Over ‘Carmona’ van Rob Verschuren in Argus, 14 september 2022:
Een megalopolis ergens in Azië, ingeklemd tussen de zee en de bergen, een verbijsterende agglomeratie van districten in het moessonseizoen. (…) De meest uiteenlopende bevolkingsgroepen leven of, voor velen, trachten te overleven in deze mierenhoop waar de ergste vormen van ellende schuren met de meest buitensporige luxe. Een klein deel van het uitschot van deze anarchistische samenleving wordt in een recent gebouwde ‘modelgevangenis’ ondergebracht waar elke gevangene zich aan uiterst strenge regels dient te houden. Het is binnen de muren van deze microkosmos dat John Wu belandt, een emeritus hoogleraar in de Russische literatuur die volledig de weg kwijt is. (…) Hij is nu gewoon een nummer tussen driehonderd andere nummers, met een kaalgeschoren hoofd, in een werkuniform. Hij deelt een kleine cel met Kid, een jonge drugsverslaafde. ‘Carmona’, het vijfde boek van Rob Verschuren, neemt ons mee door dit jaar van opsluiting (…) De roman is zeker een bespiegeling over de vrijheid in haar verschillende vormen, maar vooral, wellicht, een ode aan de kunst van het vertellen. (…) In het werk van Verschuren zijn het dier in de mens – in dit geval de slang – en het dier naast de mens nooit ver weg. Vooral vogels, altijd geassocieerd met felle kleuren, die al aanwezig waren in het betoverende ‘Tyfoon’ (2018), de eerste van zijn vier romans. (…) Deze Nederlandse auteur, die altijd ver van de Amsterdamse coterieën is gebleven en na diverse omzwervingen sinds vele jaren in Vietnam woont, bedient zich van een ongeëvenaarde fantasie in een soms droomachtig proza. (…)
Lees hier de recensie ‘Vrijheid achter de tralies’
Meer over ‘Carmona’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: azië
«De onthechte westerse mens kijkt in de spiegel.» – Joyce Hes
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren in Argus, nr. 23, 22 december 2020:
(…) Als reclameman krijgt Bobby West op een dag een foto in handen van een vrouw die net een tsunami heeft overleefd. Hij begint naar haar te verlangen hoewel hij beseft dat dat in feite het verlangen naar iets groters is: extase, eeuwige jeugd en volledige overgave. Hij laat alles achter en gaat zijn droom achterna richting het onbestemde, het witte land, het Oosten dat in tegenstelling tot het Westen iets ongrijpbaars heeft. Daar in een achteraf wijk in een niet benoemde stad leest hij Cervantes ‘Don Quichot’, wiens ‘echte wapen zijn fantasie was’ en ‘een opmerkelijk vermogen de werkelijkheid te negeren’. En verder wacht hij op ’vingerwijzingen van het lot’. Uiteindelijk komt hij terecht bij een afvalverwerkingsbedrijf dat gerund wordt door een verlamde mysterieuze dame in het wit. Bij haar gezeten ervaart hij hun contact als een Piéta, een schilderij van Maria en haar kind: de onthechte westerse mens kijkt in de spiegel en ziet een kind dat te midden van een berg rotzooi zijn hoofd in de moederschoot legt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Het is fascinerend hoe hij de gedachten, visies en menselijke normen en waarden weet te verwoorden.» – Dettie Leestafel
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Leestafel, 20 november 2020:
Al op jonge leeftijd maakt Bobby kennis met de vraag of zijn geciviliseerde wereld nu écht is. Tijdens een vakantie in Oostenrijk ontdekt hij een andere wereld, daar gezeten in zijn eentje, bovenop een berg, onderging hij de tijdloosheid en de magie van het bestaan. (…) Maar hij was nog jong en voldeed aan de dwang en de vraag van de maatschappij. Hij studeerde, ging samenwonen en zette een succesvol reclamebureautje op. In de ogen van de wereld had hij het gemaakt. Maar in feite is hij een vreemde voor zichzelf, hij is ‘een man van niets waarschijnlijk’. En dan ziet hij een foto van een tsunamislachtoffer in een Aziatisch land, een jonge vrouw met een deken om zich heen geslagen. Het was de blik in haar die hem trof. Het laat hem niet meer los. Het voelt als de schilderijen van Rothko, onder die kleurige vlakken zit een gloed die Bobby diep raken. (…) Bobby, inmiddels vijfenvijftig, besluit de vrouw te gaan zoeken. Hij verkoopt huis en haard én zijn bedrijf en vertrekt, de Westerse wereld in al zijn gekte achterlatend. (…) Zijn leven voltrekt zich, zijn gedachten zijn van hem evenals zijn fantasie, er is geen oordeel meer, alleen het bestaan telt. Er zijn mooie en goede momenten, er zijn heftige, zware hallucinerende momenten, hij ontmoet mensen en gaat weer verder, alles is zonder oordeel, alles is goed. (…) Rob Verschuren weet dit alles op zijn eigen unieke manier te verwoorden. Het is fascinerend hoe hij de gedachten, visies en menselijke normen en waarden weet te verwoorden en op hun plek weet te zetten. In feite geeft hij een aanzet om na te denken over het leven zelf, het an sich. Een boek om meerdere keren te lezen om de diepte ervan in zijn totaliteit te kunnen omarmen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Laat je meevoeren in deze zoektocht naar de eigenheid van de mens.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Leestafel, 16 november 2020:
Als kind heeft Bobby op een akelige manier kennis gemaakt met de eindigheid van het leven: als achtjarig jongetje ziet hij hoe een ekster een jonge merel uit het nest plukt en er mee wegvliegt. Eenmaal op de middelbare school is het de juf van Latijn en Grieks die verongelukt met haar auto. Als adolescent begeleiden haar woorden hem bij een hallucinerende ervaring, hoog in de Oostenrijkse Alpen. (…) De aloude levensvragen – is alles voorbestemd? Bepaal ik mijn eigen lot? – worden door het dagelijkse leven verdrongen, hij lijkt zich aan te passen aan het leven als ieder ander, krijgt een relatie, een baan, maar er ontbreekt iets aan zijn leven. Op zijn vijfenvijftigste laat hij alles achter zich en vertrekt. Naar een niet nader genoemd land in het Oosten. De aanleiding? Een foto die hem fascineert, de foto van een vrouw, met wanhoop in haar ogen staat ze bij de restanten van een tsunami. Haar blik roept iets bij hem los, een verlangen, een soort heimwee. (…) ‘Hij vroeg zich af waar een zangvogel in een kooitje zijn lied vandaan haalde. Wat viel er te zingen voor een tot levenslang veroordeelde?’ En maar zingen! Een prachtig beeld toch? Zo zit het boek vol met beelden, vergelijkingen, en fraaie stukjes proza. (…) Laat je meevoeren in deze zoektocht naar de eigenheid van de mens. Niet de maatschappij moet je leidraad zijn, die zit in jezelf. Opnieuw geeft Rob Verschuren ons een prachtige roman, een om nog lang over te mijmeren. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Schitterende roman laat vergezichten zien.» – Timbel
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Bol.com, 14 november 2020:
In ‘Het witte land’ ontvlucht Bobby West een wereld die weinig betekenis voor hem heeft. (…) Hij belandt in een zeestadje bij de sprookjesachtige Baai van de Neergedaalde Draken. (…) ‘De straat werd zijn woning, de menigte zijn dagtaak. Hij dreef mee op het eb en vloed van de mensenmassa (…) Hij zag vreemde en onbegrijpelijke dingen, maar hij zocht nooit naar begrip, alleen naar verwondering en kleine schitteringen van schoonheid.’ Op een dag ontdekt hij een loods waar afval gebracht en gesorteerd wordt. Daar zit een vrouw die hij ‘Bleke Orchidee’ noemt. Ze is in het wit gekleed en haar benen ‘die dun waren als rietstengels’ liggen uitgestrekt op een sofa. Hij vermoedt dat ze verlamd is. Iedere dag komt hij om vanaf een stapel dozen naar haar te kijken. De ruimte met de torenhoge balen afgedankte goederen gaat hij steeds meer zien als een tempel en de afvalkoningin als een hogepriesteres. (…) Hier komt het verhaal tot een hoogtepunt. Lelijkheid mengt zich met schoonheid tot een hogere vorm van schoonheid, van echtheid. (…) ‘Het witte land’ is een schitterende roman die klein van omvang is maar naar alle kanten uitwaaiert en vergezichten laat zien. (…)
Lees hier de recensie ‘Een verlamde godin’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«In dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming.» – Ben Koops
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 10 november 2020:
In ‘Het witte land’ van Rob Verschuren ontvlucht een man zijn midlifecrisis en de moderne wereld door op zoek te gaan naar een hem onbekende vrouw in een uithoek van de aarde. Reclameman Bobby West heeft zojuist zijn vriendin verloren. (…) Zijn ex verwijt hem in een brief dat hij ‘ironie gebruikt om elk gevoel buiten te houden en serieuze gesprekken te vermijden’. Hij geeft haar gelijk, maar is niet van zins om dit te veranderen. (…) Dat Bobby’s zoektocht een veel breder doel heeft dan alleen de vrouw vinden blijkt als hij rondreist door de stad (…). Hij wil door het ‘land dwalen als door een abstract schilderij’ waarbij hij altijd toeschouwer blijft. (…) ‘Het witte land’ is een onderhoudende en prettig geschreven novelle met mooie metaforen en reflecties over kunst. Bobby heeft een zwak voor het abstract expressionisme van kunstenaars als Rothko en De Kooning. Voor hem spreekt een schilderij meer tot de verbeelding dan woorden kunnen. De vergelijkingen zijn hier ook naar. Een lichtspel is een ‘chiaroscuro’ en als Bobby de steegjes doorwandelt wonen de bewoners van dit doolhof in de etsen van Piranesi. Verschuren bereist de ‘provincies van de verbeelding’ die niet per se ergens heen voeren. Het is een cliché, maar in dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming. De reis van Bobby leidt hem naar de vrouw in het wit en uiteindelijk het grote onbekende. De orchidee, die bloeit uit afval, vormt een passend beeld bij de weg die Bobby aflegt op zoek naar zijn bestemming.
Lees hier de recensie ‘Zoektocht van een toeschouwer’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Met ‘Het Witte Land’ overstijgt Rob Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.» – André van Leijen
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Trefpunt Azië, 7 november 2020:
(…) ‘Het Witte Land’ is de Terra Incognita, de witte vlek van Bobby West. (…) De wereld is een grote witte vlek, waarvan je het bestaan vermoedt, maar waaraan je geen deel hebt. Dat verandert wanneer hij zich verdiept in het werk van Rothko. (…) “Wat hij in de samenvloeiende kleuren zag was directe communicatie tussen het hart van de schilder en zijn eigen hart. Eenzaamheid, depressie, hoop en wilde verlangens, het was er allemaal, het eeuwenoude fresco van menselijke emotie”, schrijft Rob Verschuren. (…) De ervaring zet hem aan om de witte plekken in zijn leven in te kleuren, zichzelf te ontdekken en contact te maken met de wereld. Hij vertrekt naar een ver Aziatisch land, waar “hij in het land wilde ronddwalen als in een abstract schilderij met de afstandelijke fascinatie van een toeschouwer, zonder iets te hoeven begrijpen en zonder verbinding te zoeken, behalve met de vreemdeling die hij voor zichzelf was.” Die verbinding komt er. (…) Wat dan gebeurt, is verrassend door zijn eenvoud. Het leven is dan geen witte vlek meer. (…) Rob Verschuren weet als geen ander het dagelijkse leven in een ver Aziatisch land te beschrijven. We hebben dat ervaren in zijn uitmuntende ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’. Ook in ‘Het Witte Land’ beschrijft Verschuren het Aziatische leven tot in de kleinste details, bijna fotografisch. Het kan niet anders of Verschuren heeft een innig doorvoeld contact met die gemeenschap. Zulk contact moet zijn queeste zijn geweest. En wellicht heeft hij bij die queeste ook zichzelf gevonden, net als Bobby. Daarmee ontstijgt Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Mooie beeldtaal.» – Julie Smit
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Smitaki’s Boekenlust, 5 november 2020:
Nadat Bobby is verlaten door de zoveelste vriendin, raakt hij in de ban van een foto van een vrouw, die voor de puinhoop van een huis met een deken omgeslagen, ontredderd in de lens staart. Het is na een ramp in een verweggiestan-land, waar junta’s jarenlang de scepter hadden gezwaaid en het land gesloten, maar zich nu heeft geopend voor toerisme. De vrouw brengt zijn bestaan aan het wankelen: ontevredenheid over werk en leven, geen doel in zicht, brengt hem opeens tot het besluit om een andere wereld te verkennen. Hij weet wel dat hij de vrouw van de foto nooit zal vinden, maar wie weet welke ontdekking hij in haar land zal doen. Dus reist hij af naar een land, ergens in Azië. Op zijn e-reader laadt hij de honderd beste boeken uit de wereldliteratuur, niet in staat er een paar te kiezen. Hij begint bij het begin, nummer één: ‘Don Quichot’ van Miguel de Cervantes. (…) Terwijl Bobby het vreemde land probeert te doorgronden, vraagt hij zich af waarom Don Quichot zo’n ereplaats in de literatuur heeft behaald. De man was duidelijk gek. Terwijl bij Bobby langzaam een zekere gekte binnensluipt, begint hij de boerenslimheid van Don Quichot te begrijpen. (…) Ik houd er wel van wanneer Nederlandse schrijvers het benauwende kikkerlandje durven te verlaten om hun verhaal in den verre te situeren. (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Het idee om Don Quichot als spiegel te gebruiken is brutaal en geniaal.” – Marguérite Berreklouw
Lezersreactie over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren, 2 oktober 2020:
‘Het witte land’ is literatuur omdat het gaat over het universele thema van de existentiële eenzaamheid van de mens en zijn verlossing daaruit. Verder barst het van de ironie en dat maakt het tragikomisch. Het idee om het verhaal Don Quichot als ridder van de droevige figuur als spiegel te gebruiken, is brutaal en geniaal. Zo’n stukje als in Interludium, waarin je het vertrek van Schiphol beschrijft…. dan staat elk woord op zijn juiste plek, Rob. Tenslotte heb ik nog mijn woordenschat dankzij jou uitgebreid met woorden als: valavond, rabide vermaak en eonenlange sedimenten. Ik hoop voor je dat je boek besproken wordt in de belangrijke kranten. Ik ga het in elk geval aanprijzen bij mijn leesgroepje, dat uit vijf hooggeleerde dames bestaat en bij andere vriendinnen.
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Op zoek naar de zwartharige jonge vrouw op een foto uit een tijdschrift.» – Hein-Anton van der Heijden
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 30 september 2020:
(…) ‘Dat hij de vrouw nooit zou vinden was niet van belang. Hij zag haar niet langer als doel, maar als vertrekpunt. Hij zou andere dingen vinden, net als Columbus. Natuurlijk was de hele onderneming krankzinnig en hijzelf stapelgek, maar alle grote daden en alle grote gedachten hebben een belachelijk begin.’ Eenmaal in Azië (…) zwerft hij eindeloos door de stad, voert lange gesprekken met door het leven getekende lotgenoten, wordt ernstig dronken, en kijkt terug op zijn leven; tot nu toe niets nieuws onder zon. Maar wat ‘Het witte land’ onderscheidt van veel vergelijkbare romans is dat er iets onverwachts gebeurt, iets wat indruist tegen de spelregels van hoe je een spannend verhaal schrijft. Juist met deze gebeurtenis, en met de aanloop daar naartoe, maakt Verschuren het verband voelbaar tussen zijn jongensgevoel van vervreemding in de Oostenrijkse bergen, en zijn ontworteldheid als middelbare man. Verlossing begint niet met een daverende klap of een groot gebaar, maar met iets kleins, iets vanzelfsprekends. Met iets wat mensen tot mensen maakt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer