Ava is alles wat Sieglinde niet is. Is zij dan toch die andere mens die een leegte kan vullen? Haar hele schooltijd, studententijd en nog jaren daarna staat het leven van Sieglinde in dienst van Ava, die dat bij tijd en wijlen lijkt te waarderen, maar die haar ook opzij schuift als het haar uitkomt. Maar Sieglinde blijft trouw. Hoe kan ze anders? Ava vult de leegte. (…) Wie is Sieglinde dan zelf? Vanaf de eerste blik op Ava ziet ze geen ander meer. Ze is observator en deelnemer tegelijk, in haar eigen bestaan, maar vooral in dat van Ava. Als Ava zegt verliefd te zijn, kan zij, die zelf geen idee heeft wat verliefdheid is, niet geloven dat haar beste vriendin zichzelf niet voor de gek houdt. Maar ze speelt mee, geeft Ava de ruimte die ze vraagt, bemoeit zich er alleen mee als het haar te gortig wordt. (…) Behalve dat Ava de leegte in haar leven opvult, speelt ook wraak en jaloezie ongetwijfeld een rol, al zal Sieglinde dat niet toegeven. Zij is er van overtuigd dat alleen zij maar goed is voor Ava. Waarom ziet die dat nu niet? (…) Kristien de Wolf heeft met ‘Ava Miller en ik’ absoluut een overtuigende opvolger van haar debuut ‘Rotgeluk’ geschreven. Steeds opnieuw laat zij haar verteller rake observaties poneren, herhaaldelijk lezen we fraaie zinnen. Maar vooral de psychologie is sterk, zij ontleedt haar karakters meedogenloos. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Leve de ‘Hineininterpretierung’, een goed boek schenkt je dat.» – Francis Carron
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf’, 21 mei 2019:
Bij de eerste zin wist ik het al. Dit wordt er eentje om te herlezen. Het boek staat inmiddels in mijn boekenkast, afdeling ‘herlezen’. Tussen de andere klassiekers dus. Kristien De Wolf slaagt er telkens opnieuw in kort, helder, herkenbaar en krachtig door te dringen tot de kern van onze menselijke conditie. Ze raakt. Ava Miller en Sieg Engel, het voelde soms aan of het één persoon was. Een soort twee-eenheid, een tweevuldigheid…..een profane. Leve de Hineininterpretierung, een goed boek schenkt je dat. Lezen dus, je zal het herlezen.
Vlak na het lezen van ‘Ava Miller en ik’ schreef Francis Carron een korte monoloog die hij opvoerde bij de Belgische presentatie van de roman in Gent op 5 april 2019, op beeld vastgelegd door een toehoorder.
Kijk hier naar de opname
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Ik liet mijn voorbehoud na de eerste bladzijden al varen.» – Rika Ponnet
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf in De Morgen, 22 april 2019:
(…) Ik was vergeten hoeveel plezier je beleeft aan die ene parel die je zelf in de oester ontwaart. Dit boek kwam vanuit mijn persoonlijk leven binnen gewaaid, ik begon er aan zonder voorkennis en dus met mild voorbehoud, maar liet dat na de eerste bladzijden al meteen varen. De Bildungsroman, het coming of age-genre heeft me altijd gelegen, wegens psychologisch blijvend interessant. Ik dacht aan Elena Ferrante, ook wat aan Spit en zelfs aan de populaire Netflixreeks, Sex Education. Maar al die referenties hoeven in wezen niet. Dit boek is een heerlijke, Oost-Vlaamse – en dat is niet denigrerend bedoeld – versie van de universele pijn die opgroeien heet. Relevant, opdat we nooit zouden vergeten hoe moeilijk dat is. Stof tot discussie omwille van de talrijke filosofische bedenkingen. Iets om van te genieten, door het zuivere taalgebruik, het gepaste tempo. (…) Kristien De Wolf is dit jaar 50, dan kom je niet meer op leeftijd, dan heb je die leeftijd en juist daardoor ook de kracht om de demonen van je jeugd voorgoed gepast te slapen te leggen. Het is wat ze met verve deed in ‘Ava Miller en ik’.
Lees hier de recensie op ‘Duet’
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Sterk, doeltreffend, soms grappig.» – Mirjam Scholten
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf voor NBD / Biblion, 16 mei 2019:
De zestienjarige, altijd in het zwart geklede Sieg Engel kiest bewust voor eenzaamheid en toeschouwer zijn. Tot Ava Miller in haar klas komt, brutaal en uitdagend. Sieg raakt aan haar verslingerd en wordt haar schaduw, hun hele verdere leven. Terwijl Sieg trouw aan zichzelf blijft, verliest Ava haar onafhankelijkheid. Ten slotte gaat Sieg tot het uiterste om haar te redden. Het boek lijkt over coming of age te gaan en begint sterk, doeltreffend, soms grappig. Het gaat echter vooral over de onmogelijkheid van deze onwaarschijnlijke vriendschap en van trouw blijven aan jezelf. (…) Debuutroman van de Vlaamse auteur (1969), die eerder de verrassende verhalenbundel ‘Rotgeluk’ schreef.
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site