« **** Rob Verschuren heeft weinig pagina’s nodig om de lezer mee te slepen.» – Theo Jordaan

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Alles over boeken en schrijvers, 3 september 2020:
Roman van de week! (…) Bobby, de hoofdpersoon van de roman, is een man van 55 met een vrij succesvol reclamebureau. Relaties met vrouwen lopen meestal op de klippen, zonder in grote drama’s te eindigen. Sowieso is zijn leven vrij saai en voorspelbaar. Tijdens zijn werk als reclameman wordt hij geconfronteerd met een aangrijpende indringende foto van een vrouw die een tsunami heeft overleefd in een land in Azië. (…) Zijn verblijf in de volkswijk en met name de fascinerende ontmoetingen met een gehandicapte vrouw die een inneempunt van oude materialen beheert, zorgen ervoor dat hij zich meer en meer laat meeslepen door het karakter van de stad, de bevolking en het land. Hij raakt hierdoor in een contemplatieve staat van zijn waardoor hij zijn oude leven totaal kan achterlaten en ronduit gelukkig lijkt te zijn. De grote kracht van Rob Verschuren is dat hij weinig pagina’s nodig heeft om de lezer mee te slepen. Op overtuigende wijze creëert hij een bijna magisch realistisch en sprookjesachtige sfeer die je als lezer volledig overtuigt. ‘Het witte land’ is een mooie, stijlvolle en overtuigende roman die een groot lezerspubliek verdient. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«De schoonheid ligt vooral in de taal, in de stijlvolle, gracieuze beschrijvingen van de mensen en de natuur.» – Ines Nijs

Voorplat75Over ‘Het Witte Land’ van Rob Verschuren op Hebban, 21 juni 2020:
Op zijn vijfenvijftigste laat Bobby West zijn oude leven – de dingen zoals ze gingen – achter zich en vertrekt naar een land in Azië. In zijn portefeuille zit de foto van een tsunamislachtoffer, een onbekende vrouw die hem fascineert en naar wie hij op zoek gaat. (…) Hij verhuist naar een hotelletje in een wijk waar hij de enige westerling is. (…) Tijdens een van zijn tochten door de wijk ontmoet Bobby een mysterieuze verlamde vrouw, als een priesteres gehuld in een sneeuwwit gewaad. Hij noemt haar Bleke Orchidee en kijkt dagenlang aan haar zijde toe hoe de afvalvrouwtjes van de wijk stapels afval bij haar afzetten. (…) Maar aan het eind van de dag stuurt ze hem telkens weg. Het moment waarop hij beslist zich niet meer door haar te laten wegsturen, leidt hem wellicht naar zijn nieuwe plek in het leven. De schoonheid van ‘Het Witte Land’ ligt in de zelfrelativering van de personages, in de subtiele humor, maar vooral in de taal, in de stijlvolle, gracieuze beschrijvingen van de mensen en de natuur. In de raak getroffen beelden die een sfeer oproepen waardoor je als lezer graag nog wat langer in ‘Het Witte Land’ had verbleven.
Lees hier de recensie ‘Weggaan om aan te komen’
Meer over ‘Het Witte Land’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Gedetailleerde schrijfstijl en volle compositie.» – Reinier van Houwelingen

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 23 januari 2017:
(…) De stijl van ‘Stromen die de zee niet vinden’ is behoorlijk rijk. Vooral de precieze (natuur)beschrijvingen vallen op. Alles krijgt een naam of een bijnaam, in regels waarin het aan bijzinnen en opsommingen niet ontbreekt. (…) Frequent worden er verhalen binnen verhalen opgevoerd door Rob Verschuren. Bijvoorbeeld via een bijfiguur die een oude historie uit de doeken doet, of door een droom. (…) De meeste verhalen eindigen onbestemd, met een natuurbeeld of een vergezicht. Er is geen pointe en geen boodschap. Het gaat vooral om de sfeer die telkens knap wordt opgeroepen. Verschuren schetst elf keer trefzeker een kleine wereld en laat die wereld nadien weer achter zich. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Rasverteller.» – André Oyen

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Ansiel, 17 januari 2017:
(…) Omdat het korte verhalen zijn, is het voor een schrijver waarschijnlijk moeilijk om een lezer direct mee te nemen in het plot en de sfeer van zijn verbeelding. Maar dat is Rob Verschuren juist wel goed gelukt. Als lezer schakel je moeiteloos van het ene verhaal naar het andere ook al speelt zich dat af in een totaal andere setting. (…) Elk verhaal is een roman of novelle, waarin een wereld vol geuren, kleuren, emoties, dromen en werkelijkheden tot bloeien. Een schitterend voorbeeld is het verhaal Krabnevel, dat ergens op zee begint met twee parende krabben die opgevist worden onder de sterren, twee mensen die elkaar ontmoeten en verliezen gekoppeld aan de geschiedenis van twee identieke eettentjes tegenover elkaar waar uiteindelijk het krabbenpaar gekookt wordt opgediend om de hongerige magen van Russische toeristen te vullen. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Puur leesgenot.» – André van Leijen

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Trefpunt Thailand, 26 november 2016:
(…) Rob Verschuren is een rasverteller, iemand die je meesleept. Iemand aan wie je vraagt om nog een verhaal te vertellen. En daarna nog eentje. (…) ‘De bar en de leuning van de trap waren van barok houtsnijwerk, op maat gekruld door een lang gestorven artisan en dof van een stoffig patina, de zes tafels hadden bladen van beukenfineer en de houten stoelen waren recht en onversierd.’ Beukenfineer…je zit gelijk in een melaatse kroeg in een uithoek van België. Hostellerie du Château. ‘De Muur’ heet het verhaal, het enige verhaal dat neigt naar magisch realisme. De kroegbaas vertelt: ‘Elke steen is doortrokken van de universele energie die sommige mensen “God” noemen en andere “chi”. In een goede muur zijn de stenen zo gerangschikt dat deze energie wordt versterkt.’ Wat een prachtig contrast met de doodsheid van het beukenfineer. ‘Schroeven’ is een stuk realistischer. Het gaat over het leven in schroevenfabriek. Rob Verschuren aarzelt zelfs niet het verschil tussen een schroef en een bout te beschrijven. ‘Een bout is een ding met een kop… Van “een schroef” spreken we wanneer de mogelijkheid tot aandraaiing wordt verkregen door een uitsparing in de kop.’ En dan volgt het contrast: ‘Het stampen van de fabriek verandert in de hartslag van een blind en hersenloos beest, de hoelameisjes worden heidense priesteressen met wilde toermalijnen ogen en glanzende panterlijven, die in opperste extase rond barbaarse vreugdevuren springen. Er marcheert ook een doedelzakband voorbij.’ (…) Of het nu een schroevenfabriek is, een Belgisch café, een huis met drie jonge meiden in Goa of een dorpje in Vietnam, elke keer weet Rob Verschuren door te dringen tot in het beenmerg van de samenleving. Sommigen vergelijken Rob Verschuren met Slauerhoff of met Bordewijk. Dat mag zo zijn, mij doen zijn verhalen vooral denken aan Rob Verschuren. En dat betekent voor mij puur leesgenot.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Beeldend als geen ander. Een parel.» – Eus Wijnhoven

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op De Omslag, 26 november 2016:
Nooit heb ik in reïncarnatie geloofd, maar na lezing van deze verhalenbundel begin ik te twijfelen: is Slauerhoff herboren? ‘Stromen die de zee niet vinden’ is een bundel met elf verhalen, gemiddeld een pagina of vijftien elk. Verhalen die zich afspelen in verschillende culturen, veel in Azië. Alle verhalen kenmerken zich door een zekere rusteloosheid, door een verlangen naar geborgenheid. Als dat laatste echter in beeld dreigt te komen, overwint de drang naar het onbekende. Rob Verschuren (Malden, 1953) zwerft al zijn halve leven over de aardbol en woont tegenwoordig in Vietnam. Hij schrijft beeldend als geen ander; je ziet de kleuren, ruikt de geuren, hoort de lijsters in de waringin zingen. Melancholie kenmerkt alle verhalen, tussen de regels door en daarom zo krachtig. Daardoor lees je deze bundel als een roman: je kunt niet stoppen, liefst zou je de zinnen hardop lezen om het ritme van de taal te proeven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Je wordt meteen meegenomen in het verhaal.» – Danielle van der Hoeven

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Alles over boeken en schrijvers, 24 november 2016:
Het zijn heel fantasierijke verhalen die net even anders lopen dan je verwacht. Vaak met een open einde zodat ze je ook daarna nog aan het denken zetten. Ieder verhaal is inderdaad een fascinerende kleine wereld. De verhalen spelen zich vaak af in het buitenland, in Azië, Frankrijk, de woestijn, maar ook in een Nederlandse Fabriek. Door de mooie omschrijvingen heb je het gevoel dat je als lezer in dat land aanwezig bent. Je wordt meteen meegenomen in het verhaal. Omdat het korte verhalen zijn is het voor een schrijver lastig om een lezer direct mee te nemen. Dat is Rob Verschuren goed gelukt. Als lezer schakel je moeiteloos van het ene verhaal naar het andere ook al speelt zich dat af in een totaal andere setting. Ik heb Rob Verschuren ‘Stromen die de zee niet vinden’ met veel plezier gelezen en overdacht.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Ik moest gelijk aan Slauerhoff denken.» – Bert Vos

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Aziatische tijger, 21 november 2016:
Toen ik ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren las, moest ik gelijk aan Slauerhoff denken. Zijn boeken verslond ik als 19-jarige jongvolwassene. Ik ervoer bij Verschuren hetzelfde gevoel van ontheemd zijn, het hebben van een eeuwig verlangen en de vereenzelviging met de buitenstaander die ineens opdoemt. En schrijven, dat kan hij wel. Verveling, wanhoop, liefde, twee krabben die in dezelfde pot terechtkomen versus de liefde tussen een Vietnamees stel, schoonheid en wreedheid in een Aziatische gevangenis. In de elf verhalen, waarin elke zin klopt en waarin hij alles beeldend en oogstrelend beschrijft, weet Rob Verschuren een bijna surrealistische werkelijkheid te creëren.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Het verrassende leven van Neerlands’ beste jazzfluitist mooi beschreven.» – Ria Warmerdam

CoverHinzeDef2.inddOver ‘Chris Hinze. Een biografie’ van Kees Ruys voor NBD Biblion, 13 januari 2016:
Chris Hinze. De meeste oudere Nederlanders zullen nog wel een plaatje van een fluitist met steil haar uit de krochten van hun herinneringen kunnen plukken. Ondertussen heeft Neerlands’ beste jazzfluitist, geboren in 1938, verhuisd naar Indonesië en na de oorlog weer teruggekeerd, gewoon doorgeleefd, zeer succesvol doorgefloten (tientallen albums!) en over de wereld gereisd. In de jaren zeventig kreeg de op het conservatorium geschoolde Hinze succes met zijn swingende bewerkingen van klassieke muziek, maar daarna verloor het grote publiek hem uit het oog. Hinze wisselde veel van stijl en had geen behoefte aan roem, wel aan muziek maken. (…) Dit verrassende en volle leven is mooi, rijk geïllustreerd en zeer compleet beschreven in deze biografie van reisschrijver en Indonesië-kenner Kees Ruys. Met een cd waarop Hinze zelf een overzicht van zijn muziek compileerde.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer

Ryszard Kapuscinski – De Keizer – Macht en ondergang van Ras Tafari

Ryszard Kapuscinski
De Keizer. Macht en ondergang van Ras Tafari
Polen, Ethiopië, reportage
gebrocheerd, 256 blz., € 19,50
ISBN 90-6265-178-8
1e druk 1984
7e druk 2009

Briljant portret van de laatste dagen van Haile Selassie en zijn waanzinnig middeleeuws hof.

In De Keizer geven ooggetuigen – bedienden, ambtenaren en hoogwaardigheidsbekleders – een beeld van het leven aan het hof van Haile Selassie, die met grote vaardigheid een archaïsche samenleving bijna 50 jaar lang door de twintigste eeuw loodste: hij regeerde zijn volk zonder wetten en begrotingen – en wist door zijn feilloos instinct aan de macht te blijven. De mensen van zijn hofhouding, die na de revolutie zijn ondergedoken of zich hebben vermomd, vertellen over de intriges, de vele ongeschreven wetten die ieder moest kennen en naleven, en over het fascinerende proces van ineenstorting van een der oudste rijken op aarde.

«De Poolse journalist Ryszard Kapuscinski (1932-2007) heeft hele generaties beroepsgenoten overal ter wereld geïnspireerd. Met zijn schrijfstijl, een mengeling van journalistiek en literatuur, maar vooral met zijn vermogen om de menselijke maat terug te halen in alles en iedereen verzwelgende historische gebeurtenissen.

Kapuscinski was de chroniqueur van de Derde Wereld. In de jaren zestig en zeventig reisde hij voor het Poolse nieuwsagentschap PAP jarenlang door Azië, Latijns-Amerika, maar vooral door Afrika. Hij deed verslag van de dekolonisatie en, vooral, van de enorme chaos daarna. Hij was getuige van 27 staatsgrepen en revoluties en werd vier keer ter dood veroordeeld. Het boek dat hem internationale faam bracht was De Keizer (Cesarz) uit 1978, over de val van de Ethiopische keizer Haile Selassie.» – NRC Handelsblad

«Een reportage die meer beschrijft dan de feiten, het is een meesterwerk.» – De Volkskrant